1. So, Let's Go
2. Please, Drive Me Home
3. Capisci?
4. Guitar Meditation
5. For Stevie Ray
6. My Secret World
7. Time And Space
8. Uncle Mark
9. Night Blues 

Marcin Wądołowski – guitars
Piotr Lemańczyk – double bass, bass guitar
Adam Czerwiński – drums
Paweł Rutschka –  mysterious voice

This is the third album by Polish guitarist / composer Marcin Wadolowski, this time recorded in a trio setting with superb bassist (both acoustic and electric) Piotr Lemanczyk and drummer Adam Czerwinski. The album presents nine original compositions, all by Wadolowski.

If the two earlier albums by Wadolowski flirted with Jazz to some extent, this one abandons all Jazz connections and concentrates on Blues or Blues-Rock entirely. Of course the rhythm section comes from the Jazz environment, but they too play along splendidly within the Blues idiom, retaining their superb technique and feeling. Of course Wadolowski improvises extensively during his extended solos, but this is typical Blues-Rock improvisation.

It becomes plainly evident from the early moments of this album that Wadolowski really feels great in this environment and his playing is not only more daring and adventurous but also much gutsier than earlier on. Of course Lemanczyk also adds a few bass solos of his own, which are, as always, absolutely breathtaking, but he easily complies with the Bluesy atmosphere.

Wadolowski writes great melodic tunes, which are ideal vehicles for his guitar pyrotechnics and combine some Funk and Groove on top of the basic Blues-Rock stuff. In short, this music should not be judged by Jazz standards, as it is not Jazz music. It is a down to earth Blues-Rock, excellently played and ideal for the many fans of the genre. It is a great listen and a true fun, without any compromise whatsoever as far as musicianship and integrity are concerned. ---Adam Baruch, adambaruch.com

Pojawiło się młode pokolenie świetnie wykształconych muzyków, dysponujących znakomita techniką instrumentalną i wielką fantazją improwizatorską, szybko dołączając do czołówki. Do grona tych artystów należy kompozytor, wirtuoz gitary – Marcin Wądołowski.

Jego nowa, autorska płyta „My Guitar Therapy” zawierająca dziewięć zróżnicowanych utworów, utrzymanych w akceptowanej przez młodych ludzi stylistyce funk-fusion, potwierdza w/w walory.

Godnymi partnerami Wądołowskiego są uznani jazzmani, mający w swojej karierze wiele znaczących dokonań – perkusista Adam Czerwiński oraz kontrabasista i gitarzysta basowy – Piotr Lemańczyk.

„Słuchając płyty odnosimy wrażenie, że podczas pracy w studiu muzycy dobrze się bawili i to przesłanie przekazują odbiorcom. Dodatkowym atutem nagrania jest doskonałe brzmienie” - Przemek Dyjakowski. ---empik.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

01. Equinox (J. Coltrane)
02. Solar (M. Davis)
03. All The Things You Are (O. Hammerstein/ J. Kern)
04. Central Park West (J. Coltrane)
05. Giant Steps (J. Coltrane)
06. Nardis (M. Davis)
07. Take Five (P. Desmond)
08. I Love You (C. Porter)
09. Have You Met Miss Jones (l. Hart/ R. Rodgers)
10. Now's The Time (Ch. Parker)

Marcin Wądołowski - guitar
Piotr Lemańczyk – double bass
Tyler Hornby – drums

This is the fourth album by Polish guitarist Marcin Wądołowski, recoded in an intimate trio setting with the superb Polish Jazz bassist Piotr Lemańczyk and Canadian Drummer Tyler Hornby. The trio performs ten Jazz standards, three of which are by John Coltrane and two by Miles Davis. The album is dedicated to the two great Masters of Polish Jazz guitar: Marek Bliziński and Jarosław Śmietana, both sadly no longer with us.

Previous recordings by Wądołowski flirted with Jazz to some extent, but this one presents him for the first time as a bona fide Jazz player. The delicate arrangements, the careful selection of the tunes and their wonderful execution are all kept within the strict Jazz idiom, shearing away all the Blues-Rock or Fusion elements present on his older recordings. The transformation is quite remarkable.

Wądołowski's approach is very minimalistic and remarkably clean. The music is kept low key, almost acoustic, in order to emphasize every single note and chord, which thanks to the excellent recording quality are all perfectly audible. The guitar plays long beautifully structured solos, often introducing the tunes alone before the bass and drums join in. Even when the whole trio plays together, the music is still very unobtrusive and deliberately constrained. A wonderful atmosphere of relaxation and contemplation is present through out the entire duration of the music.

As expected, Lemańczyk plays superbly, both as an accompanist and during his solos, which are all pearls of bass perfection. Although rarely in the limelight, he is definitely one of the absolute top Polish Jazz bass players and every album he plays on is enhanced by his fantastic contributions. Hornby keeps his involvement in these proceedings to bare minimum which is exactly what is required in such circumstances. His delicate drum parts stay in the background, keeping the rhythm rolling gently. Drummers who don't try to dominate a recording session are a rare find and he is to be congratulated for his attitude.

Overall this is a wonderful album from start to finish: fascinating guitar licks, breathtaking bass solos, superb selection of tunes and innovative nontrivial arrangements make it a brilliant listening experience. Yes it's mainstream and yes these are standards – this is exactly what was supposed to happen here and the result speaks for itself. In retrospect I am very glad Wądołowski recorded this album and proved his versatility and his skills as a player to all those who dismissed him in the past. This is definitely one of the finest Polish Jazz guitar albums ever recorded and a solid tribute to the past Masters. Hats off! ---Adam Baruch, polish-jazz.blogspot.com

"Standards" to już czwarta autorska płyta artysty, który nie zwalnia tempa ani przez chwilę. Dopiero co ukazała się "My guitar therapy", a na sklepowe półki już trafiła kolejna. Choć te pozycje mają ze sobą niewiele wspólnego, to łączy je konwencja klasycznego tria jazzowego, w którym gitarzysta czuje się doskonale. W najnowszym albumie Wądołowski kontynuuje współpracę z wybitnym kontrabasistą Piotrem Lemańczykiem, którego ponownie zaprosił do współpracy, a na perkusji tym razem pojawia się Kanadyjczyk Tyler Hornby, znany ze współpracy z polskimi jazzmanami: Lemańczykiem i saksofonistą Maciejem Sikałą. Płyta została poświęcona pamięci dwóch polskich wirtuozów, mentorów gitarzysty - Jarosławowi Śmietanie i Markowi Blizińskiemu. To właśnie oni, o czym wspomina w treści dołączonej do publikacji, pokazali mu, że miłość do muzyki i instrumentu może stać się pasją na całe życie.

Wśród aranżowanych standardów w albumie znajdziemy utwory Johna Coltrane'a, Milesa Davisa, Charliego Parkera czy Cole'a Portera. Spoglądając wstecz na poprzednie wydawnictwa gitarzysty w żadnym z nich nie natrafimy tak bezpośrednie odwołania do jazzu i klasyki gatunku w ogóle. Wądołowski najczęściej oscyluje w gatunku fusion, jazz-rocka - w tej kameralnej, intymnej odsłonie klasyki gitarzystę usłyszymy właściwie po raz pierwszy. Autorem wszystkich interpretacji jest Marcin, który każdą z osobna traktuje z nienaganną precyzją. Wspólny mianownik zebranych na płycie kompozycji stanowi swoista wirtuozeria, własny styl, precyzja - tych dźwięków słucha się z ogromną uwagą, bo każda nuta znalazła się tu nieprzypadkowo. Efekt potęguje ich interpretacja - subtelność brzmień, osobliwe improwizacje, a do tego różnorodność wykorzystanych konwencji (od inspiracji klasycznymi formami polifonicznymi przez bossa novę, sambę aż po flamenco).

Płytę otwiera Equinox Coltrane'a, który co prawda stanowi intro, ale nie w typowym rozumieniu. To pełnoprawny utwór, w którym nie pominięto żadnego z instrumentów, a wręcz przeciwnie. W tej niespełna 8-minutowej kompozycji trio ma okazję zaprezentować się w pełnym składzie. Inwokację stanowią tu elektryczne tony gitary. W tym wydaniu Equinox zyskał zupełnie inną, energiczną formułę, a to za sprawą uzupełnienia tematu o dodatkowe dźwięki oraz przyspieszenia tempa. Istotną rolę odgrywa również bas i perkusja, które ten ożywiony rytm utrzymują i go eksponują. Podobnie zresztą dzieje się w Take Five i Have You Met Miss Jones - tu jednak od początku znacznie więcej miejsca przeznaczono na otwartą improwizację. W opisywanym zbiorze standardów bardzo przypadły mi do gustu utwory, w których usłyszymy akustyczne brzmienie gitary. Takie odnajdziemy pod (parzystymi) numerami 2, 4 i 6 - zapewne to nieprzypadkowe. W szczególny sposób wspomnę więc o kompozycjach Solar i Nardis Milesa Davisa, powstałych bez wątpienia z inspiracji flamenco. Ten ostatni to jeden z moich ulubionych standardów - w tym wykonaniu brzmi nadzwyczajnie. Choć już w oryginale Nardis zaliczany do jest do tzw. "hiszpańskich" dzieł trębacza, to w interpretacji Wądołowskiego wybór andaluzyjskiej stylistyki jest strzałem w dziesiątkę. Kolejny z akustycznych adaptacji - Central Park West (nr 4) - to liryczna, urokliwa i nieco leniwa ballada. Główny temat prezentuje gitara i kontrabas przy akompaniamencie szczoteczek perkusji, które ten nastrojowy charakter potęgują.

Marcin Wądołowski zaskakuje w każdym projekcie - z jednej strony to artysta silnie zakorzeniony w muzyce rockowej, z drugiej, bardzo dobrze odnajduje się w rozmaitych jazzowych stylach. Swoją kolejną płytą demonstruje autorskie podejście do klasyki gatunku. "Standards" to album zbalansowany, oszlifowany, dopracowany w szczegółach. To muzyka wymowna, minimalistyczna, ale przy tym niepozbawiona artyzmu i należytego kunsztu. ---Magdalena Szpak, piratepublic.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire cloudmailru uplea ge.tt

back