01. What Is Love - 07:38
02. Needles In My Brain - 05:20
03. Liar - 06:56
04. Pain - 05:13
05. Seven Days - 06:07
06. Coming Down - 06:04
07. Don`t Tell Me - 05:29
08. Hope To See Another Day - 11:55

Mirosław Gil (ex - "Collage", "Satellite") - guitar;
Tomasz Różycki (ex - "Collage") - vocal, guitar;
Włodzimierz Tafel - drums;
Satomi Yasutaniya - violin;
Przemysław Zawadzki (ex - "Collage") - bass guitar;
Adam Miłosz – keyboards.

Czasem gdy racjonalne pojmowanie rzeczy prowadzi na manowce, pozostaje nam tylko wiara. Zdarza się, że nie ma ona żadnych podstaw, ale przynajmniej pozwala przetrwać trudne chwile. Właśnie wiara, że uda się stworzyć kolejny ciekawy zespół, nie opuszczała Mirka Gila po rozwiązaniu legendarnej już grupy Collage. I dobrze… bo powstała wreszcie formacja Believe, a w połowie 2006 roku możemy się cieszyć płytą Hope To See Another Day. Zanim jednak słów kilka na temat albumu, przedstawię dokładnie zespół.

Believe to konstelacja złożona z sześciu osób, grających w przeszłości najróżniejszą muzykę. Satomi to znakomita japońska skrzypaczka, z estetyką klasyczną związany był też klawiszowiec Adam Miłosz. Vlodi Tafel (odpowiedzialny za bębny) to muzyk sesyjny teatru Buffo, grywał także z Patrycją Markowską. Pozostała trójka: Mirek Gil, Tomek Różycki i Przemek Zawadzki na pewno doskonale kojarzona jest przez wszystkich fanów, wspomnianego już, Collage. Jaki efekt dało połączenie ze sobą tych kliku żywiołów?

8 kompozycji, 8 dobrych tekstów Roberta Sieradzkiego, 55 minut pełnej wiary, energii i świeżości muzyki. Hope To See Another Day to płyta zdecydowanie rockowa, utrzymana w nieco innym stylu niż albumy Collage, czy Satellite (niezorientowanych poinformuję, że Satellite to zespół założony przez Wojtka Szadkowskiego – perkusistę Collage). Jest bardzo „gitarowo” (nie ma tu raczej rozległych klawiszowych pasaży), ale także bardzo melodyjnie.

Dwie kompozycje zapadły mi w pamięć i myślę, że będę często do nich wracał. Są to Pain i Seven Days. Pierwszy utwór jest spokojną balladą, cenię ją przede wszystkim za subtelny, kojący duszę, refren. Seven Days ma natomiast wszystko co powinna mieć udana, chyba nie tylko artrockowa, kompozycja: pomysł, różnorodność, dobry tekst i świetną melodię (to co dzieje się między 01:26 a 2:00 ma swój urok, uwierzcie).

Wyróżniłem dwie kompozycje, ale nie oznacza to, że cała reszta albumu kryje się gdzieś w ich cieniu. Singlowym Needles In My Brain zachwycałem się już na długo przed wydaniem płyty, Coming Down i Liar zrobiły na mnie mniejsze wrażenie, ale to też ciekawe utwory – w tym drugim zwraca uwagę piękna solówka. W klimat płyty świetnie wprowadza What Is Love – znów ciekawa aranżacja i ujmujące skrzypce w tle.

Hope To See Another Day to album bardzo spójny zarówno w warstwie muzycznej jak i tekstowej. Muzycy zapowiadali, że nazwa zespołu, tytuł płyty, teksty oraz muzyka stanowić będą pewną całość, która ukształtuje się w umyśle słuchacza. Myślę, że udało im się tego dokonać. Nagrali album, w moim przekonaniu, bardzo szczery, pełen uczucia. Być może niektórzy będą trochę zaskoczeni kierunkiem, którym podążyło Believe… ale czasem warto rzucić słuchaczom wyzwanie!

Czytelników szczerze zachęcam, aby to wyzwanie podjąć. Hope to find you there where we all belong...

Do ósemki jeszcze duży plus. ---Lorak, artrock.pl

As the title of this album suggests the lyrics are rather dark, negative and depressing at times.The music itself is guitar driven from our COLLAGE and SATELLITE friend Marek Gil. This record was such a pleasant surprise to me, I wasn't expecting such a melodic, guitar heavy album and it sounds so good turned up really loud.

"What Is Love" may well be the best track on the record. It's a powerful song with some great guitar work from Marek throughout, including riffs and solos. The vocals aren't that strong but I really like them. There is some piano and violin as well in this one, and there is a real groove happening in the last 3 minutes of the song. "Needles In My Brain" opens with reserved vocals, strummed guitar and violin. The song kicks in with some tasteful guitar and a powerful rhythm section. I love the guitar in this one, it's hard not to smile. "Liar" begins with heavy drums, guitar and passionate vocals. The song does brighten with a catchy guitar melody. Nice.

"Pain" is a mid paced tune with dark lyrics, but with an uplifting melody. The vocals shine and there is some soaring guitar 3 minutes in. "Seven Days" is another good song with some heaviness and crunch. "Coming Down" is my least favourite song on this record. Drums dominate for the first 2 1/2 minutes when finally the guitar enters the fray. "Don't Tell Me" has a nice powerful soundscape after 2 minutes that comes and goes. There is violin towards the end of this good song. "Hope To See Another Day" the title track is ok for the first 3 minutes and then Marek steps it up a notch and we are treated to a powerful guitar driven melody. This sounds so good. It changes to a lighter sound for a minute with piano and vocals before returning even harder ! This contrast continues. I love the guitar melodies to end it. --- Mellotron Storm, progarchives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire zalivalka cloudmailru uplea ge.tt

back

1 	I 	10:49
2 	II 	9:08
3 	III 	8:12
4 	IV 	11:42
5 	V 	8:35
6 	VI 	8:37
7 	VII 	8:19

Bass Guitar – Przemas Zawadzki
Drums – Robert ”Qba” Kubajek
Guitar – Mirek Gil
Violin, Keyboards – Satomi
Vocals – Łukasz Ociepa

Po dłuższej, bo czteroletniej przerwie, powraca warszawska formacja Believe. Nieco odmieniona, wszak z nowym perkusistą i, co dosyć istotne, kolejnym, po śpiewających na poprzednich krążkach, Tomku Różyckim i Karolu Wróblewskim, wokalistą. Owa odmienność dotyka także samego pomysłu na płytę. Bo choć po raz kolejny teksty na album napisał Robert Sieradzki i mają one szczególny klimat i nastrój, to sama płyta po raz pierwszy w historii zespołu ma charakter konceptu przedstawiającego siedem historii wdów żegnających swoich bliskich. Stąd, może nie odkrywczy, ale zawsze intrygujący pomysł na zatytułowanie utworów cyframi rzymskim. Całość ładnie dopełnia stanowiący okładkę obraz olejny Marka Szczęsnego i inteligentnie zapisany tytuł wydawnictwa.

Pod względem muzycznym Seven Widows to siedem rozbudowanych (chyba nigdy do tej pory artyści nie byli na swoich płytach tak wylewni, tym razem bowiem zdecydowali się na same 9 – 10 minutowe długasy), klasycznych, progresywnych kompozycji. Z powolnie budowaną dramaturgią i raczej niespiesznymi tempami. Wydaje się, że w klimacie nawiązują one do pierwszych albumów formacji. Jednym słowem, jakichś kolosalnych zaskoczeń nie ma. Wszak działająca już ponad dekadę grupa, ma ugruntowane brzmienie i jest natychmiast rozpoznawalna. Bo odpowiadają za to jej filary, liderujący całości gitarzysta Mirek Gil i grająca na skrzypcach Satomi. I wszyscy kochający barwę gitary Gila będą z pewnością usatysfakcjonowani, bowiem jego solowych, melodyjnych, nieco nostalgicznych form jest tu mnóstwo. Podobnie jak świetnych skrzypcowych zagrywek Japonki. Konkludując ten wątek – nie znajdziemy tu na przykład takich zwartych, bardziej surowych, brudnych i rockowych kompozycji jak Cut Me Paste Me, czy Guru, jakie miało w swojej historii Believe. Pod tym kątem, jest to z pewnością krążek bardziej zachowawczy, bez stylistycznych zaskoczeń i inspirowania się na siłę współczesnymi trendami. Dla przykładu, czwarta w zestawie kompozycja (IV), z majestatycznym, potężnym, wręcz symfonicznym początkiem pachnie mocno… Collage, dawną grupą gitarzysty Believe. To też krążek bardzo jednorodny i spójny, co jest z jednej strony jego zaletą, ale może też być i wadą przy obfitości materiału.

A co z nowymi nabytkami zespołu? Robert Kubajek bębni z dużym czuciem i ciekawie wpasowuje się w to ich chwilami „bujające” granie. Nieco gorzej rzecz się ma z Łukaszem Ociepą. Z pewnością nie dysponuje takimi warunkami wokalnymi jak wspomniany już tu Wróblewski. Mam też wrażenie, że nieco „przefajnowuje” z taką emocjonalną emfazą (jak mawia moja przesympatyczna znajoma: „za wiele przeżywki”), której w istocie jest za dużo. Generalnie jednak Seven Widows to kolejne udane i stylowe dzieło Believe. ---Mariusz Danielak, artrock.pl

It's been a turbulent 5 years for premier Polish neo prog group BELIEVE. A return to the fold of original vocalist Tomek Rozycki was announced to replace Karol Wroblewski, while the precursor group COLLAGE was reformed, though they have yet to issue anything more than a few videos. As events unfolded, Tomek was superseded by Lukasz Ociepa, who sounds like a more tortured version of Rozycki, at times recalling his performances on the band's debut. The first fruits of the new lineup's efforts are now unveiled in the form of "Seven Widows", an anguished antonym to Rick Wakeman's "Six Wives". As a successor to the very disappointing "The Warmest Sun in Winter", which saw the band lapse into formulaic neo prog and largely eschew the delicate counterpoint of Satomi's violin, this fresh release would be an achievement if it merely retrenched the formulas of prior incarnations. While aspects of COLLAGE, early BELIEVE and even SATELLITE are all in evidence, "Seven Widows" is Mirek Gil's most coherent opus to date.

With the vocals often shrouded, we are asked to experience this work on an emotional level, and it's clear that the suffering and misery to which the protagonists are subject were not initiated at the time of widowhood, but began much earlier. Cultural mores, customs and expectations, rigid arrangements, dashed dreams, altercations, infidelities, and despair all yielding to brutal rituals, stigma, and yes, profound grief and disappointment as the widowed life unfolds. As such, musical moods alternate between cathartic wails from deep within, conveyed by voice and Gil's Gilmour and Fripp influenced leads, and abject despondency, usually imparted by the strings of Satomi. Her inventive spirit is more prominent here than ever before, including several superb keyboard workouts.

All 7 tracks exceed 8 minutes in length, in several movements, affording ample opportunities to convey the wide range of occasionally merciless shifts in disposition. Widow III is my personal favorite, with several false finishes and a miraculous faux-circus interlude by Satomi on synth, before a repeat chorus and a fade out solo by Gil. In V, Lukasz leads off in a gentle tone and cedes to Gil's sole shredding solo like a wayward offspring of guitar and helicopter. IV and VI are both owned by the morose strings that seem to offer the only thread of peace and resolution.

"Seven Widows" manages to merit masterpiece status not by uncovering new musical territories but by expanding the resume of BELIEVE to accommodate instinct over intellect, bridged to the archetype of human suffering in one of its rawest forms. This is an album to return to time and again, in grief and, indeed, in celebration. ---kenethlevine, progarchives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

01. The End - 01:48
02. Beginners - 08:05
03. The Warmest Sun In Winter - 05:35
04. Words - 05:44
05. Unborn - Turn Around - 08:06
06. Please Go Home - 04:51
07. Heartless Land - 15:46

- Karol Wróblewski - vocals
- Mirek Gil - guitars
- Konrad Wantrych - keyboards, backing vocals
- Przemysław Zawadzki - bass
- Vlodi Tafel - drums
+
- Satomi - violin (6)

Powiedzmy sobie szczerze, że na "The Warmest Sun In Winter" warszawiacy prochu nie wynaleźli, ale każdemu zespołowi grającemu rock progresywny życzę takiego albumu.

W zasadzie niczego nowego na czwartym już albumie Believe nie znajdziemy. Wszystko, co najlepsze w tej odmianie rocka jest tu zawarte, bo mamy bardzo ładne solówki gitarowe, świetnie ułożone - a co ważniejsze - przestrzenne i klimatyczne kompozycje oraz świetny wokal. Jest także coś z czego nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, a sprawdza się doskonale. To Satomi, japońskiego pochodzenia skrzypaczka, której partie potęgują wzniosłość utworów i rozbudowują je.

Trzeba zaznaczyć, że Believe stawia na granie bardziej klimatyczne. Nie ma tutaj jakichś galopad gitary, bicia rekordu w ilości uderzeń w perkusję, czy wchodzenia w rejony prog metalu. Są za to rozbudowane utwory, w których na wszystko jest czas i miejsce, czego przykładem jest chociażby "The Beginners" , rozpoczynający się delikatnym motywem klawiszowym, zza którego do głosu dochodzą perkusja i gitara. Również wielowątkowy "Heartless Land" zwraca na siebie uwagę tym, jak powoli sie rozwija i zmienia tempo, aż do mocniejszego akcentu w finale. Można powiedzieć, że to granie w stylu Pink Floyd, jednak Belive jest bliżej do Marillionu. Miejscami w singlowym "Unborn/ Turn Around" wokalista, Karol Wróblewski, ekspresją przypomina samego Fisha. Znaleźć można tu także echa Deep Purple i ich fantastycznych solówek klawiszowych. Mianowicie w "Words" popis swych umiejętności daje Konrad Wantrych, co wypada bardzo dobrze, szkoda jedynie, że tak niewiele podobnych smaczków nam zaserwowano.

Na "The Warmest Sun In Winter" usłyszymy jednak nie tylko długie, rozbudowane utwory. Są również formy bardziej zwarte, jak ukryty utwór (zaraz po "Heartless Land"). Jest to delikatna, najbardziej piosenkowa kompozycja. Optymistyczne zwieńczenie, gdzie prym wiedzie bardziej fortepian, skrzypce oraz przede wszystkim melodia, a gitara jest tylko dopełnieniem. Z kolei "Please Go Home" jest już zagrany z większym pazurem, chociaż zaczyna się delikatnym motywem klawiszowym, który potem powtarzany będzie także przez gitarę. Jako że to utwór ku pamięci zmarłego przyjaciela, zaśpiewany jest bardzo emocjonalnie i tu znowu odwołuję sie do Marillion z lat 80. i Fisha, który także potrafił rozpaczliwie krzyknąć. Wspaniała kompozycja dopełniona przez wspomnianą wcześniej Satomi, która swoją grą na skrzypcach tworzy dramaturgię. Dla mnie to najciekawszy kawałek z płyty.

Trzeba przyznać, że to bardzo udany album, który w swojej kategorii pewnie będzie konkurować do miana albumu roku. Zdecydowanie warto posłuchać. ---Norbert Oset, rockmagazyn.pl

A little over two years have elapsed since the release of the fine "World is round" album, during which time Believe kept us interested with the superb live DVD "Seeing is believing". Interestingly, for this album violinist Satomi is listed as a "special guest", her presence being restricted to just two of the eight tracks.

Most of the songs are band compositions, with Karol Wróblewski writing all the lyrics (in English). The album's concept is that of a reunion between old friends, who find that their lives have followed starkly different paths, and how their enduring friendship brings sun into their lives.

The album opens with a brief reflective instrumental, "The end", featuring piano and guitar. This serves as an atmospheric prelude to "Beginners", an 8 minute piece written by keyboards player Konrad Wantrych (with lyrics by vocalist Wróblewski). Right from the start, Mirek Gil re-establishes his lead guitar as the principal instrumental sound for the album. The track is majestic, with a strong melody and a fine vocal performance from Wróblewski. It is though Gil's distinctive guitar work that brings out the depth and strength of the song.

The title track is characterised by a delicate, high vocal underpinned by a floating lead guitar. The song is quite simply one of the most beautiful the band have recorded. "Words" continues in a similar vein, the mood being slightly lighter with a multi-tracked vocal on the main chorus. "Unborn/Turn around" is the second of the longer tracks. Here the rhythm section move things into slightly heavier territories, but the emphasis remains firmly on the strength of the melody. Gil's lead guitar harmonises with the lead vocal, the track developing all the while and driven on latterly by a marching drumbeat.

"Please go home" follows on from the band's cover of Marillion's "Chelsea morning" as a tribute to the late Polish music journalist Robert Roszak. Here we get our first chance to hear the wonderful violin of Satomi. The song is the most powerful on the album, Wróblewski's vocals being full of emotion while Gil's guitar prowess is unrestrained. The longest track on the album is the 11 minute "Heartless land", which brings together the moods of the tracks thus far in a slightly retro sounding synth based finale. Gil's lead guitar still prevails, complementing the fine vocal performance.

The album has an additional "hidden" track "The bright day" (not that well hidden though given that it appears in the track listing!). This is the only other song to feature the violin of Satomi, and makes for a pleasantly light coda to the album.

Overall, an excellent album from this highly accomplished Polish band. The changes from the previous album "World is round" are subtle rather than revolutionary. Nevertheless, "The warmest sun in winter" does see the band moving on, and is possibly their most progressive and most cohesive album to date. It is also good to see the guitar Mirek Gil being given such prominence throughout the album. --- Easy Livin, progarchives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru gett

back

01. Time - 06:18
02. Tumor - 06:03
03. What They Want (Is My Life) - 08:01
04. Mystery Is Closer - 06:00
05. You & Me - 04:51
06. Danny Had A Neighbour - 05:17
07. Memories - 07:22
08. Unfaithful - 06:14
09. Together - 02:35
10. I Wish I Could
11. Holy Night
12. Best Wishes For Robert Fripp

Mirosław Gil - guitar;
Tomasz Różycki - vocal, accordion;
Włodzimierz Tafel - drums;
Satomi Yasutaniya - violin;
Przemysław Zawadzki  - bass guitar;
+
Winicjusz Chróst - guitar (03);
Adam Miłosz - keyboards;
Karol Wróblewski – flute.

Czasem po wydaniu udanego albumu debiutanckiego, wypatrujemy kolejnego działa zespołu ze znacznymi oczekiwaniami, czasem z obawami. "Hope to see another day" był porządnym albumem art rockowym i postawił swojej następczyni wysoko poprzeczkę.

Drugi album Believe, "Yesterday is a friend" wychodzi z owej konfrontacji obronną ręką. Zespołowi dowodzonemu przez Mirka Gila udało się nagrać album lepszy od debiutu. Przede wszystkim płyta sprawia wrażenie bardziej akustycznej i przestrzennej. Mimo, że oczywiście nie brakuje porządnego riffowania czy elektrycznych brzmień. Wydaje się też, że więcej na albumie miała do powiedzenia skrzypaczka Satomi. Motywy skrzypiec częściej znajdują się na pierwszym planie... niż na poprzednim albumie. Jednocześnie są tak umiejętnie zaaranżowane, ze ani na chwilę nie burzą rockowej konwencji albumu. Kolejnym elementem albumu, na który od razu zwraca się uwagę, są melodie. I tym razem nie zabrakło porywających, charakterystycznych melodii kreowanych przez Tomka Różyckiego. Wydaje mi się nawet, że w większym stopniu utwory zawarte na albumie Believe są przystępne dla słuchacza. Nie dość, że słucha ich się z przyjemnością, to są na tyle zróżnicowane, że nie ma problemu z identyfikacją utworu... a co za tym idzie łatwiej zapadają w pamięć. I na tym albumie nie mogło zabraknąć tak rozpoznawalnego stylu gitar Mirka Gila. Mamy tu do czynienia z wieloma kapitalnymi solówkami zwłaszcza świetne motywy "płaczącej" gitary Mirka. Jeśli juz o solówkach mowa, ponownie warto zwrócić uwagę na skrzypce Satomi.

Nieco zaskakującym elementem jest zastosowanie rytmów i instrumentów perkusyjnych przywodzących na myśl muzykę etniczną / folkową (choćby w "What they want" czy "Danny had a neighbour"). Kolejny raz świetnie sprawdza się koegzystencja rytmicznych gitar akustycznych, skrzypiec i elektrycznych gitar solowych. Pogłębia to wspomniane wrażenie przestrzeni... Warto zwrócić uwagę na początek "Mystery is closer" i etniczny chóralny zaśpiew otwierający utwór. Świetny patent! Później wchodzą skrzypce i robi się z tego typowy nostalgiczny kawałek Believe ze świetnymi melodiami... kiedy już mamy pewien pogląd na utwór, pojawiają się na wskroś progresywne hammondy, burzące ten spokój, ale w słuchaczu wzbudzają nieco euforii...

Jeśli chodzi o smaczki na płycie pojawiają się także brzmienia fletu, który genialnie współbrzmi z pianinem. A za sprawą podkładu soczystego basu wrażenie spokojnego, ukołysanego brzmienia staje się jeszcze mocniejsze... hmmm, czy ciepłe flażolety pojawiają się za sprawą gitary klasycznej? Muszę powiedzieć, że jestem gorącym zwolennikiem brzmienia nylonowych strun...

Mógłbym jednym tchem wymienić połowę utworów zawartych na albumie jako moich faworytów, znalazłoby się także kilka(naście) wartych uwagi motywów... zatem za długo by wymieniać. Na początku pomyślałem, że nowy album Believe trafił mnie jak obuchem i reaguję zbyt entuzjastycznie, ale przesłuchałem tej płyty kilka razy i na zimno muszę stwierdzić, że podoba mi się w równym stopniu jak za pierwszym przesłuchaniem.

Believe z porównania z płytą debiutancką wychodzi zwycięsko. "Yesterday is a friend" jest po prostu albumem bardzo dobrym. A moim zdaniem lepszym od produkcji poprzedniej. Można z czystym sumieniem polecić ten album każdemu zwolennikowi art rockowego grania... nie mam wątpliwości, że ta płyta spodoba się zarówno fanom muzyki progresywnej, jak i słuchaczom dobrej, spokojnej melodyjnej muzyki... niekoniecznie rockowej. 9/10 ---Piotr Spyra, rockarea.eu

I love this album! Polish band Believe follow up their acclaimed 2006 debut Hope to see another day with another fine neo-prog collection. The line up remains unchanged, with ex-College guitarist Mirek Gil developing the style of his former bands (including Satellite) while absorbing the influences of the other members' backgrounds. The album has a loose concept being based, in the bands words, on love, happiness, freedom, truth, faith - the most important things in everyone's life. Virtually all the lyrics are provided by the band's lyricist Robert Sieradzki.

Right from the opening Time it is clear that the attention to detail here in terms of arrangement and performance is exemplary. There is an extraordinary precision to the playing yet the album manages to retain true warmth and emotion.

We turn towards a darker side with Tumor, the violin of Satomi contributing to the remorseful atmosphere painted by the troubled lyrics. At 8 minutes, What they want (is my life) is the longest track on the album. The piece is founded on some astonishingly atmospheric violin, the harmonised vocals being reminiscent of the softer side of Porcupine Tree. Guest lead guitarist Winicjusz Chrost adds some striking colours to the louder core of the track.

While there is a welcome diversity to the tracks on the album, it simultaneously benefits from a defined continuity. The instrumental diversity of the band is exploited through the varied leads on the instrumental breaks. Apart from the aforementioned violin and guitar, Mystery is closer (for example) has some fine organ sounds.

Elsewhere, Memories paints a bleak picture of better times, Tomek Rozycki giving possibly his finest vocal performance. His quivering voice has echoes of Roger Chapman of Family, while retaining a much smoother, less confrontational mood. Indeed, the track reminds me in some ways of Family's The weaver's answer. The lead guitar work of Mirek Gil is the highlight instrumentally here.

When it comes to Unfaithful, be warned that the track includes telephone ring tone noises. I sheepishly admit that I found myself answering a non-existent phone call! The closing Together is rather different to the rest of the album. This brief acoustic coda is lighter than its predecessors, and instantly accessible.

In all, Yesterday is a friend is a highly accomplished work. Believe have succeed in blending together strong melodies, diverse arrangements, and top-tier musicianship resulting in a supremely atmospheric and highly enjoyable album. As with the work of other top class neo prog and symphonic prog bands, the album only truly reveals itself after a number of listens. That said though, the initial impact of Yesterday is a friend is still one of unfettered delight. Strongly recommended. ---Easy Livin, progarchives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire cloudmailru ge.tt

back