01. Liar
02. On the Witches Path
03. Dreamstealer
04. Chasing the Storm
05. Poison Man
06. Taste Your Sin
07. Roadhog
08. Run from the Devil (cover "Salem's Wych")
09. Dead of the Night

Michał "Kozioł" Kozioł - Drums
Przemek "Pemo" Murzyn - Guitars
Maciej "Ogór" Szupik - Guitars
Krzysiek "Lawless" Tabor - Bass, Vocals

Zespół Roadhog powstał w 2012 roku, a trzy lata później przygotował swój debiutancki album opatrzony tytułem "Dreamstealer". Co ciekawe płyta została wydana za granicą naszego kraju poprzez amerykańską Stormspell Rec., a dopiero kilka miesięcy później otrzymaliśmy "wznowienie" od Thrashing Madness.

Szybki rzut oka na okładkę i od razu pachnie Acid Drinkers. Odpowiedź jest bardzo prosta - jej autorem jest Jerzy Kurczak znany ze współpracy właśnie z Kwasożłopami, ale też i Kat, Turbo, czy Wolf Spider. Dodajmy jeszcze do tego producenta - Olof Wikstrand (wokalista Enforcer) i sprawa robi się poważna. Jak na debiut to jest sporo pozytywnego "zamieszania" wokół tej płyty. Jak jednak wiadomo nie od dzisiaj - muzyka jest najważniejsza, więc czym prędzej do niej przejdźmy.

Wydawca w krótkiej notce dołączonej do tej płyty "zachwala" swoje wydawnictwo informacją, iż Roadhog gra w duchu lat 80-tych, ze specjalnym naciskiem na zespoły takie jak: Tyrant, Stormwitch, Vampyr czy Noisehunter. W zasadzie do tego stwierdzenia nie można nic dodać, bo rzeczywiście Krakusy grają właśnie taki oldschoolowy i staroświecki heavy. Dorzuciłbym tutaj jeszcze elementy znane z NWOBHM czy nawet z amerykańskiego power metalu. Dosyć ciekawa mieszanka i co najważniejsze nie ma mowy o jakimś kopiowaniu bardziej znanych kolegów po gitarze. Roadhog gra "swoje" i robi to w bardzo ciekawy sposób. Wiadomo, że korzystają z motywów i patentów wymyślonych dawno temu, ale przecież nie jest to żadna wada.

Materiał wbrew "szufladkowym" ograniczeniom jest bardzo zróżnicowany. Mamy tutaj szybkie i porywające numery ("Liar" czy "Roadhog"), nie brakuje też bardziej "hitowych" kawałków jak choćby "Taste Your Sin" (refreny!) czy "Dead Of The Night" - tutaj zresztą "się dzieje się". Od kapitalnego riffu w zwrotkach, po mega nośny refren, a po drodze mamy świetnie klimatyczne solo. Ten kawałek jest dla mnie najlepszą wizytówką tego zespołu. W skrócie takie granie chwytam w 100% i o to chodzi w tej muzyce.

"Dreamstealer" to bardzo dobra płyta i tutaj nie ma co się czarować, że jest inaczej. Kompozycje świetnie "siedzą", a produkcja materiału to światowa klasa. Jest oldschoolowo, lekko staroświecko, ale i z pazurem, bez zbędnego "zamulania". Dla mnie w szczególności "ekspozycja" basu jest sporą wartością dodaną do produkcji. Po prostu bardzo lubię jak ten instrument swobodnie sobie wypływa "na wierzch" i ma coś do powiedzenia, a tak się dzieje na tym krążku. Dodatkowo chłopaki mają głowę do pisania numerów, pomysłów nie brakuje, więc i specjalnie nie ma do czego się przyczepić.

Roadhog płytą "Dreamstealer" przenosi ducha lat 80-tych do naszych czasów, co do tego nie ma wątpliwości i w dodatku robi to w bardzo udanie. Chłopaki pokazują, że nie trzeba kopiować innych bardziej znanych zespołów, żeby grać podobnie. Udowadniają, że można "grając swoje" korzystając z tego co dawno temu wymyślili inni, nie tracąc przy tym swojej "tożsamości". Może i jest to lekko zagmatwane, ale tak to odbieram. I polecam Roadhog wszystkim heavy maniakom, bo to jest naprawdę bardzo dobry album. --- metalside.pl

When we talk about the metal scene in Poland, the bands that usually come to mind are Vader and Behemoth, I don’t think these two bands need an introduction. Roadhog is a Polish heavy metal band than most people haven’t heard of, which is understandable, since they’re still more or less new. The thing is, they have a lot of potential and this album shows it.

The overall sound of this album can be easily compared to NWOBHM bands such as Tokyo Blade and Raven, but Roadhog does not simply copy these two bands’ sound, Roadhog just bases its own sound on the basis of the other two mentioned bands’ sound. A newer band that Roadhog can be compared to is Enforcer. Interestingly, Olof Wikstrand from Enforcer mastered and mixed this album, so that’s certainly a factor that explains the similarities. Even the cover screams ‘eighties!’

There are no ballads to be heard here, there are only two options, fast (Liar, Chasing the Storm, Roadhog) and mid-tempo (On the Witches Path, Dreamstealer), some of the songs feature both options (Dead of the Night). In my opinion, the fast moments are better than the mid-tempo moments, not that I have anything against the mid-tempo.

Dreamstealer starts with a section where bass can be nicely heard, otherwise, the bass is buried underneath the other instruments. Guitars, on the other hand, have a crisp sound and everything they do ranges from really enjoyable to excellent. As for vocals, Krzysztof’s vocals really resemble early NWOBHM vocalists, I cannot remember which exactly, what matters is that he would fit nicely in the period of the earliest eighties; they even remind me of some Serbian hard rock and heavy metal vocalists for some reason.

I really enjoyed this album, however, I feel the band has yet to show all that it can do. As it stands now, they have potential to make it in the metal world, but I guess only time will tell if that ever becomes true. --- Troodon_metallicus, metal-archives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru ge.tt

back

1 	Fall From Grace 	
2 	The Fear 	
3 	Suffer In Silence 	
4 	Black Moon 	
5 	The Oppressors 	
6 	Children Of The Dark 	
7 	Fight It Back 	
8 	Set The World On Fire 	
9 	Shadowmaker 	
10 	(Don't) Follow Them 	
11 	All Hell's Breaking Loose

Michał Kozioł - Drums
Przemek "Pemo" Murzyn - Guitars
Maciej "Ogór" Szupik - Guitars
Krzysztof Tabor - Bass, Vocals

Half a century after the foundations was laid for its existence, there’s something fascinating about how Rock and Metal music comes full circle now. Call it riding a wave of nostalgia or back-to-basics approach – after decades of evolution, cross-genre experimentation and hybridization, now the genre is more focused on its past than its future. Or maybe its past and future are exactly the same…? For certain, it is so for Roadhog. After their 2015 debut Dreamstealer, the young Polish four-piece returns with a new full length The Oppressors also released via the U.S. label Stormspell Records.

There’s really no need to draw the aforesaid line between Metal’s past and future on The Oppressors. Just take a look at the album cover adorned with furry beasts and the obligatorily well-endowed, scantily clad, shackled lady (and yes, fans of Accept and Halford know certain Claudio Bergamin who drew this…) And if the picture’s not clear enough yet, the titles of particular tracks also speak volumes – think “Black Moon”, “Children Of The Dark”, “Fight It Back”… Roadhog is simply an NWOBHM band that – due to the strange coincidence – was conceived about three decades later than it should be. Or – better yet – it’s exactly that kind of band Rock journos coined the hybrid term NWOTHM for. Music-wise, their sophomore effort The Oppressors is the also clear reflection of this fact.

The album is full of raw guitar riffs, punchy choruses, aggressive chants and tight rhythm section work – all delivered with the rough, almost Punk-ish attitude so typical to classic NWOBHM albums alongside a bit of Motörhead-esque nonchalance. Obviously, that doesn’t exclude penchant for melody. The elaborate guitar work in “The Fear” and “Suffer In Silence” or the slow-ish part of the title track are the clearest examples of this fact. Tracks like “Fight It Back” and “All Hell’s Breaking Loose” increase tempo to breakneck speed – a convincing homage to the ‘80s Speed Metal classics – whereas the dark and somber ballad “Children Of The Dark” shows yet another side of the band.

2017 marks not only the release of Roadhog’s second album but also the fifth band anniversary. And as The Oppressors proves, the group appears tight and focused in spite of only five years of stage tenure under their belt. The quartet can certainly translate their ‘80s classic Heavy and Speed Metal influences into their own songs, their sound perhaps not original but delivered with genuine enthusiasm and dedication. It certainly has its melodic moments, but it’s also far from being polished. For those eager to classify, Roadhog would have its place firmly secured among the most convincing NWOTHM acts. However, for those who opt for enjoying music regardless of the actual labels, The Oppressors is simply a fine album one should not miss. ---Alexandra Mrozowska, hardrockhaven.net

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back