1 	Jones The Rhythm 	
2 	The Fashion Show 	
3 	The Frog And The Princess 	
4 	Operattack 	
5 	Slave To The Rhythm 	
6	The Crossing (Ohh The Action...) 	
7 	Don't Cry - It's Only The Rhythm 	
8 	Ladies And Gentlemen: Miss Grace Jones

Arranged By – Richard Niles
Backing Vocals – Tessa Niles
Bass Guitar – Luis Jardim
Choir – The Ambrosian Singers
Drums – Ju Ju
Programmed By [Synclavier], Lead Guitar, Bass, Keyboards – Stephen Lipson
Featuring – Gary Maughan, Glenn Gregory, John Sinclair,
 The Strictly Unreasonable Zang Tuum Tumb Big Beat Colossus
French Horn – John Pigneguey
Guitar – J.J. Belle
Harp – David Snell 
Keyboards – Andy Richards, Bruce Woolley
Percussion – Frank Ricotti, Little Beats, Shorty Tim
Saxophone – Andy Macintosh, Dave Bishop, Jamie Talbert, Phil Todd, Stan Sultzman
Trombone – Geoff Perkins, Pete Beachill
Trumpet – Guy Barker, John Thirkell, Stuart Brooks 

An audio biography of Grace Jones, produced by Trevor Horn, it's a sonic treat along the lines of Yes's 90125 or Frankie Goes to Hollywood's first album (both produced by Horn). The music ranges from slick R&B runaway grooves to striking audio montages, interrupted occasionally by conversation about Jones's life. Serious ear candy. ---Scott Bultman, AllMusic Review

Trevor Horn is well known as a groundbreaking record producer, but his songwriting credits are almost equally successful and certainly as varied. The Art of Noise was Trevor Horn’s main songwriting platform in 1984, with whom he co-wrote classic hits such as ‘Close (To The Edit)’, ‘Beatbox’ and ‘Moments In Love’. The next year he co-wrote ‘Slave To The Rhythm’. Originally intended as Frankie Goes To Hollywood’s second single, he instead gave it to Grace Jones. The superstar model and singer made the song her own and Horn and his studio team reworked and reinterpreted it, jazz style into six separate songs to form the Slave To The Rhythm album. ---web.archive.org

Pytanie – czy można nagrać longplay mając pomysł na jeden numer? Można, jak najbardziej. Czy będzie to dzieło udane? Nie ma prawa. No chyba, że weźmie się za to Trevor Horn. Mając jeden przebojowy singiel, wraz ze zgrają muzykantów i Grace Jones, która swoim nazwiskiem firmowała ten krążek, stworzyli jeszcze prawie 40 minut wariacji na temat tego przeboju i zapakowali to wszystko razem na płytę. Chwyciło! Najpierw singiel, a potem album. „Slave to The Rhythm” stało się jednym z bardziej rozpoznawalnych przebojów lat osiemdziesiątych (później został nawet wykorzystany w reklamie Citroena).

Oczywiście, że też bardzo dobrze pamiętam tę piosenkę, także znakomity teledysk do niej. Ale nie było to coś, za czym jakoś szczególnie szalałem. A całą płytę w całości poznałem stosunkowo niedawno i bardzo mi się spodobała. Czego wtedy w latach osiemdziesiątych nie bardzo, a teraz tak? Bo w międzyczasie gusta mi się nieco zmieniły. Wtedy miałem nieco rasistowskie podejście do muzyki – unikałem soulu, funky, trąb i tym podobnych, miałem awersję do tego całego plastiku atakującego czarną muzykę (akurat w stosunku do białej muzyki mi to nie przeszkadzało), a z ciemnoskórych muzyków lubiłem przede wszystkim Heniusia, Arethę Franklin śpiewającą „Respect” i czarnych bluesmanów. Z czasem mój muzyczny apartheid nieco zelżał, dlatego już nieco łaskawszym okiem patrzę na muzykę rozrywkową „podbarwioną” soulem czy funky. Także „Slave to The Rhythm” po tych dwudziestu kilku latach potraktowałem bardziej przychylnie.

Koncepcja płyty, czyli „zróbmy coś z niczego”, która zwykle nie prowadzi do niczego dobrego, najwyżej do kieszeni mało kumatych słuchaczy, którzy dadzą się nabrać i wyłożą kasę na takie coś, tym razem jakimś cudem się sprawdziła. A właściwie nie jakimś cudem, tylko można przyjąć, że całe to przedsięwzięcie było starannie zaplanowane. Po drugie nie było to mimo wszystko coś z niczego, bo jednak był ten przebojowy singiel, a poza tym był jeszcze jedna, „pełnowartościowa” piosenka. Faktycznie, album został pomyślany nieco niekonwencjonalnie – miał być to koncept-album, ale nie miał składać się z różnych piosenek, tylko miał być to muzyczny kolaż z jednym tematem przewodnim. Jednak mimo takiego „recyklingowego” podejścia, powstał album bardzo dobry. Mamy tutaj dwa fragmenty gadane – urywki książki Jean-Paul Goude’a „Jungle Fever” czytane przez Iana Mc Shane’a, fragmenty wywiadów z Grace Jones, dźwiękowy eksperyment z głosami – "Operattack" i kilka fragmentów instrumentalnych – wszystko wynikające ze "Slave to The Rhythm", oraz mimo wszystko – dwie "normalne” piosenki. I tu może mieć problem – bo nie bardzo można znaleźć przebojowego singla – leci utwór tytułowy, a nie jest to ten przebój, tylko coś innego. A singla mamy na końcu pod tytułem "Ladies & Gentlemen: Miss Grace Jones". Taka zmyłka. A jak się dokładnie wsłuchać, to można zorientować się, że rdzeniem płyty jest utwór tytułowy, z niego wynika słynny przebojowy singiel, a jeszcze z niego – cała reszta płyty. Śmiały eksperyment. Co najważniejsze – udany i co ciekawe – atrakcyjny dla szerszego kręgu słuchaczy.

Płytę firmuje wprawdzie Grace Jones, ale potężną cześć roboty odwalił tam Trevor Horn, czyli jeden z najlepszych producentów muzycznych, jakiego nosi Mama-Ziemia, oraz jego czeredka z ZTT. Ich dziełem jest przede wszystkim cała muzyka, te rozbudowane, orkiestrowe aranżacje, dość nietypowe jak na płytę z okolic popu i disco, oraz oczywiście produkcja całości. Oczywiście na takim poziomie, że powinna wywoływać spazmy zazdrości u współczesnych producentów muzyki pop (a jeżeli nie wywołuje – to tym gorzej...). Mimo, ze Grace Jones była tylko twarzą, a raczej głosem (albo jednym i drugim) tego przedsięwzięcia, nie należy jej traktować po macoszemu. Aktorka, modelka, piosenkarka, obdarzona wspaniałą figurą, dużym wzrostem, znakomitym głosem i niebanalną urodą, była postacią już wtedy bardzo znaną w show-biznesie. Zaczynała jako modelka pod koniec lat sześćdziesiątych, potem trafiła pod opiekuńcze skrzydła Andy Warhola, zaczęła grać w filmach (między innymi niezapomniana May Day w Bondzie "A View to A Kill"), a pod koniec lat siedemdziesiątych zajęła się też i muzyką, początkowo głównie disco, a potem szerzej rozumianą muzyką rozrywkową. Jej niewątpliwym atutem jest niepowtarzalny kontralt – mocny, czysty i tak charakterystyczny jak nic innego na świecie. Dlatego stwierdzenie, że ona tam "tylko" dała głos, jest dla tej pani nieco obraźliwe. Przede wszystkim dała głos. A Trevor Horn z kompanami resztę. I wydaje mi się, że jego byłoby chyba tam łatwiej zastąpić...?

Jak można zorientować się z opisu powyżej – wersja analogowa różniła się dosyć znacznie od kompaktu – była dłuższa i kolejność utworów była inna. Czym było podyktowane skrócenie płyty o prawie sześć minut? Nie wiem. Nie znam wersji analogowej, nie mam z czym porównać swojego kompaktu.

I album, i singiel okazały się największym sukcesem w muzycznej karierze artystki, skutecznie podbijając listy przebojów w całej Europie. Potem, w jeszcze w latach osiemdziesiątych Jones nagrała dwie płyty, ale nie powtórzyły sukcesu "Slave to The Rhythm". Po prawie dwudziestu latach przerwy, w 2008 roku ukazała się jej kolejna płyta – "Hurricane". Był to bardzo udany come-back, poparty do tego serią koncertów. I jedno i drugie zostało bardzo dobrze przyjęte. Co prawda Grace Jones jest już panią w pewnym wieku, ale lepiej nie wspominać w jakim. Bo trochę sporo młodszych osób może w kompleksy popaść. W jakiej jest formie – będziemy mogli niedługo się zorientować – zapowiadany jest jej występ na tegorocznym Open’erze. Może warto sprawdzić? ---Wojciech Kapała, artrock.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

CD1:
01 – This Is
02 – William’s Blood
03 – Corporate Cannibal
04 – I’m Crying (Mother’s Tears)
05 – Well Well Well				play
06 – Hurricane
07 – Love You to Life
08 – Sunset Sunrise
09 – Devil in My Life

CD2 [Dub]:
01 – This is Dub
02 – Williams’ Dub
03 – Cannibal Dub
04 – Well Well Well Dub
05 – Crying Dub
06 – Hurricane Dub
07 – Love You to Life Dub
08 – Sunset Dub					play
09 – Devil Dub
10 – Hell Dub

Grace Jones is giving away a teaser from her dub oriented remix album ‘Hurricane Dub’.

Born in Jamaica, Grace Jones has never shied away from her West Indian roots. Incorporating Caribbean styles, her seminal early 80s albums made frequent use of the legendary studio at Compass Point.

Returning with her new album ‘Hurricane’ in 2008, Grace Jones took the echoes of dub to an intense standard. Inspiring some under-the-counter remixes, Digital Mystikz supplied a stunning re-working of ‘Love You To Life’. Seemingly taking this on board, Grace Jones confirmed plans for a dub remix album earlier this year. Ivor Guest stood at the controls, with the singer’s material given a complete re-working by the producer.

As ever, image is paramount to Grace Jones. The cover for ‘Hurricane Dub’ features an image from one time creative partner Jean-Paul Goude of the singer wearing a trademark Philip Treacy hat.

Set to drop on September 5th, ‘Hurricane Dub’ could well turn out to be a fascinating about-turn from Grace Jones. Giving fans a taste of what to expect, the singer has released new cut ‘Well Well Well Dub’ as a free download. ---repeatingislands.com

How long has Grace Jones been away from the music industry? Well, the single from her last album was produced by C&C Music Factory. Yes, it has been a long time, but then again, Ms. Jones has always done things on her own time. Hurricane was released in Europe in 2008. It has finally been picked up for North American release. As an added incentive, a disc of dub versions of each of the album’s nine tracks has been appended to the original album.

Jones is an icon. From Studio 54 gay disco heroine to androgynous New Wave dominatrix, from Andy Warhol girl to the world’s scariest Bond Girl, she is one of the last survivors from an era whose stars were not subject to the whims of reality television, internet trends, or targeted marketing. But, like all true pop culture icons, Jones is a icon first, and a model/actress/music-maker second. The quality of her albums has largely depended on who produced them. Her initial post-disco albums with reggae producers Sly & Robbie are the high points, with the Trevor Horn-helmed Slave to the Rhythm (1985) also of note. But by the late ‘80s, Jones’ music career had gone wayward, and relatively few noticed when she disappeared for 19 years. Hurricane‘s initial appearance prompted a fondness many people probably never knew they had. That’s quite possibly because Jones hadn’t changed a bit. The ass-kicking -diva behavior, eccentric sartorial getups, and the rock-solid physique were all still there, and this from a woman who was fast approaching 60.

Also, Hurricane is quite good. Namely, it’s good enough to warrant the inevitable “return to form” and “comeback” labels, good enough to make you appreciate Jones all over again. Take a step back, though, and it is far from perfect. At times it escapes embarrassment by the skin of its teeth.

Hurricane had its origins as far back as 1997. It was all newly-recorded by producer Ivor Guest in 2007, but still has a late ‘90s vibe. It’s full of dense, slow-moving, reggae-inflected trip-hop, with the type of “hard-rock” guitars Massive Attack showcased on their Mezzanine album in 1998. So, yes, the sound is a bit of a look backward. Then again, you have to wonder what kind of trainwreck might have resulted had Jones been hooked up with an of-the-moment dance-pop production team. Guest’s production, featuring playing by much of Jones’ old gang, including Sly & Robbie, allows Jones to sink in and simmer.

Sometimes too much so. Tracks like “This Is” and “Corporate Cannibal” play far too much into Jones’ persona as the over-the-top, slithering, hissing she-devil who did the voiceover on Arcadia’s “Election Day”. Some of the lyrics do her no favors. “This is a voice, these are the hands / This is technology mixed with a band,” Jones says on “This Is”, as if the concept had just occurred to her. “Corporate Cannibal” takes a too-obvious swipe at heartless CEOs. “You won’t hear me laughing / As I terminate your day,” Jones says, as the heavy-handed music sounds for all the world like a Flight of the Conchords-type parody.

These caricatured moments are juxtaposed with some disarmingly personal statements. “I’m Crying (Mother’s Tears)” is Jones’ tender, naked ode to her mother, while “Well Well Well” addresses the proverbial Going Home. The best track here, though, is “Williams Blood”. Again, Jones celebrates her mother, this time paying homage to the musical and nonconformist tendencies the elder Jones (nee Williams) passed down to her daughter. The song is probably the most accessible one on Hurricane, but it also makes the best use of dynamics. The soaring chorus, with backing from old Prince hands Wendy & Lisa, has a soulful, gospel flavor, while the refrain employs heavy, chugging guitars. It’s a great showcase for exactly what Jones is capable of. After all, shouldn’t such a free spirit be allowed to cut loose on her own record?

As for the dubs, they are not radical re-workings but rather echo-laden instrumental versions in the traditional reggae sense. They’re nice for speaker rattling, and they showcase the careful production, but they’re not exactly a clincher for those who have already spent money on Hurricane. When you buy a Grace Jones album, you’re paying for Grace Jones, period. And Hurricane gives you plenty of Grace Jones, with all the best and worst that name implies. It’s nice to have the singer back in the studio. It’s great to see the icon back on the job. ---popmatters.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru uplea ge.tt

back