CD 1
1.    Entry Of The Crims
2.    Lark’s Tongues In Aspic, Part III
3.    Thela Hun Ginjeet
4.    Red
5.    Matte Kudasai
6.    Industry
7.    Dig Me
8.    Three Of A Perfect Pair
9.    Indiscipline

CD 2
1.    Sartori In Tangier
2.    Frame by Frame
3.    Man With An Open Heart
4.    Waiting Man
5.    Sleepless
6.    Lark’s Tongues In Aspic, Part II
7.    Discipline
8.    Heartbeat
9.    Elephant Talk

Line Up:
    Adrian Belew - guitar, vocals
    Robert Fripp: guitar, frippertronics
    Tony Levin: bass, stick
    Bill Bruford - drums, percussion

After three years and four albums, the '80s incarnation of King Crimson, featuring Adrian Belew (guitar/vocals/drums), Bill Bruford (drums/percussion), Robert Fripp (guitar) and Tony Levin (bass/stick/synth/vocal) wrapped up their initial collaborative efforts at the conclusion of their 1984 North American tour. Absent Lovers (1998) presents the July 11, 1984 parting performance at the Spectrum in Montreal, Quebec in its entirety. As the show was simulcast on FM radio, decent sounding copies have been traded amongst the faithful for years, although not in such stunning fidelity or completeness. While the contents draw primarily from the Discipline (1981), Beat (1982) and Three of a Perfect Pair (1984) long-players, the quartet likewise dip into the vintage Krim catalog. Searing and nimble readings of the title instrumental from the LP Red (1974), as well as the second movement of Larks' Tongues in Aspic (1973) are rendered with arguably more energy and aggression than the decade-old originals. They also equal the intensity of recent arrivals "Thela Hun Ginjeet" and "Sleepless," especially with the addition of Belew's incisive lyrics and duelling fretwork with Fripp. Belew's versatility is prominent as he counters with the gorgeous "Matte Kudasai," the surreal automobile anthem "Dig Me" and the intricately entwined melodies heard in "Frame by Frame," "Three of a Perfect Pair" and "Elephant Talk." The formidable rhythm section are accounted for with Levin commanding the lower registers and providing the occasional backing vocal. While he is flawless throughout, his contributions to "Sleepless" and "Industry" are nothing short of definitive and helped delineate the resonance of this lineup. Overall, Absent Lovers is a perfect way for enthusiasts to remember this aggregate or for the curious to hear what all the fuss is about. ---Lindsay Planer, Rovi

Nagrania te pochodzą z dość niezwykłego koncertu King Crimson. 10 i 11 lipca 1984 grupa dała ostatnie cztery koncerty zamykając tym samym kolejne północnoamerykańskie tournée i kolejny okres jej istnienia w latach 1981–1984. Na tych dyskach znalazły się nagrania z ostatniej nocy istnienia grupy, która zamilknie aż na całe 10 lat, reaktywując się dopiero 18 kwietnia 1994 r.

Chociaż większość utworów pochodzi z trzech albumów Discipline, Beat i Three of a Perfect Pair King Crimson sięgnęli na pożegnanie m.in. do albumu Red (1974) oraz wykonali niezwykle energicznie "Larks' Tongues in Aspic (Part II)" z 1973 r. Nagrania z tego koncertu są uważane za jedne z najlepszych w całej historii zespołu. ---wikipedia

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

1. Neal And Jack And Me 04:21
2. Heartbeat 03:54
3. Sartori In Tangier 03:35
4. Waiting Man 04:22
5. Neurot!ca 04:47
6. Two Hands 03:22
7. The Howler 04:10
8. Requiem 06:30

Musicians:
Adrian Belew (words, vocals, guitar)
Robert Fripp (guitar, organ, frippertronics)
Tony Levin (bass, Chapman Stick, support vocal)
Bill Bruford (drumming)

After the masterpiece album Discipline, the King Crimson line up of Belew/Bruford/Levin/Fripp returned to the studio and created another effort. This one, however, seems to pull the same thing as ITWOP pulled against ITCOTCK in that this album is structured and sounds very similar to its predecessor).

With this one, there is a lot more of an electronic presence to their music in that Bill Bruford's percussion has become very synth oriented. The riffing is impeccable, and overall it has the same quality of Discipline, but I feel I've heard them all before. Belew's lyrics in this one are a lot more straightforward and lack that abstractness of the last album. But what they lost in abstractness, they gained in commercial approach. With such songs as Heartbeat and Waiting Man, King Crimson seemed to be going into a more poppy approach, but the music was still none the less amazing. Stand out tracks are Neal and Jack and Me, Waiting Man, Heartbeat, and Satori in Tangier, which comprises the first half of the album. Neal and Jack and Me has lyrics that are remnicient of Beat poets and has some great riffs and percussion, as well as a great bass line from Levin. Heartbeat begins with a great riff, and features some emotional vocals from Belew. Waiting Man is easily the best song on the album with a great synth percussion intro (extended and played in duet form live from Bruford and Belew) and some great vocals and lyrics from Belew. Satori in Tangier is a Tony Levin show piece, beginning with some shy stick swells and then turns into an aggressive stick beat that is overlayed by the great guitar and drum interplay.

Overall, the King Crimson "pop" album is still good in craft, but it feels too similar to Discipline and thus it gets a less of a score because of the creative discrepancy. 3/5. ---Cygnus X-2, progarchives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

1. 21st Century schizoid man Mirrors 
2. I talk to the wind 
3. Epitaph 
  a) March for no reason
  b) Tomorrow and tomorrow
4. Moonchild 
  a) The dream
  b) The illusion
5. The court of the crimson king 
  a) The return of the fire witch
  b) The dance of the puppets
 
Line-up: 
Robert Fripp - guitar
Greg Lake - bass guitar, lead vocals
Ian McDonald - reeds, woodwind, vibes, keyboards, mellotron, vocals
Michael Giles - drums, percussion, vocals
Peter Sinfield - words and illumination

One of the most influential progressive rock albums of all time, King Crimson's debut eschewed the bluesy bluster of late-Sixties British rock for a Mellotron-drenched mixture of jazz and classical influences, dragging psychedelia to a darker place than it had ever been before. "King Crimson will probably be condemned by some for pompousness," wrote Rolling Stone's John Morthland at the time, "but that criticism isn't really valid. They have combined aspects of many musical forms to create a surreal work of force and originality." With guitarist Robert Fripp and multi-instrumentalist Ian McDonald piling on layers of majestic sound, and bassist Greg Lake intoning evocative and foreboding lyrics, tracks like the unrelenting opener "21st Century Schizoid Man," the haunting "Epitaph" and the stately closer "The Court of the Crimson King" set the tone and template for the coming prog revolution. D.E., rollingstone.com

The group's definitive album, and one of the most daring debut albums ever recorded by anybody. At the time, it blew all of the progressive/psychedelic competition (the Moody Blues, the Nice, etc.) out of the running, although it was almost too good for the band's own good -- it took King Crimson nearly four years to come up with a record as strong or concise. Ian McDonald's Mellotron is the dominant instrument, along with his saxes and Fripp's guitar, making this a somewhat different-sounding record from everything else they ever did. And even though that Mellotron sound is muted and toned down compared to their concert work of the era (e.g., Epitaph), it is still fierce and overpowering, on an album highlighted by strong songwriting (most of it filled with dark and doom-laden visions), the strongest singing of Greg Lake's entire career, and Fripp's guitar playing that strangely mixed elegant classical, Hendrix-like rock explosions, and jazz noodling. Lineup changes commenced immediately upon the album's release, and Fripp would ultimately be the only survivor on later King Crimson records. ---Bruce Eder, AllMusic Review

Motto: Filozof brytyjski Alfred North Whitehead powiedział, że całą filozofię zachodnią potraktować można jako przypisy do Platona, a ja mówię, wcale nie będąc przy tym odkrywczym, że całą muzykę progresywną uważać można za kontynuację linii muzycznej wyznaczonej w 1969 roku przez Frippa, Gilesa, Lake’a, McDonalda i Sinfielda.

Przed skreśleniem kilku słów na temat albumu debiutanckiego King Crimson warto jest postawić sobie następujące pytanie: ile zespołów rozpoczynających swą karierę, czy też może inaczej - ilu bardzo jeszcze młodych muzyków, właściwie dopiero debiutujących, zdołało stworzyć dzieło genialne? Z całą pewnością można stwierdzić, udzielając odpowiedzi na takowe truistyczne pytanie, że niewielu, wszakże dać światu dzieło genialne jest niełatwo, tak naprawdę jest to sztuka dla większości twórców maści wszelakiej nieosiągalna. Nawet biorąc bowiem pod uwagę wiele po prawdzie oszałamiających debiutów, trudno znaleźć jest wśród nich twór doskonały. No, ale dobrze… kto? Może panowie z Marillion w 1983 roku wraz z wypuszczeniem Script for a Jester’s Tear? Tak, rzeczywiście, to płyta piękna, wspaniała, brzmiąca cudnie tak w pierwszej połowie lat 80. XX wieku, jak i na początku drugiej dekady XXI. Czy jeszcze ktoś? Poza King Crimson nikt inny mnie na myśl już nie przychodzi. Natychmiast muszę przy tym stwierdzić, iż o ile Marillion swym debiutem mocniej wpisywało się w konwencję progrockową i dotychczasowe dokonania muzyki popularnej, o tyle King Crimson podarowując światu swój pierwszy album, In the Court of the Crimson King, stworzyło coś zupełnie odmiennego od dotychczasowej twórczości muzycznej, stając się właściwym Stwórcą właśnie nurtu progresywnego w muzyce rockowej. Bez cienia przesady można napisać także, iż Robert Fripp, Michael Giles, Greg Lake, Ian McDonald i Peter Sinfield zaprosili słuchacza do świata wykreowanego przez siebie mocą swojego geniuszu, jakiegoś własnego wewnątrzgrupowego daimoniona, że wprowadzili go do nowego muzycznego królestwa, jakim jest Dwór Karmazynowego Króla.

Introdukcji w świat skomponowany przez King Crimson dokonuje 21st Century Schizoid Man. Jest to utwór majestatyczny, zagrany niezwykle kunsztownie, ze wspaniałym, brutalnym riffem, genialną, niesłychanie rozbudowaną i precyzyjną perkusją, diabolicznym saksofonem – całość sprawia wrażenie piorunujące, jakby wszelkie zastępy piekieł chciały oddać hołd Królowi Karmazynowi alias Belzebubowi, jednemu z diabłów, Władcy Much, do którego zespół w swej nazwie odwoływał się. Kawałek ten to arcydzieło, wykonane z niespotykaną dotąd wcześniej wśród zespołów rockowych wirtuozerią, potężny i bardzo ciężki – w ’69 tak mocno potrafił zagrać bodaj jedynie Jimi Hendrix, gdy w elektryzującym, opętańczym zapamiętaniu w czasie koncertów sięgał swą grą na gitarze sfer dla innych muzyków nieosiągalnych. Po szaleńczej, diablej kakofonii wieńczącej 21st Century Schizoid Man, następuje kompletne jego przeciwieństwo - piękny I Talk to the Wind, wielce powabna i czarująca kompozycja oparta o dźwięk fletu, z łagodnym śpiewem Lake’a. Trzecim utworem, środkowym, jest eksponujący brzmienie melotronu, okrutnie niepokojący, depresyjny Epitaph, poruszający duszę słuchacza do najniższych jej głębi, docierający do najskrytszych czeluści człowieczego jestestwa. Chwila oddechu następuje w trakcie przeszło 12-minutowego Moonchild, takiego muzycznego rites de passage, krztynę być może pretensjonalnego, lecz spokojnie prowadzącego słuchacza przez dziwny labirynt dźwięków, istny ich teatr ku koronującemu ten album The Court of the Crimson King, cudnie schyłkowego, przebogatego chóralnego arcydzieła, oddającego – również w warstwie tekstowej - w niesamowity, na poły baśniowy sposób atmosferę Karmazynowego Dworu.

Warto dodać, iż płyta ta, awangardowa i mocno jazzująca, zapewne nie powstałaby w swoim kształcie, gdyby nie ówczesne dokonania jazzmanów, których eksperymenty muzyczne doprowadziły do połączenia jazzu i rocka, a przez to do powstania nowego nurtu w muzyce, jakim był jazz rock czy jazz fusion, a to właśnie również jego wyborną próbkę dali w 1969 roku dysponujący niebywale rozległymi horyzontami muzycznymi maestrowie z King Crimson.

Rekapitulując niniejszą recenzję, przywołam odnoszące się do prezentowanego albumu słowa Jordana Babuli z "Teraz Rocka": „O tym albumie napisano przez lata całe tomy […] w zasadzie wszystko, co chciałoby się o nim powiedzieć, będzie teraz brzmieć patetycznie lub trywialnie. Z jednej strony z powodu samej muzyki, której słowa opisać nie są w stanie, z drugiej z powodu jej historycznego znaczenia, którego nie da się przecenić. […] jest to pierwsza pełna, dojrzała i doskonała manifestacja stylu zwanego rockiem progresywnym. […] Jeśli młodzi muzycy (średnia wieku około 25 lat) byli w stanie sami nagrać dzieło tak skończone, musieli być albo geniuszami, albo zaprzedać duszę diabłu […].

Na koniec trzeba by zapytać, po co ciągle wracać do tej płyty? W odpowiedzi można stwierdzić bez cienia przesady, iż In the Court of the Crimson King jest zupełnie wyjątkowe, że zajmuje – podobnie jak cały dorobek twórczy King Crimson - miejsce szczególne w świecie dźwięków kreowanych przez człowieka na przestrzeni wieków, jest jak MEKKA przez małe i przez duże „M”, czyli miejsce niezwykłe, niemal święte, do którego każdy, kto kocha muzykę, choć raz w swoim życiu winien udać się, niejako odbyć pielgrzymkę, którą nie tyle i nie tylko powinno się, ale i którą naprawdę odbyć warto. ---Krzysztof Niweliński, artrock.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01. Peace - A Beginning - 0:49
02. Pictures Of A City (including: 42nd At Treadmill) - 8:01
03. Cadence And Cascade - 4:35
04. In The Wake Of Poseidon (including: Libra's Theme) - 7:53
05. Peace - A Theme (Fripp) - 1:15
06. Cat Food (Fripp/Ian McDonald/Sinfield) - 4:50
07. The Devil's Triangle (Fripp/McDonald) - 11:27 including:
a). Merday Morn (Fripp/McDonald)
b). Hand Of Sceiron (Fripp)
c). Garden Of Worm (Fripp)
08. Peace - An End - 1:50
Bonuses on 30th Anniversary Edition:
09. Cat Food (single version) (Fripp/Ian McDonald/Sinfield) - 2:44
10. Groon (single B-side) (Fripp) - 3:30

Personnel:
- Robert Fripp - guitars, mellotron & devices
- Greg Lake - vocals (except 3)
- Mel Collins - flute & saxophones
- Michael Giles - drums
- Peter Giles - bass
- Keith Tippett - piano
- Peter Sinfield - lyrics
+
- Gordon Haskell - vocals (3)

Considered a poor cousin to In the Court of the Crimson King (DGM Live, 1969), 1970's In the Wake of Poseidon may possess superficial similarities to its groundbreaking predecessor, but as a 2005 All About Jazz review of an earlier edition suggested, ..."Poseidon also hints of changes in the wind." Part of the second round of 40th Anniversary Series CD/DVDA remasters/expansions of the King Crimson catalog along with 1971's Islands, Poseidon deserves reconsideration for its transitional music, Porcupine Tree founder Steven Wilson's remarkable remixes, and 50 minutes of bonus material which sheds light on the recording process.

Sure, the aggressive electricity of "Pictures of a City," pastoral, flute-driven "Cadence and Cascade," and symphonic expansiveness of the title track—sequenced as the original LP's first side—mirror the same side of In the Court. But side two's funk-tinged blues, "Cat Food," and, most importantly, the epic "The Devil's Triangle," assert a growing improvisational freedom that would expand further, later that year, on Lizard, and on Islands—thanks to the recruitment of British jazzers by Crimson's co-founder, now primary composer, and guitarist/mellotronist/effects man Robert Fripp; in this case, pianist Keith Tippett. Poseidon also marks the debut of saxophonist/flautist Mel Collins, the only member to survive numerous shakedowns to become part of the Islands touring band—Crim's first since the dissolution of its initial lineup in late 1969.

Co-founding Crim, Greg Lake—by this time gone to Emerson, Lake & Palmer—sings, but is replaced by fellow founder/drummer Michael Giles' brother Peter on bass to create a more consistently inventive improvising trio, especially on the four versions of "Groon" included on the DVDA—Fripp's free tune with a convoluted head, living in the same continuum as John McLaughlin's Extrapolation (Polydor, 1969), while still sounding like nobody but the emergent Fripp. Three versions of "Cadence and Cascade" demonstrate a recording studio process of building songs from the bottom up.

But it's the three-part, 12-minute "Devil's Triangle" that is Poseidon's greatest triumph. Using a 5/4 rework of Gustav Holst's "Mars, the Bringer of War" as its foundation, Fripp gradually deconstructs and reconstructs it over the course of nearly 12 minutes; its sometimes swirling, sometimes thundering mellotrons creating some of the most nightmarish music in progressive rock history, turned even more chaotic with Tippett's jagged, reckless abandon, and musique concrete devices including a snippet of "In the Court of the Crimson King." Swirling electric piano leads to a reprise of "Peace," a gentle miniature opening the album as an a capella vocal track; later, an acoustic guitar solo before "Cat Food"; and, finally, the two together at the album's conclusion.

Unable to locate the original multi-track tapes for "The Devil's Triangle," the original mix is retained, and and up-mixed to 5.1 Still, between Wilson's remastering, remixing of all but "The Devil's Triangle," and additional bonus material that includes a less instrument-dense rehearsal of "The Devil's Triangle, In the Wake of Poseidon: 40th Anniversary Series is the definitive version of King Crimson in flux. ---John Kelman, allabpoutjazz.com

Drugi album King Crimson to wielkie, acz nie tak rewolucyjne jak In the Court of the Crimson King dzieło muzyczne. O mały włos, a w ogóle nie doszłoby do jego nagrania, bowiem na przełomie 1969 i 1970 roku kolejni członkowie zespołu opuszczali Karmazynowy Dwór. Pierwszy odszedł Ian McDonald, który pociągnął za sobą Mike’a Gilesa i wraz z nim stworzył duet McDonald And Giles. Ich odejście skłoniło z kolei Grega Lake’a do przyjęcia zaoferowanej mu przez Keitha Emersona propozycji wspólnego utworzenia nowej grupy – i tak, po dokooptowaniu Carla Palmera, wkrótce powołane zostało do życia to jakże ważne dla dziejów muzyki trio Emerson, Lake & Palmer. Karmazynowego Dworu nieomal nie porzucił także Robert Fripp, który jednak w ostatecznym rozrachunku - wraz z jedynym pozostałym z pierwszego składu Peterem Sinfieldem, autorem świetnych tekstów i nie tylko – nagrał wiosną 1970 roku, między innymi przy wsparciu Lake’a i braci Gilesów, Michaela i Petera, drugą płytę sygnowaną godnością Króla, In the Wake of Poseidon, album w swej różnorodności bardzo spójny, od poprzedniego w odbiorze jakby lżejszy czy łagodniejszy. Przy tym za tą łagodnością czai się coś mrocznego i niepokojącego, jakby jakiś złowrogo szyderczy uśmiech Szatana bądź Karmazynowego Monarchy, Belzebuba, albo może inaczej – coś na kształt ironicznego uśmiechu kocura z Cheshire ze zwariowanych Przygód Alicji w Krainie Czarów Lewisa Carrolla. A może to przewrotny uśmiech samego Posejdona, którego sardonicznie rozradowana twarzyczka widnieje na okładce albumu?

Płytę tę spaja i porządkuje banalny, podzielony na trzy części temat Peace, z których pierwszą, album otwierającą, wypełnia łagodny śpiew Grega Lake’a, który zanika w umieszczonej w samym środku płyty drugiej części tematu na rzecz ślicznych dźwięków – hmm, jakby to ująć – dumającej a rozmarzonej gitary, łączącej się z kolei w kończącym płytę Peace – An End z powracającym „bezbronnym i wrażliwym głosem Lake’a”* . Poza tematem głównym na próżno byłoby jednak szukać na tym albumie kolejnych nieskomplikowanych kawałków, no może poza lirycznym, jakże ujmującym Cadence and Cascade. Ten ostatni przywołuje swą atmosferą zawartość debiutanckiej płyty King Crimson, podobnie jak rozbudowany i ciężki, duszny a złowieszczy utwór Pictures af a City, będący - jak stwierdził Sinfield w jednym z wywiadów - „piosenką o paskudności Nowego Jorku”** , napisaną pod wpływem wrażeń z pierwszego pobytu członków zespołu w tym "Babilonie" naszych czasów, oraz In the Wake of Poseidon, jeden z najpiękniejszych utworów w historii muzyki, do głębi poruszający, pełen orkiestrowego rozmachu, wspaniale wykorzystujący brzmienie melotronu, okraszony cudnie kunsztowną gitarą akustyczną i rozbudowanymi mocnymi partiami perkusyjnymi. Na płycie znajdują się także dwa utwory przewrotne, bardzo pokrętne, a są nimi jazzujący Cat Food, uznawany słusznie za zapowiedź przyszłych zmian w muzyce grupy, oraz przeszło 11-minutowy The Devil’s Triangle, mnie kojarzący się z dokonaniami Emerson, Lake & Palmer, wymyślny, bardzo pretensjonalny, kakofoniczny, a przy tym mocno niepokojący kawałek, w którego finale umieszczono wycinek z tytułowego majstersztyku z płyty poprzedniej, tak aby wiadomo było, o kiego diabła chodzi.

Zarzuca się In the Wake of Poseidon niejaką wtórność względem In the Court of the Crimson King, zbytnie podobieństwo drugiego albumu grupy do jej debiutu, co skutkuje często zaniżoną oceną tej płyty. Rzeczywiście, zaprzeczyć tym zarzutom nie można, albowiem Pictures of a City to swego rodzaju odpowiednik 21st Century Schizoid Man, a Cadence and Cascade – I Talk to the Wind, zaś utwór tytułowy silnie przywołuje ducha Epitaph. Zresztą sam Fripp nie ukrywał, że dynamika i struktura „Posejdona”, to ciągłe przechodzenie od błogiej serenady do kakofonicznego chaosu, zostały powielone z ITCOTCK. Jednakowoż wszelkie podobieństwa nie powinny podważać faktu, że In the Wake of Poseidon jest płytą piękną i czarującą, na dodatek - wbrew pozorom - zawierającą w sobie zaczątki przyszłych zmian. Zmian, które z całą mocą miały ujawnić się na wydanym już jesienią tego samego 1970 roku albumie Lizard, kolejnym arcydziele, które wychynęło z komnat Karmazynowego Dworu. ---Krzysztof Niweliński, artrock.pl

download (mp3 @VBR kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01. Formentera Lady (Robert Fripp, Peter Sinfield) – 10:15
02. Sailor's Tale (Fripp) – 7:27
03. The Letters (Fripp, Sinfield) – 4:28
04. Ladies Of The Road (Fripp, Sinfield) – 5:29
05. Prelude: Song Of The Gulls (Fripp) – 4:13
06. Islands (Fripp, Sinfield) – 11:52

Personnel:
- Robert Fripp – guitar, mellotron, Peter's pedal harmonium, sundry implements
- Peter Sinfield - words, sounds and visions
- Boz Burrell – bass, lead vocals, choreography
- Mel Collins – saxophones, flutes, mellotron
- Ian Wallace – drums, percussion
+
- Paulina Lucas – soprano (vocals)
- Keith Tippett – piano
- Robin Miller – oboe
- Mark Charig – cornet
- Harry Miller – double bass

The weakest Crimson studio album from their first era is only a real disappointment in relation to the extraordinarily high quality of the group's earlier efforts. The songs are somewhat uneven and draw from three years of inspiration. "The Letter" is an adaptation of "Drop In," a group composition that was featured in the early set of the original Crimson lineup from 1969, while "Song of the Gulls" goes back to the pre-King Crimson trio of Giles, Giles & Fripp for its source ("Suite No. 1"). There are also a few surprises, such as the Beatles-like harmonies on the raunchy "Ladies of the Road" and the extraordinary interweaving of electric guitar and Mellotron by Robert Fripp on "A Sailor's Tale, which is one of the highlights of the early- to mid-period group's output. Some of the music overstays its welcome -- several of the six tracks are extended too far, out of the need to fill up an LP -- but the virtuosity of the band picks up most of the slack on the composition side: Collins' saxes and Wallace's drums keep things much more than interesting in tandem with Fripp's guitar and Mellotron, and guest vocalist Paulina Lucas' keening accompaniment carries parts of "Formentera Lady" that might otherwise have dragged. ---Bruce Eder, AllMusic Review

King Crimson w początkach swojej działalności nie mógł utrzymać stałego składu. Z czterech albumów wydanych w latach 1969-71, każdy był nagrywany w innej konfiguracji personalnej. Nic dziwnego, że Robert Fripp - jedyny stały członek - poważnie rozważał zakończenie działalności i przyjęcie którejś z licznych ofert od innych zespołów, które chciały z nim współpracować. Saksofonista Mel Collins przekonał go jednak, aby się nie poddawał, po czym sam wyszukał nowych muzyków: śpiewającego basistę Boza Burrella i perkusistę Iana Wallace'a. Skład ten okazał się kolejną efemerydą, istniejącą ledwie kilkanaście miesięcy. W tym czasie powstały jednak dwa wydawnictwa: czwarty album studyjny, "Islands", oraz pierwsza w dorobku grupy koncertówka, "Earthbound". Przyjrzyjmy się pierwszemu z nich.

W nagraniach, poza podstawowym składem, wzięło udział wielu sesyjnych muzyków, w tym znany już z dwóch poprzednich albumów pianista Keith Tippett, a także liczni muzycy grający na instrumentach dętych i smyczkowych (większość z nich nie została nawet wymieniona w opisie). Album składa się z sześciu kompozycji Frippa. Do czterech z nich teksty napisał nadworny tekściarz Karmazynowego Króla, Peter Sinfield; dwa pozostałe są instrumentalne. Wraz z "Lizard", longplay jest uznawany za najbardziej jazzrockowe wydawnictwo grupy, jednak w porównaniu z poprzednikiem, "Islands" jest bardziej różnorodny.

Całość rozpoczyna się od utworu "Formentera Lady", wyróżniającego bardzo luźną strukturą. Istotną rolę odgrywają improwizacje na pianinie, flecie i saksofonie, a także partie instrumentów smyczkowych. Z drugiej strony, większość utworu opiera się na wyrazistej, hipnotyzującej linii basu. Pojawia się też melodyjna partia wokalna - choć Burrell nie jest niestety wybitnym wokalistą i jego głos może nieco irytować. Instrumentalny "Sailor's Tale" to już improwizacja na całego, mocno zakręcona, z dominującą rolą ostrych partii saksofonu i gitary, melotronowym tłem, oraz trzymającą wszystko w ryzach grą sekcji rytmicznej. "The Letters" z początku jest subtelną balladą, o poruszającej melodii, lecz w pewnym momencie niespodziewanie następuje agresywne wejście saksofonu. Zalążkiem tego utworu była kompozycja "Drop In" grupy Giles, Giles & Fripp, wykonywana na żywo przez pierwsze wcielenie King Crimson (po latach jedno z wykonań znalazło się na albumie "Epitaph").

Otwierający drugą stronę winylowego wydania "Ladies of the Road" to trochę bardziej konwencjonalny, energetyczny utwór rockowy, z bluesującymi zagrywkami gitary i beatlesowskimi harmoniami wokalnymi w spokojniejszym refrenie. Nietypowy dla King Crimson jest także tekst o groupies, wyjątkowo bezpośredni, jak na Sinfielda. "Prelude: Song of the Gulls" to kolejna kompozycja napisana w czasach Giles, Giles & Fripp (wówczas nosiła tytuł "Suite No. 1"). Ładny instrumentalny utwór, wyraźnie inspirowany muzyką klasyczną - wykorzystano tu tylko obój, kornet i smyczki - stanowi wstęp do kompozycji tytułowej. To jeden z najpiękniejszych utworów w dorobku zespołu. Zaczyna się bardzo spokojnie, poruszającą partią wokalną z delikatnym akompaniamentem pianina i fletu. Kompozycja stopniowo się rozwija, dochodzą kolejne instrumenty, ale subtelny nastrój pozostaje do końca.

Opis albumu może budzić obawy, że to jakiś chaotyczny zbiór niepasujących do siebie utworów. Rzeczywiście tak z początku można ten album odbierać, jednak po kolejnych przesłuchaniach wszystko powinno zacząć układać się w spójną i przemyślaną całość. Choć pozornie niektóre utwory mogą wydawać się swoim przeciwieństwem, to zawsze znajdzie się jakieś ogniowo je łączące. Może tylko "Prelude: Song of the Gulls" wydaje się nieco wyrwany z kontekstu, ale w sumie pasuje tu klimatem. Szkoda, że "Islands" pozostaje w cieniu innych dokonań King Crimson. To naprawdę bardzo dobry album, niezasługujący na zapomnienie. --- Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @VBR kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01 - Larks' Tongues in Aspic, Part One
02 - Book of Saturday
03 - Exiles
04 - Easy Money
05 - The Talking Drum
06 - Larks' Tongues in Aspic, Part Two

Personnel:
    Robert Fripp – guitars, Mellotron, devices, electric piano
    John Wetton – bass, lead vocals, acoustic piano
    Bill Bruford – drums
    David Cross – violin, viola, Mellotron, flute, electric piano
    Jamie Muir – percussion

King Crimson reborn yet again -- the newly configured band makes its debut with a violin (courtesy of David Cross) sharing center stage with Robert Fripp's guitars and his Mellotron, which is pushed into the background. The music is the most experimental of Fripp's career up to this time -- though some of it actually dated (in embryonic form) back to the tail end of the Boz Burrell-Ian Wallace-Mel Collins lineup. And John Wetton was the group's strongest singer/bassist since Greg Lake's departure three years earlier. What's more, this lineup quickly established itself as a powerful performing unit working in a more purely experimental, less jazz-oriented vein than its immediate predecessor. "Outer Limits music" was how one reviewer referred to it, mixing Cross' demonic fiddling with shrieking electronics, Bill Bruford's astounding dexterity at the drum kit, Jamie Muir's melodic and usually understated percussion, Wetton's thundering (yet melodic) bass, and Fripp's guitar, which generated sounds ranging from traditional classical and soft pop-jazz licks to hair-curling electric flourishes. --- Bruce Eder, allmusic.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

CD1
1. Larks' Tongues In Aspic: Part II (6:17)
2. Lament (5:05)
3. Exiles (8:22)
4. Improv - The Golden Walnut (11:38)
5. The Night Watch (4:38)
6. Fracture (11:11)

CD2
1. Improv - Clueless And Slightly Slack (9:53)
2. Easy Money (7:12)
3. Starless (14:50)
4. 21st Century Schizoid Man (9:37)

Line-up :
David Cross - violin, mellotron, electric piano
Robert Fripp - guitar, mellotron, electric piano
John Wetton - bass guitar, vocals
Bill Bruford - drums, percussion

"King Crimson is, as always, more a way of doing things. When there is nothing to be done, nothing is done: Crimson disappears. When there is music to be played, Crimson reappears. If all of life were this simple". Robert Fripp

King Crimson was conceived in November 1968 and born on January 13th 1969 in the Fulham Palace Cafe, London (Fripp/Ian McDonald/Greg Lake/Michael Giles/Pete Sinfield), coming to prominence after supporting The Rolling Stones at Hyde Park. Their ground-breaking debut In The Court Of The Crimson King (1969) described by Pete Townshend as "an uncanny masterpiece", began a career that has spanned four decades and influenced many bands and individuals including Yes, Genesis, Tool, and Porcupine Tree.

Despite the original line-up imploding after an American tour King Crimson continued to produce constantly challenging and intriguing music on albums such as In The Wake of Poseidon (1970), Lizard (1970), Islands (1971), Earthbound (1972), Larks' Tongues in Aspic (1973) and Red (1974).

Following Red, an exhausted Fripp declared "King Crimson is completely over for ever and ever."

After a period outside the music industry, Robert Fripp returned to work on solo projects (including Frippertronics and his first solo album, Exposure in 1979) and collaborations with artists such as, Daryll Hall, Blondie, Brian Eno, Peter Gabriel, David Bowie.

In 1981, Fripp reconvened King Crimson along with Adrian Belew (Zappa/Bowie/Talking Heads), Tony Levin (Paul Simon/John Lennon/Peter Gabriel) and his old sparring partner, Bill Bruford.

"The bleak Crim view lightened" according to Fripp as their musical vocabulary widened and Crimson combined gamelan, funk and rock grooves that would threaten to "tear out and flatten ear hairs within a mile." Albums which followed include Discipline (1981), Beat (1982) and Three Of A Perfect Pair (1984) and a stunning live album from their last ever performance in 1984, Absent Lovers (finally released in 1998).

Following a lengthy period outside the music industry mainstream - during which Fripp not only established Guitar Craft, engaged in a protracted but ultimately successful legal battle with his former mangers, and collaborated with David Sylvian—King Crimson re-emerged in 1994 with Trey Gunn (touch guitar) and Pat Mastelotto (drums).

Joining forces with Belew, Levin, Bruford and Fripp and dubbed the Double Trio, they recorded an ep VROOOM (1994) and THRAK (1995) and a suite of live improvs, THRaKaTTaK (1996). In 1997, the group subdivided into research and development units collectively known as the ProjeKcts, producing an exciting and inventive blend that mixed hard-core improv and electronica (King Crimson The ProjeKcts box set 1999).

With Tony Levin temporarily leaving to work with Seal and Peter Gabriel, and Bill Bruford returning full-time to his ongoing Earthworks jazz group, King Crimson entered the new millennium with The ConstruKction of Light (2000). In the same year the double duo of Belew, Fripp Gunn and Mastelotto produced a live set, Heavy ConstruKction, before returning to the studio to record the critically acclaimed, The Power To Believe (2003).

After a tour playing 21 countries with over 70 dates, Trey Gunn departed to pursue his own career in 2003. The present and seventh line-up of King Crimson is Adrian Belew (guitar, lead vocals), Robert Fripp (guitar), Tony Levin (bass guitar & Chapman stick) and Pat Mastelotto (drums) and work has begun on new material.

Sid Smith Whitley Bay, September 2005

"King Crimson lives in different bodies at different times and the particular form which the group takes changes. When music appears, which only King Crimson can play then, sooner or later, King Crimson appears to play the music" Robert Fripp. ---amazon.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

Disc One

1. ProzaKc Blues
2. The ConstruKction Of Light
3. The World's My Oyster Soup Kitchen Floor Wax Museum
4. Improv: Warsaw
5. Dinosaur
6. One Time
7. VROOOM
8. Cage

Disc Two

1. Into The Frying Pan
2. Larks' Tongues In Aspic: Part Four
3. Three Of A Perfect Pair
4. The Deception Of The Thrush
5. Sex, Sleep, Eat, Drink, Dream
6. Heroes

Line-up:
Adrian Belew - guitar & vocals
Robert Fripp - guitar
Trey Gunn - touch guitar, ashbory bass, talker
Pat Mastelotto - electronic drumming

Recorded June 11, 2000 at Roma, Warsaw, Poland.

This edition of the King Crimson Collectors' Club is from June 11, 2000, the second of two shows in Warsaw, Poland during the band's late spring/early summer Eastern and Western European excursion. The 21st century double-duo incarnation of Krim consisted of Adrian Belew (guitar/vocals), Robert Fripp (guitar/soundscapes), Trey Gunn (touch guitar/ashbory bass/talker) and Pat Mastelotto (electronic drumming) who were embarking upon the first round of shows that King Crimson had performed since the mid-'90s double-trio lineup -- which also featured Bill Bruford (percussion) and Tony Levin (Chapman stick/bass/vocals). After the extended aggregate disbanded in the spring of 1997, the greater unit split into a variety of sub-groups [read: ProjeKcts] and when the smoke cleared, it was Belew, Fripp, Gunn and Mastelotto who were left to pick up the pieces. The resulting album ConstruKction of Light (2001) was a step toward what would eventually coalesce more definitively on their follow-up Power to Believe (2003). Their set ranged little from stop to stop and Live in Warsaw, 2000 (2005) is an apt reflection of the quartet as they unleashed selections from the recently released ConstruKction of Light as well as a smattering of tracks dating as far back as 1982's "Three of a Perfect Pair" -- which is given an authoritative acoustic-rendering from Belew after inquiring whether the audience has "any requests." Of the newer material, the dry humor-laden grunge rocker "Into the Frying Pan" and the instrumentals "Larks' Tongues in Aspic: Part Four" and ProjeKct Four's "Deception of the Thrush" are flawlessly rendered, with the free form "Improv: Warsaw" being the most inspired outing of the evening in question. There are other moments that come close, including a haunting and mesmerizing "One Time." They close with a cover of David Bowie's "Heroes," which is actually not as surprising as it might initially seem since Fripp had contributed the searing lead guitar to the original 1977 studio recording. The audio quality gets an A+ thanks to the soundboard/mixing desk source tape and the accompanying liner insert has excerpts from Gunn's road diaries and photos of the foursome in action. ---Lindsay Planer, allmusic.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex: CD1 CD2

gett: CD1 CD2

back

Live In London, BBC, May 6th, 1969
1 	In The Court Of The Crimson King	5:18
Live At Plumpton Festival, August 9th, 1969
2 	21st Century Schizoid Man	6:53
3 	Get Thy Bearings	10:33
4 	Devil's Triangle	6:55
5 	Crimson Blues	15:33
6 	In The Court Of The Crimson King	5:15

Bass Guitar, Lead Vocals – Greg Lake
Drums, Percussion, Vocals – Michael Giles
Lead Guitar – Robert Fripp
Mellotron, Keyboards, Saxophone, Flute, Vibraphone [Vibes], Vocals – Ian McDonald 

For King Crimson’s appearance at the 9th National Jazz, Pop, Ballads & Blues Festival, the band were placed low down on the bill with Idle Race, Dry Ice and Groundhogs, and situated in a tent well away from the main stage. “Can I tell why we played there?” Fripp explained to Vic Garbarini in 1981, “The agency that booked it hadn't been completely straight with us, so we said, you're no longer our agents. So instead of putting us on front stage -where we'd wipe out anything they had- they stuck us in the tent, so we wouldn't touch anyone. It was a deliberate agency move to fuck up our careers.”

Captured in this audience recording, the incendiary rendition of 21st Century Schizoid Man opening the show suggests that Fripp’s assertion that Crimso would wipe out anyone else is pretty much on the mark. Aside from the shock and awe of the bone-crunching opening, the fiery details in the ensuing piece are really unlike any other of the rock acts appearing that day. The telepathic qualities between the Giles and Lake are quite extraordinary. Check out the audacious slow-down in tempo under Fripp’s solo. Just as it seems they’re about to grind to a halt, the pair take off again, adding to the drama underneath Fripp’s angular workout, ahead of the transition to Ian McDonald’s frenzied burst. ---ftp.king-crimson.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to cloudmailru gett

back

01. Red (Robert Fripp) – 6:16            play
02. Fallen Angel (Fripp, John Wetton, Richard Palmer-James) – 5:57
03. One More Red Nightmare (Fripp, Wetton) – 7:07
04. Providence (David Cross, Fripp, Wetton, Bill Bruford) – 8:05
05. Starless (Cross, Fripp, Wetton, Bruford, Palmer-James) – 12:14

Personnel:
- Robert Fripp - guitar, mellotron
- John Wetton - bass, vocals
- William (Bill) Bruford - drums, percussion
+
- David Cross - violin
- Mell Collins - soprano saxophone
- Ian McDonald - alto saxophone
- Robin Miller - oboe
- Marc Charig – cornet

King Crimson fell apart once more, seemingly for the last time, as David Cross walked away during the making of this album. It became Robert Fripp's last thoughts on this version of the band, a bit noiser overall but with some surprising sounds featured, mostly out of the group's past -- Mel Collins' and Ian McDonald's saxes, Marc Charig's cornet, and Robin Miller's oboe, thus providing a glimpse of what the 1972-era King Crimson might've sounded like handling the later group's repertory (which nearly happened). Indeed, Charig's cornet gets just about the best showcase it ever had on a King Crimson album, and the truth is that few intact groups could have gotten an album as good as Red together. The fact that it was put together by a band in its death throes makes it all the more impressive an achievement. Indeed, Red does improve in some respects on certain aspects of the previous album -- including "Starless," a cousin to the prior album's title track -- and only the lower quality of the vocal compositions keeps this from being as strongly recommended as its two predecessors. ---Bruce Eder, AllMusic Review

Jeszcze przed rozpoczęciem nagrań z zespołu odszedł David Cross, a zanim płyta ukazała się w sklepach, w październiku 1974 roku - grupa została rozwiązana przez Roberta Frippa, który chciał odpocząć od muzyki, a ponadto - zdaniem Johna Wettona - bał się, że jeśli wyruszy w trasę promującą "Red", King Crimson odniesie komercyjny sukces, a on straci kontrole nad zespołem. Rzeczywiście, album ma spory potencjał komercyjny, a w każdym razie jest bardziej przystępny od poprzednich. Wciąż jednak słychać, że grają tutaj ci sami ludzie, co na "Larks' Tongues in Aspic" i "Starless and Bible Black" - tylko tym razem mniej popisujący się swoimi umiejętnościami technicznymi.

Otwierający całość utwór tytułowy - ciężki, połamany rytmicznie kawałek instrumentalny, z spokojniejszą, mroczną częścią środkową. Drugi utwór, "Fallen Angel", tradycyjnie jest łagodniejszy - przynajmniej we zwrotkach, gdzie partii wokalnej Wettona towarzyszy tylko gitara akustyczna i obój. W refrenie następuje ciężkie przełamanie z przeszywającymi brzmieniami kornetu, nadającymi utworowi niesamowitego klimatu. Nieco bardziej pogodny jest "One More Red Nightmare", będący przede wszystkim popisem Billa Bruforda, ponadto zaskakujący chwytliwym refrenem, a czarujący zwłaszcza za sprawą dwóch saksofonowych solówek, zagranych przez byłego członka King Crimson, Iana McDonalda. Otwierający drugą stronę "Providence" to jedyny tym razem utwór będący improwizacją muzyków, zarejestrowaną podczas koncertu - 30 czerwca 1974 roku w, jak tytuł wskazuje, Providence. W zespole występował wtedy jeszcze Cross - to właśnie od jego partii skrzypiec rozpoczyna się owa improwizacja. Z czasem dołączają kolejni muzycy, grając coraz intensywniej - w drugiej połowie "Providence" nabiera wręcz metalowego ciężaru.

Najpiękniejszym i najwspanialszym utworem jest jednak finałowy "Starless", rozpoczynający się delikatnymi dźwiękami melotronu, gitary i saksofonu (znowu w wykonaniu McDonalda, ale też innego byłego muzyka grupy, Mela Collinsa), przywołującymi nastrój utworu "Epitaph". Pierwsza część utworu ma tradycyjną, zwrotkowo-refrenową strukturę. Po niecałych pięciu minutach następuje jednak przełamanie i rozpoczyna się część improwizowana, oparta na dwóch dźwiękach granych przez Frippa, z czasem nabierająca na ciężarze, pod koniec staje się wręcz agresywna. Ostatnia część utworu to szybkie solo saksofonowe, a na sam koniec wraca główny motyw z części pierwszej, zagrany jednak znacznie mocniej - piękny finał albumu. Ciężko zrozumieć dlaczego Fripp i Bruford nie chcieli nagrać tego utworu wcześniej - jego pierwotną wersję Wetton zaproponował już podczas nagrywania "Starless and Bible Black" (zresztą od niego wziął się tytuł tamtego longplaya). Wyszło jednak na dobre - lepszego zakończenia na pożegnalną płytę chyba nie udałoby się stworzyć.

Cóż można napisać na podsumowanie takiego albumu, jak "Red"? Że to jedna z najdoskonalszych pozycji w dyskografii King Crimson, a właściwie całej muzyki rockowej? Brzmi banalnie, ale właśnie te słowa najtrafniej obrazują ten album. ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back