1. Skin O' My Teeth (3:14)
2. Symphony Of Destruction (4:02)
3. Architecture Of Aggression (3:34)
4. Foreclosure Of A Dream (4:17)
5. Sweating Bullets (5:03)
6. This Was My Life (3:42)
7. Countdown To Extinction (4:16)
8. High Speed Dirt (4:12)
9. Psychotron (4:42)
10. Captive Honour (4:14)
11. Ashes In Your Mouth (6:10)

Bass Guitar, Backing Vocals – David Ellefson
Drums, Backing Vocals – Nick Menza
Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar, Backing Vocals – Marty Friedman
Lead Guitar, Rhythm Guitar, Lead Vocals – Dave Mustaine 

Megadeth, band with multiple personalities. Like a schizophrenic family member, you just have to love it. All Megadeth albums have strong identities, some of them being softer and more melodic - ok, commercial - and some of them more raw and thrashy. Dave Mustaine has always recreated Megadeth's skin over and over again, but the biggest leap in Megadeth's musical evolution happened between albums So Far, So Good... So What! (1987) and Countdown To Extinction (1992).

Between those albums mentioned above, is of course the brilliant Rust In Peace. The landmark of thrash metal, a burst of newly discovered energy and creativity with Megadeth's most praised line-up Dave Mustaine/Dave Ellefson/Nick Menza/Marty Friedman. With all the success with the album and more professional (and more sober) musicians - all financial and artistic tools to succeed again were there. Dave Mustaine also made a good move by taking the mixer of Rust In Peace, Max Norman, with him - this time as a co-producer. After spending four months in Enterprise Studios in Burbank California, Countdown To Extinction was ready to hit the charts - and of course the hearts of all the metalheads. Result was Megadeth's biggest commercial success ever, with it debuting second in Billboard Top 200 US, and fifth in Billboard Top 200 UK. Music videos kept on rollin' on MTV, also Grammy nominations and other awards were given to this album.

How about music itself? Did Countdown To Extinction turn out to be a sell-out radio friendly album? More hard rock songs and ballads than actual thrash metal? No, not just yet in my opinion. Those sad and uninspired albums came out years later, and while songs in Countdown To Extinction were shorter than Rust In Peace, and maybe less progressive, too, the album had a certain mean and nasty edge still left in it. The album was well produced and more polished than before, but it wasn't a fat heavy rock dinosaur like Metallica's self-titled album released the same year. The album opener "Skin O' My Teeth", "Symphony Of Destruction" and "High Speed Dirt" represented more straight forward and simpler thrashy rock songs, while "Architecture Of Aggression", "Sweating Bullets" and "Psychotron" were more complex (yet compact) songs - containing more twisted riffs and unusual melodies. Maybe the finest moments in the album for my taste came from the melodic and kind of post-apocalyptic songs like "Foreclosure Of A Dream", "Countdown To Extinction" and "Captive Honour". What about those Marty vs. Dave solo battles that so many enjoyed in Rust In Peace? Closing track on the album, "Ashes In Your Mouth" offers that plenty - what a great contrast between melodic and classical style by Friedman, versus angry and thrashy shredding style by Mustaine. Simply awesome.

As a conclusion, Countdown To Extinction is a great album. Its biggest weakness is maybe having a little too produced and polished sound for old school thrash metal fans, and lack of absolute killer tracks like "Holy Wars", "Tornado of Souls" or "Hangar 18". On the other hand, there are no totally worthless filler tracks either. Dave Mustaine had still that nice nihilistic attitude in his music when it comes to the world, politicians, and human kind. Just what I have always thought that Megadeth is all about. Maybe more than a thrash metal band. ---Thyroid, metalstorm.net

W latach 90. Megadeth poszedł tą samą drogą co Metallica - po osiągnięciu szczytu w thrash metalowej niszy, oba zespoły postanowiły zacząć tworzyć muzykę mogącą trafić do szerszego grona słuchaczy. "Countdown to Extinction" to właściwie album heavy metalowy, miejscami wręcz hardrockowy. Czasem co prawda zespół zbliża się tutaj do mocniejszego, nowoczesnego (wówczas) grania w stylu Pantery ("Architecture of Aggression", "Ashes in Your Mouth"), przeważają jednak utwory bardzo melodyjne, przebojowe ("Skin O' My Teeth", "Symphony of Destruction", "Countdown to Extinction"). Po raz pierwszy grupa Mustaine'a spróbowała stworzyć balladę, niepozbawioną jednak mocniejszych momentów ("Foreclosure of a Dream"). Nie przekonują tylko mówione partie wokalne w zwrotkach "Sweating Bullets" i "Psychotron", poza tym szczegółem udanych. Mimo zmiany stylu, "Countdown to Extinction" to album równie udany, co "Rust in Peace". Zaś "Symphony of Destruction" stał się najbardziej rozpoznawalnym utworem Megadeth. ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

A1 	Last Rites / Love To Death 	4:38
A2 	Killing Is My Business... And Business Is Good! 	3:02
A3 	Skull Beneath The Skin 	3:42
A4 	These Boots 	3:39
B1 	Rattlehead 	3:39
B2 	Chosen Ones 	2:50
B3 	Looking Down The Cross 	4:58
B4 	Mechanix 	4:20

Backing Vocals, Bass – David Ellefson
Lead Guitar – Chris Poland
Lead Guitar, Piano, Producer, Vocals – Dave Mustaine
Timpani [Rattlehead], Drums – Gar Samuelson

Dave Mustaine, as all know him, was not born 48 years ago in La Mesa California. Dave Mustaine was born in 1983 when he was betrayed by his closest friends and cast from their ranks. He went and recruited warriors for his cause so that vengence could be had. Upon the release of this debut album it would seem Dave was out for blood. Indeed, killing became his business, and business was good.

The guitar on this album undoubtedly makes it a thrash classic. The opening track "Last Rights/Loved to Death" is a prime example of this, with the guitar (and bass) following in perfect harmony with a beautiful piano, only to evolve into a blistering lead which kicks the song off. The rhythms for this album are of of course done in the unique manner of Mustaine, and Poland does a magnificent job with the solos as can be seen on the songs "Rattlehead" and "Chosen Ones."

Dave Ellefson is without a doubt one of thrash's greatest bass players, and an extraordinary element in Megadeth's music from the second he joined until the moment he left. This album is no different. Throughout the album he plays driving basslines that match the guitar with a punchy accent, but deviates yet still sounds oh so sweet. He and Mustaine, without a doubt, went together like peanut butter and jelly.

Of course the Jazz element contributed by Samuleson and Poland is a great flavor of it's own as well. Their previous experience in bands together made them a great pair, and with their jazz fusion playing mixed with the punk/hard rock influenced style of Ellefson and Mustaine, the combination was timeless, truly a deadly force to be reckoned with.

Overall, the drumming on the album is just catchy and great. It has noticeably well played, and yet not ridiculously overpowering double bass. Along with that, excellent cymbal work can be heard throughout the album, which is no doubt the end result of his jazz training. Fills, too, are well executed.

On this album, there are two notorious tracks which should be discussed. The first of these is Mechanix, a song Mustaine wrote while in Metallica. After he was booted out, Metallica changed the name of the song to "The Four Horsemen." Mustaine, pissed that they stole his song, sped up the instrumentation and put it on his own debut album. This led to legal as well as physical altercations between Metallica and Megadeth. That's reason enough to buy this album, as the history behind it is rich with bloodshed. The other song to be mentioned here is their paradoxical cover of Lee Hazlewood's song "These Boots," which is hilarious....

I urge any classic thrash fan to purchase this album. I mean sure, the production is a little gritty, but when you throw it in, you can't help but rattle your god damn head. ---Arian Totalis, metalstorm.net

Jest rok 1983... Po którejś już z kolei kłótni z Jamesem Hetfieldem Dave Mustaine zostaje w końcu na dobre wylany z Metallicy. Lars i spółka po prostu mieli już dość kolejnych wybryków Rudego i kazali mu spakować manele i wracać do Kalifornii (Meta znajdowała się bowiem na trasie). Podobno już w samolocie do San Francisco Rudzielec postanowił założyć swoja własna kapelę. Różne nazwy przychodziły mu do głowy... W końcu zdecydował się na Megadeth - od jednostki śmierci po wybuchu nuklearnym. Samemu grac trudno, więc bardzo szybko dokoptowano do zespołu innych muzyków. Jeden z nich, Dave Ellefson zostanie w kapeli na długie lata. Ponadto grupę zasilili Chris Poland (gitara) i Gar Samuelson (perka). Warto tez wspomnieć, że przez pewien czas formacje wspomagał na koncertach niejaki Kerry King. Nie bardzo mógł się jednak dogadać z Mustainem i współpraca skończyła się bardzo szybko... Nie musze mówić, że Megadeth nie miał na początku łatwego życia. Każdy przychodził na ich koncerty, żeby zobaczyć ex wioślarza Metallicy. Rudy chyba do dzisiaj nie pozbył się kompleksów czterech jeźdźców.

Niemniej jednak, żeby utrzymać się na rynku kapela musi wydawać albumy i tu przeszłość Rudego na pewno pomogła mu... Jeszcze w 1984 roku chłopaki nagrali swoje pierwsze demo - "Last Rites" i niedługo potem podpisali kontrakt z wytwórnią Combat, pod której skrzydłami na szerokie wody wypłynął m.in. Venom. Po wejściu do studia okazało się, że duża cześć kasy Rudy i spółka przeznaczyli na narkotyki... Nic zatem dziwnego, że w połowie sesji wyrzucono producenta, gdyż po prostu nie miano mu czym zapłacić. Zespół musiał wiec samodzielnie dokończyć album, co odbiło się oczywiście na jakości dźwięku. Wreszcie w maju 1985 roku debiutancka płyta Megadeth o przydługiej nazwie "Killing Is My Business... And Business Is Good!" ujrzała światło dzienne.

Pierwsza rzeczą zawracającą uwagę każdego słuchacza jest oprawa graficzna krążka. Jest ona dość nietypowa dla Megadeth. Zespół nie wynalazł jeszcze swojego bardzo charakterystycznego loga i zadowolił się pospolitą gotycka czcionką. Z okładki spogląda na nas znajoma twarz maskotki zespołu... Jeśli chodzi o sama muzykę, to jest ona po prostu świetna. Jest to zdecydowanie najbardziej surowe, drapieżne wydawnictwo Rudego i spółki. Utwory może nie są zbytnio skomplikowane, do złożoności tych z "Rust In Peace" naprawdę im daleko, jednak tak prostota nie jest tutaj wada lecz zaleta. Każdy utwór bardzo szybko włazi w czaszkę i długo nie chce z niej wyleźć.

Na krążku znajdujemy tylko siedem kawałków. Cóż, o problemach w studiu pisałem już wyżej... Każdy z nich jest jednak moim zdaniem świetny. Jedynka czyli "Last Rites\Loved To Death" zaczyna się intem zaczerpniętym z muzyki poważnej. Po chwile jednak rozpętuje się istne tornado. Dave po prostu wypluwa z siebie kolejne dźwięki. Dwójka, czyli utwór tytułowy jest bardzo skoczny a końcowy motyw po prostu zabija. Numer cztery czyli "Rattlerhead" jest również bardzo dobry. Perka mknie z zawrotną prędkością prawie przez cały utwór. Popis daje tu także para wioślarzy. Album kończy "Mechanix", który jest... pierwotną wersją "The Four Horesmenn" Metallicy. Dave napisał go prawie w całości, wiec miał prawo wrzucić go na swój nowy album. Mimo, że wałek z "Kill'em All" podoba mi się bardziej, to tu też nie mamy prawa narzekać. Większej różnicy zresztą nie ma. Tekst opowiada tylko o czymś zupełnie innym.

"Killing Is My Business... And Business Is Good!" to świetna płyta. Mimo, że wielu fanów jej nie docenia, ja uważam za jedno z 2-3 najlepszych wydawnictw Rudzielca. Nigdy później Megadeth nie prezentował takiej agresji, zadziorności i jadu. Żadna płyta Kalifornijczyków nie jest tak wściekła, nie bije tak potworną energią..... Ocena może być tylko jedna... ---metalside.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

1 	Into The Lungs Of Hell 	
2 	Set The World Afire 	
3 	Anarchy In The U.K.
4 	Mary Jane 	
5 	502 	
6 	In My Darkest Hour 	
7 	Liar 	
8 	Hook In Mouth

Bass Guitar, Backing Vocals [Back-up Vocals] – David Ellefson
Drums, Percussion – Chuck Behler
Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar – Jeff Young
Lead Vocals, Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar – Dave Mustaine
+
Guitar [Additional] – Steve Jones (3)

Pull over shithead, it's the cops

You would think that with the lineup of this album being one of the most insignificant and short lived that it wouldn't hold the creative potential and sharp hooks that it does. But by God does it ever. In fact, unlike most, I believe this to be their second greatest effort, and a superior one to Peace Sells. Gone are the suspenseful buildups that made things stand out so much. In place is the flip side, a more angsty approach with a little more technicality in the guitar department, thanks to Jeff Young. Along with this comes a side of more realistic lyricism, sending out the satanic and evil constitution that made up a decent amount of previous songs. More sophistication? Perhaps a little bit, but at the same time, there's a fair amount of chaos. The crazy lifestyle of Mustaine and co. was chaotic and reckless to the max at this point, much like David Lee Roth's character in the mentioned Van Halen track. And why would I mention this ripping ball of classic metal fury? Because nobody roamed these streets at night but them, and with all other things considered, So Far So Good So What is easily Megadeth's most punk album. The inclusion of a Sex Pistols cover is a mere coincidence, but a fitting one.

Saying that this record could pass as a crossover album is certainly too much, and it's still thrash to the max, but one thing that can't be denied is the punk attitude and angst that this one holds over any other. A greatly overlooked feature, yet a solid one. For starters, the political lyrics that would soon be a staple seep in a little bit here. The rebellious heart of the beast and the furious context of the vocal work channels this through better than anything, from the hateful hoarseness of "Hook In Mouth" (my personal favorite), to the spitting outbursts and speed of "Liar". "502" is another one that greatly resembles this, with the punky nature of the riffage and the fractious theme presented. The whiny and anarchic vocal approach is at an all time high here, which shakes it up for sure. As we all know though, this is not a punk record; it just displays a lot of influence from the genre. The pummeling drums are way too metal, and the bassy rhythms and clean structure are far too thought out, thus, it's as thrash as ever.

Production wise, this one has a gritty feel that gives it a reckless vibe while containing adhesive to hold it together in a perfectly balanced way. "In My Darkest Hour" is probably the only exception to this rule, as it's one of the more mature tracks that came from the heart, and is pieced together very carefully despite being written in one sitting. Really, that just shows the sheer talent that the boys possess. More importantly, all of this is such a mix of inspirations that there's no one direction that the record takes as a whole, but it works because of how well the tracks still flow together, utilizing different strategical mechanisms albeit containing the same attitude. The only real downfall is "Mary Jane", not because it's a bad song, but because it's clearly weaker than anything else. Plus, the chord progression, tempo, and drum patterns are almost identical to "In My Darkest Hour", and this track could have been replaced with something better. Other than this slight scratch, So Far is flawless. This version contains four bonus tracks of older mixes, which is pretty neat to hear. Honestly, I actually like the production better, and almost wish that the mix wasn't tampered with, and four cleaner versions were included as bonus tracks, keeping the old versions as the actual album. To each their own I guess. ---SweetLeaf95, metal-archives.com

"So Far, So Good... So What!" to chyba jeden z najbardziej niedocenianych albumów Megadeth. Mówi się o nim, że jest kiepsko wyprodukowany, że utwory zostały napisane szybko wyłącznie dla zrobienia kasy. Podobne uwagi można wymieniać w nieskończoność, problem w tym, że jak dobrze posłuchać, okazuje się, że "So Far, So Good... So What!" jest świetny. To prawda, że został nagrany w najgorszym składzie w historii zespołu, to prawda, że produkcji można wiele zarzucić. Prawdą jest także to, że w tamtym okresie muzycy zażywali rekordowe ilości narkotyków. Jednak mimo to utwory, które znalazły się na krążku stoją na bardzo wysokim poziomie.

Album otwiera instrumentalny kawałek "Into The Lungs Of Hell", napisany znacznie dawniej - już na pierwszych występach zespół go grał jako "Quicksand". Utwór pokazuje czego należy spodziewać się po reszcie płyty - ostrego, dzikiego i bezkompromisowego thrashu. Kolejny utwór - "Set The World Afire" rozpoczyna się fragmentem starego nagrania z lat trzydziestych, ale już po kilku sekundach słychać wybuch i wchodzi właściwe Megadeth. W tym utworze znalazł się tekst "The arsenal of Megadeth can't be rid of" są to słowa, które Mustaine usłyszał wracając do domu, gdy został wyrzucony z Metallici - właśnie od nich pochodzi nazwa zespołu. "Anarchy In The UK" jest coverem Sex Pistols z nieco zmienionymi słowami - moim zdaniem jest to najsłabszy utwór na całej płycie - nie znaczy to jednak że jest zły, ale w porównaniu z innymi wypada dość przeciętnie. "Mary Jane" to z kolei "najbardziej niedoceniany utwór na najbardziej niedocenianej płycie". Wbrew pozorom nie jest to piosenka a marihuanie, tylko o duchu dziewczyny. Tytuł "502" pochodzi od policyjnego kodu oznaczającego jazdę samochodem pod wpływem niedozwolonych środków i można powiedzieć, że właśnie o takiej jeździe jest utwór. Co ciekawe kilka miesięcy po wydaniu albumu Mustaine został za coś takiego zatrzymany. Podobno wykryto u niego ok. 8 różnych substancji. W efekcie Dave został zmuszony do przejścia przez program odwykowy. O "In My Darkest Hour" możnaby napisać oddzielną recenzję. Jest to jeden z najgenialniejszych utworów jakie Mustaine kiedykolwiek napisał. Utwór pełen jest emocji: żalu, gniewu, bezsilności, złości, rozpaczy itp. Riffy doskonale pasują do bolesnych słów, dzięki temu słuchając tego utworu przeżywa się te emocje - popada się z jednych w drugie - tego nie można wyrazić słowami, trzeba po prostu włączyć ten kawałek i wsłuchać (wczytać) się w słowa. "In My Darkest Hour" dedykowane jest Cliffowi Burtonowi, ponieważ zostało napisane gdy Dave dowiedział się o jego śmierci - Mustaine nafaszerował się wtedy narkotykami i zaczął grać, śpiewać, płakać i pisać ten utwór. "Liar" poświęcony jest Chrisowi Polandowi - poprzedniemu gitarzyście, którego Dave oskarżał o kradzież jego sprzętu. Ostatni kawałek na płycie - "Hook In Mouth" dotyczy cenzury dbającej o polityczną poprawność. Można w nim doszukiwać się odniesień i sformułowań z "1984" Georga Orwella.

Największą wadą albumu (oprócz tego, że trwa tylko 34 minuty) jest poziom produkcji. Jakość dźwięku jest bardzo przeciętna, na szczęście każdy z 8 zamieszczonych utworów wynagradza wszelkie braki techniczne. Z każdego z nich bije pierwotna moc. Właśnie ta moc oraz spontaniczność osiągnięta poprzez wściekłe riffy stanowią o sile tej płyty.

Z pewnością nie jest to album łatwy w odbiorze. Jeżeli oczekujesz melodyjnych i radosnych opowieści o wielkich bohaterach to tu ich nie znajdziesz, ale jeżeli ktoś cię ostatnio wkurzył i chcesz się wyładować to "So Far, So Good... So What!" jest tym czego potrzebujesz. ---Szczepan, metalside.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

1. Megadeth - Kingmaker (4:16)
2. Megadeth - Super Collider (4:11)
3. Megadeth - Burn! (4:11)
4. Megadeth - Built for War (3:57)
5. Megadeth - Off the Edge (4:11)
6. Megadeth - Dance in the Rain (4:45)
7. Megadeth - Beginning of Sorrow (3:51)
8. Megadeth - The Blackest Crow (4:27)
9. Megadeth - Forget to Remember (4:28)
10. Megadeth - Don't Turn Your Back ... (3:47)
11. Megadeth - Cold Sweat (Thin Lizzy cover) (3:10)

Musicians:
    Dave Mustaine – lead vocals, lead, rhythm, acoustic guitar and slide guitars
    Chris Broderick – lead, rhythm, acoustic guitars and backing vocals
    David Ellefson – bass guitar and backing vocals
    Shawn Drover – drums, percussion
+
Bob Findley - horn 
David Draiman – vocals 
Yao Zhao - cello 
Tom Cunningham - fiddle 
Brian Costello, Sean Costello and Mary Kate Peterson - bagpipes 
Electra Mustaine - background vocals 
Sarah Phelps - background vocals 

"Super Collider" is Megadeth's fourteenth studio album and the first to be released on Mustaine's new label, Tradecraft, after a falling out with Roadrunner Records. There are 11 tracks on the standard edition with 10 of the tracks being new material and the 11th track being a cover of the Thin Lizzy song "Cold Sweat." There is also a Best Buy exclusive addition with three additional tracks, but I am reviewing the standard edition. The title track, "Super Collider," was released as the first single on April 23rd, 2013. The second single was "Kingmaker," but while a YouTube video was released for the song it was not made available for purchase before the album release. The album overall has more of a mid-tempo vibe to it than most of their previous releases which has caused some hate from metal fans on social media. While "Super Collider" is not Megadeth's heaviest album, there are definitely strong elements of thrash and metal in the album.

The album opens with the track "Kingmaker," which is possibly the song most in line with what was expected of the new Megadeth release. "Kingmaker" is a higher tempo track with an interesting bass-line in the opening that seems to gallop along with some really interesting lead guitar work. The second song on the album is the title track "Super Collider" which, in my humble opinion, is the weakest track on the album. "Super Collider" is a mid-tempo rock song and it doesn't quite fit on a metal album. The fourth track, "Built for War," sounds more like a return to form for Megadeth with a strong riff and an interesting melodic passage with some chanting. The sixth track, "Dance in the Rain," is a song about the blue collar condition that reminds me a little bit of "Sweating Bullets." "Dance in the Rain" is followed by "Beginning of Sorrow" which starts out with a strong bass riff and goes on into a call and response type lyric between Dave and the response coming from David and Chris. The first solo sounds like one of Dave's solos to me more than Chris's but I'm not 100% on that. The eighth track is "The Blackest Crow" which was initially going to be sung by Willie Nelson and/or Miranda Lambert, but this fell through for reasons unknown and Dave handles the vocals. It starts out with some banjo and slide guitar but somehow has an almost Indian sitar feel to it. "The Blackest Crow" is absolutely the most stand-out unusual track on the album, but currently it is also my favorite. The album closes out with a cover of the Thin Lizzy track "Cold Sweat," which is a pretty close interpretation of the original, just changed enough to put Megadeth's stamp on it. ---UG Team, ultimate-guitar.com

download (mp3 @ kbs):

yandex mediafire mega

back

1. Sleepwalker 
2. Wake Up Dead 
3. Take No Prisoners 
4. Skin O' My Teeth 
5. Washington is Next 
6. Kick the Chair 
7. In My Darkest Hour 
8. Hangar 18 
9. Burnt Ice 
10. Tout Le Monde 
11. Tornado of Souls 
12. Ashes in Your Mouth 
13. Symphony of Destruction 
14. Trust 
15. Peace Sells...But Who's Buying 
16. Holy Wars

Recorded live at the Cox Theatre, San Diego, CA, USA 20/08/2008 

download (mp3 @VBR kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

1. Dialectic Chaos 
2. This Day We Fight! 
3. 44 Minutes 
4. 1,320 
5. Bite The Hand That Feeds 
6. Bodies Left Behind 
7. Endgame 
8. The Hardest Part Of Letting Go... Sealed With A Kiss 
9. Headcrusher 
10. How The Story Ends 
11. The Right To Go Insane

Backing Vocals – Chris Clancy, Chris Rodriguez
Bass Guitar – James Lomenzo
Drums, Percussion – Shawn Drover
Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar – Chris Broderick
Vocals, Lead Guitar, Rhythm Guitar, Piano, Acoustic Guitar – Dave Mustaine 

They may never be the biggest metal band in the world – that honour will always belong to their perennial rivals Metallica – but Dave Mustaine’s Megadeth have long sought to be the most respected. And with Endgame, their twelfth studio album, they are once again asserting their right to be considered one of the best and most consistent heavy groups on the planet.

1,320 is typical ‘Deth in its ferocity and breakneck guitar work, and Mustaine’s trademark snarl has never sounded angrier. The likes of instrumental opener Dialectic Chaos, which sees Mustaine and new guitarist Chris Broderick (a prodigious, outlandish talent on this evidence) trading thrash riffs at a ridiculously high pace, and 44 Minutes demonstrate their commitment to pushing the modern metal envelope, not through the employment of any flashy tricks or gimmicks, but by perfecting the thrash genre.

They haven’t reached their nirvana, as the title track strays a little too close to over-familiar territory (in a bad way), but Endgame is the most reliable and proficient Megadeth album arguably since 1990’s Rust in Peace.

The frenetic This Day We Fight! harks back to their earliest days, all tooth-grinding rhythms and lightning guitar work courtesy of Broderick, and The Hardest Part of Letting Go... Sealed With a Kiss is another highlight. Head Crusher takes classic metal subject matter – medieval torture implements – and turns it into something that sounds both fresh and recognisable at the same time.

Mustaine’s personal life has been the subject of much attention (he has, relatively recently, renounced debauchery and declared himself a Christian) but throughout Endgame he sounds almost terrifyingly feral. He is the impetus that gives his band the fuel to stay at the top of the metal tree two-and-a-half decades after their inception, and has once again proved himself to be one of the alternative music’s most important and prolific figures. ---Stephanie Burkett, BBC Review

W końcu udało się Dave'owi Mustaine i jego Megadeth nagrać solidny, prawdziwie thrash metalowy album. Instrumentalny "Dialectic Chaos" to świetne wprowadzenie i zarazem jeden z najlepszych otwieraczy na płytach tego zespołu. "Engame" zdominowany jest przez ciężkie riffowanie (np. "This Day We Fight!", "1,320", "Head Crusher"), któremu często jednak towarzyszą melodyjne partie wokalne (np. "44 Minutes", "Bodies", "The Right to Go Insane"). Urozmaiceniem albumu są akustyczne fragmenty półballadowego "The Hardest Part of Letting Go... Sealed With a Kiss". W większości utworów uwagę przyciągają solówki nowego gitarzysty, Chrisa Brodericka. Nawet jeśli "Endgame" nie przyniósł grupie żadnego przeboju (chociaż "Head Crusher" był nominowany do nagrody Grammy), to stanowi najbardziej równą całość co najmniej od czasu "Youthanasii". --- Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

01 – Sudden Death
02 – Public Enemy No. 1
03 – Whose Life (Is It Anyways)
04 – We The People					play
05 – Guns, Drugs, & Money
06 – Never Dead
07 – New World Order
08 – Fast Lane
09 – Black Swan
10 – Wrecker						play
11 – Millennium Of The Blind
12 – Deadly Nightshade
13 – 13

Personnel:
    Dave Mustaine – lead vocals, lead and rhythm guitar
    Chris Broderick – lead and rhythm guitar, backup vocals
    Dave Ellefson – bass guitar, backup vocals
    Shawn Drover – drums and percussion

Megadeth's 13th studio album, and first since 2001’s The World Needs a Hero to utilize the talents of bassist/founding member Dave Ellefson, was produced by Johnny K (Staind, Disturbed) and features a combination of newly composed tracks, along with older cuts written years ago but never put to tape. Darker, heavier, and more immediate than 2009's Endgame, Dave Mustaine's snarling vocals ride higher in the mix this time around, but fans need not fear, as his fleet fingers are still possessed with the power to conjure the dead. Much of the aptly named Th1rt3en feels vintage, from the familiar political themes on “We the People” and the tightly wound, Dio-esque riffing on “Public Enemy No. 1” to the soft, melodramatic military snare intro of “Never Dead,” which eventually explodes into a wicked blast of retro-thrash that feels positively invigorating, not redundant. Elsewhere, the melodic slow-burn “Millennium of the Blind” fuses Ten Years After's “I’d Love to Change the World” and Metallica's “Fade to Black” into an anti-corporation/war rant that calls out the “millennials” on their submissiveness, the snaky “Black Swan” casts long shadows that mimic “Symphony of Destruction,” and first single “Sudden Death” stands defiant before the skeptics who thought that Mustaine's newfound faith would render him bereft of the old ultraviolence. ---James Christopher Monger, AllMusic Review

"TH1RT3EN" to pierwszy od 10 lat album Megadeth nagrany z współzałożycielem grupy, basistą Davidem Ellefonem. Jak sugeruje tytuł i liczba utworów, jest to już trzynasty studyjny album zespołu. Powstał jednak w niezbyt twórczym okresie - Mustaine po raz pierwszy w karierze dopuścił producenta do współkomponowania utworów (pseudonim Johny'ego K widnieje aż przy sześciu kawałkach). W dodatku znalazły się tu trzy starsze, nagrane na nowe kompozycje. "New World Order" i "Millennium of the Blind" powstały jeszcze w okresie "Countdown to Extinction" i trafiły jako bonusy na reedycję "Youthanasii", z kolei "Black Swan" to odrzut z "United Abdominations" (trafił na limitowaną edycję tego albumu).

Rozczarowanie przynosi "New World Order" - wielkiej różnicy w porównaniu z wersją oryginalną nie ma, dlatego należy go uznać za zwykły wypełniacz. "Black Swan" - podobnie. Tyle, że w tym wypadku nowa wersja wypada słabiej, z powodu dodatkowych solówek, które zasłaniają główny riff. Zyskał natomiast "Millennium of the Blind", który z dwuipółminutowego demo z recytacją Mustaine'a, przerodził w niemal dwukrotnie dłuższy, pełnowartościowy utwór, z ciekawszą partią wokalną.

Wykorzystania tych wykopalisk nie da się wytłumaczyć słabą jakością nowego materiału - ten jest zaskakująco udany. Pierwsze sześć utworów to właściwie przebój za przebojem! Takiej serii chwytliwych refrenów próżno było szukać na albumach Megadeth od czasu "Cryptic Writings". Pod względem muzycznym jest oczywiście znacznie mocniej, niż na tamtym albumie, ale "Sudden Death", "Public Enemy No. 1" i pozostałe kawałki spokojnie mogłyby podbić każdą rozgłośnie radiową ukierunkowaną na muzykę rockową.

Umieszczone pomiędzy starszymi utworami "Fast Lane" i "Wrecker" ani nie zachwycają, ani nie zniechęcają. Ot, poprawne utwory, o których szybko się zapomni. Co innego "Deadly Nightshade", to jeden z najmocniejszych punktów albumu. Podobnie jak zamykający album, tytułowy "13", w którym jednak nie do końca przekonuje niski wokal Rudego w spokojniejszych fragmentach. Ogólnie jednak wyszedł całkiem niezły longplay - śmiało mogę go nazwać Najlepszym Albumem 2011, przynajmniej w kategorii rock/metal. ---Paweł Pałasz, rockmagazyn.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

01. Sleepwalker
02. Washington is Next!
03. Never Walk Alone...A Call to Arms      play
04. United Abominations
05. Gears of War
06. Blessed Are the Dead
07. Pray For Blood                         play
08. A Tout Le Monde (Set Me Free)
09. Amerikhastan
10. You're Dead
11. Burnt Ice

Megadeth:
Dave Mustaine, Glen Drover (acoustic guitar); 
James LoMenzo, Shawn Drover (background vocals).

Guests: 
Cristina Scabbia (vocals); 
Axel Mackenrot (keyboards); 
Chris Rodriguez (background vocals).

Megadeth have been through a lot of lineup upheaval circa the early 21st century, with longtime leader Dave Mustaine being the only familiar face left in attendance. But Megadeth's crunchy, venomous thrash has remained intact, as heard throughout their 2007 release, United Abominations (their first for the Roadrunner label). While many thrash-metal bands take the easy way out lyrically -- by detailing their encounters with Señor Beelzebub -- Mustaine has never shied away from voicing his opinion about politics and the state of the world. And as evidenced by such biting tracks as "Washington Is Next!," "Gears of War," "Amerikhastan," and the title track, Mustaine remains as outspoken as ever about what he's been seeing on CNN for the past few years. Musically, Megadeth were never afraid to show off their prog-worthy chops, and the 2007 lineup (which sees Mustaine joined by bassist James LoMenzo and the sibling tandem of Glen Drover and Shawn Drover on guitar and drums) appears custom-made for tackling "tricky bits" -- including the album-opening "Sleepwalker." Elsewhere, a re-recording of "A Tout le Monde" -- as a duet between Mustaine and Lacuna Coil's Cristina Scabbia -- has "radio/MTV airplay" written all over it. They may have lost the plot for a period (remember 1999's Risk?), but with United Abominations, Mustaine and company certainly sound reborn. [The 2007 Roadrunner edition includes one bonus track.] ---Greg Prato, AllMusic Review

Minione lata działalności Megadeth obfitowały w zwroty akcji. Poprzedni album grupy, zatytułowany "The System Has Failed" miał pierwotnie ukazać się jako solowa płyta Dave'a Mustaine'a. Ostatecznie został wydany pod szyldem Megadeth, jednak Dave zarzekał się, że więcej płyt ten zespół już nie nagra. Jakiś czas później zmienił zdanie i po trzech latach ukazuje się "United Abominations", będący nową odsłoną Megadeth. Ze starego składu został tylko Mustaine. Dołączyli do niego bracia Glen i Shawn Drover oraz niegdysiejszy basista zespołu White Lion, James Lomenzo, mający za sobą również grę w zespołach Zakka Wylde'a, a także występy z Ozzym Osbournem, Slashem i Davidem Lee Rothem.

Zmiany personalnie nie odcisnęły jednak mocnego piętna na muzyce. Świadczy o tym nowa wersja piosenki "A Tout Le Monde", tu z podtytułem "Set Me Free", i gościnnym udziałem wokalistki Lacuna Coil Cristiny Scabbi. Wykonana została bardziej żywiołowo niż pierwowzór z albumu "Youthanasia", a gościnny wokal Christiny dodał jej barw, lecz prawdę mówiąc całość niewiele różni się od oryginału. Kilka ciekawszych rzeczy można znaleźć wśród zupełnie nowych kompozycji. We wściekłym "You're Dead" dominują liczne łamańce rytmiczne, zmiany tempa, nagłe zwolnienia i przyspieszenia. Zaczynający się hardrockowo "Burnt Ice" rozpędza się aż do karkołomnego finału z ekspresową gitarową solówką. Po nerwowym wstępie "Never Walk Alone" dość nieoczekiwanie pojawia się nośny refren, choć bardziej zaskakująco brzmi melodyjne interludium w późniejszej części utworu. W "Amerikhastan" melodeklamacje zderzają się z ognistą thrashową sieczką. Gitarowe wstawki w "Washington Is Next!" kojarzą się natomiast z "Wasted Years" Iron Maiden. Piosenka ta obok otwierającego całość "Sleepwalker" najlepiej podsumowuje styl Megadeth: nieokiełznany, zadziorny, a przy tym melodyjny.

"United Abominations" to album dobry, choć od rzekomo pożegnalnego dzieła można by oczekiwać czegoś więcej. No, ale Dave przyzwyczaił nas do tego, że po nim nigdy nic nie wiadomo. A nuż za kilka lat odkurzy szyld Megadeth? ---RJF, rockmetal.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back