01. One Way Or Another (Ken Hensley) – 4:37
02. Weep In Silence (Hensley/John Wetton) – 5:07
03. Misty Eyes (Hensley) – 4:15
04. Midnight (Hensley) – 5:40
05. Can't Keep A Good Band Down (Hensley) – 3:42
06. Woman Of The World (Hensley) – 3:07
07. Footprints In The Snow (Hensley/Wetton) – 3:56
08. Can't Stop Singing (Hensley/Wetton) – 3:22
09. Make A Little Love (Hensley) – 3:24
10. Confession (Hensley) – 2:07

Personnel:
- David Byron – vocals
- John Wetton – bass, guitar, mellotron, electric piano, vocals
- Lee Kerslake – drums, percussion, vocals
- Mick Box – lead guitar, acoustic guitar, 12-string acoustic guitar
- Ken Hensley – organ, piano, Moog synthesizer, tubular bells, electric piano, 
guitar, slide guitar, acoustic guitar, electric 12-string guitar, pedal steel guitar, vocals

By 1976, Uriah Heep was on shaky ground. Although they had scored a big success with Return to Fantasy, the group was suffering from personality conflicts (vocalist David Byron left after this album) and division over their musical direction. This tension is visibly apparent on High and Mighty, an album that shows flashes of the group's old firepower, but is ultimately sunk by a combination of unfocused experimentation and uneven songwriting. It starts promisingly with a solid first side: "One Way or Another" is a surging, dramatic hard rocker that features Ken Hensley trading verses with bassist John Wetton, and "Misty Eyes" is an engaging up-tempo tune that trades the group's hard rock thunder for a sound built on some tasty acoustic guitar riffs. It also contains one of the group's finest songs in "Midnight," a meditation on the price of success that neatly balances Mick Box's soaring guitar leads with an array of lush keyboard textures from Ken Hensley. This song is also notable for the dramatic, heart-wrenching vocal it is given by David Byron. However, High and Mighty fails to maintain this standard of quality on its second side. Several of the songs find the band flirting with pop elements in a way that doesn't complement their hard rocking style: "Can't Stop Singing" starts curiously with "Monty Python"-style mock tribal chants before devolving into a silly keyboard pop tune, and the hard rock energy of "Woman of the World" is sunk by the ridiculously bouncy beat and English music hall-style piano it is saddled with. The second side also sports a surprisingly lame and derivative rocker in "Make a Little Love," a throwaway that sounds like an uninspired attempt to duplicate the sound of Bad Company. All in all, High and Mighty is far too uneven to win Uriah Heep any new fans, but it contains enough solid rockers to make it worth a listen for the group's devoted ones. ---Donald A. Guarisco, AllMusic Review

Na początku 1975 roku doszło do kolejnej zmiany składu zespołu. Niezdolny do gry z powodu uzależnienia od narkotyków Gary Thain został wyrzucony (i niedługo później zmarł z powodu przedawkowania), a na jego miejsce przyjęto Johna Wettona - wokalistę i basistę znanego przede wszystkim z grupy King Crimson, z którą nagrał trzy albumy: "Larks' Tongues in Aspic", "Starless and Bible Black" i "Red", będące jednymi z największych osiągnięć muzyki rockowej. Niestety, nie można tego samego powiedzieć o pierwszym albumie Uriah Heep, w którego nagrywaniu brał udział - "Return to Fantasy" (1975). Najgorszym w dotychczasowej dyskografii zespołu, zdominowanym przez banalne melodie i kiczowate brzmienie syntezatorów; całkowicie zaś pozbawionym elementów hard rocka i rocka progresywnego. Paradoksalnie, także najpopularniejszym - doszedł do 7. miejsca w Wielkiej Brytanii.

Sukcesu "Return to Fantasy" nie powtórzył jego następca, "High and Mighty". Album odrobinę lepszy, chociaż też nie pozbawiony wad. Sam początek sprawia naprawdę dobre wrażenie. "One Way or Another" - oparty na bardzo uwypuklonej w miksie linii basu, z gitarowo-hammondowym tłem, oraz wokalnym duetem Wettona i Kena Hensleya - to jeden z najlepszych otwieraczy w dyskografii Uriah Heep. Chwytliwy, ale bez popadania w komercyjny banał i dość mocny brzmieniowo. Mógłby się jednak kończyć nieco wcześniej, bo ostatnia minuta z kuriozalnymi chórkami tylko psuje ogólne wrażenie. Poziom trzyma jeszcze ballada "Weep in Silence", z nieco bluesowymi solówkami Micka Boxa, organowym tłem i mocną grą sekcji rytmicznej.

Dalej jednak jest coraz gorzej. "Misty Eyes", "Midnight", "Can't Keep a Good Band Down" i "Woman of the World" to banalne pioseneczki w stylu poprzedniego albumu. Dalej pojawia się nużący, w połowie akustyczny "Footprints in the Snow", tandetny "Can't Stop Singing" i sztampową, lekko zaostrzoną wersję rock and rolla - "Make a Little Love". Całość kończy - a jakże! - ballada. Tak delikatna, że aż kiczowata "Confession". Na szczęście trwająca niewiele ponad dwie minuty. Chociaż to i tak bez wielkiego znaczenia, bo album ten najlepiej wyłączyć zaraz po "Weep in Silence". Lub w ogóle po niego nie sięgać. Wyjdzie na jedno - i tak niewiele pozostaje po nim w pamięci. ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

CD1
01. Bird Of Prey (Remastered) (4:09)
02. The Park (Remastered) (5:35)
03. Time To Live (Remastered) (3:56)
04. Lady In Black (Remastered) (4:38)
05. High Priestess (Remastered) (3:37)
06. Salisbury (Remastered) (16:00)

CD2
01. High Priestess (Alternative Version) (3:47)
02. Time To Live (Alternative Version) (4:29)
03. The Park (Alternative Version) (5:58)
04. Simon The Bullet Freak (Alternative Version) (3:45)
05. Bird Of Prey (Alternative Version) (4:42)
06. Here Am I (Alternative Version) (8:32)
07. Lady In Black (Alternative Version) (5:17)
08. Salisbury (Alternative Version) (16:24)
09. Salisbury (Alternative Version Live) (17:33)

David Byron – Lead vocals (Except "Lady in Black" and "High Priestess")
Ken Hensley – Slide and acoustic guitars, organ, piano, harpsichord, vibraphone, vocals
Mick Box – Lead and acoustic guitar, vocals
Paul Newton – Bass guitar, vocals
Keith Baker – Drums

The Heep reissue series continues with their 1971 “progressive” offering, and reinforced with a bonus “alternative” disc including previously unreleased material. Cynics might wonder why we are again being ask to re-buy the music of our youth or, in the case of fans, variations on a theme. The original album has been – yawn – newly remastered by Andy Pearce.

Heep’s early years were characterised by experimentation as they settled on a musical direction. This was a band that was not subject to the pressure of making hit singles and therefore they were allowed a considerable amount of freedom. This period also marks the songwriting ascendancy of Ken Hensley, perhaps best demonstrated on the 16 minute title track which appears on Disc 2 with an additional live version from 1971.

The juxtaposition of heavy rock and prog may have confused some fans but others would lap up the heady brew and not least David Byron’s distinctive vocals. The album includes ‘Lady In Black’ which was to become a stage staple although sung by Hensley.

Fans may be drawn to the novelty of Disc 2 which features a session outtake ‘Here Am I’ (although a version appeared on the 2003 deluxe edition) and ‘Simon The Bullet Freak’ which appeared on the US version of the original album. The remaining tracks are alternate mixes. If you have to have everything from Heep this 2-CD reissue may be an essential purchase, but it really adds nothing to the previous expanded version in 2003. ---David Randall, getreadytorock.me.uk

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru uptobox

back

01.Sunrise.
02.Stealin.
03.You cant take that away.
04.Gypsy.
05.Look at yourself.
06.July morning.
07.Lady in black.
08.Easy livin.

Mick Box - guitar, vocals
Bernie Shaw - lead vocals
Phil Lanzon - keyboards, vocals
Russell Gilbrook - drums, vocals
Davey Rimmer - Bass

Live At Sweden Rock Festival, Norje Sweden, June 5th 2014

2014 latest high quality sound board live of Uriah Heep is a proud Zeppelin and purple from the same British rock pioneer band of arrival a history of more than 30 years!

download (mp3 @160 kbs):

yandex mega mediafire uloz.to ge.tt

back

01. Sunrise (Hensley) – 4:03
02. Spider Woman (Box, Byron, Kerslake, Thain) – 2:26
03. Blind Eye (Hensley) – 3:33
04. Echoes In The Dark (Hensley) – 4:49
05. Rain (Hensley) – 3:59
06. Sweet Lorraine (Box, Byron, Thain) – 4:15
07. Tales (Hensley) – 4:08
08. The Magician's Birthday (Box, Hensley, Kerslake) – 10:20

Personnel:
- David Byron – lead vocals
- Ken Hensley – keyboards, guitars, Moog synthesizer, vocals
- Mick Box – guitar
- Gary Thain – bass
- Lee Kerslake – drums, percussion, kazoo
+
- Brian Cole - pedal steel gitar

After reaching an international level of success with Demons and Wizards, Uriah Heep continued to build their fan base by knocking out another album of prog-like metal before the year's end. The end result, The Magician's Birthday, is not as consistent or cohesive as Demons and Wizards but still offers plenty of highlights. It starts dramatically with "Sunrise," a spooky power ballad that alternates quiet organ-led verses with an emotional chorus and guitar-fuelled instrumental breaks topped off by David Byron's operatic wail. The remainder of the album divides its time between punchy rockers and spacy balladry before climaxing with another prog-inflected epic. Highlights in the rock arena include "Blind Eye," an acoustic-flavored rocker whose galloping pace is firmly anchored by Gary Thain's melodic bassline, and "Sweet Lorraine," a stomping good-time rocker that adds extra texture to its guitar-driven sound with some spacy synthesizer lines. As for the quieter moments, "Rain" is a lovely piano ballad that makes surprising and impressive use of a xylophone in its sound and "Echoes in the Dark" is an eerie mid-tempo song that alternates stark piano-led verses with an emotional chorus cemented by Mick Box's searing guitar leads. There is also another multi-part epic in the title track, a prog-ish piece with fantasy themes. It lacks a strong structure (it feels more like three songs grafted together than a true multi-part composition) and succumbs to a bit of aimless jamming in the middle, but it is redeemed by strong hooks in the opening and a spirited performance from the band on its space rock finale. All in all, The Magician's Birthday never quite hits the consistent heights of Look at Yourself or Demons and Wizards but remains a solid listen for Uriah Heep fans. ---Donald A. Guarisco, AllMusic Review

Po dwóch udanych, mniej ("Look at Yourself") lub bardziej ("Demons and Wizards") równych albumach, muzycy znów nagrali bardzo niespójny stylistycznie longplay. "The Magician's Birthday" zaczyna się od całkiem niezłego - i bardzo chwytliwego - "Sunrise", w którym spokojne fragmenty z organowym akompaniamentem przeplatają się z hard rockowym czadem. Tuż po nim rozbrzmiewa jednak bardzo słaby, banalny "Spider Woman" - pastisz rock and rolla, nadający się najwyżej na stronę B jakiegoś singla. Kolejna zmiana stylu następuje w "Blind Eye", w którym istotną rolę odgrywa gitara akustyczna, pojawiają się też gitarowe harmonie w stylu Wishbone Ash. To całkiem przyjemny utwór, chociaż na pewno nie wybitny. Co innego "Echoes in the Dark" - jedna z najpiękniejszych ballad zespołu, w której wyraźnie słychać wpływ rocka progresywnego, szczególnie zaś grupy Pink Floyd (partie gitary mogą momentami kojarzyć się z grą Davida Gilmoura). Balladowy jest także "Rain", ale to już utwór oszczędniej zaaranżowany - tylko z akompaniamentem pianina - i niestety mocno przesłodzony.

Wygładzoną, radiową wersję rocka dostajemy w singlowym, znów banalnym i przesłodzonym "Sweet Lorraine". Utwór wyróżnia się dzięki dźwiękom syntezatora Mooga, które tylko pogarszają jego odbiór. "Tales" to kolejna ballada, tym razem oparta na brzmieniach akustycznych i elektronicznych, oraz trochę za cicho słyszalnej gitary hawajskiej. Całość kończy ponad dziesieciominutowy tytułowy "The Magician's Birthday". Utwór, który sam w sobie jest równie niespójny, co cały album. Rozpoczyna się hard rockowo, od ostrego (ale niezbyt ciężkiego) gitarowego riffu, jednak już półtora minuty później zaczyna się dziwaczna część wyraźnie inspirowana wczesnym Pink Floyd, a konkretnie utworem "Corporal Clegg". Później pojawia się długa część instrumentalna, brzmiąca jak jakiś jam bez ładu i składu, i bez żadnej melodii. Bardzo melodyjna jest za to ostatnia część utworu, która zupełnie nie pasuje do tego, co słyszeliśmy wcześniej. Po raz kolejny (tak jak w przypadku tytułowego utworu z "Salisbury") okazało się, że ambicje muzyków znacznie przerastają ich kompozytorskie umiejętności.

Cały album jest niestety dowodem zagubienia zespołu, który nie mógł się zdecydować jaką muzykę chce grać - hard rock, rock progresywny, czy może coś bardziej komercyjnego. W zamyśle muzyków miało to być pewnie ich najbardziej ambitne dzieło - a wyszedł najbardziej niespójny i po prostu najsłabszy album w ówczesnej dyskografii. ---pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

01. Sunrise (Hensley) - 5:09
02. Sweet Lorraine (Box/Byron/Thain) - 5:00
03. Traveller In Time (Box/Byron/Kerslake) - 3:32
04. Easy Livin' (Hensley) - 2:49
05. July Morning (Byron/Hensley) - 11:50
06. Tears In My Eyes (Hensley) - 5:01
07. Gypsy (Box/Byron) - 14:01
08. Circle Of Hands (Hensley) - 8:56
09. Look At Yourself (Hensley) - 7:25
10. Magician's Birthday (Box/Hensley/Kerslake) - 1:45
11. Love Machine (Box/Byron/Kerslake) - 3:26
12. Rock'n'Roll Medley - 8:38 including:
a) Roll Over Beethoven (Berry)
b) Blue Suede Shoes (Perkins)
c) Mean Woman Blues (Demetrius)
d) Hound Dog (Leiber/Stoller)
e) At The Hop (Singer/Medora/White)
f) Whole Lotta Shakin' Goin' On (Williams/David)
g) Blue Suede Shoes (Perkins)

Personnel:
- David Byron - vocals
- Mick Box - guitar, vocals
- Gary Thain - bass, vocals
- Lee Kerslake - drums, vocals
- Ken Hensley - keyboards, vocals

After scoring back-to-back album hits with Demons and Wizards and The Magician's Birthday, Uriah Heep had suddenly become a major attraction in the world of rock & roll. They capitalized on their newfound popularity with extensive touring and, since they lacked the time in their schedule to knock out a new studio album, their label decided they should release a live album to fill the gap. The result was Live: January 1973, the definitive live recording of the classic Uriah Heep lineup and a good indication of what made the group so popular among heavy metal fans during their heyday. The set list represents all the highlights of their albums up to the point, and everything is delivered with maximum energy before an enthusiastic Birmingham, England, crowd. Of course, uptempo rockers like "Traveller in Time" and "Love Machine" become especially muscular in this setting, but the big surprise is the way the slower tunes are affected. For instance, "July Morning" gains a new, profound level of emotional power as the band shifts from pastoral verses backed only by Ken Hensley's organ riffs to a stirring chorus where the band members give their all before giving way to some powerful instrumental jamming. The band also pays tribute to its roots at the end, with an entertaining medley of classic rockers like "Roll Over Beethoven" and "Blue Suede Shoes." Unfortunately, Live: January 1973 is also prone to the bombast and self-indulgent soloing usually present on double live albums: The big culprit in this area is "Gypsy," a rocker that is padded out to over twice its studio lengthy with lengthy instrumental solos that were probably more impressive in the live setting than they are on record. However, the group makes up for this deficiency by supplying a surprisingly sturdy set of tunes and delivering a totally committed performance throughout. In the end, Live: January 1973 probably won't win over any new converts to the Uriah Heep cause, but it is a solid listen for the group's fans. ---Donald A. Guarisco, AllMusic Review

Jak zwykle, co roku lipeic zacząłem go od “July Morning”. I jak zwykle w lipcu czas na kolejną recenzję płyty Uriah Heep. Co prawda to juz 31 lipca i raptem dwie godziny do północy, ale zawsze. Tych wartych uwagi jest już coraz mniej i nawet pisząc o jednej rocznie, przed pięćdziesiątką pewnie zdążę, bo chociaż Juraje grają już 40 lat, to jednak mają na sumieniu sporo albumów, do których lepiej w towarzystwie się nie przyznawać.

Album „Live” stanowi podsumowanie ich pierwszego i najlepszego kresu działalności, i jest to podsumowanie nad wyraz udane. Nagrany w styczniu 1973 roku, a wydany niewiele później, w krótkim czasie jego sprzedaż przekroczyła milion sztuk na całym świecie i nawet bardzo nieprzychylna zespołowi prasa muzyczna musiała to dostrzec i docenić. Płytę skompilowano w najprostszy z możliwych sposobów – bierze się co ma się najlepszego w repertuarze, wrzuca na płytę i łatwy zarobek gotowy. Jedyny problem to przebić się przez wiele godzin materiałów koncertowych, żeby wybrać co lepsze kąski. Oczywiście trywializuję. Najpierw trzeba mieć trochę dobrego materiału, z nieba sam nie spada, tych koncertów trzeba trochę zagrać, zwykle kilkaset, żeby ten materiał już ostatecznie dojrzał i to zagrać tak, żeby ludziom się podobało, a na scenę leciała damska bielizna, a nie cegłówki. To jak rockowy zespół potrafi się pokazać na żywo, jest miarą jego wartości. Studio to studio – tam można dużo ukryć, dopiero scena weryfikuje wszystko. I naprawdę dobry album koncertowy jest takim klejnotem koronnym w dyskografii każdego poważnego rockowego bandu.

Juraje zapakowali na tą płytę swoje co lepsze numery i to w takich wersjach, żeby nie było żadnych wątpliwości, że na koncertach to oni też rządzą. Kiedyś Kazik Staszewski wspomniał o tym krążku, że bardzo go lubi, chociaż nagrań studyjnych Uriah Heep nie trawi. Powiedział, że jest to kapela fajansiarska i bomberska, ale koncert wyszedł im znakomicie, gdyż te utwory wykonane na żywo zyskały prawdziwą moc. Co do tej fajansiarskości i bomberskości to bym się nie zgodził, natomiast nie da się ukryć, że muzyka Uriah Heep na żywo zyskuje inny wymiar. To zawsze był hard-rock, ale na płytach studyjnych to rockowe mięcho nieco łagodzi produkcja, chociażby wyszukane, bogate aranżacje z których słynęli. Za to na scenie odskrobane nieco z muzycznej tapety – to już było co innego. Wylazło z nich zwierzę. Daję ognia, aż miło – słuchając tych nagrań absolutnie przestaje się mieć jakiekolwiek wątpliwości, czy Uriah Heep jest to „czysty” hard-rock – ta muzyka aż kipi energią. Co do samego repertuaru… Hm… Brakuje mi „Bird of Prey”, „Time to Live” i „Lady In Black” (w ogóle nic nie ma z „Salisbury”!). Ale za co by wymienić? No właśnie. Trzeba przyznać, że dobór materiału jest w gruncie rzeczy optymalny. Swego czasu niezbyt łaskawym okiem patrzyłem na kończącą album składankę rock’n’rolli, ale teraz to mi szkoda, że to tylko ośmiominutowy medley, a nie utwory w pełnych wersjach, bo kopyto ma to okrutne. Wersje koncertowe nie różnią się specjalnie od tych studyjnych – dobrych rzeczy nie ma co poprawiać na siłę. Oczywiście nie jest to też „odgrywanie” sztuki, bo nie byłby to tak dobry album. Najbardziej zmienione są „Gypsy”, w którym część środkowa jest wydłużona i całkiem inna, głównie dlatego, że Hensley popisuje się swoim moogiem i „July Morning”, gdzie właśnie charakterystycznej partii moogu nie ma. Może dlatego, że oryginalnie na płycie „Look at Yourself” gra ją Manfred Mann. Aha, jest jeszcze przecież szczątkowa wersja „Magician’s Birthday”, który oryginalnie trwa ponad dziesięć minut.

Jest to jeden z tych klasycznych, „kanonicznych” albumów koncertowych, których grzech nie znać. ---Wojciech Kapała, artrock.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

   1. "Wake the Sleeper" (Box/Lanzon) - 3:33
   2. "Overload" (Box/Lanzon) - 5:58
   3. "Tears of the World" (Box/Lanzon) - 4:45
   4. "Light of a Thousand Stars" (Box/Lanzon) - 3:57
   5. "Heaven's Rain" (Box/Lanzon) - 4:16
   6. "Book of Lies" (Box/Lanzon) - 4:05
   7. "What Kind of God" (Box/Lanzon) - 6:37
   8. "Ghost of the Ocean" (Box/Lanzon) - 3:22
   9. "Angels Walk With You" (Bolder) - 5:24
  10. "Shadow" (Lanzon) - 3:35
  11. "War Child" (Bolder/Gallagher) - 5:07

Mick Box - guitar, vocals
Trevor Bolder - bass, vocals
Phil Lanzon - keyboards, vocals
Bernie Shaw - lead vocals
Russell Gilbrook - drums, vocals

Although Uriah Heep is known for its extensive personnel changes, its lineup has been stable since the mid-'80s; unfortunately, that stability coincided with the band's commercial decline (its last album to chart in the U.S. came in 1983, its last in its native U.K., 1985). So, no one outside the group's fan base noticed that the quintet of founding member and guitarist Mick Box, drummer Lee Kerslake (1971-1978, 1982-2007), bassist Trevor Bolder (who joined in 1977, left during the band's hiatus in the early '80s, and returned a couple of years after its re-formation), singer Bernie Shaw, and keyboard player Phil Lanzon (both of whom joined in the mid-'80s) remained in place through numerous world tours and the studio albums Raging Silence (1989), Different World (1991), Sea of Light (1995), and Sonic Origami (1998). Since then, a series of live albums have testified to Uriah Heep's continued existence. In January 2007, Kerslake bowed out due to health problems and was replaced by the capable Russell Gilbrook. Wake the Sleeper, Uriah Heep's first studio album in ten years and 21st overall, finds the group attempting to reclaim its original glory. It has had time to gather some quality material and to assess its long-term musical approach, and the album is both consistent with its sound over the years and a statement of purpose for the present and the future. As if to blow away the cobwebs, the album begins with three consecutive quick-tempo rockers, the title song (which has no lyrics except for that title), "Overload," and the socially conscious "Tears of the World" ("The tears of the world keep falling until we stand together.") Things slow down only slightly with "Light of a Thousand Stars," which, like much of the rest of the album, sounds like it could have been made in 1978 instead of 2008. The guitar/organ/bass/drums instrumental lineup often recalls Deep Purple, and Shaw's clear tenor is reminiscent of Journey's Steve Perry and Boston's Brad Delp. This, of course, is one of the problems with Uriah Heep. Thirty-eight years into an artist's career, critics should not be falling back on the "sounds like" game to describe the music. And yet those comparisons are hard to avoid; one hears a little Led Zeppelin here ("Book of Lies"), a little Deep Purple there ("Angels Walk with You"), and sometimes just a generic '70s prog rock style ("Heavens Rain," "What Kind of God"). But maybe that's just to say that Wake the Sleeper isn't going to change anyone's mind about Uriah Heep. The album is true to the band's legacy, and the songs should please longtime fans who come out to the shows, juxtaposed with more familiar old songs in the set list. ---William Ruhlmann, AllMusic Review

Poranek przywitał mnie kanonadą dźwięków. Galop riffów i hammondy w tle oraz chór... telefon, w którym miałem zainstalowany budzik leżał dość daleko... ale po co do niego wstawiać skoro muzyka jest fajna. Po paru chwilach usłyszałem "Wake up sleeper..." to chyba najfajniejszy kawał, jaki zrobiła mi dziewczyna - zmiana dzwonka w telefonie. Zresztą wgrała mi cały album, który miałem otrzymać od niej za kilka dni w prezencie. I o ile dość brutalny był mój pierwszy kontakt z albumem Uriah Heep - Wake The Sleeper, to muszę przyznać, że przyjemny. Zanim dostałem album zapakowany w złoty papier i owinięty wstążką - znałem już wszystkie kompozycje wzdłuż i wszerz. Nie mogłem się oderwać od tej płyty!

Wake the Sleeper ukazuje weteranów w życiowej formie. Nie brakło im świetnych pomysłów na melodie, ani energii aby zamysły urzeczywistnić. Do tego wszystko mimo, że brzmi przejrzyście osadzone jest trochę w brzmieniach lat zamierzchłych. Efekt jest za to bardzo zadowalający. Uriah Heep prezentuje fuzję tego co najlepsze w hard rocku ale wydaje się, że sprosta wymaganiom nowoczesnego rynku. Poza tym szacunek należy się za to, ze panowie są aktywnym zespołem, który doskonale radzi sobie na żywo... Ale miało być o płycie. Nie wiem czy to dobre określenie, ale album wydaje się być wypełniony po brzegi przebojowymi kawałkami! I to wcale nie jest ujma - to rodzaj energetycznego rocka, który nigdy się nie nudzi. Do tego utwory zagrane są z werwą, a solówki z pasją - radość, którą czerpie zespół z gry - zdecydowanie udziela się słuchaczowi.

Jeśli zatem miałbym wyróżniać jakieś utwory z albumu, stawiam raczej na te szybsze, mimo że i te w średnich tempach trafiają w mój gust, a ich melodie są nawet bardziej charakterystyczne. Tempo niestety trochę siada z biegiem albumu, ale ta tendencja jest również dość płynna - i kolejne utwory nie nużą. Wake the sleeper jest moim ulubionym albumem Uriah Heep, a dzięki niemu nakręciłem się tak pozytywnie na muzykę zespołu, że uzupełniłem też dyskografię o albumy, których nie posiadałem w kolekcji - czego i wam życzę.

Zresztą kto nie powracałby chętnie do albumu z którym pierwszy kontakt był tak nieszablonowy. ---Daniel R., rockarea.eu

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

Single One:
01. Wake Up (Set Your Sights) (Mick Box, David Byron) - 3:34
02. Come Away Melinda (Fred Hellerman, Gerald Minkoff) - 3:46
Single Two:
03. Gypsy (Mick Box, David Byron) - 2:53
04. Come Away Melinda (Fred Hellerman, Gerald Minkoff) - 3:46
Single Three:
05. Lady In Black (Ken Hensley) - 4:40
06. Simon The Bullit Freak (Ken Hensley) - 3:23
Single Four:
07. Bird Of Prey (Mick Box, David Byron, Ken Hensley, Paul Newton) - 4:11
08. Lady In Black (Ken Hensley) - 4:40
Single Five:
09. Look At Yourself (Ken Hensley) - 3:04
10. What Should Be Done (Ken Hensley) - 4:10
Single Six:
11. July Morning (David Byron, Ken Hensley) - 4:17
12. Love Machine (Mick Box, David Byron, Ken Hensley) - 3:35

2006 UK issue limited edition 6 x 7" vinyl set containing a stellar compilation of the greatest singles by one of the most influential bands in the entire British hard rock panorama to create the ultimate Heep's early years, housed in a sealed & stickered picture box with each single presented in an indivdual picture sleeve with replica artwork from the original releases! ---progarchives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

1 Only Human 3:19
2 Bird of Prey 3:58
3 Sunrise 4:20
4 Stealin’ 4:38
5 Corridors of Madness 5:19
6 Between Two Worlds 6:07
7 The Wizard 3:12
8 Free Me 3:25
9 Free and Easy 2:32
10 Gypsy 4:32
11 Look At Yourself 3:44
12 July Morning 8:45
13 Easy Livin’ 2:54
14 Lady In Black 5:30

Drums, Vocals – Russell Gilbrook
Guitar, Vocals – Mick Box, Trevor Bolder
Keyboards, Vocals – Phil Lanzon
Lead Vocals – Bernie Shaw 

Creatively, Uriah Heep have had plenty of ups and downs over the years. Many fans of their early- to mid-'70s output gave up on them in the late '70s, but even though Uriah Heep had more than their share of uneven albums in the '80s and '90s, you can never really count these guys out. Even if they record a weak or forgettable album, the next album might turn out to be pretty good. Celebration, it turns out, is a respectable addition to their sizable catalog. This release finds Uriah Heep's 2009 lineup -- lead singer Bernie Shaw, guitarist Mick Box, bassist Trevor Bolder, keyboardist Phil Lanzon, and drummer Russell Gilbrook -- revisiting a lot of songs from the band's early- to mid-'70s heyday. "Corridors of Madness" and "Only Human" are new songs, and "Between Two Worlds" was originally recorded for 1998's Sonic Origami. But most of the songs that Uriah Heep revisit are from the David Byron era, including "Gypsy" from 1970's Very 'Eavy Very 'Umble, "July Morning" from 1971's Look at Yourself, and "The Wizard" and "Easy Livin'" from 1972's Demons and Wizards. And if Shaw sounds perfectly comfortable belting out gems that the late Byron originally sang lead on, it's no coincidence; Shaw has performed classics like "Gypsy" and "The Wizard" countless times with Uriah Heep on-stage since joining the band in 1986. None of these remakes are radically different from the original versions; Celebration, is, for the most part, a tribute to Uriah Heep's glory years. The results fall short of essential -- novices would be better off starting out with a collection of actual Byron-era recordings -- but even so, Celebration is still an enjoyable listen for die-hard fans of these prog-influenced metal/hard rock survivors. ---Alex Henderson, AllMusic Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

01. No Return (Bolder/Box/Hensley) – 5:53
02. Imagination (Hensley) – 5:46
03. Feelings (Hensley) – 5:20
04. Fools (Bolder) – 4:58
05. Carry On (Hensley) – 3:55
06. Won't Have To Wait Too Long (Bolder/Box/Hensley) – 4:49
07. Out On The Street (Hensley) – 5:49
08. It Ain't Easy (Bolder) – 5:42
Bonuses on CD:
09. Been Hurt (B-side to "Carry On") (Hensley) – 3:54
10. Love Stealer (Single A-side) (Phil Wainman/Bolder) – 3:24
11. Think It Over (Single A-side) (Sloman/Bolder) – 3:30
12. My Joanna Needs Tuning (Inside Out) (B-side to "Think It Over") (Sloman/Bolder/Box/Gregg Dechert/Slade) – 2:59
13. Lying (Previously unreleased out-take) (Hensley/Sloman/Bolder/Slade) – 4:23

Personnel:
- John Sloman - lead vocals, piano
- Mick Box – guitars
- Ken Hensley – keyboards, synthesizer, guitars, back-up vocals
- Trevor Bolder - bass
- Chris Slade – drums

Uriah Heep's first new album in almost two years, and their first, too, since the departure of vocalist John Lawton, was all but overlooked at the time of its release, and that despite Heep being very much in the forefront of the bands lionized by the then-prevalent New Wave or British Heavy Metal. Certainly, new vocalist John Sloman was cut in that mold, and if bandmates Mick Box, Chris Slade, Trevor Bolder, and Ken Hensley do sometimes seem a little uncertain about the newcomer's talents, it should also be noted that this is the freshest-sounding Heep album since the mid-'70s. No longer attempting to trade off former glories, the band is hard and sharp throughout, with the eight tracks averaging out around the five-minute mark, and all being designed according to what they could bring to the live show -- which, at this time, was seething. The one-two punch of the opening "No Return" and "Imagination" certainly take no prisoners and, while Conquest would ultimately prove a false dawn (a very different lineup recorded Heep's next album, Abominog), at the time, fans could scarcely have asked for anything more. ---Dave Thompson, AllMusic Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

01. Wizard (Hensley/Clarke) – 2:59
02. Traveller In Time (Byron/Box/Kerslake) – 3:23
03. Easy Livin' (Hensley) – 2:35
04. Poet's Justice (Box/Kerslake/Hensley) – 4:14
05. Circle Of Hands (Hensley) – 6:26
06. Rainbow Demon (Hensley) – 4:25
07. All My Life (Box/Byron/Kerslake) – 2:45
08. (a) Paradise (Hensley) – 5:07
09. (b) The Spell (Hensley) - 7:33

Personnel:
- David Byron – lead vocals
- Ken Hensley – acoustic, electric and slide guitar, keyboards, percussion, vocals
- Mick Box – lead guitar, backing vocals
- Gary Thain – bass (except for track 1)
- Lee Kerslake – drums, percussion, vocals
+
- Mark Clarke – bass, vocals on "The Wizard" (middle section)

This is the album that solidified Uriah Heep's reputation as a master of gothic-inflected heavy metal. From short, sharp rock songs to lengthy, musically dense epics, Demons and Wizards finds Uriah Heep covering all the bases with style and power. The album's approach is set with its lead-off track, "The Wizard": it starts as a simple acoustic tune but soon builds into a stately rocker that surges forth on a Wall of Sound built from thick guitar riffs, churchy organ, and operatic vocal harmonies. Other highlights include "Traveller in Time," a fantasy-themed rocker built on thick wah-wah guitar riffs, and "Circle of Hands," a stately power ballad with a gospel-meets-heavy metal feel to it. Demons and Wizards also produced a notable radio hit for the band in "Easy Livin'," a punchy little rocker whose raging blend of fuzz guitar and swirling organ made it feel like a '70s update of classic '60s garage rockers like the Electric Prunes or Paul Revere & the Raiders. However, the top highlight of the album is the closing medley of "Paradise" and "The Spell": the first part of the medley starts in an acoustic folk mode and slowly adds layers of organ and electric guitar until it becomes a forceful, slow-tempo rocker, while the second half is a punchy, organ-led rocker that includes an instrumental midsection where choral-style harmonies fortify a killer, Pink Floyd-style guitar solo from Ken Hensley. All in all, Demons and Wizards works both as a showcase for Uriah Heep's instrumental firepower and an excellent display of their songwriting skills in a variety of hard rock styles. As a result, it is considered by many fans to be their finest hour and is definitely worth a spin for anyone with an interest in 1970s heavy metal. ---Donald A. Guarisco, AllMusic Review

Przed nagraniem "Demons and Wizard" z zespołu odeszła sekcja rytmiczna. Oryginalnego basistę Paula Newtona na krótko zastąpił Mark Clarke (zdążył zagrać tylko w utworze "The Wizard", którego jest współkompozytorem), a następnie Gary Thain (z którym zarejestrowano wszystkie pozostałe utwory). Stanowisko perkusisty zajął natomiast Lee Kerslake, wcześniej występujący z Kenem Hensleyem w grupach The Gods, Head Machine i Toe Fat (później zaś zyskał sławę jako członek pierwszego składu zespołu Ozzy'ego Osbourne'a).

Pod względem muzycznym też wiele się zmieniło. Przede wszystkim dominujące na poprzednim albumie, "Look at Yourself", granie hard rockowe tutaj występuje w śladowych ilościach. W dodatku, kiedy już się pojawia coś mocniejszego, to przeważnie w bardzo wygładzonej, radiowej formie ("Traveller in Time", "All My Life" i oczywiście przebój "Easy Livin'"). Zamiast tego dużo tutaj spokojnych, piosenkowych utworów, opartych na brzmieniach akustycznych ("The Wizard", "Paradise") lub klawiszowych ("Circle of Hands" i najbardziej z nich udany, prawdziwie prog rockowy "The Spell"). Całkiem łagodny jest także "Poet's Justice", mimo ostrzejszych gitar (wycofanych w miksie). To także najbardziej chwytliwy fragment albumu, obok wspomnianego wcześniej "Easy Livin'". Jednym utworem, w którym pojawia się trochę prawdziwego ciężaru, jest mroczny "Rainbow Demon".

"Demons and Wizards" można traktować jako rozwój zespołu, można też jako zagubienie muzyków. Prawda leży pewnie gdzieś po środku. Faktem pozostaje natomiast, że to najbardziej równy album w ówczesnej dyskografii Uriah Heep. Bardzo spójny (w przeciwieństwie do "...Very 'Eavy ...Very 'Umble" i "Sailsbury"), bez żadnego utworu odstającego od pozostałych (co zdarzyło się na "Look at Yourself"). ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back