1. The Leper Affinity 
2. Bleak 
3. Harvest                 play
4. The Drapery Falls 
5. Dirge For November 08:49 
6. The Funeral Portrait 
7. Patterns In The Ivy     play
8. Blackwater Park 
9. Forest Of October 
10. Advent 
11. April Ethereal 
12. The Moor 
13. Wreath 
14. Hope Leaves 
15. Harlequin Forest 
16. The Lotus Eater

Band members
* Mikael Akerfeldt − guitar, vocals, mixing, direction
* Fredrik Akesson — guitars, backing vocals
* Martín Mendez − bass guitar
* Per Wiberg − keyboards, backing vocals
* Martin "Axe" Axenrot – drums

Mikael Åkerfeldt is one of the most gifted songwriters ever to emerge in rock music. Now you know. And yes, I’m including legends such as John Lennon, Tony Iommi, Bob Dylan and Spartacus of Skull and Bones in that category. His genius lies in creating not only riffs and melodies that still decades after you initially heard them haunt your brain and make you wanna mosh and groove at the same time, but he also has a perfect sense for composing and arranging these bits and parts into larger bits (songs, and ultimately, albums) that are greater than the sum of their parts (and bits). Opeth’s music has always been striving to push their boundaries forward, so to label them as progressive as most people do, is completely correct. Contrast, conviction and condom-free sex are three more alliterative and descriptive terms that fit like a glove. In short, Iron Mike’s a bad-ass composer.

In 2010, Opeth celebrated their 20th anniversary. Amazing how time flies. Seems like just yesterday when I sat in my room at my parents’ house, decorated with Metallica, King Diamond and Pavel Bure posters, and discovered Opeth’s just-released sophomore effort “Morningrise” (1996). I’d gotten hold of it in way of an ancient ritual nowadays forgotten to Man – the tape trade. Jesus. I’m getting fucking old. Anyway, our heroes chose to arrange five special gigs at different locations around the world for the grand occasion, and this album is a documentation of the one played at the legendary Royal Albert Hall in London, UK. And a magnificent gig it is.

The concert consists of two different sets commemorating the band’s history, with a short intermission in between. The first set offers Opeth’s 2001 breakthrough album “Blackwater Park” in its entirety, while the second set features one song each from every other Opeth album, in chronological order.

The “BP” disc holds none of Åkerfeldt’s stand-upish speeches but is played through without pauses, as close to the original as possible. This is one of the small setbacks of the record – many tracks are mere carbon copies of their original album shapes, and there are no “wow, I didn’t think you could do that!” moments. The live setting gives the songs, of course, a little bit of extra energy and edge, but especially this first disc feels…not redundant, absolutely not, but it certainly could’ve used some more refreshing details. The songs are still awesome deluxe of course, so it’s not like I’m not loving every second anyway. Especially “The Funeral Portrait” rendition kicks major goat ass.

The second CD has all the talk the first one hasn’t. Mike gives us a small historic essay on the band’s progress from the immature teenage mongrels they were in the 90’s to the immature 30-something mongrels they are now. Very entertaining. Some parts of the earlier songs have been seamlessly re-arranged to incorporate the articulate keyboard antics of Mr. Wiberg. Huge props to the hipster for having such a great voice too, laying out those backing vocal harmonies with style. These songs sound fresher somehow, and most of these I haven’t heard as live versions before. “The Moor” and “Harlequin Forest” are highlights, but I could really say that about every song on the disc.

What strikes me as a bit ironic is that the “weakest link” in terms of musicianship in Opeth is, nowadays, Åkerfeldt. Not that he is bad by any means, but all of his fellow band mates outshine him by far. Axenrot and Mendez are Mr. And Mrs. Stability and bring the chops as well, while Åkesson…Fred…dude…such a great guitarist. It’s a shame his jaw-dropping skills don’t get fully utilized, other than the solo spot he gets on Hope Leaves…which is a fucking guitorgasm. A classic blend of taste and technique make for a winning recipe. Åkerfeldt himself plays his stuff well and all, and his clean vocals are ace as they always are nowadays. His growls, though, seem kind of semi-weak on the Mike scale (meaning his usual self obliterates mountains, while now he merely causes massive rock slides.)

The production is very good, everything is clearly audible. How many post-gig corrections they have made I have no idea about, but it all sounds authentic enough to me. A small detail keeps bugging me, and it’s that Åkerfeldt’s guitar is mixed juuuust a little bit higher than Åkesson’s, which makes it all the more irritating as the six-strings are panned 100% left and right. I hope this wasn’t done on purpose.

Some people have criticized this release as pointless due to the other live DVD’s/albums, “Lamentations” (2003) and “The Roundhouse Tapes” (2007), Opeth have released during the last decade, but in my opinion, they all deserve to exist. Mostly because of the very varied set lists – not a single track is featured on more than one release, except of course the songs from “Blackwater Park” and “Damnation” (which was performed in its entirety on “Lamentations”) – but also because I’d rather have three Opeth live albums than just one to choose from. Why fucking whine, motherfuckers? Also, this release is the first live album with the whole new line-up.

Finally, please answer the $1,000,000 question: what makes you cringe the most on “In Live Concert”? If your answer is “the cover image”, congratulations! You haven’t won shit. As aesthetically horrible as the white frame is, I’m glad Opeth made this ballsy move and paid tribute to Deep Purple.

For any Opeth fan this is a must-buy, and for every one of you others: you have no taste whatsoever in music, and will probably die alone when your pathetic Opeth-free record shelf decides to crash on you as vengeance for you not being sensible enough to feed it with quality music. Unless, of course, you repent this instant and suck Iron Mike’s virtual dick with the vigor of a rabid poodle in heat. Meaning, buy this album. Whoever said you couldn’t argue about taste had clearly not heard Opeth. ---CadenZ, metal-archives.com

O tym, że Opeth lubi wydawnictwa DVD, nie trzeba przekonywać nikogo, kto choć trochę interesuje się działalnością zespołu ― zarówno wydane w 2008 roku The Roundhouse Tapes, jak i starsze o pięć lat Lamentations potwierdzały klasę zespołu i za każdym razem ukazywały Szwedów w nieco innym świetle. Jakie atrakcje czekają nas zatem przy okazji In Live Concert At The Royal Albert Hall?

Rzeczą, która wręcz uderza odbiorcę po otwarciu pudełka, jest dość skromna ― żeby nie powiedzieć „ascetyczna” ― oprawa graficzna, i to zarówno w wydaniu podstawowym, jak i tym rozszerzonym (fajerwerki znajdziemy dopiero na limitowanym wydaniu z płytami winylowymi, za które niestety trzeba słono zapłacić). Nie sposób jednak oprzeć się wrażeniu, że to celowy zabieg. Zespół zdaje się puszczać do widza oczko ― czy to za sprawą świetnej okładki, stanowiącej idealną wręcz kopię zdjęcia z koncertowego wydawnictwa Deep Purple sprzed trzech dekad, czy za sprawą towarzyszącym jej napisom, czy nawet dzięki kolorom płyt ― wszystko to sprawia, że po otwarciu pudełka gęba sama nieco ironicznie się uśmiecha. I przy okazji wiadomo, na co Opeth stawia tym razem ― tylko i wyłącznie na Muzykę.

A tej jest tu masa i to w doskonałym wykonaniu, o czym można przekonać się już po obejrzeniu pierwszej płyty, stanowiącej swoisty ukłon Szwedów w stronę fanów oraz własnej twórczości. Dostajemy tutaj bowiem zagrany w całości album Blackwater Park ― płytę wyjątkową w dyskografii Opeth, dzięki której zespół zyskał całe rzesze nowych fanów i „wypłynął na szerokie wody”. Klasyczne utwory w rodzaju „The Drapery Falls” czy „Bleak” brzmią tutaj niezwykle świeżo i przestrzennie, a nieco przearanżowany „Harvest” na długo zapada w pamięć i brzmi chyba lepiej niż w wersji studyjnej. Największym zaskoczeniem tej części koncertu nie jest jednak mistrzowska gra każdego z muzyków, powalający wręcz wokal Mikaela (jeszcze nigdy nie brzmiał tak potężnie!), czy aura swego rodzaju rytuału, towarzysząca repertuarowi, ale… brak słynnej już tu i ówdzie konferansjerki frontmana:) Kontakt z publicznością wypada zatem w pierwszej części koncertu na minus…

… czego nie można powiedzieć o dalszej części koncertu, zamieszczonej na drugiej płycie. Dopiero tutaj widzimy Szwedów w ich żywiole, towarzyszącą ich występom lekkość i w pełni rozpostarte skrzydła. Jak na jubileuszowe wydawnictwo przystało, dostajemy przekrojowy set, w którym znalazło się miejsce dla reprezentantów każdego studyjnego dzieła Opeth. Można zatem odpłynąć przy dźwiękach odświeżonego „Forest Of October” czy „Advent” („Black Rose Immortal” już się chyba w wersji „live” nie doczekamy ;) ), poskakać po pokoju w rytm „April Ethereal” czy „Wreath”, czy wyciszyć się przy „Hope Leaves” i „The Lotus Eater”. Słowem ― wszystko, co w Opeth najlepsze znajdziemy właśnie w drugiej części koncertu. Tutaj też wreszcie można zauważyć to, do czego zespół przyzwyczaił nas na swoich koncertach ― sceniczny luz, specyficzne poczucie humoru i doskonały kontakt z publicznością. Oto Opeth, jakiego znamy i kochamy.

Szwedzi uraczyli nas świetnym wydawnictwem, obok którego żaden fan zespołu nie powinien przejść obojętnym krokiem. I choć pierwsza część koncertu może nie do końca oddaje „sceniczne zwierzę” drzemiące w Opeth, to już druga odrabia straty z nawiązką. A jeśli do tego wszystkiego dodać doskonały dźwięk 5.1, świetną jakość obrazu, ciekawe ujęcia i materiał bonusowy w postaci dokumentu „z trasy” oraz wywiadu z Mikaelem, szybko okaże się, że In Live Concert At The Royal Albert Hall warto postawić na półce obok poprzednich wydawnictw DVD Opeth. ---Marcin Dorosz, artrock.pl

download (mp3 @160 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

1 	Persephone 	1:51
2 	Sorceress 	5:49
3 	The Wilde Flowers 	6:49
4 	Will O The Wisp 	5:07
5 	Chrysalis 	7:16
6 	Sorceress 2 	3:49
7 	The Seventh Sojourn 	5:29
8 	Strange Brew 	8:44
9 	A Fleeting Glance 	5:06
10 	Era 	5:41
11 	Persephone (Slight Return) 	0:54
12 	The Ward 	3:13
13 	Spring MCMLXXIV 	6:11
14 	Cusp Of Eternity (Live) 	5:44
15 	The Drapery Falls (Live) 	10:23
16 	Voice Of Treason (Live) 	8:10

Fredrik Åkesson - Electric Guitar, Acoustic Guitar, Backing Vocals
Mikael Åkerfeldt - Lead Vocals, Backing Vocals, Electric Guitar, Acoustic Guitar
Martin Axenrot - Drums, Percussion 
Joakim Svalberg - Organ [Hammond C-3], Mellotron, Electric Piano [Fender Rhodes 88],
 Harpsichord, Grand Piano, Organ [Moog], Percussion, Backing Vocals 
Martin Mendez - Bass Guitar

When Opeth released Heritage in 2011, they had completed the transformation from their death metal origins through progressive death metal in the early 2000s, to full-on prog rock that celebrated their love of Camel, Jethro Tull, ELP, and more. 2014's excellent Pale Communion furthered those notions as frontman and songwriter Mikael Åkerfeldt's own vision began to emerge. Sorceress is the third installment in this phase of the band's career, and while considerably different and more exploratory than its precursors, it also references Opeth's earlier efforts like Ghost Reveries and Blackwater Park, but goes further than either in its diversity.

Uncharacteristically, Åkerfeldt wrote the album quickly. He enlisted Tom Dalgety as co-producer (who also engineered and mixed) and Opeth recorded it in twelve days at Rockfield Studios in Wales. Sorceress is a madly assorted mixed bag. Åkerfeldt's inspirations this time out may still recall prog sources, but there are heavier ones, too: Black Sabbath and the Ritchie Blackmore/Jon Lord-era of Deep Purple. Opener "Persephone" has a brief nylon-string guitar sketch in waltz time that could have come from folk music antiquity. It gives way to the title track and first single. Joakim Svalberg's knotty organ riff dominates the opening moment before a crushing syncopated guitar riff joins in. This track somewhat recalls the Pale Communion sessions but is far more unhinged. The Geezer Butler-esque bassline and explosive kick drums make it the most accessible thing here -- its instrumental section keeps it firmly in prog terrain, however. "The Wilde Flowers" is a truly wild melange of musical styles. It's simultaneously heavy, hard, and spacy, with B-3, bluesy and squalling metal guitar breaks, and chorale vocals that drift in the center, weighting it as a solidly prog track. The bludgeoning guitar riff, up-mixed, swinging drums, and punishing bassline in "Chrysalis" make it a highlight; it shines with Åkerfeldt's finest vocal performance on the album (he can be notoriously lazy). There are lovely acoustic tracks here, too, such as "Will O' the Wisp," which exists in the space between Pentangle's Basket of Light and Led Zeppelin III. "The Seventh Sojourn" melds East Indian drone with North African modalism and exotic hand percussion; strings and keyboards eclipse an oud-like guitar line. It eventually dissembles, wedding near classical polyphony to subdued pop. "Strange Brew" winds through Peter Gabriel-era Genesis-esque ponderousness before a bluesy guitar line ushers it into thundering King Crimson-esque prog adorned with proto-metal riffs and vamps. "A Fleeting Glance" is a dynamic, multifaceted jam showcasing Åkerfeldt's sophisticated melodic sensibilities while touching on musical terrain from Pink Floyd and Gentle Giant to post-Village Green-era Kinks! "Era" opens with a delicate piano intro but Opeth erupts a minute later in melodic aggression. Åkerfeldt's more confident and individualized songwriting on Sorceress takes it in some dizzying directions. While it goes further musically than their two previous outings, it contains enough of the past to exist in a space that carves out terrain somewhere between Watershed and Heritage. Brilliant. ---Thom Jurek, allmusic.com

Opeth powraca z dwunastym albumem studyjnym, a zarazem czwartym (trzecim pod rząd), pozbawionym elementów deathmetalowych. Grupa już chyba na dobre odeszła od swoich korzeni, by grać muzykę przywołującą klimat przełomu lat 60. i 70. Mnie akurat taka metamorfoza w pełni odpowiada, bo ekstremalnego metalu nie jestem w stanie słychać, za to takie albumy Opeth, jak "Damnation" czy wydany dwa lata temu "Pale Communion", nalezą do moich ulubionych wydawnictw XXI wieku. Dlatego też miałem spore oczekiwania wobec "Sorceress". Nie ukrywam, że z tegorocznych premier właśnie tej najbardziej wyczekiwałem. Jednocześnie miałem też spore obawy, spowodowane nierównym poziomem przedpremierowych singli.

Jako pierwszy opublikowany został tytułowy "Sorceress". Mimo kilku przesłuchań, utwór nie przypadł mi do gustu. Jest zdecydowanie cięższy, od utworów z poprzednich niemetalowych albumów Opeth, ale zarazem ociężały, pozbawiony energii i dobrej melodii. Drugi singiel, "Will O the Wisp", dla odmiany zaskoczył od razu. Zawsze lubiłem te balladowe utwory Opeth, w których melodyjnej partii wokalnej towarzyszy tylko gitara akustyczna i delikatne klawiszowe tło. Do tego kawałek zdradza wyraźną inspirację twórczością Jethro Tull, zarówno w warstwie muzycznej (mimo braku fletu), jak i wokalnej - podczas powtarzającego się fragmentu tekstu of your life można mieć wątpliwości czy to na pewno wciąż śpiewa Mikael Åkerfeldt, czy może sam Ian Anderson wpadł na sesję. Pod koniec utwór leciutko się zaostrza, dochodzi perkusja i gitarowe solo, ale piękny klimat zostaje do końca. To naprawdę bardzo udana kompozycja. Całkiem niezły okazał się także "The Wilde Flowers" - bardziej rozbudowany utwór, łączący cięższe fragmenty (nieco bardziej energetyczne i melodyjne niż w "Sorceress") z balladowymi. Dzięki wszechobecnym brzmieniom klawiszowym klimatem przypomina "Pale Communion".

W końcu przyszła pora na przesłuchanie całego albumu. Rozpoczyna się obiecująco, od introdukcji "Persephone" - ładnego tematu na dwie gitary akustyczne, choć pod koniec zepsutego jakimś babskim gadaniem (w stylu "Born to Touch Your Feelings" Scorpionsów). Następnie umieszczono trzy wyżej opisane single (w innej kolejności). Jako część albumu pozostawiają takie samo wrażenie, jak słuchane osobno. Rozbrzmiewający po nich "Chrysalis" to kolejny dłuższy utwór, składający się z dwóch części - pierwszej bardziej dynamicznej, drugiej balladowej. To też całkiem zgrabna i udana kompozycja. Później jednak coś zaczyna się psuć. Łagodne, oparte na akompaniamencie gitary akustycznej i melotronu, utwory "Sorceress 2" i "The Seventh Sojourn" w warstwie muzycznej są dość monotonne, ale najbardziej rozczarowują w nich wyjątkowo słabe partie wokalne Åkerfeldta. W "Strange Brew" i "A Fleeting Glance" zbudowane są natomiast na dynamicznych kontrastach, ale wkrada się w nich zbyt wiele chaosu, poszczególne fragmenty nie łączą się w spójną kompozycję. W dodatku w drugim z nich znów męczy partia wokalna. Przyjemnym urozmaiceniem jest natomiast "Era" - pomijając wstęp na pianinie, jest to najbardziej energetyczny kawałek na albumie. Z początku dość toporny, z niemal thrashmetalowym riffem i agresywną perkusją, ale z czasem nabierający bardziej przebojowego charakteru. Całość kończy nic do niej nie wnoszący "Persephone (Slight Return)" - znów żeński głos, tym razem z akompaniamentem pianina.

Przed napisaniem tej recenzji zdążyłem kilkakrotnie przesłuchać cały album i za każdym razem pod koniec towarzyszyło mi to samo uczucie. Znużenie. Tylko w kilku utworach udało się utrzymać poziom "Pale Communion". Poza tym jest tu monotonnie, czasem chaotycznie, a często przewidywalnie. Zespół już chyba nadto wyeksploatował swój aktualny styl i zaczyna zjadać swój własny ogon. Zresztą o braku pomysłów świadczą już same tytuły niektórych utworów, podebrane innym wykonawcom - Wishbone Ash ("Persephone"), Cream ("Strange Brew") i Jimiemu Hendrixowi ("Persephone (Slight Return)" to oczywiste nawiązanie do "Voodoo Child (Slight Return)"). Gdyby chociaż były to kompozycje na poziomie ich "imienników", to można by wybaczyć ten nietakt Åkerfeldtowi i spółce. Ale muzycy muszą jeszcze dużo popracować, jeśli chcą tworzyć ponadczasowe arcydzieła. "Sorceress" nie jest oczywiście jakimś kompletnym nieporozumieniem, bo grupa nie schodzi tutaj poniżej pewnego poziomu. Liczyłem jednak na coś więcej, niż poprawny, momentami zachwycający, ale częściej usypiający album. ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

Disc 1 
1. When 10:28 
2. Ghost of Perdition 10:57 
3. Under the Weeping Moon 10:28 
4. Bleak 08:39 
5. Face of Melinda 09:58 
6. The Night and the Silent Water 10:29 

Disc 2 
1. Windowpane 08:01 
2. Blackwater Park 18:59 
3. Demon of the Fall 08:13

Bass Guitar – Martin Mendez
Drums – Martin Axenrot
Guitar – Peter Lindgren
Keyboards, Backing Vocals – Per Wiberg
Vocals, Guitar, Art Direction – Mikael Åkerfeldt 

Having been lucky enough to see this fantastic band live in concert, I naturally compare any recorded live material this band has to offer to the actual performance I witnessed. Unfortunately, despite the fact that the band is one of my favourites (at the time of writing this review; third favourite band after Dream Theater and Porcupine Tree) I was a bit dissapointed with the live concert I went to see. The sound was not that great, their setlist was a bit harsh (skipping great songs like 'Serenity Painted Death' and 'Ghost Of Perdition' for less memorable songs such as 'Wreath') and while Mikael Akerfeldt's performance was fantastic (his humourous banter with the audience was among the most memorable parts of the show) the band's performance as a whole sounded a bit sloppy.

As a whole, it was a bit dissapointing to see one of my favourite bands live and realize that they are only 'fantastic' as a studio band. As well, the 'Lamentations Live' CD I have also affirmed my belief that the band isn't too great live. Keeping all of this in mind, it came as a suprise that 'The Roundhouse Tapes' actually turned out to be a fantastic recording of a great performance.

The band is in top-gear for this show. I must have missed the band at their peak when I went to see them live, but 'The Roundhouse Tapes' is a real treat for any fan of the band's work. There is everything you can hope for in an Opeth concert, including Akerfeldt's famous wit.

While there's still alot of stuff here I prefer in studio (I am rating this from a live-album perspective) there's actually stuff here that sounds alot better live than it EVER did in studio. In particular, 'Under The Weeping Moon' is a fantastic Opeth song, but it was hindered at the time of it's studio recording by rather lacking production quality (a burden that the entirity of 'Orchid' suffered from, unfortunately...) but live, one can appreciate the composition to it's brim. 'The Night And The Silent Water' is another gem from the performance; the epic finale in particular. The build-up is complimented greatly by the reverb that the venue gave the instruments; an effect that can't be replicated in studio without sounding contrived and lame.

While this isn't 'essential' in the overall kingdom of progressive music, as far as live progressive music goes, this is one of the best live albums I've listened to in the genre, or even metal for that matter. Great renditions of a great set-list. ---Conor Fynes, progarchives.com

download (mp3 @VBR kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

1 	Coil 	3:11
2 	Heir Apparent 	8:50
3 	The Lotus Eater 	8:51
4 	Burden 	7:41
5 	Porcelain Heart 	8:01
6 	Hessian Peel 	11:26
7 	Hex Omega 	7:01

Bass – Martin Mendez
Drums, Percussion – Martin Axenrot
Guitar – Fredrik Åkesson
Guitar, Vocals – Mikael Åkerfeldt
Keyboards – Per Wiberg
Vocals [Guest] – Natalie Lorichs (tracks: 1) 

It took me almost eight years to appreciate this album and I never really tried to like it in the first place.

So one day I decided to give the less-listened and live Opeth albums a go. The results of this re-listening varied but two things happened: the live albums made me realize how great some of their songs are and the Royal Albert hall concert made me realize that Mikael is a great comedian. Then I listened to “Watershed” and lo and behold! It was still as absurdly disjointed as ever but with a degree of un-seriousness I found myself enjoying it a lot. I can’t imagine anyone saying “Man, it’s cool!” hearing the descending tone break, the funk part, or the, khem, coda of “The Lotus Eater”, but hey! why not actually allow the guys some fun playing this oh-so-serious music?

Apart from the convoluted song structures there is not much to criticize here. All the prog influenced parts (“Coil”, “Burden”, different parts here and there, the mellotron, the vibraphone) are really well-done and convincing (unlike “Heritage”); the heavy parts kick massive ass (“Heir Apparent” is fucking brilliant); the blast beats + clean vocals part in “The Lotus Eater” is one of those genius-level ideas that lift an album one notch higher.

Of course, as much as I came to enjoy the unwieldy character of the album, it would benefit from some trimming and common sense, but then it would probably lose some of its charm too. As it is, “Watershed” has the unique position in Opeth’s discography of a, well, watershed album before they turned full-on progressive but still played harder than ever. I also have to admit that although my opinion is that the band have still not realized their potential as a prog unit (“Damnation” was the closest), quite the opposite, had they continued in this direction, it might well have been unbearably disjointed. Hell, “Heritage” is a jumbled mess as it is, I don’t even want to imagine it with metal elements thrown in!

The bottomline is: I used to find this album the epitome of Opeth’s excess and it felt unbearably long. Now I am surprised by how short it is and how much good music it packs. An excellent, flawed album. ---bimu, metal-archives.com

Początek tego albumu jest bardziej szokujący niż cały "Damnation". "Coil" to spokojna, akustyczna piosenka, o nieco folkowym klimacie. W pierwszej połowie śpiewa Åkerfeldt, a dalej... folkowa wokalistka Nathalie Lorichs (znana także ze współpracy z Jonem Lordem). Nie lubię damsko-męskich duetów, ale tutaj wyszło całkiem ciekawie. Cały klimat pryska wraz z "Heir Apparent" - zdecydowanie zbyt brutalnym, pomimo kilku charakterystycznych dla grupy łagodniejszych przejść. Lepiej wypada "The Lotus Eater", w którym growle są równoważone czystym śpiewem. Pojawia się tutaj też dużo odjechanych dźwięków klawiszowych. Po tym utworze album uspokaja się. Najlepszy (i jeden z najlepszych w całej dyskografii) na płycie "Burden" to piękna ballada, przywołująca klimat muzyki z lat 70-ych. Słychać tu i Deep Purple (Hammondy, melodia), i King Crimson (melotronowe tło), i Pink Floyd (długie gitarowe solówki). Szkoda tylko, że całość psuje żartobliwa końcówka grana na coraz bardziej niestrojącym akustyku.

Ostatnie trzy utwory zbudowane są na podobnej zasadzie - spokojne fragmenty, oparte na gitarach akustycznych i brzmieniach klawiszowo-symfonicznych, zestawiono z ciężkimi, stricte metalowymi (ale tylko w "Hessian Peel" pojawia się growling). Dwa ostatnie są mocno nużące, nieco lepiej jest w "Porcelain Heart", który jednak tle wcześniejszych utworów grupy utrzymanych w tym stylu, wypada blado. Zespół nagrał go także w spokojniejszej wersji o wszystko mówiącym tytule "Mellotron Heart". Obie wersje zostały wydane na osobnych singlach, tą drugą można było znaleźć na dodatkowym dysku promocyjnej wersji "Watershed". Longplay został wydany także w edycji specjalnej, z trzema innymi bonusami: autorskim "Derelict Herds" (bardzo udanym zresztą, niezrozumiały jest jego brak w edycji podstawowej), oraz interesującymi przeróbkami bluesrockowego "Bridge of Sighs" Robina Trowera i akustycznego "Den ständiga resan" z repertuaru wokalistki Roxette, Marie Fredriksson, w którym Åkerfeldt po raz pierwszy śpiewa w swoim ojczystym, szwedzkim języku. Szkoda, że zabrakło miejsca dla świetnej interpretacji "Would?" Alice in Chains, która trafiła na stronę B singla "Burden".

W chwili wydania "Watershed" wydawał się kolejnym eksperymentalnym longplayem w dorobku grupy. Z dzisiejszej perspektywy czasu nie jest już tak zaskakujący - to po prostu album przejściowy, pomiędzy "dawnym" Opeth, a tym z wydanego trzy lata później "Heritage". ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

1 	The Leper Affinity 	10:23
2 	Bleak 	9:15
3 	Harvest 	6:01
4 	The Drapery Falls 	10:53
5 	Dirge For November 	7:53
6 	The Funeral Portrait 	8:44
7 	Patterns In The Ivy 	1:52
8 	Blackwater Park 	12:08
+
9	The Lepper Affinity (Live) 	9:26

Bass Guitar – Martin Mendez
Drums – Martin Lopez
Guitar [Guitars] – Peter Lindgren
Guitar, Piano, Vocals [Voice] – Steven Wilson
Percussion [3 Eggs] – Markus Lindberg
Vocals [Voice], Guitar [Guitars] – Mikael Åkerfeldt 

Not since the release of Tiamat's groundbreaking masterpiece Wildhoney in 1994 had the extreme metal scene witnessed such an overwhelming show of fan enthusiasm and uniform critical praise as that bestowed upon Blackwater Park, the astounding fifth effort from Swedish metal titans Opeth. A work of breathtaking creative breadth, Blackwater Park (named after an obscure German progressive rock outfit from the 1970s) keeps with Opeth's tradition by transcending the limits of death/black metal and repeatedly shattering the foundations of conventional songwriting, to boot. Rarely does a band manage to break new ground without losing touch with its roots, but Opeth has made a career of it -- perhaps never as effortlessly as on this occasion. But the biggest difference between Blackwater Park and previous offerings lies not in the remarkably high songwriting standards achieved by main man Mikael Åkerfeldt (that's a given with him), but in the first-time involvement of Porcupine Tree leader Steve Wilson, whose contributions as producer lend an unprecedented fluidity to Opeth's restlessly inventive arrangements. Like all Opeth LPs, Blackwater Park is divided not so much into songs as "movements," as the band likes to call them. Tracks start and finish in seemingly arbitrary fashion, usually traversing ample musical terrain, including acoustic guitar and solo piano passages, ambient soundscapes, stoner rock grooves, and Eastern-tinged melodies -- any of which are subject to savage punctuations of death metal fury at any given moment. Likewise, Åkerfeldt's vocals run the gamut from bowel-churning grunts to melodies of chilling beauty -- depending on each movement section's mood. With all this in mind, singling out specific highlights is pretty much a futile exercise; but for the benefit of first-time listeners, why not start out with the colossal, Arabian-flavored riffs of "Bleak," the memorable chorus of "The Drapery Falls," the surprisingly gentle intro of "Dirge for November," and, finally, the all-encompassing title track. Then, with patience (Opeth's music is everything but immediate), the rest of Blackwater Park's grand scheme will be revealed. As for more experienced Opeth disciples, few will disagree with the fact that, even compared to lofty prior achievements, Blackwater Park is surely the band's coming-of-age album, and therefore, an ideal introduction to its remarkable body of work. ---Eduardo Rivadavia, AllMusic Review

Na takie płyty jak "Blackwater Park" można czekać latami - nadwyrężoną cierpliwość i tolerowanie coraz bardziej banalnych metalowych gwiazdek momentalnie bowiem wynagradzają dźwięki z niej płynące. Zresztą w przypadku Opeth to nic dziwnego. Ten zespół od początku swego istnienia dał się poznać jako niezwykle oryginalny, intrygujący twór. Fakt, ostatnia (teraz już przedostatnia) płyta "Still Life" wzbudzić mogła pewne obawy, jednak jak się na szczęście okazało był to chwilowy spadek formy (jak na Opeth oczywiście, bo przecież to również porcja urzekającej i intrygującej muzyki). Szwedzi powrócili, by ponownie namieszać na scenie mocnego uderzenia.

Już od pierwszych dźwięków nie ma wątpliwości - tak grać może tylko jeden zespół. Opeth już na debiucie "Orchid" wypracował swój specyficzny styl, który do tej pory nie pozwala pomylić go z żadnym innym zespołem. Styl nie do podrobienia, który mimo swych charakterystycznych cech wspaniale ewoluuje i dojrzewa przy każdej kolejnej produkcji. "Blackwater Park" to bez wątpienia szczytowe jak dotąd osiągnięcie tej formacji. Nie jest to jednak płyta łatwa w odbiorze (zresztą niezmiennie...), wymaga wielu uważnych przesłuchań. Warto jednak poświęcić jej nieco więcej czasu - w zamian za cierpliwość słuchacz doświadczy wielu niezapomnianych, niesamowitych przeżyć i wzruszeń. Rozmaitość partii gitarowych i wokalnych powala, wciąga, wplata się we własne życie. Bo "Blackwater Park" to przede wszystkim kontrasty, zaskoczenia, zderzenia dwóch jakże różnych od siebie światów. Z jednej strony solidna praca ciężkich gitar, surowe, "brudne i poszarpane" brzmienie, potężny growling Mikaela, metalowa gwałtowność i brutalność, z drugiej natomiast tęsknota, doskonałe piękno, wyraźnie wyesksponowane fragmenty klawiszowe, mnóstwo przewspaniałych gitar akustycznych, czyste, pełne rozmarzenia i głębi wokale... Niby taki opis nie wyróżnia jakoś szczególnie "Blackwater Park" z grona "klimatycznych albumów, jest to bowiem standardowy koncept. Wyjątkowość Opeth tkwi jednak w tym, że ich twórczości nie da się nijak opisać. Wszelkie, nawet najbardziej wyszukane epitety bledną przy potędze samych dźwięków. Dźwięków niezwykle różnorodnych, zaskakujących, przebogatych. Rzadko kto z taką łatwością i finezją łączy w swojej twórczości dawną i współczesną sztukę. "Blackwater Park" oczywiście zlokalizować można w metalowych terenach, jednak zespołowi nieobce, a wręcz bardzo bliskie, są klimaty charakterystyczne dla Camel (zaskakująco subtelny, akustyczny, pełen uczucia "Harvest"), starego Genesis i King Crimson (gęstość dźwięków, przebogate muzyczne tła). Pobrzmiewają tu też psychodeliczne echa Porcupine Tree (oczywiście w bardziej metalowym ujęciu) - ale to nic dziwnego - producentem i gościem specjalnym płyty jest sam Steven Wilson (użyczył swojego specyficznego głosu, zagrał w charakterystyczny dla siebie sposób na gitarze i pianinie). Różnorodność i bogactwo tej muzyki naprawdę wprowadzają w osłupienie - potężny rozhisteryzowany growling, surowe brzmienie, metalowy ciężar, orientalne zabarwienie i gdzieś w tle gitara akustyczna... niepokój, niespodziewanie urywane dźwięki... nagle chwila uspokojenia, piękna, romantyczna melodia, akustyka wysuwa się na pierwszy plan... potem cudowna, klasyczna solówka na tle gitary akustycznej (znowu powiew lat siedmdziesiątych - to dzięki Wilsonowi)... czysty, pełen uczucia wokal... i znowu narastający dramatyzm, niepokój, splatanie ciężaru ze subtelnym tłem, płynne przejścia z brzydoty do piękna... To tylko namiastka tego, co dzieje się w przewspaniałym "Bleak". A to przecież tylko jedna z ośmiu kompozycji...

Nie ma wątpliwości - "Blackwater Park" to już teraz pozycja kultowa, wyznaczająca nowe horyzonty w metalowym światku. To jest dopiero metalowa progresja (nie mylić z progresywnym metalem w stylu Dream Theater i Queensryche). Płyta wręcz poraża swą oryginalnością i świeżością. Nie jest łatwa w odbiorze, ale przecież o to chodzi w prawdziwej sztuce. Musi okryta być pozornie brzydką oprawką, by do jej cudownego piękna dotrzeć mogli poszukiwacze prawdziwych emocji i wzruszeń, a nie amatorzy sztuczności i taniej tandety. ---Margaret, rockmetal.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto bay files

back

01. Heritage 
02. The Devil's Orchard 
03. I Feel The Dark 
04. Slither 					play
05. Nepenthe 
06. Haxprocess 
07. Famine 
08. The Lines In My Hand		play 
09. Folklore 
10. Marrow Of The Earth

Musicians:
Mikael Åkerfeldt – vocals, guitar, mellotron, piano, FX, mixing, artwork
Fredrik Åkesson – guitar
Per Wiberg – keyboards, piano, mellotron
Martin Mendez – bass guitar
Martin Axenrot – drums
+
Alex Acuña – percussion on "Famine"
Joakim Svalberg – piano on the track "Heritage"
Björn J:son Lindh – flute on "Famine"

News about Opeth ditching metal for the prog world for their 10th album has been greatly exaggerated. Yes, it’s an eye-catching story that reflects their progression, but the Swedes are as heavy as they’ve ever been. Whatever you may have been led to believe, a band does not need death metal vocals to be heavy. If 2003’s Damnation wasn’t enough proof of that, the 57 glorious minutes of Heritage present another opportunity for doubters to be won over.

Obviously, opening with two minutes of freeform pianos doesn’t really help the argument against a massive progression towards certain 1970s rock tendencies; but the title-track really is the most outlandish number on the album. With its clean, vintage guitar sound and organs, next cut The Devil’s Orchard immediately provides a punchier vibe, and suddenly we’re no longer walking through a psychedelic time warp with our shirts unbuttoned to the navel. Songs like I Feel the Dark and Nepenthe introduce a darker tone, and the album really starts to feel like home. It’s comfortable, it’s gloomy... it’s Opeth.

But what’s this? A jazz flute solo in Famine? The track’s no Jethro Tull collaboration, but one could be forgiven for leaping to such thoughts. But as it stretches across eight minutes, the song allows more than enough time for a superbly heavy section, which duly arrives towards its end. Lead vocalist Mikael Akerfeldt has been quoted as describing this album as sounding like Opeth, pure and simple, and it really does: Damnation was quite clearly the sum of their 70s prog influences at the time, and tended to plod along without a fully developed identity, but Heritage is quite distinctly an Opeth album. The creativity and darkness most readily associated with the band is melded with the now-standard symphonic influences to create what might what might be the most well-rounded Opeth release to date.

If all you want is straight-forward death metal and savage growling from Akerfeldt, you might not want to step out of your comfort zone with this album. But Opeth’s determination to create new music and never stand still has seen them shape and inspire heavy metal for the past two decades. With several groundbreaking albums already ensuring a strong legacy awaits them – records that should already be in your collection – Heritage has some strong predecessors to live up to. But it will surely be seen as one of their most accomplished works in years to come. ---Raziq Rauf, BBC Review

Najbardziej kontrowersyjny album w dyskografii Opeth. Zespół najwidoczniej zdawał sobie sprawę, że trzymając się dotychczasowego stylu, nie nagra już dzieła na miarę "Blackwater Park" (co zresztą dobitnie udowodnił "Watershed"). Jedynym słusznym wyjściem z tej sytuacji wydawało się nagranie albumu zupełnie odmiennego. Na "Heritage" Åkerfeldt po raz drugi w historii Opeth postanowił całkiem zrezygnować z growli, oraz - również podobnie jak na "Damnation" - nawiązać do muzyki sprzed 30-40 lat. Tym razem jednak nie tylko do rocka progresywnego - zespół zapuścił się o wiele dalej, czerpiąc inspiracje z jazz rocka i muzyki folkowej. Lubię taką muzykę, ale niekoniecznie w wykonaniu tego zespołu. Zwłaszcza teraz, po dokładnym zapoznaniu się z całą jego dyskografią.

Najmniej zaskakujące są dwa instrumentalne utwory spinające album niczym klamra - klasycyzujący, fortepianowy "Heritage" (jedynym muzykiem jaki tu zagrał jest Joakim Svalberg, który niedługo później na stałe zajął miejsce Pera Wiberga), oraz piękny, akustyczny "Marrow of the Earth". Zespół nagrywał już takie rzeczy w przeszłości. Jednak wszystko co słychać pomiędzy znacznie wykracza poza styl grupy. Pierwszy z brzegu przykład - "The Devil's Orchard", z wieloma zmianami nastroju, w głównej części oparty na dość mocnym, zakręconym riffie. Wszystko pięknie, ale brzmi to jak jakiś nieznany utwór King Crimson z początków ich działalności - za to nie słychać tu absolutnie nic z Opeth. Podobne klimaty dominują w większości z pozostałych utworów. Wyjątek stanowi "Slither", będący hołdem dla Ronniego Jamesa Dio, który zmarł, gdy zespół rozpoczynał pracę nad "Heritage". Utwór ten spokojnie mógłby trafić na album "Long Live Rock'n'Roll" Rainbow - brzmi jak skrzyżowanie "Gates of Babylon" (melodia refrenu, orientalizmy) z "Kill the King" (melodia zwrotek, szybkie tempo).

Niestety, dużo tutaj dłużyzn. Taki "Famine" ciągnie się przez osiem minut, a sprawia wrażenie nieprzemyślanej improwizacji z udziałem gości - grającego na perkusjonaliach Alexa Acuña (znanego m.in. z jazzrockowego Weather Report) i szwedzkiego wirtuoza fletu, Björna "J:son" Lindha. Szkoda, że nie ma tu więcej konkretnych, czyli krótszych, utworów. Właściwie są tylko dwa, wspomniany "Slither", oraz "The Lines in My Hand", w którym pomimo radiowej długości dzieje się tyle, że trudno to wszystko ogarnąć za jednym przesłuchaniem. W tym kontekście dziwi, że naprawdę fajny, pięciominutowy "Pyre" jest tylko bonusem w wersji rozszerzonej albumu (podobny los spotkał także "Face in the Snow", ale to już mniejsza strata). Trudno zrozumieć dlaczego zespół zrezygnował z niego na rzecz nużących "I Feel the Dark", "Nepenthe", "Häxprocess" czy "Folklore". Żaden z zamieszczonych tu utworów nie ma uroku "Damnation".

Sam pomysł na "Heritage" był świetny. Niestety, pomimo ogromnego bogactwa aranżacji, album jako całość jest po prostu nudny. Jego lepsze momenty, jak "The Devil's Orchard" czy "Marrow of the Earth", robiłyby znacznie lepsze wrażenie na "normalnej" płycie Opeth - jako ciekawe urozmaicenie. Wierzę jednak, że grupa wyciągnie właściwe wnioski i następny album będzie bardziej udany. Niekoniecznie muszą na nim wracać do stylistyki "Blackwater Park". W tej, w której obecnie się obracają, także można nagrać arcydzieło. ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back