2.Beyond The Pale
3.Hammer And Life                  play
4.Class Dismissed (A Hate Primer)
5.Downfall
6.March Of The Sycophants
7.Nanking
8.Burn, Hollywood, Burn            play
9.Democide
10.The Sun Is My Destroyer
11.A Perpetual State Of Indifference
12.Good Riddance
13.Devil's Teeth (Bonus Track)

Personnel
* Rob Dukes – Vocals
* Gary Holt – Lead and rhythm guitars
* Lee Altus – Lead and rhythm guitars
* Jack Gibson – Bass
* Tom Hunting – Drums, Percussion
* Brendon Small - Guitar solo on "Devil's Teeth"

You can always count on Exodus to supply some good, old-fashioned, downright vicious thrash metal with each release. And the lads deliver once more on their 2010 offering, Exhibit B: The Human Condition (impressively, their fourth album over a six-year period -- 2004-2010). As with the past few Exodus releases, guitarist Gary Holt and drummer Tom Hunting are the sole original members left in attendance. But this certainly doesn't prevent the group from offering up an absolutely brutal slab of thrash metal -- with the intensity not dipping one iota from beginning to end. And according to Holt, Exhibit B is a bit of a concept album, as the lyrics deal with such warm and fuzzy topics as "cruelty, ignorance, inhumanity, and brutality." Either way, the heavy duty topics certainly fit in well with the fast and furious riffing and vocal roars (the latter courtesy of Rob Dukes) -- as evidenced on such headbanging ragers as the album opener, "The Ballad of Leonard and Charles," as well as "Class Dismissed (A Hate Primer)" and "March of the Sycophants." Even with the tunes that momentarily take a breather ("Democide," "A Perpetual State of Indifference," etc.), it's only a matter of time until Exodus rams down the gas pedal once again and returns to their chug-a-lug riffery. Exodus has always liked it fast and furious, and they certainly don't disappoint with Exhibit B: The Human Condition. ---Greg Prado, AllMusic Review

"Exhibit B: The Human Condition". Tytuł sugeruje, że tematem przewodnim albumu będzie ludzka natura (a właściwie jej ciemna strona). Do tych samych wniosków można dojść spoglądając na okładkę płyty, dosyć nietypową jak na Exodus, nawiązującą do słynnego szkicu Leonarda da Vinci - "Człowieka witruwiańskiego". Jeśli już jesteśmy przy oprawie graficznej, to trzeba przyznać, że panowie z Nuclear Blast po raz kolejny się tutaj postarali. Album, podobnie jak poprzednik posiada dodatkową tekturową osłonkę. Muszę przyznać, że bardzo mi się to podoba...

Jak wygląda nowe dziecko Kalifornijczyków od strony czysto muzycznej? Niespodzianek w zasadzie nie ma, no może poza jedną - krążek trwa prawie osiemdziesiąt minut. Nie ma się jednak czego bać. Gary i spółka serwują nam tu tyle znakomitych zagrywek, że nie sposób się nudzić przy tej muzyce. Dobrego nigdy za wiele... O produkcji nie będę nic pisać. Osoba Andy'ego Sneap'a mówi sama za siebie.

Na krążku znajdziemy dwanaście kawałków plus utwór bonusowy z tym, że numer jedenaście jest właściwie intrem. Rozpoczynamy znajomymi dźwiękami... "Bedlam 1,2,3" - to swego rodzaju pomost łączący obie części "The Atrocity Exhibition". Wkrótce docierają do nas potężne riffy "The Ballad Of Leonard And Charles", która z balladą ma jednak niewiele wspólnego... Jest to świetny, typowo exodusowy otwieracz z zapadającymi w pamięć refrenami, idealnie wyskrzeczanymi przez Roba. Równie dobra jest dwójka czyli "Beyond The Pale" Naprawdę wiele się tu dzieje. Są szybkie, genialne riffy, są zwolnienia, są charakterystyczne dla Exodus pojedynki gitarowe. Miazga! "Hammer And Life" to jak na ten album utwór króciutki, trwający "zaledwie" trzy i pół minuty. Dominują tu głównie średnie tempa. Kawałek bardzo szybko wchodzi w czaszkę, jest niesamowicie chwytliwy, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Szósteczka - "March Of The Sycophants" zachwyciła mnie swoimi luzackimi riffami, jakby żywcem wyjętymi z "Pleasures Of The Flesh" bądź "Fabulous Disaster". Najlepszy na płycie jest jednak następny numer - "Nanking". Chłopaki garściami czerpią tu ze Slayera. Można nawet powiedzieć, że to taki exodusowy "Spill The Blood". Jest plumkanie na gitarach, są ciężkie powolne riffy, jest klimat, jest genialnie! To jednak nie koniec emocji. Posłuchajcie dziewiątki - "Democide"! Wokale Roba są tutaj niesamowite, szczególnie w refrenach. Nie mam pytań! Najdłuższy (ponad dziewięć minut!) i zarazem najbardziej brutalny jest utwór dziesiąty - "The Sun Is My Destroyer", gdzie gościnnie udziela się Peter Tägtgren, którego nikomu chyba przedstawiać nie muszę. Warto zwrócić tu uwagę na solówki, moim zdaniem najlepsze na płycie, wolne, klimatyczne, kontrastujące z bardzo szybką resztą numeru. Album kończy "Good Riddance" poprzedzony dwuipółminutowym intrem. Kawałek absolutnie nie odstaje od poprzedników. Najlepsze w nim są, jak to często bywa u Exodus refreny. Pozostaje nam jeszcze bonus w postaci "Devil's Teeth". Cóż można o nim napisać... To konkretny szybki cios prosto w twarz. Gościnnie wystąpił tu Brendon Small, gitarzysta Dethklok.

Nowa płyta Kalifornijczyków właśnie skończyła się obracać w moim hi-fi. Jestem totalnie pozamiatany. Gary Holt i tym razem nie zawiódł. Czy "Exhibit B: The Human Condition" jest lepszy od swojego poprzednika? Moim zdaniem trochę mu brakuje do pierwszej części "Okrutnej wystawy", ale różnica jest naprawdę niewielka. Chłopaki po raz kolejny skopali mi tyłek masą genialnych dźwięków. Jeśli ktoś nie ma jeszcze tego krążka na swojej półce, radzę szybko naprawić ten błąd... ---Venom, metalside.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

1. A Call To Arms
2. Riot Act
3. Funeral Hymn
4. Children Of A Worthless God
5. As It Was, As It Soon Shall Be        play
6. The Atrocity Exhibition
7. Iconoclasm
8. The Garden Of Bleeding                play
9. Bedlam 123
10. Banjoed By Blood

Band Line-Up
Rob Dukes - Vocals
Gary Holt - Guitars
Lee Altus - Guitars
Jack Gibson - Bass
Tom Hunting – Drums

Do we really need to discuss whether musicians have the right to modify the style of their music? It is not forbidden by law and anything else is a matter of personal taste. There is only one small restriction. We, the fans, are the backbone of the scene and none of us started to listen to non-conform bands only to see how they get more and more commercial. Having said that, I do not see a reason to condemn Exodus for the songs on the here presented album. They do not exactly follow genuine thrash patterns, but they definitely cannot be blamed for sounding commercial. This does not mean that each and every track attracts my interest. The meaningless "As It Was, as It Soon Shall Be" is obviously written by Mr. No-Idea and Doc Superfluous and seems to be the late American answer to the terrible "The Nothing Song" (the name says it all) of Grinder, a German thrash battalion of the mid/late eighties. But some other tracks do not hesitate to crush your skull and they can rely on the extremely brutal production. This sound comes as no surprise, because Andy Sneap was responsible for the engineering and he is, from my point of view, the present grand master of thrash metal productions - together with Waldemar Sorychta, of course.

The violent mix emphasises the best moments of the songs. Its robotic precision, its cynical coldness and its contemptuous harshness offer the right surrounding for the bone-dry snare drum and the devastating belligerence of the guitars. The effective riffs of "Funeral Hymn", for instance, shine in full glory while benefitting from the brutal sound. Inter alia due to the ominous guitar work at its beginning and because of its interesting composition pattern, the song belongs to the brightest shining stars of the album. The following "Children of a Worthless God" is definitely no less exciting. Rob Dukes doesn't mince his words. "Follow us blindly or die like a dog / Blood mixed with sand for this holy war / Your savior' s a killer, you die for Allah / You are all children of a worthless God" - I really don't know whether the 72 virgins like this kind of lyrics, but Dukes seems to be of the opinion that subtle nuances are just irksome. Needless to say that he contributes to the infernal overall appearance in a prominent position. He has decided to play the part of the unfriendly asshole and he does it very convincingly. Honestly speaking, I am not surprised that he fully identifies with this role.

Leaving these great pieces out of account, I am sorry to inform you that the remaining tracks cannot cause the same impact. The title track, for example, is a good song, but why was it necessary to design it with a length of more than ten minutes? Apart from its excessive configuration, it provides triumphant riffing after 7:40 minutes. The guitar emerges from the brutal chaos and scores with sharp and dynamic catchiness. A brilliant part, but unfortunately embedded in a less excellent song. "The Garden of Bleeding" also cannot claim a top position in the ranking of the band's elaborations. It comes as the epitome of sonic gruffness, no more, no less. Anyway, it makes no sense to browse through each and every song. I have already mentioned the nadir of the album in the first and its highlights in the second paragraph. All other tracks have their moments while lacking from excessiveness or suffering from a mild form of compositional inability. The band is not able to exploit its strengths in a completely convincing manner. No doubt, their debut will remain unrivalled eternally, but the here presented exhibition with its fairly modern grasp of thrash shows a slightly worrying performance level. ---Felix 1666, metal-archives.com

Do trzech razy sztuka? Zapomnijcie. Trzeci album od czasu powrotu na scenę i po raz trzeci słuchacz jest rozdeptany jak robak. Oto kolejna niesamowita dawka brutalnego thrashu z Bay Area.

Tempo pracy jakie narzucił sobie Exodus jest ryzykowne. Osobiście to odczułem. Mimo, że od pierwszego przesłuchania nie miałem wątpliwości, że album jest udany, to w pełni doceniłem go wiele miesięcy później. Dał znać o sobie lekki przesyt ich muzyką.

The Atrocity Exhibition... Exhibit A jest dziełem w dobrze znanym już stylu, ale zawierający pewne nowe elementy. Na początek intro Call of Arms przypominające styl Iron Maiden. Jeśli ktoś nie czuje tego klimatu to informuję, że już Riot Act rozwiewa wątpliwości. Kawałek jest soczyście thrashowy. Problem w tym, że brzmi wtórnie i niezbyt atrakcyjnie. Irytuje szczególnie główny riff, który powtarza się do znudzenia. Mnie serce zaczyna szybciej bić przy Funeral Hymn. To już przeszło osiem minut wściekłego grania najwyższych lotów.

Długość utworów to jedna z tych rzeczy na którą szybko zwraca się uwagę. Tym razem Gary Holt z zespołem postanowili nadać muzyce bardziej złożony wymiar. Zabieg ciekawy, ale czasem męczący (Bedlam 1-2-3). Na szczęście najdłuższy na płycie utwór (tytułowy - ponad 10 minut) wykorzystuje swój czas w stu procentach. Jedną z najciekawszych propozycji albumu jest Children of a Worthless God. Kapitalny, klimatyczny wstęp przechodzi tutaj w opętańczą galopadę z wrzaskliwym Dukesem na przedzie. Niby typowy Exodus. Zaskakuje dopiero refren, gdzie po raz pierwszy i jedyny mamy okazję posłuchać jak Rob Dukes śpiewa. Efekt? Brzmi to trochę jak Mastodon. Brzmi to GENIALNIE! Ubolewam, że odważniej z tego patentu nie skorzystali.

Trzeba wprost powiedzieć. Riffy i pomysły na utwory wciąż masowo wysypują się z rękawów Holta (w jednym by się nie pomieściły, hehe), ale progres muzyczny zespołu jest zbyt powolny, aby słuchaniu tej płyty towarzyszyły podobne emocje jak przy wcześniejszych albumach. The Atrocity Exhibition... Exhibit A to dzieło bardzo interesujące, acz trochę ustępujące dwóm poprzednim. ---Paweł Chmielowiec, rockers.com.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back