1. Closer
2. Crawl
3. Sex On Fire			play
4. Use Somebody
5. Manhattan
6. Revelry
7. 17
8. Notion
9. I Want You
10. Be Somebody
11. Cold Desert
12. Frontier City		play

Personnel
    Caleb Followill – vocals, rhythm guitar
    Matthew Followill – lead guitar, vocals, keyboards on Frontier City
    Jared Followill – bass guitar, vocals
    Nathan Followill – drums, percussion, vocals
    Angelo Petraglia - keyboards on "Revelry"
    Jacquire King - keyboards on "Use Somebody"

As if their towering headlining performance at Glastonbury wasn't enough, here comes the Southern-fried quartet's fourth album to prove once and for all that Kings Of Leon are now bona fide world-beaters.

In the context of a career arc this level of creativity makes perfect sense. Their sound has had a good five years to grow from post-adolescent indie to full-blown, manly stadium glory. All those U2 support slots have now been fed back into the machine. And, like U2, a timely change of production team (losing Ethan Johns but retaining Angelo Petraglia) brings a new focus. Nathan Followill's drums have to be one of the most perfect rock engines around at the moment. They never swamp a ticking grower like I Want You but still throw enough flourishes to push the songs into the red. Meanwhile cousin Matthew's guitar scorches the mix like a flamethrower. Filled with string-bending clichés; but cliches of the most enjoyable sort.

The one thing that really shows the band's confidence is their willingness to slow down and really attack these songs. Caleb claims that medication's effects influenced the writing and indeed, the droning insistence can be almost hallucinatory. Interestingly the first single, Sex On Fire - returning them to the fire and brimstone, gothic territory of their peripatetic father's preacher roots - is the one track that comes closest to the Strokes-aping sound that held them back in the past. But Caleb's muzzy, straining voice pushes them beyond arch post-modern irony from the big city. In interviews Caleb's talked about the boys tackling their ''roots'' again, and this album wears its colours proudly.

The U2 analogies don't stop there. Manhattan, another medium-paced stormer has the Edge's echo-fed lines running through it, albeit with more of the Kings' blues rock swagger. Obviously, the advantage of being American is that you can still believe that rock will save the world.

A minor mid-album lull, caused by perhaps too many slower numbers is broken by Be Somebody: a new wave-ish beauty that ends with a maelstrom borne on the back of Jared's rubbery bass. It only remains for Cold Desert to usher us out of the emotional devastation of this very secular three-chord church, swelling and returning at its end with optimistic verve.

Never overstaying its welcome, Only By The Night is the album that the world's been waiting for the Kings Of Leon to make. ---Chris Jones, BBC Review

Określeni na początku swojej kariery przez europejską prasę jako "new rock revolution" wciąż trzymają poziom. Rewolucja ma to do siebie że pożera swoje dzieci, a znając rotacje i kaprysy angielskiego rynku, Kings Of Leon już dawno powinni zostać uznani za dinozaurów. Tymczasem po raz drugi lądują na pierwszym miejscu brytyjskiej listy sprzedaży.

Amerykanie z Tennessee nic sobie nie robią z oczekiwań, presji, ciągłego porównywania do The Strokes i podglądania, kiedy im się w końcu podwinie noga. Pokazują, że nie trzeba błyszczeć oryginalnością, burzyć zastanego porządku by zrobić coś świeżego, coś własnego. Nie mają pretensji do niczego i nikogo. Wychodzi to na zdrowie nie tylko im samym, ale przede wszystkim ich muzyce. Na "Only By The Night" grają jeszcze prościej, zwracając się w stronę swoich południowych korzeni, prezentując się od jakby spokojniejszej strony. Z drugiej strony puszczają tez oko do fanów U2 i to nie tylko za sprawą upolitycznienia tekstów. Fascynują pewnością siebie i godnością, z jaką wtłaczają w nas swoje kolejne przeboje. Bo przecież siła Kings Of Leon nie tkwi w niczym innym jak nośnych piosenkach, których deficyt w obecnym świecie jest coraz bardziej odczuwalny. Przesączone eterycznym, pełnym romantyzmu klimatem pozwalają zapomnieć o szarości dnia. Nie skażone miligramem koniunkturalizmu ich piosenki są "radiowe", ale nie w stylu, który powoduje odruch wymiotny. Pierwsza połowa albumu to ofensywa zapamiętywanych melodii, upstrzonych pełnym pasji głosem Caleba Followilla ("Sex On Fire"), w dalszej części natkniemy się na spokojniejsze, choć czasem obficiej zaaranżowane utwory, które jednak nie wywołują dysonansu poznawczego - Kings Of Leon nie aspirują do miana artystów, choć trzeba przyznać, że wyślizgiwaniu się z objęć frazesu uczynili sztukę. Nawet jeśli zbliżają się do jego granic ("I Want You") nie ma zagrożenia, że je przekroczą. Niemała w tym zasługa frontmana, który swoją ekspresyjną manierą przypomina klasyczne rockowe głosy. Fani alternatywnych brzmień, mogą mieć większe problemy ze znalezieniem tu czegoś dla siebie, ale przecież twórcy "Only By The Night" nigdy chyba o ten rząd dusz nie walczyli.

Kings Of Leon są, nie od dziś, twarzą globalnego rocka, zagranego ponad podziałami bez cienia sztuczności i zblazowania. Oby nigdy nie pozbyli się tego zdrowego podejścia. ---Michał Kapuściarz, kultura.onet.pl/

download (mp3 @ kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01 - The End 
02 - Radioactive 
03 - Pyro 
04 - Mary 			play
05 - The Face 
06 - The Immortals 
07 - Back Down South 	play
08 - Beach Side 
09 - No Money 
10 - Pony Up 
11 - Birthday 
12 - Mi Amigo 
13 - Pickup Truck

Personnel
    Caleb Followill – lead vocals, rhythm guitar
    Matthew Followill – lead guitar, piano, lap steel guitar, vocals
    Jared Followill – bass guitar, synthesiser, vocals
    Nathan Followill – drums, percussion, vocals
    Jacquire King - producer, percussion, background vocals
    Angelo Petraglia - producer, organ, wurlitzer
    Liam O'Neil - baritone sax, tenor sax
    Robert Mallory - fiddle
    Krish Lingala - saxophone, synthesizer, theremin
    Chris Coleman - trumpet, background vocals
    Mike Kezner - sitar, maracas

Kings of Leon’s rise has always been accompanied by a ramshackle charm. No matter how big the gig, there was never a ‘show’ beyond a set of grainy black’n’white screens. That, or the occasional shower of pigeon droppings. They addressed the biggest and wildest festival headline crowds as if they were playing The Bull & Gate. Their music remained as scratchy and ragged at Wembley as it was when they were rehearsing in a Tennessee barnyard. And they tour as relentlessly today as they did when they lived in the back seat of daddy’s preachermobile.

Come Around Sundown, however, is where "aw shucks" becomes Picks-N-Sticks. While 2008’s Only by the Night was a tentative grasp for arena atmospheres on record, here they settle into their new, plush, A-list comfort zone. Inevitably this means a loss of edge – there are cod-soul bass interludes on Birthday that could be being played by Sting, and the shadow of the Eagles hangs heavier than ever over Mi Amigo. But anyone expecting These New Puritans levels of experimentation are barking up the wrong throne here. The days when they’d scare/thrill their listeners by lobbing in an unexpected Charmer seem distant indeed; this is the Kings graciously accepting their ceremonial mainstream robes.

They’re polite, considerate boys mind, and hence there’s a weight of responsibility being carried through Come Around Sundown. The homecoming themes of first single Radioactive and the wonderful bluegrass-tinged Back Down South smack of paying respect to their roots. Elsewhere, Caleb sings of failing to live up to expectations, be it romantically (The End, Pickup Truck), financially (No Money) or legally (the kerosene-crazed Pyro), giving the album an undercurrent of desperation, inadequacy, a lack of control. Beneath the confident sonic veneer, Come Around Sundown is tearing at its new designer shirts.

But their greatest responsibility is to The Masses, and our reward is to feel the quality. There’s none of the filler that dotted Only by the Night here: from the Police-ish punk-funk of The Immortals to the limbo Weddoes of Pony Up and the brash Spector brilliance of Mary, melodies sparkle like diamonds scattered in a cornfield. True, they too often fall back on their Use Somebody default setting, but even then they’re never less than affecting and rarely short of heartbreak.

With the bare minimum of innovation on show and nothing approaching the pure pop elation of Sex on Fire, Come Around Sundown will go down as KoL’s classic consolidation album. Fingers crossed that from here they can achieve another stylistic leap a la 2007’s Because of the Times, rather than getting too cosy in the executive dressing rooms, designing 60ft palm tree stage sets and bewailing the curtained-off upper tiers. ---Mark Beaumont, BBC Review

Garaż czy amerykańska stodółka już od dawna są za ciasne dla Kings Of Leon. Na piątym albumie Followillowie ostatecznie formatują swój zespół pod wielotysięczne stadiony, milionowe nakłady… i całkiem przeciętne kawałki.

Do "Because Of The Times" z 2007 roku jako mało rozwijający kopiści Stonesów i gigantów amerykańskiego Południa byli traktowani po macoszemu przez wszystkich. Sympatyczni redneckowie z Nashville mieli być gwiazdką kilku noworockowych singli, ale w odpowiednim czasie odkryli profesjonalnych fryzjerów oraz brzmienie gitary The Edge'a. W konsekwencji tej przemiany sprzedali 6 milionów egzemplarzy "Only By The Night" stając się jedną z najbardziej pożądanych grup na świecie. Pracując nad poprzednim albumem inspirowali się Radiohead i Crystal Castles, ale to w zamierzeniu właśnie "Come Around Sundown" miało być najmroczniejszym, wręcz grunge'owym punktem dyskografii. Pierwsze wrażenia? W MTV Rocks bez ogródek określano klip do singlowego "Radioactive" jako "shit". NME nazwała aktualna sytuację grupy "lekko absurdalną", zestawiając ją z wizytą Noela Gallaghera na Downing Street i wypuszczeniem "Be Here Now".

Radykalizm dziwi zważywszy na to, że "Come Around Sundown" jest krążkiem jakiego wszyscy się spodziewali. Jego twórcy są zorientowani na masowy sukces w stylu U2, stąd te wszystkie przestrzenne gitary i hymniczne, ckliwe refreny. Bezpośrednie zestawianie ich z prostacką komedią romantyczną Irlandczyków jest jednak krzywdzące. Kings Of Leon nie do końca wyrzekają się swojej tożsamości ("Back Down South" albo "Mi Amigo"), a przy całej cukierkowej otoczce nie sposób nie zauważyć pewnej surowości w ich patencie na brzmienie. Posłuchajcie pracy sekcji rytmicznej, ciekawego rozwarstwienia stylistycznego między niektórymi zwrotkami i refrenami, wreszcie tych momentów gdzie zespół pozwala sobie wrócić do dzikiej, pierwotnej motoryki! Kings Of Leon są dziś medialnymi supergwiazdami, ale wciąż swojsko wystaje im słoma z butów.

Zasadniczego problemu "Come Around Sundown" szukać należy w braku przebojów. O czymś świadczy niestety świadczy, że ci goście muszą dziś ilustrować swoją trasę po Anglii singlem "Molly's Chambers" sprzed siedmiu lat. Sami sobie nie wystawiają w ten sposób dobrej cenzurki. --- Marek Fall, kultura.onet.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back