1. Travelling Lady (5.48)
2. Snakeskin Garter (5:48)
3. Konekuf (5:47)
4. Sometimes (2:37)
5. Devil Woman (5:24)
6. Time (7:25)
7. One Way Glass (3:33)
8. Mister, You're A Better Man than I (5:10)
9. Ain't It Sad (1:57)
10. A Study In Inaccuracy (4:05)
11. Where Am I Going (2:36)
+
12. Sometimes (mono) (2:22)
13. Mother (aka Traveling Lady) (5:20)
14. Devil Woman (single version) (5:23)
15. A Study in Inaccuracy (Alternative Version) (5:10)

Bass [Fender], Guitar, Harp – Steve York
Drums – Craig Collinge
Flute [Alto] – Bernie Living
Organ, Whistle [Police] – Manfred Mann
Vocals, Piano – Mike Hugg

It's light years from the airy pop of "Do Wah Diddy Diddy," recorded by the hit-making first group formed by South African Manfred Mann and Mike Hugg in 1963. This is as much jazz as rock. There's hardly any guitar, but a swaggering horn section compensates. Imagine a darker, moodier Traffic with Mann manning the organ instead of Steve Winwood. Hugg's raspy vocals are featured on the first album recorded with the new band. The standout tracks are the album-opening "Travelling Lady" and "Time," but they are hardly the only strong ones. ---Mark Allan, AllMusic Review

Manfred Mann’s Chapter 3 was this band’s third lineup formed around late 1968/early 1969. Mann had taken in bassist Steve York from the legendary progressive psychedelic band East of Eden. It was the start of something new and fresh, a total departure from the blues-rock and psych pop lineups of the mid to late 60’s.

Each Manfred Mann lineup has at least one classic record on offer but Volume 1 is unique even within these ranks. Volume 1 was something that Mike Hugg and Mann had wanted to do for sometime but feared the possibility of a commercial failure. Hugg handles most of the lead vocals on a record that I’ve heard described by some as a darker version of Traffic circa 1969. The sound is very progressive, peppered with jazzy horns, keyboards/organ, a slow stoned ambience, creative arrangements and Hugg’s quite original although bizarre vocals. Mister You’re A Better Man Than I, the original version, finally makes an appearance, in a slow jazzy build up that’s a definite highlight. Totally different than the Yardbirds’ masterpiece of the mid 60’s, it’s still superb and worth your time.

Other songs like the brilliant Devil Woman fall in between the exotic and avant-garde with strange percussion, a demented Mike Hugg, sound effects, and soaring female backup vocals. Sometimes and One Way Glass are the most pop oriented of the bunch but are dreamy jazz inflected gems. I would have to give this album one of the highest possible ratings for early progressive rock (1969) because of the musicianship, originality, and overall downer mood. Chapter 3 released one other solid record in 1970 and supposedly have a shelved 3rd album awaiting release (it’s supposedly their best from what I have read)! --- therisingstorm.net

Pod koniec roku 1969 w sklepach ukazała się debiutancka płyta grupy, w gustownej zielonej okładce i z karykaturami członków zespołu. Wszyscy spodziewali się kolejnych przebojów, więc wyobrażam sobie, że przeciętny fan "Doo Wah Diddy" po wysłuchaniu pierwszych taktów "Volume One" zrejterował zygzakiem. Krzycząc z przerażenia.

To jest jazz. Zasadniczo rzecz biorąc do takeij szuflady można włożyć dokonania Manfred Mann Chapter Three. Hugg przesiadł się zza garów na pianinko i zaczął śpiewać. A głos Hugg ma bardzo specyficzny i o wyjątkowo nieprzyjemnej barwie (co świetnie pasowało do klimatu). Mann jak zwykle siedział za organami. Do tego dołożyć trzeba sekcję rytmiczną (bardziej rockową niż jazzową, to fakt) i dęciaki. Dużo dęciaków. Jeszcze dęciaki dodatkowo. I ZERO gitary. Tak, poza nielicznymi akustycznymi akcentami, elektryczna gitara jest na tym albumie nieobecna.

To niełatwa w odbiorze muzyka. Fragmenty bardzo melodyjne łamane są często nieprzyjemnym jazgotem. Mann i spółka jakby celowo uciekają od melodii ku demonicznemu klimatowi, ku specyficznej atmosferze, ku transowi, improwizacjom. Są tu szalone sola saksofonu, potężne partie sekcji dętej, długie, rozjazgotane sola na organach elektrycznych. Jest demoniczna kobieca wokaliza ("Devil Woman"). Jest kościelny chór wpleciony we free-jazzową improwizację ("A Study In Accuracy"). Jest fenomenalna, lodowata wręcz wersja "Mister You're Better Man Than I" który Mann skomponował parę lat wcześniej dla The Yardbirds. Potencjalna przyczyna zawału każdego z członków The Yardbirds. A z kolei w całkiem ślicznych quot;Sometimes" i "Ain't It Sad" klimat jest...canterburyjski. Tak grał zespół Caravan dwa-trzy lata później. Niesamowite, ale prawdziwe. "Time" fajnie wzbogacone jest partią harmonijki ustnej, ale to soczysty, mięsisty jazz z "bondowskimi" dęciakami. Z kolei natomiast dęciaki z "One Way Glass" dużo zawdzięczają beatlesowskiemu "Hey Jude" (swoją drogą to jedyny na płycie numer śpiewany przez Manna).

Taką muzykę Manfred Mann i Mike Hugg chcieli ponoć grać od samego początku. Interesował ich nowoczesny jazz i tylko przypadkowy zbieg okoliczności sprawił, że przez prawie 6 lat współtworzyli kopalnię przebojów pop. I chyba źle się stało, że nie poczekali jeszcze chwili z pokazaniem światu swojego prawdziwego oblicza, bo wyszło na to, że świat nie był gotowy na Manfreda Manna - awangardzistę, jazzmana, muzyka niekomercyjego. "Volume One" to bardzo odważny album. Zdecydowanie najodważniejszy w całej karierze Manna. Totalne odcięcie się od przeszłości, takie "albo mnie zaakceptujecie, albo nie - nie dbam o to, bo jestem szczery". No właśnie - czuć na tej płycie szczerość. Czuć serce w tym graniu, czuc duszę. Od pierwszego słuchania wiadomo, że to nie koniunkturalizm, tylko faktycznie tak panom w duszy grało. A że świat się nie poznał? Pieprzyć to, naprawdę. Liczy się tylko wspaniała muzyka. Tym bardziej, że dokonania Manfred Mann Chapter Three odkrywane po latach brzmią świeżo, inspirująco i wciąż bardzo odważnie. Taka muzyka nie ma szans się zestarzeć po prostu. ---Tarkus, artrock.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to cloudmailru ge.tt

back

1. Lady Ace (7:58)
2. I Ain't Laughing (2:36)
3. Poor Sad Sue (5:54)
4. Jump Before You Think (4:52)
5. Its Good to Be Alive (3:31)
6. Happy Being Me (15:54)
7. Virginia (4:52)
+
8. I Ain't Laughing (2:32)
9. Happy Being Me (single version) (4:01)
10.Virginia (alternate version) (3:32)

- Mike Hugg - vocals, piano, e-piano
- Manfred Mann - organ
- Steve York - electric & acoustic bass
- Bernie Living - alto
- Craig Collinge - drums
+
- Dave Brooks – tenor saxophone
- Clive Stevens - soprano, tenor saxophone
- Senny Corbet - trumpet
- David Coxhill – baritone saxophone
- Brian Hugg - acoustic guitar, backing vocals

Second album from this band, and still delving further in experimentation - these things being relative, of course, but remember that these guys were pop writers just a year before this release. With an unchanged line-up and a strange artwork, this second albums takes off just where the previous had quit. The most logical step forward was the extension/lengthening of the tracks allowing for more instrumental interplay.

8-min opening track Lady Ace could've easily fitted on their previous album, with the difference that the brass section does get wilder than anything they had done on the first volume. Poor Sad Sue easily tops that with a free-jazz brass section solo before bringing things back to more conventional rock. Jump Before You with its African percussions and York improvising wildly on his bass, then the brass (first with a Moroccan feel) take over and a dissonant sax soloing away, is yet another perfect example of this unit still breaking new grounds. Good To Be Alive is more reminiscent of their debut album, but it is a creeper. The extended 16-min track Happy Being Me is full of great soloing (including Mann on piano) and some outstanding wind-works from Harold Becket and Nick Evans (of Keith Tippett fame)

Legend has it that a third album was recorded but the tapes lost, but one thing is certain, that record would've been another step towards nirvana. Instead the Chapter Three will break up and Manfred will take Hugg with him to found another superb group , the Earth Band which will make plenty of excellent records (but the first two albums were a clear step backwards) but in a rockier direction than here. ---Sean Trane, progarchives.com

Pierwsze co się rzuca na pewno w oczy na drugim albumie Manfred Mann Chapter Three to okładka. Okładka, która musiała w tamtych czasach wywołać mały fermencik, bo raczej ludzie nie byli przyzwyczajeni do widoku dziecka bawiącego się pourywanymi głowkami lalek, a taki sympatyczny obrazek, w pastelowych kolorkach, jest na wewnętrznej części okładki albumu.

To jakby "ładniejsza" wersja debiutu. Ładniejsza - nie znaczy bardziej przystępna. Po prostu kilka numerów po okrojeniu lecących we free jazz jazgotań dęciaków możnaby zrobić singlami. No, ale nie zawsze chodzi o to, żeby było miło, nie? Inna sprawa, że naprawdę, gdyby powycinać to i owo z "Lady Ace" czy "Happy Being Me" to byłyby single. Ten drugi numer nawet wydano na singlu, co jest wyczynem, zważywszy, że wersja albumowa trwa ponad kwadrans.

Więcej na tej płycie się dzieje w stosunku do debiutu. Na pewno potężniej brzmią dęciaki. A w takim "I Ain’t Laughing" pojawia się coś jakby żeński chórek (swoją drogą to strasznie nietypowa jak na Chapter Three balladka). Są też skrzypce w "Poor Sad Sue" - ale też czysto jazzowe solo fortepianu i brzęczący bas elektryczny. "It’s Good To Be Alive" zaskakuje dla odmiany niemal symfonicznie brzmiącym fragmentem - kontrastuje to ze spokojną częścią "piosenkową". No i jest przecież "Happy Being Me".

Ten numer trwa 15 minut i 54 sekundy. I o ile zaczyna się przyjemnie, melodyjnie i piosenkowo, to potem... Potem jest jazzowa jazda bez trzymanki. Szaleją dęciaki, w zasadzie każdy z instrumentalistów ma swoją chwilę na popis (no ok, nie ma sola perkusji). Trwa to i trwa, nudzić się słuchacz nie ma za bardzo kiedy, bo za dużo się dzieje. I pędzi sobie ten epik tak fajnie, aż klamra się zamknie i wróci temat początkowy, koniec... A na finał, na wyciszenie i uspokojenie jest "Virginia". Najbardziej rockowy utwór w dorobku Manfred Mann Chapter Three. Riffowy, płynący sobie do przodu. Z fajną melodią. Z cudnie rozjazgotanymi dęciakami, które burzą zbyt słodki nastrój. Bardzo fajny finał bardzo fajnej płyty - po prostu.

I tyle. Więcej nie ma i nie będzie. Manfred Mann Chapter Three ukończyli nagrania na trzeci album, ale w międzyczasie doszło do spięć między Mannem a Huggiem, do przetasowań w zespole. Płyty nie sprzedawały się też rewelacyjnie, na koncerty trafiała często przypadkowa publiczność domagająca się "Doo Wah Diddy". Sfrustrowany Mann podziękował za uwagę i zaczął kompletować skład znany jako Earth Band. Ale to już inna historia, taka z czubka list przebojów. Co do "Volume Three" to nie wiadomo co stało się z taśmami matkami. Być może spłonęły w pożarze, który strawił studio Manfreda Manna w latach 80. Co prawda w notce do remasterowanego wydania "Volume Two" wspomniane jest, że dotarto do jakichś kopii oryginalnych taśm, ale... Minęło osiem lat i nic się nie wydarzyło, więc chyba ze smutkiem trzeba pogodzić się z faktem, że więcej muzyki Chapter Three nie będzie dane nam poznać. A szkoda, bo był to, choć krótkotrwały, ale fascynujący i niezwykle odważny epizod w karierze pewnego bardzo, bardzo popularnego i zasłużonego muzyka. Epizod mało znany, nieco odrzucony ze względu na trudności w odbiorze, ale chyba najbardziej z całej długiej kariery Manfreda Manna wart poznania. ---Tarkus, artrock.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to cloudmailru ge.tt

back

01. Since I Don't Have You (Joseph Rock/Lenny Martin/Jimmy Beaumont/Janet Vogel) – 2:34
02. You're For Me (Mike Vickers) – 2:53
03. Look Away (Jerry Ragovoy/Bob Russell) – 2:17
04. The Abominable Snowmann (Mike Vickers) – 2:42
05. Watch Your Step (Bobby Parker) – 2:13
06. Call It Stormy Monday (T-Bone Walker) – 3:38					play
07. I Really Do Believe (Paul Jones) – 3:04
08. Hi Lili Hi Lo (Bronislau Kaper/Helen Deutsch) – 2:39
09. The Way You Do The Things You Do (Bobby Rogers/Smokey Robinson) – 2:40
10. Bare Hugg (Mike Hugg) – 3:50
11. You Don't Know Me (Cindy Walker/Eddy Arnold) – 3:43
12. L.S.D. (Tom McGuinness) – 3:49
13. I'll Make It Up To You (Jerry Ragavoy/Ben Raleigh) – 3:13		play

Personnel:
- Manfred Mann – keyboards, vocals
- Paul Jones – lead vocals, harmonica
- Mike Vickers – lead guitar, flute, alto saxophone
- Tom McGuinness – bass, guitar
- Mike Hugg – drums, vibes

The group's second British album -- released just as the original lineup was entering a state of collapse with the impending departure of two key members -- shows some of the changes that can happen in a year, as they moved away from Chess Records' brand of blues as their baseline. Instead, they produced a sound that's slightly smoother and a lot more soulful. A handful of originals, mostly by Mike Vickers and Mike Hugg with one Paul Jones-authored number thrown in, are scattered amid covers of songs originated by the Temptations, the Skyliners, and T-Bone Walker. If it isn't as fierce, bold, or daringly ambitious as the Manfreds' debut long-player, Mann Made is just as much a virtuoso effort, and a surprisingly cohesive one, considering that it was released immediately after Mike Vickers and Paul Jones announced their respective departures from the band. The 1997 EMI 100th Anniversary series edition features 24-bit digital EMI CD remastering, which is as sharp and clean as one could possibly hope for. ---Bruce Eder, allmusic.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

01. California Coastline (Walt Meskell, Tim Martin) – 2:45		play
02. Captain Bobby Scout (Lane Tietgen) – 6:51
03. Sloth (Manfred Mann, Mick Rogers) – 1:25
04. Living Without You (Randy Newman) – 3:34
05. Tribute (Mann) – 5:31
06. Please Mrs Henry (Bob Dylan) – 4:32
07. Jump Sturdy (Dr.John Creaux) – 4:46
08. Prayer (Mann) – 5:39									play
09. Part Time Man (Mann, D.Sadler) – 3:02
10. I'm Up And I'm Leaving (Mann, Sadler) – 3:05

Personnel:
- Mick Rogers - guitar, vocals
- Manfred Mann - organ, synthesizer, vocals
- Colin Pattenden - bass
- Chris Slade – drums

The first album by Manfred's new outfit made up of Chris Slade (Drums), Colin Pattenden (Bass) and Mick Rogers (Lead Guitar/Vocals). Manfred plays various keyboards including for the first time the keyboard that was to become his trademark, the Mini Moog. The album, first released on the Philips label, includes the single "Living Without You", a minor US hit written by Randy Newman, the Dylan song "Mrs Henry" and "Rocker's Prayer" and "Capt Bobby Stout". The musical direction of the new band had, however, not been fully established making this a very interesting album overall. --- manfredmann.co.uk

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

01. Meat (Mann) – 4:01
02. Look Around (Slade) – 5:08
03. One Way Glass (Mann, Thomas) – 4:03
04. I'm Gonna Have You All (Mann) – 5:17
05. Down Home (Rogers) – 3:14
06. Our Friend George (Mann) – 2:59
07. Ashes To The Wind (Edmonds, Thompson) – 2:14
08. Wind (Mann, Rogers, Pattenden, Slade) – 1:56
09. It's All Over Now Baby Blue (Bob Dylan) – 4:23
10. Glorified Magnified (Mann) – 4:33
11. Meat (single version) (Mann) – 3:13
12. It's All Over Now Baby Blue (single version) (Bob Dylan) – 3:09

Personnel:
- Manfred Mann - organ, synthesiser, vocals
- Mick Rogers - guitar, vocals
- Colin Pattenden - bass
- Chris Slade – drums

The second album by Manfred Mann's Earth Band to be released in 1972, Glorified Magnified is as solid a heavy rock album as you're likely to find from that era, and it still holds up three decades later, mostly because these guys are smarter than the music they're playing and don't mind indulging their taste as well as their dexterity. They can romp and stomp through "Meat" or "I'm Gonna Have You All," complete with a slashing guitar solo by Mick Rogers on the latter, or throw in a synthesizer interlude by Mann on "One Way Glass" that's so quietly and carefully executed as to be worthy of a classical piece -- and not skip a beat doing it. Between Rogers' bold yet tasteful leads, Mann's beautifully assertive yet virtuoso synthesizer and general keyboard work, and Colin Pattenden's muscular bass playing, this is a consistently inspired group, even when their material isn't as interesting as what they do with it, which is the case here. On "Look Around," for example, Rogers' playing on the break starts off as brief, fragmentary digressions off from a not too terribly diverting central riff that turn into longer progressions that eventually take the entire band with him -- and just when you think you've got this band pegged in terms of what it's about, along comes "Ashes to the Wind," opening side two of the original LP, which includes room for an acoustic guitar amid the high-wattage excursions, all leading into a surprisingly effective synthesizer workout by Mann on "Wind," before moving onto the acoustic guitar-driven "It's All Over Now, Baby Blue." The latter, which adds instrumentation until it's so totally removed from its opening section as to be a different song, is one of the best Dylan covers of its era, and is almost worth the price of admission by itself. And then there's the title instrumental, a mix of rock and synthesizer sounds -- with a choir in there somewhere -- that sounds like mid-'70s King Crimson in rehearsal. --- Bruce Eder, allmusic.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to cloudmailru ge.tt

back

01. Father Of Day, Father Of Night (Edited) (03:01)
02. Spirits In The Nigh (06:28)
03. Crossfade (03:32)
04. Visionary Mountains (05:42)
05. Blinded By The Light (07:07)
06. Questions (04:00)
07. Circles (04:47)
08. Chicago Institute (05:47)
09. California (Single Edit) (04:05)
10. Martha’s Madmann (04:52)
11. Don’t Kill It Carol (06:16)
12. Angels At My Gate (04:50)
13. Lies (04:36)
14. For You (05:42)
15. Hello, I Am Your Heart (05:17)

After a very successful period in the 60's with the pop group named after him and a much less successful intermezzo in Jazz with Chapter Three, the South-African born keyboardist Manfred Mann turned towards Rock music. In 1971 he formed Manfred Mann's Earth Band (MMEB). Mann's use of the Moog synthesizer was key to the sound of this band. MMEB had a very successful area during the mid 70's and early 80's but was disbanded by Mann in 1987 after being fed up with trying to produce hit records. He started a project which was based mostly on the music of Native American Indians named Manfred Mann's Plain Music and which released one album. After this Mann reformed the MMEB in 1991 and was starting again to release records with them occasionally but also to be a regular live band with extensive tours mostly in Europe until today. ---discogs.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire cloudmailru

back