Leon Redbone - Medley Of Songs

W większości dobrych zespołów muzycznych występuje zazwyczaj jeden (czasami dwóch) muzyk, który prowadzi swoją artystyczną wizję a pozostali członkowei grupy jednoczą się wokół niego. The Allman Brothers Band był szeroką koncepcją Duane'a, która była realizowana przez jego niesłabnącą energię i niesamowitą grę na gitarze prowadząc zespół na fascynujące wyżyny gdzie wymieszali ze sobą rocka, bluesa, jazz i country w nowy ekscytujący sposób. Nieszczęśliwie ten wspaniały gitarzysta zabił się w wypadku motocyklowym w październiku 1971 roku, właśnie wtedy gdy zespół mocno zaistniał na komercyjnym rynku muzycznym.

One way Out

Z Duanem, geniuszem gitary slide na czele, The Allman Brothers rozpoczęli mocno i pewnie. W imponującym stylu poczynali sobie w końcu lat 60-tych i na początku lat 70-tych. Stali się jednym z prawdziwie natchnionych improwizujących zespołów co pokazali dobitnie nagraniem koncertu na żywo w Fillmore East w Nowym Jorku w 1971 roku. Na tym koncercie The Allman Brothers Band zagrali m.in. 'One Way Out'. To nagranie live zostało włączone do albumu z 1972 roku pod tytułem "Eat a Peach." To nagranie pochodzi rzeczywiście z Fillmore East lecz nie z marca 1971, z którego to materiał został użyty na albumach "Eat a Peach" oraz "At Fillmore East", a z finalnego show z dnia 27 czerwca 1971 roku.

Allman Brothers Band - At Fillmore East (1971)

Ciągle pozostaje nieco tajemnicza kwestia autorstwa 'One Way Out'. Jak wielu utworów bluesowych historia 'One Way Out' ginie gdzieś w mroku. Na pierwszym wydawnictwie piosenki przez Allmans widnieją jako autorzy Marshall Sehorn i Elmore James. Sehorn był muzykiem, który głównie zajmował się promocją wytwórni płytowej Fire and Fury na Południowe Stany. I to on umieścił swoje nazwisko na nagraniu Elmora Jamesa.

Allman Brothers Band - Eat a Peach (1972)

Powszechna praktyka ... kradzież, zajumanie. Sehorn mógł otrzymywać tantiemy z praw autorskich ponad 350 piosenek nagranych w latach 60-tych. Zdobył on formularze kontraktowe firmy Allena Toussainta pomagając przy realizacji umowy z Neville Brothers a następnie z kilkoma legendarnymi muzykami z Nowego Orleanu. Udało mu się nawet umieścić swoje nazwisko jako współautora Lighntin' Hopkinsa. Taki był Sehorn, chłoptaś, który wyglądał na cudzołożnika wymykającego się z pierwszego piętra, ale nie był bluesmanem. On nie napisał tej piosenki.

Marshall Sehorn

Wydawało się, że oryginalnie 'One Way Out' nagrał Elmore James w Beltone Studios in New York City w końcu 1960 lub na początku 1961 roku. Monter radiowy z zawodu, Elmore James był znany z tego, że wymienił instalację swego wzmacniacza i uzyskał przesterowane brzmienie na lata przedtem niż przesterowanie stało się kluczowym elementem rock and rolla. Jego nagranie odbyło się z pełnym zespołem, z sekcją dętą stanowiącą przeciwwagą dla jego gitary i na wpół krzyczącego vocalu. Nagranie to nie zostało wtedy wydane na żadnej płycie.

Elmore James - One Way Out (1965)

Natomiast zostało wydane wykonanie 'One Way Out' przez Sonny Boy Williamsona II dla Chess Records. Williamson nagrał go we wrześniu 1961 roku i wkrótce potem singel ukazał się na rynku. Trzy lata później Sonny Boy wrócił z tym utworem do Chess Records tym razem z Buddy Guy'em na gitarze i Lafayettem Leake na pianinie. Oba wykonania różniły się znacznie. W pierwszym głównym instrumentem była harmonijka, druga wersja jest szybsza a dużą rolę odgrywa gitarowy riff i nowością jest wycofanie się zespołu gdy Sonny Boy śpiewa frazę “Might be your man . . I don’t know”.

Sonny Boy Williamson II - One Way Out (1962)

Nieco później, w 1965 roku, początkowa wersja Elmore'a Jamesa została pośmiertnie wydana przez Sphere Sound Records., na stronie B jego singla "My Bleeding Heart". Jednak obecnie 'One Way Out' związany jest przede wszystkim z nazwiskiem Sonny Boy Williamsona II, nie z Jamesem.

Sonny Boy Williamson II - One Way Out (1965)

W 1965 roku G.L. Crockett z Carrollton, Mississippi wydał inną wersję tego utworu, tym razem pod nazwą "It's a Man Down There". Tempo wolniejsze z delikatniejszą linią wokalną, w stylu późnego Jimmy Reeda. "It's a Man Down There" spodobał się w kręgach muzyki rhythm and blues i wszedł na pozycję nr 10 na liście przebojów Billboard Hot Rhythm & Blues Singles. Sukces ten przesłonił inne piosenki Crocketta przez co uzyskał status bluesmana jednego hitu. Autorstwo tego utworu przypisano Crockettowi i Jackowi Danielsowi. To nagranie włączono do albumu Time-Life "Living the Blues: 1965-69," jedna z części serii "Living the Blues". I faktycznie styl był bardzo podobny do stylu Reeda, więc sam Reed przygotował odpowiedź zatytułowaną "I'm the Man Down There" I ta wersja także osiągnęła sukces.

G.L. Crockett

Allman Brothers oczywiście powrócili do oryginalnego tytułu. Ich energiczne, dynamiczne wykonanie pokazało ich możliwości w stylu blues-rock roadhouse. Ich nagranie na żywo posiada takie elementy, które uczyniły je unikalnym: nieustanne uderzenia dwóch perkusistów, splecione gitary Dickey Bettsa i Duane Allmana oraz szorstki głos Gregga Allmana.

Jimmy Reed - I'm the Man Down There (1965)

Rozpoczyna gitarzysta Dickey Betts wariacją riffu Sonny Boy Williamsona (druga wersja, 1964). Po chwili razem z zespołem dołącza Duane Allman z riffem na gitarze slide, wyżej od gitary Dickey'a. Interesujące, że Dickey Betts gra bluesową progresję akordową zaś slide Duane nie zmienia wysokości riffu dostowując jednak harmonię do linii melodycznej. Zmienia się jakość sekcji rytmicznej od ścisłego riffu w trakcie zwrotek wokalnych do bardziej otwartego współgrając podczas gitarowych solówek. Po solówce Bettsa, Duane Allman i Betts pozwalają pokazać się perkusistom grając ponad bębnami. Następnie zespół powraca z główną melodią, wokalem i slide gitarą Duane.

The Allman Brothers Band at Fillmore East, NYC 1971

The Allman Brothers Band byli jedną z tych grup, których muzyka inflitrowała muzyczny krajobraz. Nieszczęśliwie, zespół został doświadczony przez los już na początku swojej drogi z rock and rollem i trudno było im przypuszczać, że osiągną taki sukces. W 1970 roku Twiggs Lydon, w trasie z zespołem, pchnął nożem i zabił przy barze organizatora całego wyjazdu. Duane i trzech innych członków grupy musieli czekać na rehabilitacje do 1971 roku. Duane rozbił się śmiertelnie na motocyklu w tym samym roku, niedługo po wydaniu albumu "At Fillmore East." Basista Berry Oakley zginął w 1972 roku, również na motocyklu, trzy bloki dalej niż Duane.

Allman Brothers Band - One Way Out (1972)

One Way Out, The Allman Brothers Band lyrics

Ain't but one way out baby, Lord I just can't go out the door.
Ain't but one way out baby, and Lord I just can't go out the door.
Cause there's a man down there, might be your man I don't know.

Lord you got me trapped woman, up on the second floor;
If I get by this time I won't be trapped no more.
So raise your window baby, and I can ease out soft and slow.
And lord, your neighbors, no they won't be
Talking that stuff that they don't know.

Lord, I'm foolish to be here in the first place,
I know some man gonna walk in and take my place.
Ain't no way in the world, I'm going out that front door
Cause there's a man down there, might be your man I don't know.
Cause there's a man down there, might be your man I don't know.
Cause there's a man down there,

Lord, it just might happen to be your man...
Lord, it just a might be your man,
Mmm-mm-mmm-mm...
Lord, it just a might be your man,
Oh baby, I just don't know...

Duane Allman

The Allman Brothers Band - One Way Out - At Fillmore East 1971

Kiedy Jessie Mae Robinson, gdzieś na przełomie lat 40-tych i 50-tych, napisała "Cold, Cold Feeling" prawdopodobnie nie mogła sobie wyobrazić, że 66 lat później pojawi się kolejna, nowa wersja nagrana niespodziewanie przez Nicky Bramble. Trzeba oddać sprawiedliwość T-Bone Walkerowi, że pokazał jej czym ten utwór jest. T-Bone Walker nagrał tego bluesa pierwszy, w grudniu 1951 roku, w Los Angeles. Oryginalnie wydany przez Imperial na singlu 'T-Bone Walker: Cold Cold Feeling' w 1952 roku; ponownie wydany przez Imperial w 1959 roku na albumie 'T-Bone Walker Sings the Blues'.

Cold Cold Feeling

Jessie Mae Robinson była chyba pierwszą Czarną Amerykanką która przełamała "kolorową barierę" jako autorka piosenek. Urodziła się 1 grudnia 1919 roku w Cali w stanie Teksas, niedaleko Beaumont. Jej panieńskie nazwisko brzmiało Booker. Wkrótce jej wyruszyła wraz z rodziną do Watts, miasteczka w pobliżu południowego Los Angeles. Jeszcze będąc nastolatką zaczęła pisać piosenki (kilka lat później poznała Leonarda Robinsona i wyszła za niego za mąż). Dążąc do wejścia do show businessu zaczęła dostosowywać swoje kompozycje do wymagań wykonawców i wydawców.

Jessie Mae Robinson

Przez całą karierę tworzyła piosenki siedząc przy stole w kuchni, z kartką i piórem w ręku i nucąc melodie dla siebie samej.

Nicky Bramble - Cold Cold Feeling

Pierwszą artystką, która nagrała jej piosenkę była Dinah Washington ("Mellow Man Blues", 1945). Robinson napisała wkrótce "Cleanhead Blues" dla Eddie Vinsona (1946, autorstwo tej piosenki jest dyskutowane i niekiedy przypisowane Vinsonowi). Wśród jej najlepszych bluesów należy wymienić: "Roomin' House Boogie" (nagramy przez Amosa Milburna, 1949), "Blue Light Boogie" (Louis Jordan, 1950) i hit numer jeden Charlesa Brown 1951 roku, "Black Night". Inne znaczące kompozycje to "Sneakin' Around" (B.B. King, 1955) oraz "Let's Have a Party", po raz pierwszy nagrana przez Elvisa Presleya w 1957, a w 1960 roku przez Wandę Jackson.

T-Bone Walker - Cold Cold Feeling, single 1952

Jej największym przebojem był utwór "I Went To Your Wedding" (1952), który wprowadził ją na szeroki rynek muzyki pop. Piosenkę tą od razu nagrała Damita Jo, a następnie Patti Page, której nagranie weszło na szczyty popularności. Głównie dzięki tej piosence Robinson została, jako pierwsza amerykańska Murzynka, członkiem ASCAP (Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców). Inne popowe sukcesy odniosła z Jo Stafford ("Keep It A Secret", 1952) i Frankie Laine ("I’m Just A Poor Bachelor", 1953). Jednym z jej ostatnich wielkich hitów był "The Other Woman", w 1958 roku wprowadzony na listy przebojów przez Sarah Vaughan, później nagrany przez Ninę Simone i jeszcze przez Lanę Del Rey (na albumie 'Ultraviolence' z 2004 roku).

Albert Collins plays Cold Cold Feeling

Jessie Mae Robinson napisała bluesa "Cold, Cold Feeling" w 1950 roku. Poza T-Bone Walkerem bluesa tego nagrywało wielu artystów, m.in.: Otis Spann (1968), Dave Alexander (1972), Albert Collins (1978), Jimmy Witherspoon (1980), Melvin Taylor (1982), Phil Guy (1983), Valerie Wellington (1983), Jimmy Johnson (1983), Walter Trout (1989), Zuzu Bollin (1989), U. P. Wilson (1992), Aron Burton (1996), Michael Coleman (2000), Oscar Benton (2003), Lurrie Bell (2005) i na razie jako ostatnia Nicky Bramble (2016).

T-Bone Walker - Cold Cold Feeling

Jessie Mae swymi utworami zmieniła muzyczny krajobraz i uwzględniając wszelkie okoliczności, osiągnęła jako kompozytorka nadzwyczajne sukcesy. Jej piosenki często znajdywały się na liście przebojów Billboard Hit Parade, głównie w latach 50-tych. Na początku lat 60-tych jej przeboje zaczęły maleć ale wciąż otrzymywała tantiemy z praw autorskich. Umarła nieoczekiwanie w październiku 1966 roku, po krótkiej chorobie mając tylko 47 lat.

Jessie Mae Robinson

Cold Cold Feeling, lyrics

I've got a cold, cold feelin; It's just like ice around my heart.
I've got a cold, cold feelin; It's just like ice around my heart.
I know I'm gonna' quit somebody, every time that, feelin'starts.

You treat my like a prisoner, because my hands are tied.
Everything you do to me, is stackin' up inside.
It's a cold, cold feelin' Yea, You're just like ice around my heart.
I know I'm gonna' quit somebody, every time that, feelin'starts.

There's a change in me baby, once I was blind but now I can see.
There's a change in me baby, once I was blind but now I can see.
I'm gonna' put everybody down baby,
That ever made a fool outta me.

Jimmy Johnson plays Cold Cold Feeling

Albert Collins & Gary Moore - Cold Cold Feeling

W 2011 roku, pochodząca z Toronto gwiazda popu, Drake, wydał album pod tytułem ‘Take Care’, ale tylko niewielu znało jego oryginalne źródło. Wyprodukowany przez ulubieńca stylu indie, Jamie xx, ‘Take Care’ jest namiętnym „klubowym utworem wykonywanym przez Rihannę słodkim szeptem, zwrotkę, którą rozpoczyna pamiętny kuplet: Wiem, że ktoś cię już kiedyś zranił/ Mogę to powiedzieć po tym, jak ostrożnie się zachowujesz.” Te rozlegające się echem słowa mają ducha Gila Scott-Herona, którego niepokojąca, bazująca na fortepianie, wersja piosenki "I'll Take Care of You" była jedną z kilku odświeżonych przez Jamie xx na albumie remixowym ‘We're New Here’. Album ten wyszedł na krótko przed śmiercią Scott-Herona.

I'll Take Care of You

"I'll Take Care of You" jest dziełem Brooka Bentona, utalentowanego wokalisty i twórcy piosenek. Począwszy od 1959 roku, przez ponad dziesięć następnych lat, Benton umieścił 49 przebojów na liście Billboard Magazine’s Hot 100. Ta słynna lista największych hitów powstała 4 sierpnia 1958 roku by klasyfikować single wszystkich gatunków muzyki popularnej (łącznie z rock and rollem). Spośród utworów Bentona 24 znalazło się na Top 40.

Drake feat. Rihanna - 'Take Care'

Brook Benton urodził się jako Benjamin Franklin Peay, we wrześniu 1931 roku w Camden, w Południowej Karolinie. Od młodych lat śpiewał muzykę gospel i szybko został członkiem zespołu Camden Jubilee Singers. Do Nowego Jorku przybył gdy miał 17 lat by spróbować swoich sił jako autor piosenek. Śpiewał wtedy w takich gospelowych grupach jak Bill Langford's Spiritual Singers, The Langfordaires, The Golden Gate Quartet i The Jerusalem Stars. Ostatecznie wrócił do Południowej Karoliny, przez jakiś czas jeździł ciężarówką, potem dołączył do zespołu R&B The The Sandmen by ponownie wrócić do Nowego Jorku, w oczekiwaniu na wielki przełom. Tym razem się udało. Znalazł pracę jako współproducent płytowy i autor piosenek dla takich wykonawców jak Nat 'King' Cole, Clyde McPhatter (dla niego napisał hit "A Lover's Question") i Roy Hamilton.

Brook Benton, 1959

Pierwszym, niewielkim zresztą przebojem Bentona była piosenka "A Million Miles from Nowhere." To pozwoliło mu dołączyć do ekipy Mercury Records, gdzie osiągnął swoje największe sukcesy komercyjne regularnie nagrywając kolejne hity dla tej wytwórni. Rok 1959 okazał się punktem zwrotnym – wyszły dwa jego duże przeboje: "It's Just A Matter of Time", który wszedł na #3 na liście Billboardu i "Endlessly", który osiągnął miejsce #12. Benton podtrzymywał to zwycięskie pasmo równie wspaniałymi melodiami jak "Thank You Pretty Baby," "So Many Ways," "Hotel Happiness," "The Boll Weevil Song" I "Kiddio." Ostatnie złamanie przez Brooka Top 10 odbyło się w 1970 roku uroczą balladą "Rainy Night in Georgia" nagraną w świetnej interpretacji przez Tony Joe White'a.

Brook Benton, 1970

Wygląda na to, że Brook Benton nigdy jednak nie nagrał "I'll Take Care of You". W zamian, uczynił to bluesowy lew, Bobby ‘Blue’ Bland, który w 1959 roku w Duke Records, jako własny utwór. To oryginalne nagranie jest wolną balladą w rytmie na 6/8, z kojącym głosem Blue Blanda sunącym górą. Wersja Blanda to lekcja osiągania głębi w na pozór prostej piosence – melodramatycznie lecz z klasą, idealnie równoważy on staranne wychowanie z nieodpartym urokiem, z kroplą seksualnego zagrożenia. Jak wiele nagrań Bobby Blanda z tamtego okresu jest uosobieniem wyrafinowanego bluesa. W styczniu 1960 roku singel z tą piosenką dostał się na 89 miejsce na Billboard Hot 100.

Bobby 'Blue Bland - 'I'll Take Care of You', 1959

Z czasem "I'll Take Care of You" wszedł do klasyki bluesa. Z jego dramatyczną melodią i tempem wykonawcy mogą wspinać się jak po złotych schodach, utwór oferuje szance popisania się kunsztem śpiewania, ma jednak wrodzoną powagę. Jest to Wielki Numer chociaż szczery i w pewien sposób swojski. Artyści muszą wykazać się odwagą by zaśpiewać go odpowiednio dobrze.

Bobby 'Blue Bland

Blues ten nie jest może wielce znany lecz jest ceniony przez wokalistów. Był wielokrotnie nagrywany przez takich muzyków jak Van Morrison, Elvis Costello, Roy Hamilton, Etta James, Mick Hucknall, Irma Thomas, O. V. Wright, Mark Lanegan, Gil Scott-Heron, Beth Hart i Rebecca Ferguson.

Irma Thomas śpiewa 'I'll Take Care of You'

I'll take care of you by Brook Benton

I know you've been hurt by someone else
I can tell by the way you carry yourself
But if you let me, here's what I'll do
I'll take care of you

I've loved and I've lost the same as you
So you see I know just what you've been through
And if you let me, here's what I'll do
I'll take care of you

You won't ever have to worry
You won't ever have to cry
For I'll be there beside you
To dry your weeping eyes

So darling tell me that you'll be true
There's no doubt in my mind, no, what I want to do
And just as sure as one and one is two
I know I'll take care of you

I'll take care of you
I'll take care of you
I'll take care of you

Beth Hart śpiewa 'I'll Take Care of You'

Zaopiekuję się tobą (tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Wiem, że ktoś cię już kiedyś zranił
Mogę to stwierdzić po tym, jak ostrożnie się zachowujesz
Ale jeśli mi pozwolisz, właśnie to zrobię -
zaopiekuję się tobą

Kochałem i straciłem tą miłość tak samo, jak ty
Więc widzisz, wiem, przez co przeszłaś
A jeśli mi pozwolisz, właśnie to zrobię - 
zaopiekuję się tobą

Już nigdy nie będziesz musiała się martwić
Już nigdy nie będziesz musiała płakać
Będę przy tobie
by wysuszyć twe wilgotne oczy

Więc kochanie, powiedz mi czy będziesz szczera
Nie wątpię, nie, w to, co chcę zrobić
I tak jak jestem pewien, że jeden i jeden to dwa
Tak wiem, że zaopiekuję się tobą

Zaopiekuję się tobą
Zaopiekuję się tobą
Zaopiekuję się tobą
Zaopiekuję się tobą

Zaopiekuję się Tobą

Sonny Boy Williamson był, pod wieloma względami, prawdziwą bluesową legendą. Czasu do jego śmierci w 1965 roku było na tyle, że na początku kariery mógł grać z Robertem Johnsonem, a na jej końcu jego partnerami mogli być Eric Clapton, Jimmy Page i Robbie Robertson. Między tymi zdarzeniami wypił morze whiskey, włóczył się po całym kraju, miał swój show radiowy przez 15 lat, odbył tour po Europie z wielkimi sukcesami i po prostu pisał, grał i śpiewał sporo z największych bluesów jakie były kiedykolwiek wytłoczone w czarnych wytwórniach płytowych. Jego mowa była cwana, niedobra i zmęczona życiem podczas gdy jego gra na harmonijce była pełna krótkich, rytmicznych jednominutowych wybuchów a następnie mocnych, namiętnych dmuchanych sekwencji. Jego piosenki były wypełnione po brzegi ciętym dowcipem z szeroką autobiograficzną liryką, która często powodowała opóźnienia druku gdyż wymagała sprawdzenia przez cenzurę. Chociaż wziął nazwisko od innego świetnego bluesmana nikt naprawdę nie brzmiał tak jak on.

Trust My Baby by Sonny Boy Williamson II

'The Real Folk Blues' to seria albumów bluesowych wydanych w latach 1965 – 1967 przez Chess Record, później wznowionych przez MCA Records. Każdy album serii poświęcony był jednemu z ważnych artystów Chess. Seria ta, nadzorowana przez Marshalla Chessa była reakcją na wzrastające zainteresowanie bluesem wskutek Brytyjskiej Inwazji (British Invasion). Towarzyszące albumy nazwane More Real Folk Blues były wydawane dla większej liczby muzyków.

Sonny Boy Williamson II, 1963

Album “The Real Folk Blues” Sonny Boy Williamsona nie był całkiem folk, nie był też zwykłym albumem. Był raczej trochę arbitralnie wybraną kompilacją, której tytuł odwoływał się do publiczności zwracającej się do bluesa podczas odrodzenia się muzyki folkowej w latach 60-tych. W przypadku Williamsona wszystkie utwory były nagrane w latach 1960 – 1964. Według każdego kryterium na płycie znalazł się szereg jego najlepszych i najpopularniejszych bluesów: "One Way Out," "Bye Bye Bird," "Help Me," "Nine Below Zero," "Down Child" i “Trust My Baby”. “Trust My Baby” po raz pierwszy był wydany w roku 1960 przez Checker Records. Na drugiej stronie singla znajdował się utwór "Too Close Together".

Sonny Boy Williamson - “The Real Folk Blues”

Ten album to klasyka bluesa, z wspaniałymi piosenkami i wykonaniem. Williamson gra akustycznie, bez mikrofonu Bullet Mic (był stosowany do harmonijki) i wzmacniaczy. W trakcie gry można usłyszeć małe szybkie grupy dźwięków gdy dwa otwory są zagrywane jednocześnie, jest to technika zwana ‘double stops.’ Rick Estrin nazywał to klejem spajającym dywany. Można zauważyć uderzenia języka. Williamson preferował organki o tonacjach F, C, B i D, ale stosował też tonacje E, G i A. Generalnie grał w drugiej pozycji choć stosował niekiedy wyjątki, np. "Trust My Baby" grał w pierwszej pozycji na harmonijce G.

Sonny Boy Williamson - Trust My Baby, 1960

Sonny Boy słusznie nazywany był “The King of the Delta Blues Harmonica”. Jego kariera przebiegała przez większość Złotej Ery delta bluesa, od początku w roli kaznodziei “Reverend Blue” w wieku sześciu lat, przez lata 30-te wspólne granie z Robertem Johnsonem i jego pasierbem Robertem Lockwoodem Jr., z którym grali z wzmacniaczem od początku 1938 roku (sześć lat przedtem zanim Muddy Waters kupił gitarę elektryczną), aż do nagrywania w latach 1963 - 1965 płyt z europejskimi artystami Erikiem Claptonem i Yardbirds, Erikiem Burdonen i Animals oraz z Jimmy Page’m.

Sonny Boy Williamson & Robert Lockwood Jr.

Marc Ryan, jego długoletni wielbiciel, napisał: „Dźwięk harmonijki Sonny Boy Williamsona był niezwykle pełny, była to kombinacja wirtuozowskiej kontroli oddechu i wyjątkowo dużej przestrzeni rezonującej utworzonej przez obejmowanie obydwoma rękami ...harmonijki ...Ten sposób grania przyniósł mu unikalną barwę brzmienia jego bluesów, które były ...ładowane z radosną zmysłowością.”

Sonny Boy Williamson & The Yardbirds, 1963

Styl harmonijki Williamsona zawierał: „misternie tkane frazowanie, śmiałe akustyczne kompozycje, tryle i vibrato ... Był również efektownym showmanem – umiał on np. włożyć całe organki do ust i nadal wydobywać dźwięki. I co najważniejsze: jego gra tworzyła z harmonijki centralną atrakcję wtstępu niezależnie od tego jak wielcy bluesmani towarzyszyli mu na scenie.”

Sonny Boy Williamson - Copenhagen 1964

Sonny Boy Williamson - Trust My Baby, lyrics

I have a right to trust my baby
She always looks out for me
I have a right to trust my baby
She always looks out for me
But that sweet woman, oooh, is so good to me

Every time my baby talk
Chills run, run all over the place
Every time my baby talk
Chills run, run all over the place
But that sweet woman, oooh, is so good to me

When I woke up this morning
Tears was in my eyes
When I woke up this morning
Tears was in my eyes
But that sweet woman, oooh, is so, so good to me
Saint Jane, Saint Jane

Do it again Saint Jane, wait for me boy

I have a right to trust my baby
She always looks out for me
I have a right to trust my baby
She always looks out for me
But that sweet woman, oooh, is so good to me

King Biscuit Time, 1941

Minęło ponad pół wieku od chwili gdy Elmore James pochylił się by podciągnąć skarpetki przed wyjściem do nocnego klubu w Chicago gdzie miał grać ... i upadł twarzą na podłogę na skutek trzeciego i ostatniego ataku serca. Choć był raczej mało znany, świat stracił dobrego muzyka, który zostawił ogromną spuściznę. Elmore James jest gigantem bluesa. Jego dorobek jako autora, śpiewaka i gitarzystę stawia go w czołówce krótkiej listy największych. Jego piosenki, które napisał lub reaktywował - “Dust My Broom”, “Cry For Me Baby” czy “Rollin’ and Tumblin’” – są czczone jako bluesowe standardy. “The Sky Is Crying”, nagrany w 1959 roku, wkrótce został także zaliczony do klasyki gatunku.

The Sky Is Crying

"Sky Is Crying" jest klasycznym 12-taktowym bluesem, w tonacji C-dur na 12/8, granym w wolnym tempie. Stworzony był bez przygotowania, zainspirowany ulewą w Chicago. Na nagraniu James gra na gitarze slide i śpiewa. Unikalne brzmienie slide wywołało sporą dyskusję co do sposobu jego osiągnięcia. Jamesowi akompaniował zespół towarzyszący mu od wielu lat, the Broomdusters: J. T. Brown na saksofonie, Johnny Jones na pianinie, Odie Payne na bębnach i Homesick James na basie.

Elmore James & The Broomdusters

W 1959 roku przedsiębiorczy właściciel małej wytwórni płytowej z N.Y., Bobby Robinson szukał talentów w Chicago. Idąc ulicą zobaczył tekturowy karton anonsujący w klubie „Elmore’a Jamesa dziś wieczorem”. Robinson wszedł do środka by zapytać czy to jest ‘ten’ Elmore James, a później poprosił Jamesa by zagrał “Dust My Broom”, co ostatecznie potwierdziło jego tożsamość. Robinson bardzo się ucieszył gdyż chciał nagrać tego bluesa.

Bobby Robinson

Następnego dnia James z zespołem spotkali się na próbę w wynajmowanym przez nich lokalu. Robinson zapamiętał, że gdy wchodził po schodach zauważył, że gospodyni gotuje obiad w kuchni na zapleczu, a na dworze lało jak z cebra. Robinson był tam gdy całkowicie spontanicznie Elmore James napisał "The Sky Is Crying". Zespół od razu to zagrał a Robinson był tak podniecony, że biegał wokół pokoju i krzyczał. Zaraz też zamówił studio i utwór został późnym wieczorem nagrany.

Elmore James

James, który karierę w studio nagraniowym rozpoczynał z gitarą elektryczną stojąc na przodzie zespołu, chyba pierwszy z współczesnym mu bluesmanów, optował za głośnym, pełnym brzmieniem. Aczkolwiek B.B. King wprowadził do swego zespołu sekcję instrumentów dętych, King był pod wpływem miejskiego swingu, nawet jazzu w wykonaniu takich muzyków jak Louis Jordan. Dla Kinga duża orkiestra nadawała połysk brzmieniu, łagodząc wszelkie ostrości i wypełniając luki między gitarą basem i perkusją.

Sky is crying, singel 1959

Dla Jamesa instrumenty dęte czy pianino były rozważane tylko w kontekście głośniejszego grania. Więcej mógł uzyskać od wzmacniaczy, które pozwalały mu na indywidualne ustawienia – mógł kształtować przestrojenia i sprzężenia (dekady przed Spinal Tab). Zespół Jamesa faktycznie intensyfikował ostre brzmienie swego lidera w jego kakofonicznej gitarze slide i głosie jak ‘papier ścierny na żwirze’. Zanim Willie Dixon ukształtował brzmienie bluesa w Chess Records, B.B. King używał echa jump i swing jazzu, podczas gdy Elmore James uczynił praktycznie bezprecedensowy ruch w kierunku zwiększenia twardej mocy swojej muzyki.

Elmore James

Mimo, że James jest uważany za „Króla Gitary Slide” (“King of the Slide Guitar”) to jego wpływ rozciągał się daleko szerzej. Interesujące jest to, że “The Sky Is Crying” stał się sztandarowym utworem dla dwóch świetnych gitarzystów, nie grających slide, tj. Alberta Kinga oraz Stevie Ray Vaughana.

Stevie Ray Vaughan gra Sky Is Crying

Stevie Ray Vaughan w latach 80-ych i 90-tych w zasadzie w pojedynkę wniósł bluesa do mainstreamu, umieszczając kilkanaście singli ma listach Billboardu i uzyskując cztery nagrady Grammy. Był bystrym studentem bluesa i zbudował swoje brzmienie gitary i śpiewu wokół wielu muzyków z Teksasu, takich jak np. W.C. Clark i Larry Davis. Jednak niezaprzeczalnie największy wpływ na styl Vaughana miał Albert King, zwłaszcza jego czyste staccato i eleganckie frazowanie. Stevie Ray nagrał "The Sky Is Crying" w 1985 roku ale płyta ukazała się dopiero w 1991 roku, rok po tragicznej śmierci Vaughana. SRV razem z Albertem Kingiem zagrali wspaniałą sesję nagraniową, która była sfilmowana – można tam zobaczyć wspaniałe wykonanie tego bluesa.

Bluesowe standardy Elmore’a Jamesa budowały most od bluesa do rocka. Nie byle jaka osobowość bo Little Richard, który sam siebie uważał za wynalazcę rock ’n’ rolla przyznawał, że gdy rozpoczynał śpiewać było tylko dwóch muzyków robiących prawdziwego rocka: on sam i Elmore James. Brian Jones, jeden z założycieli Rolling Stones opowiadał, że gdy pierwszy raz usłyszał Jamesa, „to było jak trzęsienie, które zatrzymało osie ziemi”. Nic dziwnego zatem w tym, że basista Stonesów, Bill Wyman, powiedział, że Elmore James był jednym z głównych czynników powołania zespołu Rolling Stones. Dodatkowo nie kto inny jak Rod Stewart opowiadał, że Elmore James wywarł największy wpływ na styl jego śpiewania.

Johnny Winter gra Sky Is Crying

“The Sky Is Crying” umieszczony w spisie jako "Elmo James and His Broomdusters" dostał się na listę Billboardu magazynu Hot R&B Sides w 1960 roku na 15 miejsce. Było to ostatni tak wielki przebój Elmore’a Jamesa przed jego śmiercią w 1963 roku. W 1991 roku ten blues został włączony do Blues Foundation Hall of Fame w kategorii „Klasycznych Bluesowych Nagrań”.

Elmore James

Elmore James - The Sky Is Crying, lyrics

The sky is crying, look at the tears roll down the street
The sky is crying, look at the tears roll down the street
I'm waiting in tears looking for my baby, and I wonder where can she be?

I saw my baby one morning, and she was walking on down the street
I saw my baby one morning, yes she was walking on down the street
Made me feel so good until my poor heart would skip a beat

I got a bad feeling, my baby, my baby don't love me no more
I got a bad feeling, my baby don't love me no more
Now the sky's been crying, the tears rolling down my door

Erja Lyytinen gra Sky Is Crying

Niebo płacze (tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Niebo płacze, spójrz na łzy które spływają ulicą
Niebo płacze, spójrz na łzy które spływają ulicą
Czekam we łzach wyglądając mojej dzieciny i zastanawiam się gdzie ona może być?

Widziałem moją dziecinę pewnego ranka jak szła ulicą
Widziałem moją dziecinę pewnego ranka, tak, szła ulicą
Poczułem się świetnie dopóki moje biedne serce nie zaczęło walić

Mam złe przeczucia, moja dziecina, moja dziecina już mnie nie kocha
Mam złe przeczucia, moja dziecina już mnie nie kocha
Teraz niebo płacze, łzy płyną do moich drzwi

Sky Is Crying

Stevie Ray Vaughan & Albert King - The Sky is Crying

Johnny Moore’s Three Blazers to grupa wokalna popularna w Ameryce w latach 40-tych i 50-tych. Największy sukces osiągnęli w 1946 roku, nagrywając „Driftin’ Blues”, śpiewany przez Charlesa Browna. Wykorzystując powodzenie nagrali kilka następnych przebojów R&B (rhythm and bluesowych), jak np. „Sunny Road” (1946), „New Orleans Blues” (1947) i „Merry Christmas Baby” (1947). W 1949 roku Johnny Moore na basie, z bratem Oscarem na gitarze i z Billy Valentine - pianistą i wokalistą, nagrali „How Blue Can You Get”, w stylu bluesa z West Coast. W 1960 roku nagranie to ukazało się na albumie kompilacynym jazzowo-bluesowym ‘Singin’ the Blues’. W 1951 pojawiło się następne nagranie, Louisa Jordana, tym razem w aranżacji big-bandowej.

How Blue Can You Get?

„How Blue Can You Get” to wolny dwunasto-taktowy blues skomponowany przez Leonarda Feathera. Autorstwo tekstu przypisane jest jego żonie, Jane Feather.

Johnny Moore's Three Blazers, 1949

Leonard Geoffrey Feather (1914, London, Eng.— 1994, Encino, Calif., U.S.), urodzony na Wyspach Brytyjskich amerykański dziennikarz jazzowy, producent i kompozytor, którego sztandarowym dziełem jest ‘The Encyclopedia of Jazz‘. Wszystko to pozwoliło mu na status bardzo wpływowego krytyka jazzowego. Louis Armstrong mówił o nim: ”taki kot, który naprawdę wie co jest grane”, zaś według Leonarda Bernsteina, Feather to taki autor, który „otwarł nam oczy na perspektywiczne widzenie jazzu, zadziwiająco nowe i bogate.” Twórcze podejście Feathera niosło muzyczną autentyczność i bardzo jasny punkt widzenia do jego krytycyzmu, który pojawiał się regularnie w Los Angeles Times.

Jane, Leonard & Lorraine Feather

Był on również artystą, który znacząco wpłynął na jazz. Sam siebie opisywał jako skromnie utalentowanego klarnecistę i pianistę jednak był wysokiej klasy twórcą piosenek i kompozytorem. Jako producent i impresario organizował już w latach 30-tych występy Benny Cartera z BBC Dance Orchestra. W następnej dekadzie komponował i organizował sesje dla Armstronga, Cartera, Duke Ellingtona i Dizzy Gillespie’go oraz pisał aranżacje dla Counta Basie.

Leonard Feather

Feather wyprodukował pierwsze, debiutujące nagrania Sarah Vaughan, George’a Shearinga i Dinah Washington. Jego utwory „Evil Gal Blues,” „Salty Papa Blues” i „Blowtop Blues” uruchomiły karierę Dinah Washington. W połowie lat 40-tych był odpowiedzialny za założenie w magazynie Esquire corocznych sondaży i plebiscytów jazzowych, a w 1945 roku wydał pierwszy album z chronologicznymi nagraniami wokalistek jazowych.

Louis Jordan and His Tympany Five

Sławę Feathera jako wpływowego jazzowego dziennikarza, komentatora i krytyka utrwaliły jego książki: „Inside Be-Bop” (1949), pierwsza edycja „Encyclopedia of Jazz” (1955). Encyklopedia była sukcesywnie rozszerzana w kolejnych edycjach (współpracownikiem był Ira Gitler), a pojawiały się nowe autorskie pozycje „From Satchmo to Miles,” „The Passion for Jazz” oraz „The Jazz Years: Earwitness to an Era.”

Leonard Feather - Encyclopedia of Jazz Vol.1, 1955

„How Blue Can You Get”, jego największy hit spopularyzował B.B. King. Feather pisał, że utwór ten ma “taki rodzaj instrumentalnej budowy, który słychać w najlepszych wykonaniach bluesowych w latach 40-tych.” B.B. King po raz pierwszy nagrał tego bluesa pod nazwą „Downhearted”, który ukazał się na albumie ‘Blues in My Heart’ z 1963 roku. David McGee, biograf Kinga, napisał, że to było to wykonanie w „równym, dostojnym tempie, w pulsującym synkopowym rytmie, z jęczącym śpiewem B.B. przedłużającym nuty.” King wkrótce nagrał nową wersję z nowym tytułem „How Blue Can You Get”, które zostało w 1964 roku wydane przez ABC-Paramount Records na singlu.

B.B.King - InMy Heart, album z "Downhearted"

Na popową liście przebojów Billboard Hot 100 „How Blue Can You Get” dostał się z numerem 97 w 1964 roku. W tym czasie lista Billboard’s R&B była zawieszona. Dla B.B. Kinga blues „How Blue Can You Get” był stałym punktem jego występów na żywo „z wystarczająco dobrą pointą dla B.B. by utrzymywać go w repertuarze przez dekady.” Pierwsza wersja nagrana na żywo pojawiła się na albumie ‘Live at the Regal’ z koncertu w Chicago w 1964 roku. Od tego czasu utwór ten był częstym składnikiem ‘live’ albumów B.B. Kinga.

B.B.King - How Blue Can You Get, ABC-Paramount singel

„How Blue Can You Get” był nagrywany przez bardzo wielu artystów bluesowych ale nie tylko bluesowych. Wśród nich byli m.in.: Duke Ellington, Albert Collins, James Cotton, Howard Tate, Magic Slim, Fleetwood Mac, Jeff Healey, Cyndi Lauper oraz Greg & Duane Allman. King zagrał i zaśpiewał go w filmie Blues Brothers 2000 oraz na wydanej ścieżce dźwiękowej w wiązance razem z innymi artystami pod nazwą "The Louisiana Gator Boys", gdzie B.B. był frontmenem występującym jako Malvern Gasperone.

The Louisiana Gator Boys

How Blue Can You Get, lyrics

Ive been down hearted baby
Ever since the day we met
I said ive been down hearted baby
Ever since the day we met
Our love is nothing but the blues
Baby, how blue can you get?

Youre evil when im with you, baby
And youre jealous when were apart
I said youre evil when im with you, baby
And youre jealous when were apart
How blue can you get baby
The answer is right here in my heart

I gave you a brand new ford
But you said: i want a cadillac
I bought you a ten dollar dinner
And you said: thanks for the snack
I let you live in my pent house
You said it just a shack
I gave seven children
And now you wanna give them back
I said ive been down hearted baby
Ever since the day we met
Our love is nothing but the blues
Baby, how blue can you get?

Jeff Healey play How Blue Can You Get?

Tłumaczenie (tekstowo.pl)

Byłem przybity mała
odkąd tylko się poznaliśmy
Mówię że byłem przybity mała
odkąd tylko się poznaliśmy
Nasza miłość jest tylko smutkiem...
Mała jak zasmucić się potrafisz?

jesteś zła gdy przy tobie jestem
a zazdrosna gdy jesteśmy osobno
mówię że jesteś zła gdy przy tobie jestem
a zazdrosna gdy jesteśmy osobno
jak zasmucić się potrafisz
Odpowiedź mam tu w swoim sercu

Dałem ci nowiutkiego forda
"ale chciałam cadillaca" powiedziałaś
Zaprosiłem cię na drogą kolację
'Dzięki za przystawkę" powiedziałaś
Pozwoliłem ci mieszkać w moim apartamencie
To zwykła dziura powiadałaś
Dałem ci siedmioro dzieci
które teraz chcesz mi oddać
Mówię że byłem przybity mała
odkąd tylko się poznaliśmy
Nasza miłość jest tylko smutkiem...
Mała jak zasmucić się potrafisz?

Linda Hopkins - How Blue Can You Get?

B.B. King - How Blue Can You Get (Live at Farm Aid 1985)

Hoodoo, znana w Zachodniej Afryce jako ‘Ggbo’ to afrykańsko-amerykańska ludowa magia. Główne jej składniki to obrzędy i wierzenia afrykańskie z istotnymi wpływami botanicznej wiedzy Indian i europejskiego folkloru. Nie ma żadnej sformułowanej teologii i stąd może być adaptowana do wielu form na obrzeżach różnych religii. Jednak to właśnie elementy religii europejskiej i afrykańskiej są rdzeniem wierzeń hoodoo. Nauki i rytuały przechodzą od jednych grup wierzących do innych – nie ma kapłanów i nie ma podziałów na wtajemniczonych i laików. Obrzędy różnią się często bardzo mocno w zależności od indywidualnego ich stosowania, nie ma takich, które muszą być stosowane jednoznacznie. Do dzisiaj hoodoo jest obecna na Południu Ameryki a większość jej wyznawców wywodzi się z Protestantów.

Hoodoo Man Blues

“Hoodoo Hoodoo” jest bluesem napisanym przez Johna Lee “Sonny Boy” Williamsona I. Pierwsze nagranie Sonny Boy Williamsona odbyło się 6 sierpnia 1946 roku, a pierwszy singiel wyszedł w marcu 1947 roku.

Magiczna Biblia Hoodoo

John Lee Curtis „Sonny Boy” Williamson (30 Marzec 1914 –1 Czerwiec 1948) był amerykańskim bluesowym harmonijkarzem, wokalistą i autorem piosenek. Williamson urodził się w Tennessee, w hrabstwie Madison County w pobliżu Jackson. Jako nastolatek przyłączył się do tak znanych muzyków jak Yank Rachell i Sleepy John Estes, grając z nimi w Tennessee i Arkansas. W 1934 roku przeniósł się do Chicago i tam zaczął występować z sławami bluesowymi: Robertem Nighthawkiem, Big Joe Williamsem, Tampa Redem i Big Bill Broonzym.

John Lee “Sonny Boy” Williamson

Był samoukiem-wirtuozem harmonijki ustnej. W 1937 roku rozpoczął nagrywanie swoich utworów dla Bluebird Records, śpiewając i grając na organkach. Jego pierwszy wielki hit to „Good Morning Little Schoolgirl”, który od razu stał się klasykiem, wielokrotnie następnie nagrywanym, m.in. przez zespoły Yardbirds i Grateful Dead. Inne przeboje z tamtego roku to „Sugar Mama Blues” oraz „Blue Bird Blues”, oba również uznane za wczesne klasyki bluesowe.

Hoodoo Blues Harmonica

Z swoją bezkonkurencyjną grą i dobrym głosem, które były unikalne i łatwo rozpoznawalne (także z powodu wady wymowy), Williamson nagrywał sporo utworów (ponad 120 nagrań w cioągu 10 lat), redefiniując dotychczasowe bluesowe brzmienie. Poza stałą popularnością Williamson był bezsprzecznie bardzo nowatorskim instrumentalistą. Takie bluesy jak „Decoration Blues” i „Whiskey Headed Woman Blues” były kontynuowane poprzez „T.B. Blues,” „Tell Me Baby”, „Jivin’ the Blues,” „Stop Breaking Down” oraz „Hoodoo Hoodoo” (znany też jako „Hoodoo Man Blues”), wszystkie one ugruntowały jego reputację i uczyniły go najbardziej wpływowym graczem na harmonijce w całej jego generacji.

John Lee Williamson & Big Bill Broonzy

W 1947 roku Williamson nagrał bluesa „Shake the Boogie”, który stał się hitem w całej Ameryce i wyniósł go na szczyty sławy. Niestety był to koniec jego kariery i twórczości. W lipcu 1948 roku Williamson wracał pieszo do domu po występie w klubie na Chicago South Side gdy został napadnięty, pobity i zabity szpikulcem do lodu. Zginął na chodniku mając ukończone tylko 34 lata. Najważniejszy artysta grający na organkach w przedwojennej erze, John Lee Williamson, praktycznie samodzielnie uczynił z ustnej harmonijki wiodący instrument dla zespołów bluesowych i otworzył drzwi wielu muzykom w tym takim artystom organków jak: Little Walter, Billy Boy Arnold i Junior Wells.

John Lee “Sonny Boy” Williamson

Bob Koester, założyciel i szef wytwórni płytowej Delmark z Chicago usłyszał od Dona Kenta z Yazoo Records, ale i od innych pogłoski o chłopcu, który gra świetnie na organkach. Mówiono, że grał już gdy miał siedem lat. Mówiono, że uczył się od Sonny Boy Williamsona II. Mówiono też, że był tak dobry, że gdy miał 18 lat zastąpił Little Waltera w zespole Muddy Watersa.

Bob Koester

W 1965 roku Junior Wells nie był już tym nastolatkiem, który zachwycił Muddy Watersa, Elmore James i Otisa Spanna i nagrywał pierwsze przebojowe single w latach 1953 i 1954. Obecnie, w wieku 30 lat był ważnym członkiem generacji elektrycznego bluesa chicagowskiego. I był gotowy do zrobienia albumu, który był długo oczekiwany i który stał się ważnym elementem w nowoczesnej bluesowej kolekcji.

Junior Wells

Albumy nie były jeszcze znaczącą częścią bluesowej sceny. W zdecydowanej większości płyty były kompilacjami, często starych artystów, odkrywanych na nowo. Płyty 78- i 45- obrotowe z bluesami były sprzedawane u fryzjera i w sklepach na rogu. Jednak na początku lat 60-tych blues posiadał dosyć szeroką publikę i albumy mogły dać niezłe zyski, tak jak to było z innymi popularnymi gatunkami muzycznymi. Zatem Bob Koester zaprosił do Sound Studios, Juniora Wellsa i Chicago Blues Band (Buddy Guy - gitara, Jack Myers – bas i Billy Warren - bębny) do nagrania albumu “Hoodoo Man Blues.”

Junior Wells - Hooddoo Man Blues, 1965

Głos Wellsa, naturalny i prostolinijny, przerywany przez wejścia harmonijki, jest czarujący. Płynniejszy niż Howlin Wolfa, sexy jak u wczesnego Watersa, Junior Wells kroczy, grucha, uśmiecha się, straszy i generalnie nakazuje nam całkowitą uwagę. Ścieżka tytułowa i “Good Morning Little Schoolgirl” pochodzą oczywiście z oryginalnego songbooka Johna Lee Williamsona, jednak Wells nadaje im swoje własne piętno przez swój surowy śpiew i wyrafinowane brzmienie harmonijki. “Schoolgirl” jest szczególnie interesująca gdy piosenka zmierza do konkluzji, zanim Guy rozpoczął swój mocny kończący riff. Utwór tytułowy przychodzi później wiodąc stronę A do następnego hitu, klasycznego bluesa, wokół którego zespół scala się bardziej, potęgując swingujący bluesowy rytm 4/4 do kreacji rozproszonego, kołowego nastroju, który pcha słuchaczy do centrum rytmicznego, gdzie jednak okazuje się, że gitara Buddy Guya brzmi całkiem odmiennie.

Hoodoo Practice

Kiedy wzmacniacz Guy’a wyłączył się podczas sesji, ten podpiął gitarę do wzmacniacza organowego Leslie i “Hoodoo Man Blues” dostał ‘jazzy feel’ . Gdy Wells obniża temperaturę, można usłyszeć nie tylko piosenkarza ze specjalnymi zdolnościami do dodawania emocjonalnych wymiarów do tekstu przez jego zmyślne frazowanie, ale i śpiewaka, którego tylko Mick Jagger dogłębnie zrozumiał. Zarówno w “Early In the Morning” jak i w “Hoodoo Man Blues” Wells tworzy mix pośpiesznych fraz i głębokich, rozwlekłych pasaży, co praktycznie było techniką stylu Jaggera stosowanego perfekcyjnie w latach 60-tych, a co w pełni słychać na albumie „Exile On Main Street.” Faktycznie, można przywołać sposób śpiewania Wellsa w „Hoodoo Man Blues” jako prototypu dojrzałego stylu Jaggera.

Buddy Guy & Junior Wells

Od dekad ten zbiór utworów jest uważany za jeden z górnej dziesiątki powojennych albumów bluesowych. Można by się ośmielić i stwierdzić, że Junior Wells i towarzysze byli pierwszym zespołem bluesowym z Chicago, który nagrał album w całości ich i żaden utwór nie był przedtem wydany na singlu. Bob Koester został nagrodzony przez “Hoodoo Man Blues”, osiągając jednomyślne zachwycające recenzje i stając się najlepiej sprzedającym albumem w historii Delmark. Dla jasności: “Hoodoo Man Blues” to nie tylko pierwsze pojawienie się Junior Wellsa na LP lecz jest to też pierwszy LP wydany przez blues band z Chicago.

Rory Galagher - Hoodoo Man

Hoodoo Hoodoo by John Lee "Sonny Boy" Williamson

Lord, I wonder what's the matter this time,
            it seems like everything has changed
It seems like this woman that I've been lovin'
            have found some other man
I hold up my hand,
            I'm just trying to get my baby to understand
See, my baby don't love me no more,
            all because somebody hoodoo'd the hoodoo man

One night I'm goin' down into Louisiana
            and buy me another mojo hand
All because I got to break up my baby
            from lovin this other man
I hold up my hand,
            I'm just trying to make my baby to understand
Aw, my baby don't love me no more,
            she says somebody hoodoo'd the hoodoo man

I use to have a way with women,
            make plenty of money, and everything
But my woman don't love me no more,
            she says somebody hoodoo'd the hoodoo man
Now I just hold up my hand,
            I'm just trying to get my baby to understand
Aw, my baby don't love me no more,
            she says somebody hoodoo'd the hoodoo man

Well now, goodbye, baby,
            someday I will see you soon

I got something to tell you, baby,
            somebody else can have your room
And I just hold up my hand,
            I'm just trying to get my baby to understand
Well, my baby don't love me no more,
            she says somebody hoodoo'd the hoodoo man

Hoodoo Woman

Lightnin' Slim & Lazy Lester – Hodoo Man Blues

W latach 70-tych Albert King nagrywał jeden album w roku. Albumy te równo się sprzedawały, konsekwentnie pojawiały się na listach US Billboard 200 i US R&B Charts. Oczywiście najwięcej fanów miał wśród miłośników bluesa, ale zaczął też budować popularaność w środowisku rocka. Niewielu jednak kojarzyło go muzyką soulową, aż do wydania w 1972 roku albumu ‘I’ll Play the Blues For You.’ Nie stało by się tak gdyby nie interwencja losu. Albert był w Memphis, w studio Stax, szukając piosenki do nowego albumu. Ktoś, Albert nie pamiętał kto, podpowiedział utwór autorstwa Jerry Beacha pod tytułem “I’ll Play the Blues For You.” Albert King dodał ją do już nagranych sześciu piosenek i wykorzystał do zatytułowania piątego albumu wydanego przez Stax Records.

I’ll Play The Blues For You

W nagraniach akompaniowały mu dwie różne sekcje rytmiczne: The Bar-Kays oraz The Movement. Dodając do nich niezrównane brzmienie ‘dęciaków’ z The Memphis Horns uzyskał tak świetny efekt, że później byli oni wykorzystywani w wielu wspaniałych albumach Stax’a.

Albert King

Jerry Marlon Beach urodził się w Oklahoma City 1 grudnia 1941 roku, gdzie jego ojciec stacjonował z US Army. Pochodził z pionierskiej rodziny osiadłej w Shelby County w Teksasie. W 1960 roku ukończył szkołę średnią Bossier High School i rozpoczął występy w lokalnych zespołach grając na gitarze i śpiewając. Po kilku latach zyskał spory rozgłos występując w duecie z Danny Harrelsonem jako "Danny & Jerry". Od tego czasu był przez 56 lat stałym i lubianym muzykiem na regionalnej scenie w różnych zespołach. Przez 30 lat co poniedziałek prowadził w radio audycję Blues Jam. Uczył również gry na gitarze.

Jerry Beach

W 1972 roku osiągnął największy sukces gdy Albert King nagrał jego "I'll Play the Blues For You”. Piosenka osiągnęła nr 1 na liście hitów R&B a Jerry uzyskał nominację do nagrody Grammy. [Pierwszego nagrania tej piosenki dokonał w 1969 roku Geater Davis.]

I’ll Play the Blues For You, cd, 1972

Gdy ‘I’ll Play the Blues For You’ ukazał się jesienią 1972 roku stał się największym komercyjnym sukcesem Kinga. Album na liście US Billboard 200 przebywał przez kilka tygodni osiągając pozycję 140 a na liście US R&B Charts miejsce jedenaste.

I’ll Play the Blues For You, album, 1972

Rozwlekły tytułowy song jest wirtualnym manifestem Kinga. Mówiona jak rap sekwencja i kremowy wokal to nie jedyne tutaj atrakcje. King śpiewał wcześniej w karierze standardy lecz jego głos nie miał siły bluesowego krzykacza tylko był bogato brzmiącym instrumentem. Naturalnie, jego sławna elektryczna gitara bluesowa – gitara, która wpłynęła na twórczośc takich legend jak Jimi Hendrix czy Eric Clapton – jest na czele zespołu, tak jak powinna być. Kompozycje (od różnych współpracowników) są zwarte a solo grane przez Kinga zawsze są znakomite.

Albert King

“I’ll Play The Blues For You” to wielki utwór, który jest trochę bardziej skomplikowany od większości tradycyjnych bluesów. Nie używa zwykłej 12-taktowej struktury akordowej. W sekcji B przejście jest dosyć unikalne. Mamy do czynienia z sekwencją akordową 6-5-4-5. Ale tworzy to wspaniałą linię melodyczną i swobodę interpretacji.

Joe Bonamassa gra ‘I’ll Play the Blues For You’

“I’ll Play The Blues For You” zaaranżowany i wyprodukowany przez parę Allen Jones i Henry Bush był dla Alberta Kinga punktem zwrotnym. Nie tylko pokazał nowy prowadzący utwór bluesowy ale także wszystkie strony jego muzycznej sprawności.

Gary Moore gra ‘I’ll Play the Blues For You’

King wpłynął istotnie na wielu gitarzystów bluesowych i rockowych. Chyba największe wrażenie zrobił jego styl na Stevie Ray Vaughan’ie, z którym występował na koncertach. Wśród wielu osiągnięć Kinga mamy i album ku pamięci Elvisa Presley’a, wspólne granie z Steve Cropper’em oraz gangiem Hi Records przez wiele lat. Albert King zmarł w 1912 roku na rozległy atak serca.

Albert King

I’ll Play The Blues For You lyrics

If you're down and out and you feel real hurt
Come on over to the place where I live
And all your loneliness I'll try to soothe
I'll play the blues for you

Don't be afraid come on in
You might run across some of your old friends

All your loneliness I gotta soothe
I'll play the blues for you

I got no big name and I ain't no big star
I play the blues for you on my guitar
All your loneliness I'll try to soothe
I 'll play the blues for you

I’ll Play The Blues For You obraz Davida Geralda

Zagram bluesa dla ciebie (tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Jeżeli jesteś zdołowany i naprawdę czujesz się pokrzywdzony
Przyjdź do miejsca, w którym mieszkam
Zrobię wszystko, żebyś zapomniał choć na chwilę o swej samotności
Będę grać bluesa dla ciebie

Nie przejmuj się, tylko przychodź
Możesz wpadniesz na jakiegoś ze swoich starych znajomych

Zrobię wszystko, żebyś zapomniał choć na chwilę o swej samotności
Będę grać bluesa dla ciebie

Nie mam wielkiego nazwiska i żadna ze mnie wielka gwiazda
Zagram ci bluesa na mojej gitarze
Zrobię wszystko, żebyś zapomniał choć na chwilę o swej samotności
Będę grać bluesa dla ciebie

Albert King