W 1927 roku Charles Lindbergh przeleciał Atlantyk z Nowego Jorku do Paryża. Prezydent Calvin Coolidge ogłosił, że nie będzie kandydował na nastepną kadencję. Tubka pasty do zębów Pepsodent kosztowała 50 centów. I w tym samym 1927 roku Hoagy Carmichael napisał melodię, która została jedną z największych piosenek w historii, „Stardust.”

Stardust

Według samego Carmichaela inspiracja do skomponowania “Stardust” przyszła do niego na campusie jego alma mater - Indiana University w Bloomington. Zaczął gwizdać tą melodię i pobiegł do Book Nook, ulubionego miejsca studentów i zaczął komponować. Carmichael studiował prawo zgodnie z wolą rodziców lecz na uczelni spotkał Bixa Beiderbecke, trębacza jazzowego. Melodia do “Star Dust” wyłoniła się podczas sesji improwizacyjnej z Beiderbacke.

Bix Beiderbecke

31 października 1927 roku Hoagy Carmichael and His Pals nagrali “Star Dust” w Richmond w studio Gennett Records. „Pals” (Kumple) Carmichaela, Emil Seidel and His Orchestra uzgodnili, że nagrają instrumentalną wersję, wykonaną w umiarkowanym tempie w Indianapolis, 70 mil stamtąd, między niedzielnym wieczorem a poniedziałkowym rankiem. W 1928 roku Hoagy Carmichael ponownie nagrał “Star Dust”, tym razem z tekstem, który sam napisał. Gennett odrzucił ją ponieważ płyty z wersją instrumentalną sprzedawały się kiepsko. Jednak w następnym roku w Mills Music współpracownik Carmichaela poprosił Mitchella Parisha o napisanie słów do melodii. Rezultat opublikowano w 1929 roku z muzyką i tekstem Parisha pod zmienionym nieco tytułem “Stardust”. I taką piosenkę znamy do dzisiaj.

Hoagy Carmichael & His Pals - Stardust 1928

Hoagy Carmichael (1899 - 1981) został muzycznie uformowany przez matkę, która grała na pianinie w lokalnym kino-teatrze oraz przez ‘czarne’ zespoły jazzowe. Mimo to wybrał się na studia prawnicze ale tam zorganizował swój zespół muzyczny. Sukcesy przychodziły wolno, zespół nagrał kilka utworów w Mills Music, które podebrał ważniejszym zespołom. Mildred Bailey wykonała w 1929 roku jego piosenkę “Rockin’ Chair”, która stała się przebojem, podobnie jak “Georgia on My Mind” (z tekstem Stuarta Gorrella) nagrana w 1932 roku.

Hoagy Carmichael

W 1936 roku Carmichael osiągał sukcesy zarówno na ekranie jak i poza nim. Dał się poznać jako pianista i śpiewak - kapelusz przechylony do tyłu, bez płaszcza, z papierosem w ustach - w filmie Bogarta i Bacalla pt. ‘To Have and Have Not’ (1942), ludzie polubili go za zrelaksowane, nosowe wykonania. W 1946 roku umieścił trzy hity na liście Hit Parade, a w 1951 roku z Johnny Mercerem otrzymał Oscara za film “In the Cool, Cool, Cool of the Evening.” Inne udane współprodukcje z Mercerem to “Lazy Bones” (1931) i “Skylark” (1941). Jednak to za “Stardust” jest najbardziej pamiętany. Był taki czas gdy “Stardust” był najczęściej nagrywanym utworem, z ponad tysiącem różnych wersji, poprzez wiele gatunków i stylów muzycznych. Ten czas już dawno minął ale pozostawił najcenniejsze zbiory w Great American Songbook (GAS).

Hoagy Carmichael & His Pals - Stardust 1928

Mitchell Parish (1900 - 1993) urodził się na Litwie a do Ameryki przybył gdy miał dopiero siedem miesięcy. W dzieciństwie zainteresował się literaturą i poezją, co skłoniło go do zajęcia się pisaniem tekstów do piosenek. Przykładał do tego zawodu wiele starań a pierwszy sukces przyszedł w 1928 roku we współpracy z kompozytorem Cliffem Burwellem, piosenką “Sweet Lorraine”. Ale to następny rok i “Stardust” zapewnił Parishowi wprowadzenie swego nazwiska do historii muzyki.

Mitchell Parish

Zupełnie odmiennie od większości standardów “Stardust” nie powstał ani dla musicalu ani dla filmu. Jest to autonomiczny utwór - piosenka, przedstawiona w sławnym Cotton Clubie w nowojorskim Harlemie. Trochę później w tym samym roku utwór został wprowadzony do masowej publiczności przez popularną orkiestrę taneczną Ishama Jonesa. Jego nagranie z 1930, z Victorem Youngiem grającym solo na skrzypcach zostało bestsellerem. W 1931 roku Young tym razem z własną orkiestrą zagrał koncert z Boswell Sisters, które swobodnie podeszły do melodii Carmichaela.W tym samym roku “Stardust” otrzymał dwa ładne nagrania dokonane przez Binga Crosby i Louisa Armstronga gdzie Satchmo zagrał wspaniałe intro i snuł marzenia w partii wokalnej. Crosby był bardzo żartobliwy scatując i gwiżdżąc, improwizując melodię i wymieniając partię z saksofonistą Jimmy Dorsey’em.

IshamJones and His Orchestra

W 1940 roku Artie Shaw ze swoją orkiestrą nagrał znakomitą wersję “Stardust” - płyta sprzedała się w ilości ponad miliona egzemplarzy. Od tego czasu piosenka stała się standardem. Wszystkie big bandy włączyły ją do swoich repertuarów. Druga Wojna Światowa wniosła do tego utworu inny kontekst. Miłość, śmierć i strata były tematami popularnej muzyki, tak jak rozłąka i wspomnienia o miłości. Po wojnie Artie Shaw ze swoim zespołem nagrał “Stardust” ponownie.

Artie Shaw and His Orchestra

Wielu wokalistów nagrało swoje interpretacje tej piosenki od czasu gdy można było umieścić ją na płycie winylowej, nawet jeśli nie były to wielkie wykonania. W jakimś nie do końca określonym momencie wersja zaśpiewana przez Nat King Cole’a stała się standardem. Ze swoją jedwabistą barwą głosu i wielkim opanowaniem Nat King Cole uczynił “Stardust” sentymentalną i refleksyjną i to bez egzaltacji czy ckliwości.

Nat King Cole - Stardust

“Stardust” jest niezwykłą piosenką jak na lata dwudzieste i tamtą erę. Złożona melodia Carmichaela zawiera rozległe skoki i nieoczekiwane zwroty z tonacji durowej do molowej, naszkicowana w harmonice zorientowanej jazzowo z septymami, nonami a nawet większymi interwałami. Również początek w molowym akordzie na drugim stopniu skali był bardzo śmiały. Piosenkarz Mel Torme zanotował, że "przechadzki w górę skali i w dół przypominają nic innego jak improwizowane solo na kornecie." Następnie dodał: "Jest to jeden z najbardziej gorzkosłodkich przykładów 'straconej miłości' jakie kiedykolwiek napisano." Oscar Hammerstein II skomentował we wstępie do swojej książki z tekstami: "‘Star Dust’przechadza się i wędruje jak wagarujący uczeń na łące. Jej struktura jest swobodna, wzór jest złożony. I jeszcze, osiąga rodzaj długowiecznej popularności, do której niewiele piosenek ma prawa. Jak to rozumieć? Nie jestem pewny. Wiem tylko, że to jest piękne a ja bardzo lubię tego słuchać." Dając tak dużo, wielki sukces tego utworu jest niczym niezwykłym.

Louis Armstrong - Stardust 1931

W 1978 roku, ponad 50 lat od napisania tej piosenki, na kampusie uniwersyteckim w centrum kraju popularny piosenkarz country przedstawił ją nowym generacjom. Dzisiaj ludzie, którzy nigdy nie słyszeli Ishama Jonesa, Artie Shawa ani też o Hoagy Carmichaelu znają jego utwór dzięki Willie Nelsonowi. "Stardust," amerykańska piosenka o tęsknocie, marzeniach, pożądaniu wciąż rozpościera się między dekadami dotykając każdego kto ją usłyszy. W swojej autobiografii "Willie", Nelson wspomina pierwszy wieczór gdy zaśpiewał ją z zespołem w Austin Opera House. "Był to rodzaj olśnionej ciszy w tłumie przez chwilę a potem oni eksplodowali wiwatując, gwiżdżąc i klaszcząc. Dzieciaki na widowni sądziły, że to moja nowa piosenka. Starsi pamiętali ją dobrze i kochali tak samo jak ja."

Willie Nelson plays Stardust

“Stardust” lyrics

And now the purple dusk of twilight time,
Steals across the meadows of my heart,
High up in the sky the little stars climb,
Always reminding me that we're apart.

You wander down the lane and far away,
Leaving me a song that will not die,
Love is now the stardust of yesterday,
The music of the years gone by.

Sometimes I wonder why I spend,
The lonely nights dreaming of a song,
The melody haunts my reverie,
And I am once again with you.
When our love was new,
And each kiss an inspiration,
But that was long ago,
Now my consolation,
Is the stardust of a song.

Beside a garden wall,
When stars are bright,
You are in my arms.
The nightingale tells his fairy tale,
A paradise where roses bloom,
Though I dream in vain.
In my heart it will remain,
My stardust melody,
The memory of love's refrain.

Stardust

"Stardust" - Gwiezdny Pył (Tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Czasem zastanawiam się, czemu spędzam
Te samotne noce śniąc o piosence
Ta melodia nawiedza moje marzenia
I znowu jestem z Tobą
Kiedy nasza miłość była nowa
A każdy pocałunek był inspiracją
Ach, ale to było dawno temu
Teraz moje ukojenie jest w pyle gwiezdnym piosenki

Obok ściany ogrodu, kiedy gwiazdy są jasne
Jesteś w moich ramionach
Słowik opowiada swoją baśń
O raju, gdzie rosły róże
Choć śnię na próżno
W moim sercu pozostanie
Moja melodia z pyłu gwiezdnego
Refren wspomnienia miłości

Hoagy Carmichael

Willie Nelson - Stardust

Chesney Henry “Chet” Baker, Jr. (December 23, 1929 – May 13, 1988) był amerykańskim trębaczem. kornecistą i wokalistą jazzowym. Baker zapracował na uznanie publiczności i pochwały krytyków w latach 50-tych, zwłaszcza albumami, w których więcej śpiewał niż grał (‘Chet Baker Sings’, ‘It Could Happen to You’). David Gelly, historyk jazzu, opisał Bakera u początku kariery jako „Jamasa Deana, Sinatrę oraz Bixa zwiniętych w jedno”.

„Almost Blue”, piosenka Elvisa Costello pojawiła się na albumie ‘ Imperial Bedroom’ z 1982 roku. Została ona zainspirowana interpretacją Cheta Bakera utworu „The Thrill Is Gone” z 1957 roku. Baker zamknął krąg nagrywając „Almost Blue” na ścieżce filmu dokumentalnego o nim samym. Baker wykonywał też tą piosenkę na koncertach i jeden z nich został nagrany w Tokio w 1987 roku. Album ‘Chet Baker in Tokyo’ wyszedł w 1988 roku, już po jego śmierci.

Elvis Costello nauczył się wszystkiego grając muzykę folk jednak rzucił ją gwałtownie dla szorstkich krawędzi punk rocka. Był jednym z najlepszych i najbardziej konsekwentnych twórców piosenek swej generacji ale nigdy nie wykorzystywał dorobku by się powtarzać - Elvis Costello eksperymentował z wszystkim, od punka do opery.

Elvis Costello

Niezwykła kariera Costello wybuchła spontanicznie w 1976 roku. Według biografii opublikowanej w wytwórni płytowej „Nieznany i nie zapowiedziany Elvis Costello przyszedł spacerkiem do biura Stiff Records i nawiązał natychmiast porozumienie z szefem zespołu Stiff’a i od razu podpisał kontrakt”. W taki sposób Costello rozpoczął karierę, która była niemal niezrównana w swym bogactwie - od wściekłych samorodków punkowej ery aż do wymagającej sztuki wspólnych występów z operowymi solistami lub z kwartetem smyczkowym. Costello był nazywany „najpiękniejszym piosenkarzem swojego pokolenia”, ale należał również do najpłodniejszych.

Almost Blue

Costello urodził się jako Declan Patrick McManus. W dość bezczelny sposób zaadaptował sceniczne miano „Elvis” (co zasugerował mu jego manager Riviera) ale miał talent by żyć zgodnie z skandalicznym przeznaczeniem. Greil Marcus w 1982 roku przedstawiał go tak: „On łączył inteligencję Randy Newmana z zaciekłością Boba Dylana, zwyczajny patos Buddy Holly’ego z oryginalnością Johna Lennona.” I rzeczywiście, każdy z nich wywarł pewien wpływ na szerokie horyzonty Costello.

Elvis Costello

W 1981 roku Costello wydał ‘ Almost Blue’, album z ulubionymi melodiami country z legendarnym producentem z Nashville - Billem Sherrillem. Zaraz po tej robocie z miłości do tej formy muzyki, zabrał się za znacznie ambitniejszy projekt - album ‘Imperial Bedroom’ (1982). Wyprodukowany w ciągu trzech miesięcy przez byłego inżyniera Beatlesów, Geoffa Emericka został przedstawiony przez Costello jako „album, w którym The Attractions i ja przyznaliśmy sami sobie taki zakres możliwości, że jak sobie wyobrażaliśmy mógł by się podobać Beatlesom w połowie lat 60-tych.”

‘Imperial Bedroom’, 1982

Ku dużemu sceptycyzmowi i konsternacji Costello, słowo „arcydzieło” (masterpiece) pojawiło się w kampanii reklamowej ale i w wielu recenzjach ‘Imperial Bedroom’. Atoli to było arcydzieło. Costello zamienił gitarę na fortepian jako główny instrument, przy którym komponował i tworzył kwieciste aranżacje dla “Man Out of Time,” “Town Cryer,” “Shabby Doll” i “The Long Honeymoon.” Utwór “Almost Blue” - oryginalna piosenka na albumie ‘Imperial Bedroom’ nie ma żadnego związku z poprzednim albumem country - został później nagrany przez Cheta Bakera, który zainsprował powstanie tego utworu.

Chet Baker - Almost Blue

‘Imperial Bedroom’ jest pełen maniakalnej energii a jednocześnie powściągliwy, jest ożywiony przez posępną wrażliwość szukającą ekstraktu życia otumanionego bezładnymi doświadczeniami. (Wydaje się, że jest w nim mniej złości niż w poprzednich albumach Costello). Jest to jasno zilustrowane w “Almost Blue” przez narratora przywołującego jego martwą przeszłość, martwe związki i porównując to z teraźniejszością. Wyraża to tak: „Jest tu dziewczyna i jest ona nieomal twoja ... wszystko to twoje oczy używają do obietnic, jej obietnic także”. Przygnębienie przychodzi wraz ze zrozumieniem, że witalność narratora nadwątliła świadomość szybkiego przejścia do zdarzeń z przeszłości, jak zawsze, bez wyrazu.

Alyson Moyet śpiewa Almost Blue

‘Imperial Bedroom’ jest tym albumem, w którym Costello rozwinął skrzydła jako kompozytor. Szczególnie w “Almost Blue” ambitnie łapie cel na tym samym poziomie co takie ikony jak Cole Porter czy George i Ira Gershwin. Czas pokazał, że "Almost Blue" ma tą ponadczasowość pozwalającą stwierdzić, że mamy do czynienia z jazzowym standardem. Costello ustanowił melodię, która zanurza się głębiej niż melancholia aż do smutku w pełnym rozkwicie. Śpiewak jest tu mężczyzną, który kochał i stracił i który tarza się we własnej bezradności stając twarzą z końcem związku skazanego od samego początku: "Flirtując z tą klęską staje się mną/ nazywa mnie głupcem, którego jedynym celem jest/ Almost blue."

Elvis Costello

Był to przełomowy moment dla Costello, począwszy od sympatii publiczności do wzrostu szacunku i uznania u wiekszości muzyków, nawet u tych, którzy zwykle nie cenili nic więcej poza rock and rollem. Costello rozwodził się w tym czasie ze swoją pierwszą żoną i słowa piosenki są w części efektem jego połamania i zgorzknienia - album nie był koncepcyjny per se, mimo to skumulowany efekt jest opowieścią o nieudanym małżeństwie.

Diana Krall śpiewa Almost Blue

Elvis Costello - Almost Blue, lyrics

Almost blue
Almost doing things we used to do
There's a girl here and she's almost you, almost
All the things that your eyes once promised
I see in hers too
Now your eyes are red from crying

Almost blue
Flirting with this disaster became me
It named me as the fool who only aimed to be

Almost blue
It's almost touching; it will almost do
There's a part of me that's always true, always
Not all good things come to an end now; it is only a chosen few
I have seen such an unhappy couple

Almost me
Almost you
Almost blue

Chet Baker - Almost Blue

Tłumaczenie (tekstowo.pl)

Niemal robimy rzeczy do których przywykliśmy
Tu jest dziewczyna, i jest niemal Tobą
Prawie wszystkie rzeczy, które obiecały mi Twoje oczy
Widzę też w jej oczach
Teraz twoje oczy są czerwone od płaczu
Niemal błękitny
Flirtujesz z tą porażką która staje się mną
Nazywa mnie głupcem którym tylko miałem być

Niemal błękitny
Prawie dotyka to mnie na wskroś
Jest część mnie co zawsze będzie szczera, zawsze
Wszystkie te rzeczy nigdy się nie skończą
Teraz zostało tylko kilka wybranych
Widziałem naprawdę nieszczęśliwą parę

Niemal ja, niemal Ty, niemal smutna

Almost Blue

Gabriel Johnson - Almost Blue

Wieczorem, 16 stycznia 1938 roku w Carnegie Hall wystąpił Benny Goodman, jego trio, jego kwartet i jego big band. Był to pierwszy występ orkiestry swingowej w Carnegie. Historycy muzyki widzą ten wieczór jako moment, w którym jazz został nobilitowany przez muzyczny establiszment w Ameryce.

Ostatnim punktem programu koncertu był utwór "Sing, Sing, Sing", który Goodman nazywał "killer diller", był to numer w zamierzeniu pobudzający do poruszania nogami, do tańca jazzowego. Perkusista Gene Krupa rozpoczął wybijanie rytmu na bębnach a muzycy orkiestry dołączali z kolejnymi partiami solowymi z smutnym solo samego Goodmana na klarnecie. Gdyż to Jess Stacy skradł cały shaw swoim fortepianem.

Sing, Sing, Sing (With a Swing)

Jedna z największych i najbardziej znanych melodii jazzowej ery rozpoczęła życie jako piosenka wokalna "Sing, Sing, Sing (With a Swing)”, którą napisał ulubiony syn Italii, Louis Prima. Oryginał był przeznaczony dla wokalistko Helen Ward i przyjaciela Primy, Binga Crosby’ego. Prima nigdy nie był zbyt znany jako kompozytor i niewielu ludzi potrafiło wymienić inne kompozycje Primy poza “Sing, Sing, Sing”.

Benny Goodman - Carnegie Hall 1938

Po wielu latach po napisaniu tej piosenki Louis Prima wspominał jak to z tą melodią było: „Byłem w trasie-gonitwie w 1936 roku z Bingiem Crosby i Georgem Raftem. W powrotnej drodze do domu cały czas w głowie brzęczała mi fraza ‘Sing, Bing, Sing,’ Jednak zanim dotarłem do domu pomyślałem, ze to nie brzmi zbyt komercyjnie i zmieniłem ją na ‘Sing, Sing, Sing.'” Prima przestawił tę piosenkę (Prima napisał także prosty tekst) w klubie gdzie grał z małym zespołem. „Nie było żadnej reakcji, ale kilka dni później mój wydawca przyprowadził Benny Goodmana by posłuchał. Benny był niechętny ale kupił ją.”

Louis Prima & His Band

Chociaż Prima tkwił korzeniami w nowoorleańskim jazzie, swingu i jump bluesie to w czasie swojej kariery dotykał różnych stylów muzycznych: w latach 20-tych sformował 7-osobowy zespół grający jazz z Nowego Orleanu, w następnym dziesięcioleciu przewodził swingowemu combo, big bandem kierował w latach 40-tych, na przełomie dziesięcioleci spopularyzował w Ameryce jump blues, w latach 50-tych i 60-tych był szefem muzycznym w Las Vegas. Przez wszystkie te lata Prima był otoczony różną muzyką: wczesnym rock and rollem, boogie-woogie a nawet włoskim folklorem, np. tarantellą. Prima uczynił ważnym język włoski, który używał w swoich piosenkach, wtapiał elementy z włoskiej tożsamości do jazzu i swingu. W czasach gdy „etniczni” muzycy byli niechętnie przyjmowani jeśli otwarcie akcentowali swą odmienność, Louis Prima potrafił spektakularnie wplatać swą „włoskość” do muzyki otwierając drzwi do kariery innym muzykom z włoskim pochodzeniem.

Louis Prima

Olbrzymi dorobek w repertuarze Primy przyniósł mu wiele przebojów w trakcie ery Big Bandów, wśród nich własnego autorstwa, jak "Oh, Marie", "Robin Hood", "Brooklyn Boogie", "Oh Babe". W 1946 roku Louis Prima skomponował “A Sunday Kind of Love", piosenkę, która była hitem przez cztery dekady i to w sześciu różnych gatunkach muzyki - Doo-Wop, Rock & Roll, Rhythm & Blues, Jazz, i Country! Utwór stał się jazzowym standardem a nagrali go tacy artyści jak Ella Fitzgerald, Jo Stafford czy Frankie Laine.

Louis Prima - Sing Sing Sing (1936)

Szóstego lipca 1937 roku Benny Goodman nagrał "Sing, Sing, Sing" w Hollywood i wtedy narodził się majstersztyk (masterpiece). Z samym Goodmanem na klarnecie, zagrały świetne trąbki, saksofony, puzony, fortepian, kontrabas, gitara, wszystko zaaranżowane przez jazzowego kompozytora Jimmy’ego Mundy. Każdy instrument świecił blaskiem tworząc wspaniałe kompletne dzieło, śmiałą kakofonię, tornado szelmostwa i nieokiełznanej radości.

Benny Goodman Big Band (1937)

W przeciwieństwie to większości nagrań w tamtym czasie, ten utwór miał rozszerzoną aranżację – trwał blisko dziewięć epickich minut. Zamiast standardowego 10’’ (dziesięcio-calowego) 78-obrotowego singla, Bluebird Records wydał 12″ płytę z nagraniem na obydwu stronach. Aranżacja Jamesa Mundy’ego z Hollywood była kombinacją melodii Primy z “Christopher Columbus” Fletchera Hendersona. Jednak najbardziej rozpoznawalną częścią tego utworu jest solo Gene Krupy na perkusji. Helen Ward wspominała, że pewnego wieczoru Krupa nie przestawał grać swojego solo, które miał pod koniec trzeciej zwrotki i Benny Goodman wziął klarnet i zaczął grać razem z nim.

Helen Ward

Klasyczne nagranie u Victora miało miejsce 15 miesięcy później. Widać jak aranżacja może się rozwinąć, jeżeli tylko publiczność wykazuje duże zainteresowanie. Słuchacze byli oczywiście zainteresowani oryginalnym projektem Jamesa Mundy’ego ale równie mocno zaangażowali się muzycy zespołu Goodmana. Przez piętnaście miesięcy dokonali sporych zmian przemieniając rytmiczną popową melodię z prostymi słowami w instrumentalne popisy Krupy, saksofonisty tenorowego Vido Musso, trębacza Harry Jamesa, samego Benny’ego i ogólnie całego big bandu Goodmana. Jest to wspaniałe wykonanie. Była to również wielka sprawa dla Gene Krupy i Harry Jamesa, dla których to nagranie stało się drogą do sławy i gwiazdorstwa.

Benny Goodman - Sing Sing Sing (Victor 1937)

Koncert w Carnegie Hall był pierwszym jazzowym i spowodował akceptację jazzu do głównego nurtu muzyki w Ameryce. Był też triumfem samej orkiestry. Goodman otrzymał dodatkowo kilka dalszych przedstawień i zespół mógł spędzić kilka dodatkowych dni ćwiczeń w sali o unikalnej akustyce. Martha Tilton otrzymała ‘standing ovation’ i żądania bisu, ale dopiero wtedy gdy band ‘odpalił’ “Sing, Sing, Sing” wszyscy na widowni oszaleli.

Benny Goodman Big Band - Carnegie Hall 1938

Następnego dnia kontemplując rozmaite krytyki w gazetach, interesujące opinie pojawiły się w Times i Herald-Tribune, ktoś powiedział do Goodmana: „To jest cholernie złe, że nikt nie nagrał tego w całości”. Goodman uśmiechnął się i rzekł: „Ktoś to zrobił”.

Benny Goodman

“Sing, Sing, Sing” jest piosenką tak uniesioną szczęściem i pełną ekscytacji, tak, że wszystko wydaje się możliwe. Od samego początku, po pierwszym figlarnym uderzeniu w bęben wiadmo, że usłyszymy coś pięknego i dzikiego. I wtedy trąbki wskakują z swoim łała po prostu łała. I już chce się wstać i tańczyć a gdy zagra fortepian trudno ustać spokojnie.

Gene Krupa (1937)

Sing, Sing, Sing (With a Swing) lyrics by Louis Prima

Sing, sing, sing, sing
Everybody start to sing
La dee da, ho, ho, ho
Now you're singing with a swing

Sing, sing, sing, sing
Everybody start to sing
La dee da, ho, ho, ho
Now you're singing with a swing

And when the music goes around
Everybody goes to town
But here's something you should know
Ho ho baby ho ho ho

Sing, sing, sing, sing
Everybody start to sing
La dee da, ho, ho, ho
Now you're singing with a swing
……………………………………….

And when the music goes around
Everybody goes to town
But here's something you should know
Ho ho baby ho ho ho

Sing, sing, sing, sing
Everybody start to sing
La dee da, ho, ho, ho
Now you're singing with a swing

Jess Stacy

Tłumaczenie wg basiabijou, tekstowo.pl

Śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj
Wszyscy zaczynają śpiewać ,
La di da, ho ho ho
Teraz śpiewacie ze swingiem

Śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj
Wszyscy zaczynają śpiewać ,
La di da, ho ho ho
Teraz śpiewacie ze swingiem

A gdy ta muzyka nadchodzi
Wszyscy idą w miasto!
Lecz jest coś, co trzeba ci wiedzieć
O ho ho, mała, o ho ho

Śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj
Wszyscy zaczynają śpiewać ,
La di da, ho ho ho
Teraz śpiewasz ze swingiem !
………………………………………….

A gdy ta muzyka nadchodzi
Wszyscy idą w miasto!
Lecz jest coś, co trzeba ci wiedzieć
O ho ho, mała, o ho ho

Śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj
Wszyscy zaczynają śpiewać ,
La di da, ho ho ho
Teraz śpiewasz ze swingiem !

Harry James, Benny Goodman, Gene Krupa

Benny Goodman - Sing, Sing, Sing (With a Swing) – Carnegie Hall 1938

Showman George White rozpoczynał jako tancerz i aktor lecz najbardziej zapamiętany jest za swoje ‘Skandale’, coroczne rewie muzyczne (1919 – 1926), które rywalizowały z ‘Ziegfeld Follies.’ Zainspirowane przez paryską Folies Bergère, Ziegfeld Follies były serią rozbudowanych teatralnych przedstawień rewiowych, produkowanych dla Broadway’u w Nowym Jorku od roku 1907 do 1931, z wznowieniami w roku 1934 i 1936. Skandale George’a White’a (George White's Scandals) zapoczątkowały kariery wielu artystów, takich jak: W. C. Fields, Three Stooges, Ray Bolger, Helen Morgan, Ethel Merman, Ann Miller, Bert Lahr I Rudy Vallée.

The Thrill Is Gone (jazz)

W 1925 roku, White zaangażował do pisania muzyki dla Skandali kompozytora Raya Hendersona. Henderson pracował wtedy w teamie z B. G. DeSylvą i Lew Brownem, którzy pisali teksty do jego melodii. White skorzystał z tego zespołu w latach 1926, 1928 i 1931, chociaż ten ostatni powstał już bez udziału DeSylvy, który przeszedł do wytwórni filmowej.

George White

Urodzony w Buffalo, 1 grudnia 1896 roku, Ray Henderson studiował w Konserwatorium w Chicago i podczas studiów występował w wodewilach i grupach tanecznych. Ostatecznie podjął pracę jako aranżer i przygotowywał piosenki dla nowojorskich domów edytorskich. Współpracował też z wieloma twórcami tekstów, w tym od 1922 roku z Lew Brownem. Najwcześniejsze przeboje tego duetu to "Alabamy Bound," "Bye Bye Blackbird," oraz "I'm Sitting on Top of the World." W 1925 roku dołączył do nich Buddy DeSylva i tak powstałe trio od razu odniosło sukces pisząc Skandale Georga White’a w 1926 roku.

Ray Henderson

Poza twórczością sceniczną to twórcze trio miało wiele przebojowych piosenek, także we wczesnych filmach Ala Jolsona (“Sonny Boy” i “It All Depends on You”) oraz w popularnym filmie z 1929 roku “Sunny Side Up”, kiedy trio podjęło pracę w Hollywood. Po odejściu DeSylvy w 1931 roku Brown z Hendersonem kontynuowali pisanie dla Broadway’u, w tym dla shows “Hot-Cha” (1932) and “Strike Me Pink” (1933). Ostatnie teatralne dzieło Hendersona to Ziegfeld Follies z 1943 roku, po którym zniknął z życia publicznego, z jednym wyjątkiem gdy około 1950 roku dyrygował w TV. Ray Henderson zmarł w Wigilię 1970 roku, w Nowym Jorku.

Chet Baker - Thrill is gone

Lew Brown urodził się jako Louis Brownstein w Odessie, 10 grudnia 1893 roku. Rodzina przywiozła do w 1898 roku do Ameryki, gdzie od razu uczęszczał do De Witt Clinton High School w Bronx, w Nowym Jorku. Jeszcze jako nastolatek zaczął pisać parodie piosenek dnia, a wkrótce podjął już pisanie własnych oryginalnych tekstów. Jego pierwszym współpracownikiem był Albert von Tilzer, uznany już kompozytor, z którym napisali "I'm The Lonesomest Gal In Town", hit z 1912 roku. W 1922 roku Brown spotkał pianistę i kompozytora Hendersona i od razu zaczęli pracować razem. Ich pierwszym przebojem była "Georgette", piosenka, która otwierała Greenwich Village Folies z 1922 roku. W 1925 roku po dołączeniu do nich Buddy DeSylvy powstał jeden z najbardziej wpływowych i polularnych teamów tworzących na sławnej Tin Pan Alley.

Lew Brown

Brown współpracował także z innymi kompozytorami, byli to: Con Conrad, Moe Jaffe, Sidney Clare, Harry Warren, Cliff Friend, Harry Akst, Jay Gorney, Louis Alter i Harold Arlen. W 1937 roku z kompozytorem Sammy Fainem napisali jeden z pamiętnych klasyków amerykańskiej piosenki "That Old Feeling". W 1956 roku Hollywood nakręcił biograficzny film o legendarnej trójce De Sylva, Brown i Henderson pod tytułem “The Best Things in Life Are Free.” Lew Brown zmarł dwa lata potem, 5 lutego 1958 roku z Nowym Jorku.

DeSylva, Brown & Henderson

Rudy Vallee i Jego Connecticut Yankees nagrali “The Thrill is Gone” dla wytwórni płytowej Victor. Na stronie B single widniał “My Song”, melodia, która 12 września 1931 roku weszła na listę przebojów na pozycji nr 10. Również na tę listę dostała się trzecia piosenka nagrana przez Rudy Vallee - “Life Is Just a Bowl of Cherries” – ta uzyskała miejsce trzecie. Wszystkie te trzy utwory były napisane dla Skandali Georga White’a, rewii, która miała premierę 14 wrseśnia 1931 w Apollo Theatre i była wystawiana 202 razy.

Rudy Vallée

Mimo, że Rudy Vallee był w obsadzie tej rewii to “The Thrill Is Gone” wykonywał baryton Everett Marshall; “My Song” i “Life Is Just a Bowl of Cherries” śpiewała Ethel Merman. Inne hity jak “This Is Missus” i “That’s Why Darkies Were Born” zaśpiewał już Rudy Vallee.

George White’s Scandals 1931

“The Thrill is Gone” został wyróżniony poprzez włączenie go do zestawu najlepszych nagrań rewii w 1931 roku. David Ewen w książce ‘Great Men of American Popular Song’ napisał: “Brunswick Records wydał 12-calową płytę, na której wszystkie przeboje z rewii były nagrane przez Binga Crosby i Boswell Sisters, wyznaczając pierwszą próbę odtworzenia bazowej partytury na jednej płycie.” To dwustronne, 78-obrotowe nagranie zostało zatytułowane Gems from George White’s Scandals z akompaniamentem Victora Younga i wokalem Boswell Sisters, Binga Crosby, Franka Munna i Mills Brothers, oraz z puzonowymi pasażami Thomasa Dorseya.

Archie Shepp Quartet gra Thrill Is Gone

“The Thrill Is Gone” nagrywali później Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald, Stan Kenton, Chet Baker, Julie London, Ella Fitzgerald, Nina Simone oraz Stan Getz, by wymienić tylko niektórych.

Hadda Brooks - The Thrill Is Gone, single 1959

The Thrill Is Gone, lyrics

The thrill is gone,
The thrill is gone,
I can see it in your eyes,
I can hear it in your sighs,
Feel your touch and realise
The thrill is gone.

The nights are cold,
For love is old,
Love was grand when love was new,
Birds were singing, skies were blue,
Now it don't appeal to you,
The thrill is gone.

This is the end
So why pretend
And let it linger on?
The thrill is gone,
The thrill is gone.

Ray Bryant Trio - The Thrill Is Gone, singel 1957

The Thrill Is Gone (tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Dreszczyk zniknął
Dreszczyk zniknął,
Widzę to w twoich oczach,
Słyszę to w twoich westchnieniach,
Czuję twój dotyk i zdaję sobie sprawę,
Że dreszczyk zniknął.

Noce są zimne,
Gdy miłość jest przestarzała,
Była wielka, gdy była nowa.
Ptaki śpiewały, nieba były błękitne,
Teraz, to nie odwołuje się do ciebie.
Dreszczyk zniknął.

To koniec,
Więc po co udawać
I pozwalać, by się to utrzymywało?
Dreszczyk zniknął,
Dreszczyk zniknął.

Roy Hawkins - The Thrill Is Gone, 1951

Hippodrome był ogromnym teatrem wybudowanym w Nowym Jorku w 1905 roku dla większych przedstawień na żywo. Billy Rose, ekstrawagancki impresario i producent wpadł na pomysł spektaklu częściowo w stylu broadway’owskiej komedi, częściowo cyrku, częściowo wesołego miasteczka – by zapełnić Hippodrome. Była to nadroższa produkcja na Broadwayu jaką kiedykolwiek widziano. Zaangażował dwóch świetnych twórców do stworzenia oprawy muzycznej dla wystawienia „Jumbo.” Fabuła opowiada o dwóch rywalizujących ze sobą właścicielach cyrków, których latorośle – córka i syn – zakochali się w sobie. Jimmy Durante grał rolę agenta tytułowego słonia a przedstawienie otwierała orkiestra Paula Whitemana jadąca na Jumbo.

Little Girl Blue

Gloria Grafton, która grała Mickey Considine, córkę jednego z właścicieli cyrku zaśpiewała “Little Girl Blue”, jedną z trzech piosenek z tego show, które zyskały popularność; pozostałe dwie to “My Romance” i “The Most Beautiful Girl in the World.” Grafton śpiewała “Little Girl Blue” na końcu I Aktu w sekwencji snu w błękitnej poświacie, w którym wyobraża sobie, że jest dzieckiem występującym w cyrku. Pierwsza połowa piosenki jest instrumentalna, orkiestra grała całą melodię, dopiero wtedy zaczynała się część wokalna trwająca trochę ponad minutę.

Hippodrome, NYC

„Little Girl Blue” to prosta, sugestywna ballada adekwatna dla pary Rodgers-Hart, która oszałamia sama w sobie. Lorenz Hart zbudował tekst swobodnie i płynnie, ale efekt jest mocny: ‘policz swoje palce, policz krople deszczu, jednak nie licz na swoją miłość.’ Melodia Rodgersa porusza się w wąskim zakresie powracając do dręczącej kombinacji trzech nut a potem rusza do jakby cyrkowego walca.

Gloria Grafton

Utwór ostatecznie stał się hitem choć nie od razu, gdyż Billy Rose uparł się by nie grać go poza teatrem, żeby publiczność nie straciła zainteresowania. To może wyjaśniać dlaczego wersja “Little Girl Blue” w wykonaniu Margaret Whiting z 1947 roku na liście przebojów osiągnęła tylko pozycję 25 i była tam tylko przez jeden tydzień. Piosenka została ożywiona przez Ninę Simone stając się jej piosenką-sygnaturą po wydaniu albumu zatytułowanego Little Girl Blue.

"Jumbo", poster 1935

Nina Simone, pianistka wykształcona klasycznie, przetworzyła piosenkę w quodlibet (żart muzyczny) – utwór, który jest kombinacją melodii z innych piosenek. W tym przypadku Simone zastosowała do wstępu kolędę “Good King Wenceslas” (Dobry Król Wacław). Wydaje się, że największy wpływ na kształt jej interpretacji miało nagranie Leny Horne z 1945 roku.

Nina Simone - Little Girl Blue, Lp 1958

W 1962 roku, 27 lat po premierze musicalu w NYC, “Jumbo” doczekał się ekranizacji z Doris Day, Marthą Raye, Stephenem Boydem oraz tak jak w 1935 roku z Jimmy Durante. Doris śpiewała tam “Little Girl Blue” i był to jej ostatni filmowy musical.

Janis Joplin - kadr z filmu "Little Girl Blue"

Piosenkę tę najbardziej rozsławiła Janis Joplin swoim nagraniem z 1969 roku. Joplin została zainspirowana płytą Niny Simone i miała zwyczaj to podkreślać na scenie gdzie zapowiadała ten utwór jako ‘piosenkę Niny Simone’. Janis zmieniła nieco tekst i zaśpiewała bardzo smutną interpretację. Od tego czasu nagrania albo brzmiały podobnie do Janis albo wracały do oryginału.

"Jumbo" Soundtrack, 1962

“Jumbo” okazał się ostatnim show granym w Hippodrome po 253 przedstawieniach. Ten gigantyczny teatr, po drugiej stronie ulicy od Algonquin Hotel, został zburzony i zastąpiony garażami. Mimo, że show ostatecznie przyniósł straty ze względu na przesadzone koszty wzmocnił reputację Billy Rose’a i uczcił powrót na Broadway Rodgersa i Harta, którzy nie wspominali dobrze ich pobytu w Hollywood. Związek między tymi dwoma twórcami był stale napięty. Rodgers był solidny i trzeźwy zaś Hart był neurotycznym alkoholikiem, który okresowo wycofywał się z życia publicznego. A jednak razem potrafili napisać zadziwiającą ilość przebojów, które zachowują popularność przez pokolenia.

Rodgers & Hart

Od 1969 roku “Little Girl Blue” jest ciągle nagrywany zarówno przez artystów popowych jak i jazzowych. Piosenkę nagrały takie wokalistki jak Linda Ronstadt, Betty Carter, Ella Fitzgerald czy Diana Krall. Instrumentalne wersje wykonywali pianiści: Billy Taylor i Keith Jarrett, gitarzyści: Charlie Byrd i Tal Farlow, saksofoniści: Gerry Mulligan, Sonny Rollins oraz Stan Getz.

Little Girl Bluelyrics by Lorenz Hart

When I was very young
The world was younger than I
As merry as a carousel

The circus tent was strung
With every star in the sky
Above the ring I loved so well

Now the young world has grown old
Gone are the tinsel and gold

Sit there, and count your fingers
What can you do?
Old girl, you're through
Sit there, and count your little fingers
Unlucky, little girl blue

Sit there, and count the raindrops
Falling on you
It's time you knew
All you can count on is the raindrops
That fall on little girl blue

No use, old girl
You may as well surrender
Your hope is getting slender
Why won't somebody send a tender
Blue boy
To cheer little girl blue?

No use, old girl
You may as well surrender
Your hope is getting slender
Why won't somebody send a tender
Blue boy
To cheer little girl blue?

Mała smutna dziewczynka (tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Usiądź tam i policz swoje palce
Co możesz zrobić
Dziewczynko to już koniec
Usiądź tam i policz swoje małe paluszki
Nieszczęśliwa, mała, smutna dziewczynko.

Usiądź tam i policz krople deszczu
Spadające na ciebie
To czas kiedy wiesz
Że to wszystko co będziesz mogła policzyć
Krople deszczu
Które spadają na małą, smutną dziewczynkę

Nie siedź już tam
Nie licz małych kropli deszczu
Spadających na ciebie
To jest czas kiedy wiesz
Że wszystko na co możesz liczyć
To krople deszczu
Które spadają na małą, smutną dziewczynkę

Nie uda się dziewczynko
Równie dobrze możesz się poddać
Ponieważ twoja nadzieja jest coraz słabsza i słabsza
Dlaczego nikt nie ześle czułego smutnego chłopca
Który rozweseli małą, smutną dziewczynkę.

Janis Joplin śpiewa "Little Girl Blue"

Legenda mówi, że na pomysł piosenki Dorothy Fileds i Jimmy McHugh wpadli podczas przechadzki wieczorem, po Piątej Alei w Nowym Jorku. Zobaczyli przez okno wystawowe u Tiffany’ego parę młodych ludzi. Oglądali oni biżuterię, a widać było, że nie mają pieniędzy na kupno, jednak byli blisko podjęcia decyzji. Usłyszeli jak mężczyzna mówi: „Och, kochanie, chciałbym ci dać taki klejnot jak ten, ale w tej chwili nie mogę dać ci niczego więcej niż miłość.” Słysząc to, McHugh i Fields pośpieszyli na stację metro Steinway Tunnel, gdzie w ciągu godziny ukończyli "I Can't Give You Anything but Love, Baby".

I Can't Give You Anything but Love, Baby

Piosenka ta została po raz pierwszy zaprezentowana w styczniu 1928 roku przez Adelaide Hall w rewii ‘Blackbird Revue’ w Les Ambassadeurs Club w Nowym Jorku wystawionej przez Lewa Leslie'go. Jeszcze w tym samym roku odniosła wspaniały sukces w ‘Blackbirds of 1928’, sztuce na Broadway’u (518 przestawień), w której śpiewali ją Adelaide Hall, Aida Ward i Willard McLean. Oczywiście nie każdemu się podobała – jeden z krytyków nazwał ją „odrażającą, infantylną piosenką” – jednak krytyków było o wiele mniej niż admiratorów, a nuty jak i nagrana płyta w wykonaniu Cliffa Edwardsa były olbrzymimi hitami.

Adelaide Hall

Dorothy Fields pochodziła z prominentnej rodziny z show-biznesu i została sławną autorką tekstów piosenek, w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Była pierwszą kobietą, która weszła do Songwriters Hall of Fame i została uhonorowana swoim znaczkiem pocztowym. Jej siedmioletnia współpraca z kompozytorem Jimmy McHugh przyniosła jej spore sukcesy. Następnie Fields pracowała z Jerome Kernem przy filmie ‘Swing Time’ (1936) z gwiazdami aktorskimi Fredem Astaire i Ginger Rogers. Otrzymała wtedy nagrodę Academy Award za piosenkę “The Way You Look Tonight.” Gdy wróciła na Broadway napisała wspólnie z bratem Herbertem (librecistą) książkę ‘Annie Get Your Gun’. Razem z Cole Porterem napisali muzykę i teksty do trzech musicali. Z Sigmundem Rombergiem napisała przebój “Close as Pages in a Book” (1945) a z Arthurem Schwartzem kolejny - “Make the Man Love Me” (1951). Dwa musicale zrobiła z kompozytorem Cy Colemanem. ‘Sweet Charity’ (1966) był ogromnym sukcesem, który uczynił światową gwiazdę z Shirley MacLaine. Jej ostatni show ‘Seesaw’ (1973) przyniósł jej nagrodę Tony za najlepszy musical, mimo, że nie wniósł żadnego wielkiego przeboju.

Dorothy Fields

Jimmy McHugh był płodnym kompozytorem. Jego piosenki można znaleźć w setkach filmów a ponad 50-ciu artystów nagrało je na płytach. Pierwszy znaczący show ‘Cotton Club’ oraz pierwszy hit “When My Sugar Walks Down the Street” uczynił go znanym w branży muzycznej. Gdy spotkał ambitną pisarkę Dorothy Fields, jego sława ugruntowała się przez wystawienie rewii ‘Blackbirds of 1928’. W Hollywood współtworzył tytułowy utwór ‘Cuban Love Song’ z Herbertem Stothartem (1931), a w 1935 roku “I’m in the Mood for Love” był ich pierwszym przebojem, który dostał się na szczyt listy Hit Parade. McHugh pisał piosenki także z innymi lyricistami: “I’m Shooting High” (1935) z Tedem Koehlerem oraz “Say It (Over and Over Again),” “Can’t Get Out of This Mood,” i “Let’s Get Lost” z Frankiem Loesserem (1940). Jego kolejna dłuższa współpraca z Haroldem Adamsonem przyniosła przeboje “You’re a Sweetheart” i “Where Are You?” (1937). Komponował też piosenki patriotyczne, wśród nich “Comin’ In on a Wing and a Prayer” (1943), które przyniosły mu duże pieniądze podczas wojny. Został za nie uhonorowany przez prezydenta Trumana w 1947 roku. Ostatnie jego hity to “A Hubba-Hubba-Hubba (1945), “It’s a Most Unusual Day” (1948) i “Too Young to Go Steady” (1955).

Jimmy McHugh

Popularność „I Can't Give You Anything but Love, Baby” łatwo zauważyć przeglądając listy przebojów, zwłaszcza te z 1928 roku. Dalej było równie dobrze. Jak wiadomo, najsłynniejsza wersja Armstronga powstała 5 marca 1929 roku z Luisem Russellem, ale pierwsze jego nagranie odbyło się 11 grudnia 1928. Było to w Chicago podczas ostatniej serii sesji nagraniowych z Earl “Fatha” Hinesem, kiedy jego vocal cierpiał jeszcze na staroświeckość.

Louis Armstrong sings I Can't Give You Anything but Love, Baby (1942)

Saksofonista Lester Young zagrał wspaniałą interpretację z akompaniamentem zespołu Oscara Petersona, wnosząc świetnie zagrane solo, podobnie zresztą jak Peterson na pianinie i Barney Kessel na gitarze. Sarah Vaughan o pseudonimie “Sassy” jest bardzo uznana za swoją wersję w swingującym stylu. Big band Benny’ego Cartera zaaranżował wykonanie z atrakcyjnymi pasażami zespołu dla śpiewającej ‘scatem’ Vaughan; Larry Bunker zapisał się swoim solo na wibrafonie.

Ze stu najczęściej nagrywanych utworów w latach 1890 – 1954, “I Can't Give You Anything But Love, Baby” jest na 24 miejscu. Piosenka posiada nadal wielki urok, dlatego nowe nagrania powstają ciągle, podobnie jak i wykorzystywanie melodii w filmach i sztukach.

Aida Ward, 1928

JEDNAKŻE:

Mimo, że McHugh oficjalnie skomponował omawianą piosenkę jest wiele mocnych argumentów za autorstwem Fatsa Wallera (patrz: Machlin, “Fats Waller Composes,” Annual Review of Jazz Studies 7, 1994-95). Harry Singer, biograf Andy Razafa (poety, autora m.in. “Ain't Misbehavin”) omawiał w 1929 roku na łamach The New York Post muzykę Wallera, gdzie Waller wspominał o sprzedaży piosenki ‘białemu’ kompozytorowi, który umieścił ją w ‘musicalu-komedii’. Piosenka ta stała się wielkim przebojem i przyniosła ‘kompozytorowi’ 17,500 dolarów a ten kupił ją u Fatsa za 500$. To, że Fats Waller sprzedawał swoje utwory ‘białym kompozytorom’ było znane wielu jego przyjaciołom i znajomym. Niekiedy Waller był bardzo tani, zdarzało się, że sprzedawał piosenkę za 10$. Najprawdopodobniej w artykule Harry Singera chodziło właśnie o "I Can't Give You Anything but Love (Baby)". Są też dowody, że McHugh kupił u Wallera inne piosenki, które wydał jako własne w 1935 roku.

Fats Waller - I Can't Give You Anything but Love, Baby (Singel, 1939)

Co do autorstwa słów Singer pisał, że Gladys Redman, wdowa po Donie Redmanie (jazzmanie, świetnym arranżerze), odwiedziła chorego Razafa w szpitalu, na początku lat 70-tych. Gladys poprosiła Razafa by zaśpiewał jej ulubioną piosenkę, do której napisał te piękne słowa, a on zaśpiewał ściszonym głosem "I Can't Give You Anything but Love (Baby)".

Sarah Vaughan sings I Can't Give You Anything but Love, Baby

Niezależnie od kontrowersji związanych z autorstwem tej piosenki, nikt nigdy nie kwestionował, że spółka Fields/McHugh stworzyła wszystkie pozostałe utwory tego show, które są wysokiej jakości, a niektóre z nich doczekały się nowych jazzowych wersji, jak np. “Digga Digga Doo,” “I Must Have That Man,” czy “Doin’ the New Lowdown.”

Jimmy McHugh i Dorothy Fields

Na koniec komentarz Davida Lahma, syna Dorothy Fields:

„Sądzę, że bezcelowe jest próbowanie ustalenia najlepszej piosenki, napisanej w amerykańskim stylu, który nazywamy ‘standards’. Pomimo to, nie wierzę, że jest dużo piosenek bardziej lubianych niż ‘I Can't Give You Anything But Love.’ Grałem to wielokrotnie w latach 80-tych i 90-tych na różnych uroczystościach wspomnieniowych i wszyscy pamiętali ją z młodości jako optymistyczną i promienną, rozświetlającą życie. Było to tak jakby ktoś rozumiał spojrzenie wstecz by poszukać tego co tam kiedyś było. Uważam, że osobą, która to rozumiała była moja matka.”

‘Blackbirds of 1928’, poster

I can't give you anything but love (baby)

I can't give you anything but love, baby 
That's the only thing I've plenty of, baby 
Dream a while scheme a while 
We're sure to find 
Happiness and I guess 
All those things you've always pined for 
Gee, I'd like to see you looking swell, baby 
Diamond bracelets Woolworth doesn't sell, baby 
Till that lucky day 
You know darned well, baby 
I can't give you anything but love

Lady Gaga & Tony Bennett - I Can't Give You Anything But Love

Nie mogę ci dać nic innego, oprócz miłości, kochanie (Tłumaczenie tekstowo.pl)

Nie mogę ci dać nic innego, oprócz miłości, kochanie
To jedyna rzecz, której mam dużo, dziecino
Pomarz przez chwilę, pokombinuj przez chwilę
Z pewnością znajdziemy
Szczęście i sądzę, że
Te wszystkie rzeczy, za którymi zawsze tęskniłaś.
O rany, chciałbym zobaczyć cię wyglądającą szykownie, kochanie
Woolworth nie sprzedaje diamentowych bransoletek, dziecino
Do tego szczęśliwego dnia, wiesz cholernie dobrze, kochana
Nie mogę ci dać nic innego, oprócz miłości.

“Belle of the Nineties” (“Piękność lat 90-tych”) – westernowa komedia z wielką gwiazdą Mae West w roli głównej. Ruby Carter (West) pracowała w Mississippi jako piosenkarka kabaretowa. W męskim świecie Ruby miała kłopoty by żyć na swoich warunkach, walcząc z pożądaniem lubieżnych mężczyzn. Swoje uczucia skierowała w stronę boksera nazywanego The Tiger Kid (grał go Roger Pryor). Scenariusz oparty był na opowiadaniu samej Mae West “It Ain't No Sin” („To nie grzech”), był to również tytuł filmu dopóki nie został zmieniony na żądanie cenzury. Reklama filmu była zaskakująca gdyż wykorzystano 50 papug, które wytrenowano by krzyczeć "it ain't no sin”. Film wszedł na ekrany 21 września 1941 roku.

My Old Flame

Mae West z towarzyszeniem świetnej orkiestry Duke’a Ellingtona zainaugurowała w tym obrazie piosenkę autorstwa Arthura Johnstona i Sama Coslowa, “My Old Flame”. West była wielbicielką muzyki Duke’a Elligtona i upierała się by jego orkiestra wystąpiła w filmie. Zarząd Paramount sprzeciwiał się argumetując, że taka orkiestra za dużo kosztuje, jednak Mae West dopięła swego. Duke ze swoimi muzykami doskonale akompaniowali West w pozostałych numerach także.

Belle of the Nineties (afisz, 1934)

West nie była wielką wokalistką, jednak jak w przypadku wielu gwiazd wywodzących się z broadwayowskich wodewilów, wiedziała jak „postawić piosenkę w całości”. Rozmaite czasopisma wychwalały jej wykonanie dodając, że akompaniament Ellingtona był „naturalny dla Mae West.” Jeden z jej biografów, Maurice Leonard w książce ‘Mae West: Empress of Sex’, skomentował „ona zaśpiewała najlepiej jak kiedykolwiek w filmie.”

Mae West w Belle of the Nineties

Partytura "My Old Flame”wskazywała Johnstona i Coslowa jako współautorów zarówno melodii jak i słów, jednak w różnych źródłach, w tym w książce ‘Reading Lyrics’ Robert Gottlieba i Roberta Kimballa, sugeruje się, że Johnston był autorem muzyki, a Coslow tekstu. Sam Coslow w autobiografii ‘Cocktails for Two’ napisał tylko, że obaj współpracowali przy tym utworze. Chociaż w jego komentarzu, że Duke Ellington gratulował mu świetnej piosenki zawiera się implikacja, że Ellington gratulował mu muzyki, gdyż on sam nigdy nie pisał tekstów piosenek.

Guy Lombardo - My old flame (single, 1934)

Arthur Johnston urodził się w Nowym Jorku. Profesjonalnie zaczął grać na pianinie do niemych filmów. Później grał dla Irvinga Berlina i pełnił rolę reżysera w scenicznych produkcjach. Do Hollywood przybył w latach 20-tych. Wkrótce osiągnął spory sukces aranżując dla Charlie Chaplina jego film “City Lights.” W następnych latach pracował nad muzyką dla wielu filmów, współpracując głównie z Johnny Burke’m and Samem Coslow’em.

Arthur Johnston

Sam Coslow zaczął pisać piosenki jako nastolatek a pierwszy przebój uzyskał w 1920 roku. Jednak jego prawdziwa kariera rozpoczęła się dopiero gdy wraz z partnerem sprzedali firmę wydawniczą a on wybrał się do Hollywood w 1929 roku. Współpraca z Johnstonem przyniosła mu najwięcej sukcesów – razem stworzyli całą serię hitów filmowych.

Sam Coslow

W swej biografii Coslow przypisuje sobie zasługi przy wykonaniu "My Old Flame" przez Mae West. Zwrócił on uwagę, że ona nigdy nie zaśpiewała „rzewnej ballady” i było to dla niej coś nowego. Coslow pisze: „Jej interpretacja zakładała,że to standardowa piosenka ... Nie sądziłem by poczuła się urażona moją radą by na scenie zagrała razem z orkiestrą Ellingtona. I tak zasugerowałem Mae Duke’a.”

Mae West

Klarnecista Benny Goodman z wokalistką Peggy Lee nagrali jedną z wcześniejszych wersji "My Old Flame”. Bujna aranżacja Eddie Sautera przygotowała wspaniałe tło dla eleganckiego głosu Lee. Coslow skonstatował: „Wykonanie Peggy w nagraniu Goodmana zasługuje na jedną z moich nagród.” Według Ivana Santiago-Mercado, biografa Peggy Lee, nagrane zostały dwie wersje, jedną 20 sierpnia w Chicago i następną 2 października w Nowym Jorku, w 1941 roku.

Benny Gooman & Peggy Lee

Saksofonista Carlie Parker zaoferował charakterystyczną dla siebie balladę, znajdując niezwyklą równowagę między szacunkiem dla melodii a kreatywną improwizacją. Jego młodszy uczeń Miles Davis jest wykonawcą lirycznej interpretacji na trąbkę solo. Ted Gioia mówi, że nagranie Parkera dla Dial Label z 4 listopada 1947 roku „należy uznać za najbardziej poruszające wykonanie ballady w jego karierze.”

Charlie Parker & Miles Davis

Dla Teda Gioia (w ‘The Jazz Standards: A Guide to the Repertoire’), "My Old Flame” jest wyjątkowo interesująca ponieważ napisana jest w tonacji durowej a brzmi jak w molowej oraz zawiera dwa przeciwne style: intymny i skomplikowany, kombinacja, która „formułuje pewien wdzięk ponad standardy interpretacyjne”. Dalej zauważa, że piosenka nie gaśnie lecz jej popularność rośnie i wśród jazzowych muzyków więcej nagrań pojawiło się w XXI wieku niż było razem w latach 30-tych i 40-tych.

The Platters - My old flame (1958)

"My Old Flame” nigdy naprawdę nie osiągnęła sławy i nigdy nie pojawiła się na listach przebojów. Ale nagranie z 1947 roku dokonane przez żartownisia Spike’a Jonesa i jego City Slickers było z pewnością bardzo popularne i jak dużo jego płyt sprzedawało się bardzo dobrze i do dzisiaj jest wznawiane.

Spike Jones - My old flame (singel, 1934)

"My Old Flame” [z “Belle of the Nineties”] Tekst

My old flame, I can't even think of her name, but it's funny now and then
How my thoughts go flashing back again to my old flame
My old flame, my new lovers all seem so tame, for I haven't met a girl
So magnificent or elegant as my old flame

I've met so many who had fascinating ways
A fascinating gaze in their eyes, some who took me up to the skies
But their attempts at love were only imitations of my old flame
I can't even think of her name, but I'll never be the same
Until I discover what became of my old flame

I've met so many who had fascinating ways
A fascinating gaze in their eyes, some who took me up to the skies
But their attempts at love were only imitations of my old flame
I can't even think of her name but I'll never be the same
Until I discover what became of my old flame

“Belle of the Nineties”

Na początku lat 60-tych hard-bop jasno pokazał swoje zaintersowanie R&B. W czołówce ruchu "soul jazzu" znalazł się Cannonball Adderley, energiczny saksofonista altowy, który zdobył reputację grając z Johnem Coltrane’m w niezwykłym zespole Milesa Davisa w latach 50-tych. U Davisa grał jako sideman m.in, przy nagraniu albumu ‘Kind of Blue’. Po opuszczeniu Milesa Davisa, Adderley założył własny kwintet, z sukcesami. Widział siebie w roli jazzowego edukatora, wychowawcy, który zawsze uczy ludzi jazzu. Konsekwetnie do swojego zespołu przyjmował nowych młodych muzyków.

Mercy, Mercy, Mercy

Jednym z tych młodych muzyków był Joe Zawinul, który później zasłynął jako twórca największego zespołu grającego „jazz fusion”, czyli Weather Report. Zawinul odwdzięczył się Adderley’owi pisząc „Mercy, Mercy, Mercy”.

Cannonball Adderley

Cannonball Adderley zaczął tworzyć własny band razem z bratem Natem w 1959 roku i stopniowo wygrywał publiczność takimi soul-jazzowymi i crossover’owymi albumami jak ‘Dem Dirty Blues’ z 1960 roku czy ‘Nancy Wilson and Cannonball Adderley’ z roku 1961. Bracia Adderley (Cannonball na alcie a Nat na kornecie) byli prawdziwymi pionierami soul-jazzu – ich zespół wcielał soulowe brzmienie do ich wcześniejszego stylu z lat 50-tych. Dołączyli do nich: Joe Zawinul na fortepianie lub pianinie elektrycznym, Victor Gaskin na basie oraz Roy McCurdy na bębnach.

Cannonball & Nat Adderley

Zawinul skomponował „Mercy, Mercy, Mercy” w 1966 roku. Utwó został po raz pierwszy nagrany przez kwintet Cannonball Adderley’a na albumie “Mercy, Mercy, Mercy! ‘Live at The Club’.” “The Club” z South Side w Chicago nazywał się dawniej Club DeLisa. Jego właścicielem był przyjaciel Adderley’a, E. Rodney Jones, którego pomysłem na reklamę było udostępnianie lokalu zespołowi Cannonballa. Jones był autorem notki na albumie, gdzie snuł miłą opowieść o tym jak Capitol Records przywiózł do klubu cały sprzęt do nagrywania i właśnie tamtego wieczoru kwintet Adderley’a był w świetnej formie, zdecydowali więc nagrać tam cały album. Naprawdę album został nagrany w studio wytwórni Capitol w Hollywood z zaproszoną publicznością do odegrania „live feel”, reagującą uczuciowo na żywo. Legenda mówi, że elektryczne pianino Joe Zawinula było poprzednio używane przez Raya Charlesa.

Chicago, Club De Lisa, 1954

Utwór uzyskał nadspodziewany sukces komercyjny zdobywając w 1967 roku drugą pozycję na liście przebojów Soul i co ważniejsze 11 miejsce na liście przebojów Billboard Hot 100. “Mercy, Mercy, Mercy” nie jest bluesem, choć chyba w intencji Zawinula przynajmniej częściowo był taki sens – wskazuje na to progresja akordowa. Harmonia melodii niesie w sobie brzmienie i bluesa i gospel. Akordy oscylują między B i Es, w pierwszych 15-tu taktach mamy cztery akordy w tonacji B. Brak szybkich akordowych zmian udostępnia solistom szeroki obszar wyboru skali. Początkowo słychać durową skalę pentatoniczną (1-2-3-5-6); są tam tony melodii w różnym porządku. Następnie wykorzystana jest skala bluesowa (B-Des-Es-E-F-As). Używanie kombinacji tych dwóch wyborów pracuje bardzo dobrze. Finalne pięć taktów rozpoczyna idące w górę pięć akordów (brzmiących bluesowo), które następnie przechodzą w dwa, trzy, sześć i pięć akordów. Wszystkie one zawierają się w tonacji B.

Mercy, Mercy, Mercy! ‘Live at The Club’

"Mercy Mercy Mercy" ma wspaniałą melodię. Nic dziwnego zatem, że już w lutym 1967 roku Johnny “Guitar” Watson i Larry Williams napisali do niej słowa, co zaowocowało piątym miejscem na liście przebojów soulowych. Grupa popowa The Buckinghams nagrała “Mercy ..” w sierpniu 1967 roku i odniosła największy sukces – #5 na liście Pop Charts. The Mauds także w 1967 roku nagrali swoją wersję, z tekstem Curtisa Mayfielda, jednak ich propozycja pozostawała w cieniu sukcesu The Buckinghams.

The Buckinghams, singel, 23 Czerwca 1967

Pochodzący z Wiednia Zawinul był twórcą gatunku jazz fusion i sławny z włączenia do jazzu elektrycznych instrumentów klawiszowych i syntezatoróww jego wizji splecenia z jazzem muzyki rockowej oraz różnych elementów muzyki z całego świata.

Joe Zawinul

The Buckinghams - "Mercy Mercy Mercy", słowa piosenki

My baby she may not a-look
Like one of those bunnies out of a Playboy Club
But she got somethin' much greater than gold
Crazy 'bout that girl 'cause she got so much soul

I said she got the kind of lovin'
Kissin' and a-huggin'
Sure is mellow
Glad that I'm her fellow and I know
That she knocks me off my feet
Have mercy on me
'Cause she knocks me off my feet
There is no girl in the whole world
That can love me like you do

My baby when she walks by
All the fellows go, ooooooo, and I know why
It's simply 'cause that girl she looks so fine
And if she ever leaves me
I would lose my mind

She got the kind of lovin'
Kissin' and a-huggin'
Sure is mellow
Glad that I'm her fellow and I know
That she knocks me off my feet
Have mercy on me
'Cause she knocks me off my feet, hey
There is no girl in the whole world
That can love me like you do

Yeah, everybody in the neighborhood
Will testify that my girl she looks so good
And she's so fine
She'd give eyesight to the blind
And if she ever leaves me I would lose my mind

She got the kind of lovin'
Kissin' and a-huggin'
Sure is mellow
Glad that I'm her fellow and I know
That she knocks me off my feet
Have mercy on me
'Cause she knocks me off my feet
There is no girl in the whole world
That can love me like you do

Baby, yeah, you got that soulful feel
Yeah, it's all right
Mercy, mercy

Cannonball Adderley Quintet

Myszka Miki jest w jasny sposób identyfikowana z Disneyem i z w wszystkim tym co z nim związane. Widzisz Miki i myślisz Disney. Są jakby tym samym, ale poza Miki najlepszym przedstawieniem tego czym jest Walt Disney Company jest piosenka. Bez wątpienia taką piosenką jest “When You Wish Upon a Star” i niewielu jest takich, którzy się nie zgodzą. Jest to też piosenka, którą wielka firma Disneya wybrała na emblemat całego imperium, na całe lata.

When You Wish upon a Star

Po ogromnym sukcesie filmu „Królewna Śnieżka i Siedmiu Krasnoludków” z 1937 roku, Walt Disney szukał jego następcy. Początkowo serio myślał o wybraniu „Bambi” jednak zrezygnował z tego pomysłu z powodu piętrzących się trudności produkcyjnych. Konieczność nowego filmu była nagląca i szybko zdecydował się na obiecującą postać – Pinokio. Fabuła bazuje na książce dla dzieci Carlo Collodiego i opowiada o drewnianym pajacu Pinokio, wyrzeźbionym przez snycerza Geppetto. Ożywiony przez wróżkę (Blue Fairy) Pinokio może stać się prawdziwym chłopcem jeżeli potrafi wykazać, że jest „odważny, szczery i bezinteresowny”. Przydarza mu się wiele nieszczęść podczas poszukiwań, w tym spotkania z chytrym lisem Honest Johnem i ogromnym wielorybem o imieniu Monstro, ale w podróży pomaga mu towarzyszący doradca-sumienie Jiminy Cricket.

Pinokio, Disney 1940

Prace nad filmem trwały prawie dwa lata i zaangażowały dużą obsadę twórców, z siedmioma reżyserami i siedmioma scenarzystami. Autorami piosenek byli Leigh Harline i Ned Washington, zaś podkład muzyczny napisał Harline zi Paulem Smithem, którzy współpracowali też przy „Królewnie Śnieżce”. Inaczej jednak niż w tamtym filmie, Disney zdecydował zaangażować sławnego wykonawcę dla użyczenia głosu Pinokio. Stąd, zagranie głównej roli powierzono Cliffowi Edwardsowi.

Carlo Collodi

Edwards, o przydomku “Ukelele Ike”, pojawił się na Broadwayu grając w wodewilach oraz w filmach dla MGM i Warner Bros. Pod koniec lat 20-tych zaśpiewał dwa duże hity, w tym piosenkę wprowadzającą do “Singin’ in the Rain.” W „Pinokio” wykonał tę klasyczną piosenkę, sygnaturę całego filmu czyli „When You Wish Upon a Star.”

Cliff Edwards

Leigh Adrian Harline urodził się w 1907 roku w Salt Lake City, Utah. Do muzyki wprowadził go J. Spencer Cornwall, dyrygent Mormon Tabernacle Choir, a po ukończeniu Uniwersytetu Utah podjął pracę w stanowym radio. Pracę radiową kontynuował w San Francisco a w 1929 roku przeniósł się do Los Angeles gdzie objął stanowisko dyrektora i spikera w KHJ radio. W 1932 roku został aranżerem i kompozytorem krótkich filmów w Walt Disney Studio. Gdy Disney rozpoczął produkcję długich filmów Harline został twórcą muzyki do nich. “When You Wish Upon a Star” to jego najsłynniejsza piosenka, za którą w następnym, 1941 roku otrzymał nagrodę Academy Award jak i za całą ścieżkę dźwiękową do „Pinokio”.

Leigh Adrian Harline

Ned Washington, amerykański autor słów do popularnych piosenek, napisał w latach 1930 – 1960 sporo hitów dla Broadwayu i filmów. Karierę rozpoczął pisząc do wodewili, pracował też jako agent co większych gwiazd estrady. Pisał także melodie, jedna z nich została wykorzystana w Earl Carroll's Vanities w 1928 roku. Pracując dla Warner Bros napisał duży przebój „Singing in the Bathtub", który był wykonywany w rewii „Show of Shows.” Tworzył dla wielu wytwórni filmowych, m.in.: MGM, Republic Studios, Paramount Pictures, Walt Disney Studios. Ciągle też pisał z sukcesami dla musicali na Broadwayu.Washington miał niezłe osiągnięcia – dostał kilka nagród za najlepsze piosenki od Academy Awards. Ostatnia w 1961 roku za tytułową piosenkę w „Town Without Pity.”

Ned Washington

Nie nagrano pełnego soundtracku z „Pinokio” w 1940 roku. Sześć piosenek wydała wywórnia Victor na trzech płytach 78-obrotowych. Całą ścieżkę dźwiękową wyprodukowała dopiero w 1956 roku Disneyland Records. Cliff Edwards nagrywał samodzielnie wiele płyt dla Decci, gdzie oczywiście piosenki z „Pinokio” były często eksponowane.

Blue Fairy

“When You Wish Upon a Star” był w latach 50-tych i 60-tych otwierającym tematem muzycznym w telewizyjnych seryjnych programach Disneya, jak i był sygnałem dźwiękowym pod logo tej wytwórni. W klasyfikacji AFI (Amerykański Instytut Filmowy) piosenka zajmuje 7 miejsce na liście 100 Najlepszych Piosenek w Historii Muzyki Filmowej. Postacie z filmu wciąż stanowią ważną część tradycji Disney’owskiej i często je widać na różnych imprezach w parkach. Jiminy Cricket nadal występuje w projektach Disneya, najczęściej o charakterze edukacyjnym.

Jiminy Cricket (Cliff Edwards)

Nie jest to tylko klasyczna Disney’owska melodia lecz także kochana i motywująca piosenka. Nic dziwnego, że była nagrywana przez wielu wokalistów ale i intrumentalistów, w następnych latach. Louis Armstrong czekał z nagraniem aż do 1968 roku. Wydaje się, że melodia jest bardzo odpowiednia dla niego i powinien ją nagrać w latach 40-tych czy 50-tych, tak jednak się nie stało. Jakby czekał aż uda się zebrać większy emocjonalny pakiet utworów. Interpretacja Armstronga (wspaniała) ukazała się bowiem na koncepcyjnym albumie “Disney Songs the Satchmo Way.”

Jiminy Cricket & Pinokio

When You Wish Upon A Star Lyrics

When you wish upon a star
Makes no difference who you are
Anything your heart desires
Will come to you.

If your heart is in your dreams
No request is too extreme
When you wish upon a star
As dreamers do.

Fate is kind
She brings to those who love
The sweet fulfillment of
Their secret longing

Like a bolt out of the blue
Fate steps in and sees you through
When you wish upon a star
Your dreams come true

When a star is born
They possess a gift or two.
One of them is this.
They have the power to make a wish come true.

When you wish upon a star
Makes no difference who you are
Anything your heart desires
Will come to you,

If your heart is in your dreams
No request is too extreme
When you wish upon a star
As dreamers do.

Fate is kind
She brings to those who love
The sweet fulfillment of
Their secret longing.

Like a bolt out of the blue
Fate steps in and sees you through
When you wish upon a star
Your dreams come true.

Walt Disney, logo

Tłumaczenie wg tekstowo.pl

Jeśli Twoje życzenia sięgają gwiazd
Nie ma znaczenia kim jesteś
Wszystko czego pragnie Twoje serce
Spełni się

Bo jeśli marzysz o czymś całym sercem
Przestać prosić jest najciężej,
Kiedy Twoje życzenia sięgają gwiazd.
Wszyscy marzyciele tak robią

Przeznaczenie jest dobre
Spełnia marzenie tym, którzy kochają
Na słodkim nieboskłonie(?) sekretnych rysunków
Jak łódź, która wypływa z błękitu
Tak kroki losu widza nas przez ? (pryzmat)?
Jeśli twoje życzenia sięgają gwiazd
Twoje marzenia się spełnią

When You Wish Upon A Star by Gun Legler

Benny Golson przymilał się w jednym z wywiadow pianiście Jazz Messengers Bobby’emu Timmons’owi chwaląc jego funkową frazę, która mogłaby by stać się sztandarową melodią hard bopu: „...Powiedziałem, OK, Bobby. To brzmi świetnie. No i Lee [Morgan] i ja uczyliśmy się tego. Obaj, z kilku powodów, mieliśmy nadzwyczajną łatwość do grania, myślenia i oddychania tak samo. A nigdy tego nie ćwiczyliśmy. Nie myślałem, że może być inaczej. Zagraliśmy dokładnie tak samo. Powiedziałem wtedy, OK, mamy to. Wieczorem poszliśmy to grać i zwracałem dużą uwagę na publiczność, jak oni to odbierają. Graliśmy i rozłożyliśmy ich. Chłopie, oni to pokochali. Ta melodia nazywała się Moanin’. ”

Moanin’

W ciagu swojej historii jazz ciągle ewoluował, rozwijając się z- ale i przeciw wcześniejszym wcieleniom. W połowie lat 40-tych pojawił się bebop i odkrył jazz jako artystyczny gatunek, zdecydowanie odchodząc od swingu, muzyki popularnej w latach 30-tych i 40-tych. Bebop był muzyką do słuchania, nie do tańczenia, z ogromnym naciskiem na wirtuozowskie improwizacje solowe w miejsce pięknych wpadających w ucho melodii i aranżacji swingowych. Jednak pojawienie się bebopu samo w sobie spowodowało reakcje rozwojowe w latach 50-tych. Nowe gatunki były zróżnicowane: cool jazz był odpowiedzią przeciw bebopowi zaś hard bop utrzymywał wiele z bebopowej estetyki.

Art Blakey

Muzycy hard bopowi kontynuowali bebopowy idiom, czyli improwizacje, a do tego swingujące rytmy i napędzającą sekcję rytmiczną. Artyści hard bopowi zachowali standardową 12-taktową strukturę bluesową i formę 32-taktową, jak również preferancje dla małych zespołów, combo, składających się z sekcji rytmicznej i jednego lub dwóch instrumentalistów dętych.

Art Blakey and the Jazz Messengers, 1958

Jednym z pierwszych hard bopowych muzyków, w rzeczywistości tym, który wymyślił ten termin w nazwie albumu z 1956 roku, „Hard Bop”, był perkusista i bandleader Art Blakey. Jego zespół Jazz Messengers to była dla tej koncepcji najbardziej utalentowana i oddziałująca grupa muzyków. Blakey uformował Jazz Messengers w 1953 roku z pianistą Horace Silverem jednak skład grupy nieustannie się zmianiał tak, że niewielu muzyków pozostawało w niej przez dłuższy okres. Te ciągłe przetasowania zapewniały Artowi Blakey grę z młodymi i utalentowanymi artystami na jazzowej scenie.

Art Blakey

30 października 1958 roku Art Blakey i Jazz Messengers nagrali w Van Gelder Studio in New Jersey dla wytwórni Blue Note album “Moanin'”. Jest to jeden z najważniejszych i najbardziej wpływowych albumów w historii hard bopu zważywszy na znakomite kompozycje, aranżacje i wykonawców. Kwintet nagrywający to: Art Blakey z Pittsburga na perkusji, trębacz Lee Morgan, saksofonista tenorowy Benny Golson, basista Jymie Merritt oraz pianista Bobby Timmons, wszyscy z Filadelfii. Benny Golson zaaranżował cztery z sześciu utworów na płycie. Tytułowy utwór "Moanin'" napisał 22-letni wtedy Bobby Timmons - został największym hitem w karierze Arta Blakey’a.

Moanin', album

Robert Henry "Bobby" Timmons (1935 – 1974) urodził się w Filadelfii w Pennsylwanii. Timmons był mocno kojarzony z stylem soul jazz, którego był współzałożycielem. Timmons stał się znany właśnie poprzez Jazz Messengers, w którym uczestniczył po raz pierwszy od lipca 1958 do września 1959, w tym podczas touru w Europie. Do grupy wciągnął go Benny Golson który mówił, że „On był pomysłowy. ... Mógł grać bebop, mógł grać funky – mógł grać mnóstwo różnych rzeczy i ja pomyślałem, że to może być to co Art potrzebuje. On nie miał nikogo podobnego do Bobby’ego, który mógł iść tu lub tam a nie tylko spacerować pojedynczym korytarzem.”

Bobby Timmons

Niestety Timmons miał niełatwe życie, które zakończył szybko bo w 1974 roku. Zmarł na marskość wątroby w wieku 38 lat. Część jego problemów była skutkiem ogromnej wrażliwości na nieprzychylną krytykę. Niektórzy krytycy nie wiedzieli o nim nic. Niektórzy wiedzieli, jak np. Gary Giddins czy Marc Myers ale za późno dla Timmonsa, gdyż w czasach gdy był on uznany za bardzo nie docenionego, znakomitego nowatorskiego lidera i twórcy ten już od wielu lat nie żył.

Bobby Timmons

Bobby Timmons napisał swingujący ‘kawałek’ “Moanin’” z jasną intencją – chciał pokazać siłę gry każdego członka zespołu pozwalając mu na uczuciową ‘jazdę’ w rytmie pełnego hard bopu. Ponieważ Blakey nigdy nie eksponował w swoim zespole soulu preferując trzymanie intensywnego rytmu i bezpośredniość gry, funk jest raczej dorozumiany niż stwierdzony wprost. To mogło być niezgodne z intencją Timmonsa gdyż grał on z funkowym darem, ale ten ukryty rytm pasował bardzo do Lee Morgana, który grał intensywnie nawet w rytmicznym reżimie. W tym utworze z pełną oczywistością grał bluesowe, ekspresyjne frazy, które były ścisłe i skoncentrowane nawet gdy „jęczał”. Efekt jest elektryzujący – wspaniałe napięcie między rytmami bliskimi soulful a ostrym skoncentrowanym hard bopem.

Benny Golson

Melodia "Moanin'" ma character ‘zawołanie i odpowiedź’ (call and response). Grana w tonacji f-moll. Jedno konto kreacyjne należy do Benny Golsona, saksofonisty tenorowego w zespole Blakey’a: Timmons ma pierwsze osiem taktów, które często gra między frazami, ale cały utwór ujawnia się dopiero gdy Golson zachęca go do zbudowania mostu. Trębacz Lee Morgan wirtualnie skradł show przez swoje śmiałe, buńczuczne solo. Zresztą można odnieść wrażenie, że song ten napisany jest przede wszystkim dla niego.

Lee Morgan

"Moanin'" to jedna z tych melodii, które pomogły stworzyć w końcu lat 50-tych i na początku 60-tych styl "soul jazz". Powstały m.in. pod wpływem gospel "Moanin'" zastosował technikę call-and-response między fortepianem a instrumentami dętymi. Zamiast spacerującego basu Merrit gra rytmicznie pędzącą linię basową, podczas gdy Blakey gra rytm swingu z uderzeniami na dwa i cztery. Morgan, Golson i Timmons grają swoje solo przez dwie zwrotki, potem dają miejsce Jymie Merrittowi. Morgan wykonuje swoje solo z wyraźnie bluesowym przegięciem i utrzymuje jedność przez chwytliwe riffy. Golson jakby kontynuuje swoje solo po zakończeniu przez Morgana używając bardzo podobnych stylowo riffów. Timmons podąża w bluesowym stylu zmieniając frazy akordowe rozwijając serię schematycznych riffów. "Moanin'" podsumowuje powrót do początku i krótka fortepianowa puenta. Ten utwór jest najlepszym przykładem funky lub soul jazzu.

Jymie Merritt

"Moanin'" został nagrany i wykonany olbrzymią ilość razy stając się oczywiscie standardem jazzowym. Gary Giddins skonstatował, że ten song “włożył muzyczny świat do twojego ucha” oraz, że to była „ta część funky, która była powrotem do korzeni ruchu Horace Silvera, [Charlesa] Mingusa i Raya Charlesa, muzyków, którzy rozwijali go różnymi drogami.” Jon Hendricks napisał później słowa i melodia instrumentalna stała się piosenką. Nagranie Hendricksa razem z Lambert i Rossem jeszcze bardziej podniosło popularność tej kompozycji.

Art Blakey and the Jazz Messengers, 1958

Moanin' słowa Jona Hendricksa

Every Morning find me moanin'
Cause of all the trouble I see
Life's a loosing gamble to me

Cares and woes have got me moanin'
Every evening find me moanin'
I'm alone and cryin' the blues
I'm so tired of payin' these dues
Everybody knows I'm moanin'

Lord, I spend plenty of days and nights alone with my grief
But I pray, really and truely pray, somebody will come and make me believe.

Every Morning find me moanin'
Cause of all the trouble I see
Life's a loosing gamble to me
Cares and woes have got me moanin'

Every evening find me moanin'
I'm alone and crying the blues
I'm so tired of paying these dues
Everybody knows I'm moanin'

Lord I try, really and truely, try to find some relief
Lord I spend plenty of days and nights alone with my grief
But I pray, really and truely pray, to find some relief.
It's looooooooooong

Moanin' by Grady89