My Old Flame (Moja stara miłość)

“Belle of the Nineties” (“Piękność lat 90-tych”) – westernowa komedia z wielką gwiazdą Mae West w roli głównej. Ruby Carter (West) pracowała w Mississippi jako piosenkarka kabaretowa. W męskim świecie Ruby miała kłopoty by żyć na swoich warunkach, walcząc z pożądaniem lubieżnych mężczyzn. Swoje uczucia skierowała w stronę boksera nazywanego The Tiger Kid (grał go Roger Pryor). Scenariusz oparty był na opowiadaniu samej Mae West “It Ain't No Sin” („To nie grzech”), był to również tytuł filmu dopóki nie został zmieniony na żądanie cenzury. Reklama filmu była zaskakująca gdyż wykorzystano 50 papug, które wytrenowano by krzyczeć "it ain't no sin”. Film wszedł na ekrany 21 września 1941 roku.

My Old Flame

Mae West z towarzyszeniem świetnej orkiestry Duke’a Ellingtona zainaugurowała w tym obrazie piosenkę autorstwa Arthura Johnstona i Sama Coslowa, “My Old Flame”. West była wielbicielką muzyki Duke’a Elligtona i upierała się by jego orkiestra wystąpiła w filmie. Zarząd Paramount sprzeciwiał się argumetując, że taka orkiestra za dużo kosztuje, jednak Mae West dopięła swego. Duke ze swoimi muzykami doskonale akompaniowali West w pozostałych numerach także.

Belle of the Nineties (afisz, 1934)

West nie była wielką wokalistką, jednak jak w przypadku wielu gwiazd wywodzących się z broadwayowskich wodewilów, wiedziała jak „postawić piosenkę w całości”. Rozmaite czasopisma wychwalały jej wykonanie dodając, że akompaniament Ellingtona był „naturalny dla Mae West.” Jeden z jej biografów, Maurice Leonard w książce ‘Mae West: Empress of Sex’, skomentował „ona zaśpiewała najlepiej jak kiedykolwiek w filmie.”

Mae West w Belle of the Nineties

Partytura "My Old Flame”wskazywała Johnstona i Coslowa jako współautorów zarówno melodii jak i słów, jednak w różnych źródłach, w tym w książce ‘Reading Lyrics’ Robert Gottlieba i Roberta Kimballa, sugeruje się, że Johnston był autorem muzyki, a Coslow tekstu. Sam Coslow w autobiografii ‘Cocktails for Two’ napisał tylko, że obaj współpracowali przy tym utworze. Chociaż w jego komentarzu, że Duke Ellington gratulował mu świetnej piosenki zawiera się implikacja, że Ellington gratulował mu muzyki, gdyż on sam nigdy nie pisał tekstów piosenek.

Guy Lombardo - My old flame (single, 1934)

Arthur Johnston urodził się w Nowym Jorku. Profesjonalnie zaczął grać na pianinie do niemych filmów. Później grał dla Irvinga Berlina i pełnił rolę reżysera w scenicznych produkcjach. Do Hollywood przybył w latach 20-tych. Wkrótce osiągnął spory sukces aranżując dla Charlie Chaplina jego film “City Lights.” W następnych latach pracował nad muzyką dla wielu filmów, współpracując głównie z Johnny Burke’m and Samem Coslow’em.

Arthur Johnston

Sam Coslow zaczął pisać piosenki jako nastolatek a pierwszy przebój uzyskał w 1920 roku. Jednak jego prawdziwa kariera rozpoczęła się dopiero gdy wraz z partnerem sprzedali firmę wydawniczą a on wybrał się do Hollywood w 1929 roku. Współpraca z Johnstonem przyniosła mu najwięcej sukcesów – razem stworzyli całą serię hitów filmowych.

Sam Coslow

W swej biografii Coslow przypisuje sobie zasługi przy wykonaniu "My Old Flame" przez Mae West. Zwrócił on uwagę, że ona nigdy nie zaśpiewała „rzewnej ballady” i było to dla niej coś nowego. Coslow pisze: „Jej interpretacja zakładała,że to standardowa piosenka ... Nie sądziłem by poczuła się urażona moją radą by na scenie zagrała razem z orkiestrą Ellingtona. I tak zasugerowałem Mae Duke’a.”

Mae West

Klarnecista Benny Goodman z wokalistką Peggy Lee nagrali jedną z wcześniejszych wersji "My Old Flame”. Bujna aranżacja Eddie Sautera przygotowała wspaniałe tło dla eleganckiego głosu Lee. Coslow skonstatował: „Wykonanie Peggy w nagraniu Goodmana zasługuje na jedną z moich nagród.” Według Ivana Santiago-Mercado, biografa Peggy Lee, nagrane zostały dwie wersje, jedną 20 sierpnia w Chicago i następną 2 października w Nowym Jorku, w 1941 roku.

Benny Gooman & Peggy Lee

Saksofonista Carlie Parker zaoferował charakterystyczną dla siebie balladę, znajdując niezwyklą równowagę między szacunkiem dla melodii a kreatywną improwizacją. Jego młodszy uczeń Miles Davis jest wykonawcą lirycznej interpretacji na trąbkę solo. Ted Gioia mówi, że nagranie Parkera dla Dial Label z 4 listopada 1947 roku „należy uznać za najbardziej poruszające wykonanie ballady w jego karierze.”

Charlie Parker & Miles Davis

Dla Teda Gioia (w ‘The Jazz Standards: A Guide to the Repertoire’), "My Old Flame” jest wyjątkowo interesująca ponieważ napisana jest w tonacji durowej a brzmi jak w molowej oraz zawiera dwa przeciwne style: intymny i skomplikowany, kombinacja, która „formułuje pewien wdzięk ponad standardy interpretacyjne”. Dalej zauważa, że piosenka nie gaśnie lecz jej popularność rośnie i wśród jazzowych muzyków więcej nagrań pojawiło się w XXI wieku niż było razem w latach 30-tych i 40-tych.

The Platters - My old flame (1958)

"My Old Flame” nigdy naprawdę nie osiągnęła sławy i nigdy nie pojawiła się na listach przebojów. Ale nagranie z 1947 roku dokonane przez żartownisia Spike’a Jonesa i jego City Slickers było z pewnością bardzo popularne i jak dużo jego płyt sprzedawało się bardzo dobrze i do dzisiaj jest wznawiane.

Spike Jones - My old flame (singel, 1934)

"My Old Flame” [z “Belle of the Nineties”] Tekst

My old flame, I can't even think of her name, but it's funny now and then
How my thoughts go flashing back again to my old flame
My old flame, my new lovers all seem so tame, for I haven't met a girl
So magnificent or elegant as my old flame

I've met so many who had fascinating ways
A fascinating gaze in their eyes, some who took me up to the skies
But their attempts at love were only imitations of my old flame
I can't even think of her name, but I'll never be the same
Until I discover what became of my old flame

I've met so many who had fascinating ways
A fascinating gaze in their eyes, some who took me up to the skies
But their attempts at love were only imitations of my old flame
I can't even think of her name but I'll never be the same
Until I discover what became of my old flame

“Belle of the Nineties”