W 1977 roku Neil Young sformował nowy zespół nazwany The Ducks, w skład którego wchodził Jeff Blackburn. Zespół ten grał w modnych klubach w Santa Cruz po stawce 3$ za piosenkę. W tamtym czasie powstał utwór "My, My, Hey, Hey (Out Of The Blue)", którego współautorem był Blackburn. Utwór pokazuje jak krótka jest natura sławy i jak trudno jest być znanym artystą."Rock and Roll Is Here to Stay" to piosenka z lat 50-tych zespołu Danny and The Juniors. Young nawiązuje i wspomina artystów z poprzednich dekad: 50-tych (Danny), 60-tych (Elvis) i 70-tych (The Sex Pistols, a w szczególności ich wokalistę Johnny Rottena) by pokazać, że "rock and roll nigdy nie umrze." Utwór znalazł się na albumie 'Rust Never Sleeps' na pierwszej ścieżce.

Hey, Hey, My, My

'Rust Never Sleeps' jest unikalnym dokonaniem Neila Younga i Crazy Horse gdyż jest to album z całkowicie nowym materiałem, w większości nagrany live, który jednak został częściowo dogrywany w studio, a odgłosy reakcji publiczności zostały usunięte. Całość dała niepowtarzalny efekt intymności i intensywności. Album jest w połowie akustyczny i w połowie elektryczny, otwierają go i kończą dwie wersje tej samej piosenki: "Hey Hey, My My".

Rust Never Sleeps, album

"My My, Hey Hey (Out of the Blue)" została nagrana na początku 1978 roku w Boarding House. Na tej ścieżce rockowy kameleon Neil Young w pojedynkę składa hołd punk-rockowi i zapowiada ruch grunge w latach 90-tych. Tekst mówi wprost o krótkotrwałości życia ale przedstawia też pogląd, że ludzie stwarzają pozory, pod którymi jest jednak zdecydowanie bardziej realna rzeczywistość. Young przywołuje też frontmana zespołu Sex Pistols retorycznym pytaniem: "Czy to opowieść Johnny Rottena?", dodając "Lepiej jest się palić gdyż rdza nigdy nie śpi".

Danny and The Juniors

Słynny wers "Lepiej spłonąć niż zardzewieć" jest często przypisywany przyjacielowi Younga - Jeffowi Blackburnowi. Ten wers został uznany za jeden z najsławniejszych tekstów piosenek w historii. Kurt Cobain umieścił go w swoim liście samobójczym. Gdy Young został zapytany przez magazyn Time w 2005 roku o Cobaina w kontekście tej linijki tekstu odpowiedział: "Fakt, że słowa z mojej piosenki były z nim gdy się zabijał głęboko wpłynął na mnie, ale nie sądzę by on zabił się ponieważ ja nie chciałem przeminąć. Nie sądzę, że on zinterpretował tą piosenkę negatywnie. Piosenka jest o artystycznym przeżywaniu a ja uważam, że on miał problem z przeświadczeniem, że się sprzedaje a nie wiedział jak to zatrzymać. Czuł się zmuszany do koncertowych tourów a on wcale tego nie chciał, czuł się zmuszany do wszelkiego rodzaju rzeczy."

The Ducks (Mosley,Craviotto,Blackburn,Young)

Śmierć Cobaina była objawieniem różnego rodzaju, jednym ale nie jedynym było pozostawienie drugiego ruchu punkowego w stanie emocjonalnego chaosu, który wszakże przez ciężki, brawurowy tekst Younga został obrócony w coś tragicznego. Nic dziwnego, że potem to nieszczęsne zdarzenie rzuciło cień na nowy album Younga 'Sleeps with Angels'. Przy czym nie jest tak, że tytułowa piosenka jest adresowana do samobójstwa Cobaina tak bardzo jak "My My, Hey Hey" odnosi się do końca Sex Pistols; to raczej cały ten album jest udręczony implikacjami tego aktu.

Kurt Cobain, list pożegnalny

W filmie Highlander z 1986 roku, łajdak Kurgan przytacza tą piosenkę ludziom w kościele: "Muszę wam coś powiedzieć! Lepiej się spalić niż wyblaknąć!" Ale on rozumie to jako pochwałę jego toczącej się ryzykownej walki o nieśmiertelność w przeciwieństwie do normalnego spokojnego życia. Jest to oczywista metafora bycia rockową gwiazdą.

Johnny Rotten

W biografii Neila Younga, "Shakey", napisanej przez Jimmy McDonougha, Neil zauważa, że idea tej piosenki powstała kiedy improwizował z zespołem Devo. Frazę "Rdza nigdy nie śpi" wypowiedział Mark Mothersbaugh (z Devo), a Neil, który kochał takie improwizacje, przyswoił ją sobie. Young wyjaśnił dlaczego ta fraza przemówiła do niego: "To ma związek z moją karierą. Im dalej jechałem tym więcej musiałem walczyć z korozją. I stało się to dla mnie jak World Series (mecze finałowe ligi MLB). Rywalizacja toczy się o to czy ja skoroduję i ostatecznie nie będę zdolny do ruchu i będę się powtarzał czy też będę się rozwijał trzymając korozję na smyczy."

Mark Mothersbaugh

W 1978 roku Young and Crazy Horse rozpoczęli długi tour, w którym każdy koncert był podzielony na dwie części - jedną gdy Young występował solo z akustyczną gitarą i drugą w pełnym składzie elektrycznym. Prawdziwa wspaniałość albumu 'Rust Never Slepps' leży w jego drugiej elektrycznej części. “Hey Hey, My My (Into the Black)” jest ciemnym, twardym i przesterowanym końcem w porównaniu do sielskiego “Hey Hey, My My (Out Of The Blue)”.

Neil Young & Crazy Horse

Piosenka otwarcie mówi o trudnościach bycia muzykiem rockowym. Według cytatu w Hyper Rust, Neil Young powiedział: "dla mnie esensja rockowego ducha to to, że lepiej palić się jasno niż zanikać gdzieś w nieskończoności. Nawet wtedy gdy jesteś już dojrzałym człowiekiem będziesz myślał 'tak ...powinienem zgnić w nieskończoności niż iść dalej. Rock'n'roll nie patrzy w przód zbyt daleko, rock'n'roll jest teraz. Jest tym co dzieje się w tej sekundzie."

Neil Young

“Hey Hey, My My (Into the Black)” jest najpopularniejszym utworem z tego albumu i pod wieloma względami jest sygnaturą całej kariery Younga. Krytycy przyjęli tę piosenkę (i album) bardzo dobrze w tamtych dniach ale i z biegiem lat. 'Rust Never Sleeps' był też sukcesem komercyjnym wchodząc do Top 20 po obu stronach Atlantyku. W 2003 roku, 'Rust Never Sleeps' znalazł się na 351 pozycji na liście 500 najlepszych albumów w historii, w rankingu magazynu Rolling Stones.

Rust Never Sleeps

My My, Hey Hey (Out Of The Blue)

My my, hey hey
Rock and roll is here to stay
It's better to burn out
Than to fade away
My my, hey hey.

Out of the blue and into the black
They give you this, but you pay for that
And once you're gone, you can never come back
When you're out of the blue and into the black.

The king is gone but he's not forgotten
This is the story of a johnny rotten
It's better to burn out than it is to rust
The king is gone but he's not forgotten.

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.
Hey hey, my my.

Neil Young & Crazy Horse

My My, Hey Hey (Out Of The Blue) (Znikąd)

Mój mój,hej,hej
Rock and roll zostaje
Lepiej spłonąć
niż wyblaknąć
Mój mój,hej,hej

Z błękitu
w ciemność
Dają ci to,
lecz za to płacisz
Kiedy raz odejdziesz,
nigdy nie będziesz mógł wrócić,
Gdy z błękitu przechodzisz
w ciemność.

Króla nie ma
lecz nie jest zapomniany -
Oto historia
Johnn'ego Rottena
Lepiej spłonąć
niż zardzewieć
Króla nie ma
lecz nie jest zapomniany

Hej,hej,mój,mój
Rock and roll nigdy nie umrze
Więcej dla obrazu,
Niż tylko rzut okiem.
Hej,hej,mój,mój...

Hey Hey, My My (Into The Black)

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.
Hey hey, my my.

Out of the blue and into the black
You pay for this, but they give you that
And once you're gone, you can't come back
When you're out of the blue and into the black.

The king is gone but he's not forgotten
This is the story of Johnny Rotten
It's better to burn out 'cause rust never sleeps
The king is gone but he's not forgotten.

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.

Hey Hey, My My (Into The Black) (Donikąd)

Hej, hej, tak, tak
Rock'n'roll nigdy nie zginie
Jest więcej niż obraz
Który dostrzega oko

Znikąd i donikąd
Zapłaciłeś za to, ale dali ci tamto
Gdy odejdziesz nie możesz już wrócić
Gdy pojawiasz się znikąd
I idziesz donikąd

Król odszedł, ale nie zostanie zapomniany
Czy to historia o Johnnym Rottenie?
Lepiej jest spłonąć, bo rdza nigdy nie śpi
Król odszedł, ale nie zostanie zapomniany

Hej, hej, tak, tak
Rock'n'roll nigdy nie zginie
Jest więcej niż obraz
Który dostrzega oko

Neil Young

Battleme - Hey Hey, My My (Sons of Anarchy)

La Bamba to opowieść o Ritchie Valensie, młodym szalonym rock ‘n’ roll’owcu z lat 1950-tych, którego z zapałem i wiarygodnością zagrał Lou Diamond Phillips. Ten film przedstawia nam przejście 17-letniego Ritchie’go , z gitarą w ręce, od biednego końca Kalifornii gdzie mieszkają Latynosi do całkiem odmiennego miejsca. Spotykamy jego barwną rodzinę Amerykanów pochodzenia meksykańskego, która reaguje na jego karierę i sławę dumą ale i też z zawiścią. Widzimy ważne kobiety w jego życiu: ambitną matkę Connie Valenzuela (gra ją Rosana De Soto), przyrodnią siostrę Rosie Morales (Elizabeth Pena) i blond koleżankę z klasy (Danielle von Zerneck), dla której napisał swój pierwszy hit "Donna." Ta piosenka jak i "La Bamba" są wykonywane con brio przez Lou Diamond Philipsa z zespołem Los Lobos, który w filmie występuje jako Tijuana Band. Tragiczna koda filmu nie jest przesadnie eksponowana; jest to raczej calebrowanie życia Valensa a nie mowa pogrzebowa.

La Bamba

Oryginalnie "La Bamba" jest klasycznym przykładem stylu muzycznego son jarocho, który narodził się w meksykańskim mieście Veracruz. Historia odnosi go do pewnego wydarzenia z 1683 roku gdy piraci zaatakowali mieszkańców Veracruz, ludzi wolnych i niewolników. Hiszpańscy oficjele maltretowali niewolników tak straszliwie, że ci podnieśli rebelię nazwaną “Bambarria”, powstanie wszystkich poniżonych przeciw Hiszpanom.

La Bamba, 1987, poster

Większość ludzi nigdy by nie pomyślała, że piosenka "La Bamba" ma afrykańskie związki, a jednak pochodzi ona z Czarnej Afryki i do Meksyku przybyła wraz z niewolnikami. Do Veracruz zostali przywiezieni przez hiszpańskich handlarzy niewolników z Angoli i Kongo, ci z Angoli nazywali siebie ludźmi MBamba. Bamba zaś to ogólna nazwa plemion zamieszkujących wzdłuż rzeki Bamba. Ludzie Mbamba przenieśli do Meksyku swą kulturę, w tym i pieśń z przed 500 lat - La Bambę, która powstała w afrykańskich deszczowych lasach na wysokich płaskowyżach.

Los Lobos grają La Bamba, 1987

Tak więc, piosenka ta połączyła melodię z Afryki z rytmami hiszpańskiego flamenco oraz instrumentacją – używano skrzypiec, gitar, jaranas (gitar meksykańskich) oraz harfy. Śpiewane słowa tej piosenki różniły się wielce gdyż wykonawcy bardzo często je improwizowali. Niektóre wersje utrwaliły się dlatego, że były spopularyzowane przez znane i cenione zespoły, takie jak Mariachi Vargas de Tecalitlan czy Los Pregoneros del Puerto. Tradycję w tym utworze przenosi melodia, która niezależnie od zmiennych tekstów pozostaje taka sama.

El Mariachi

Piosenka jak i taniec do niej były wykonywane na weselach ponieważ tradycja określała go jako taniec ‘miłości’. Państwo Młodzi (lub inne pary tańczące) wykonywały skomplikowane kroki. Np. wers z słowami ‘arriba’ łączony był z krokami z uniesionymi nieco kolanami. Przed końcem piosenki para tańczy w tył i w przód na długiej czerwonej wstędze zwanej listón. Doszedłszy do końca para wiąże wstęgę w węzeł miłości (kokardę) używając tylko stóp. Nie jest to łatwe a para musi podnieść i pokazać wszystkim swoją ‘perfekcyjnie’ związaną kokardę. To naprawdę piękny taniec.

La Bamba dance - Arriba

Najsłynniejszą wersją tego utworu, znaną na całym świecie, jest ta nagrana w 1958 roku przez Ritchie Valensa. Valens urodził się jako Richard Valenzuela w Pacoima, California, z meksykańsko-indiańskich rodziców. Nie mówił dobrze po hiszpańsku ale rozumiał matkę i mówił tzw. Spanglish. Ritchie usłyszał słowa "La Bamby" od ciotki Ernestine Reyes i nauczył się ich fonetycznie, gdyż wzrastał w środowisku anglojęzycznym.

Ritchie Valens

Valens połączył tradycyjną melodię z rockowym uderzeniem, tworząc w ten sposób piosenkę dostępną dla populacji całej Ameryki i zapewniając jej miejsce (i samemu Valensowi) w historii rocka. Utwór posiada prostą formę zwrotka – refren. Oryginalnie ukazała się na stronie B singla z jego pierwszym przebojem „Donna”. "La Bamba" dostała się na listę Top 40 dwa tygodnie przed śmiercią Ritchie Valensa w katastrofie samolotowej, w której zginął również Buddy Holly i Big Bopper.

Donna/La Bamba, 1958

Piosenka ta była stosunkowo niewielkim hitem po wydaniu na singlu w listopadzie 1958 roku. Naprawdę wielkie sukcesy zaczęła święcić po nakręceniu La Bamba - filmu biograficznego o Ritchie Valensie w 1987 roku. Ten obraz był ogromną sprawą gdyż była to pierwsza duża produkcja Hollywood z latynoskim tematem.W Ameryce film został wydany w wersji hiszpańskiej i angielskiej, zaś Coca-Cola wprowadziła sprzedaż wiązaną przeznaczoną dla latynoskiej populacji Stanów Zjednoczonych – populacji, która wzrosła znacząco zarówno pod względem liczebności, jak i wpływów w nadchodzących latach.

Ritchie Valens

Tytułowe nagranie „La Bamby” zagrane przez Los Lobos z 1987 roku wspięło się na sam szczyt list przebojów w USA i Wielkiej Brytanii i pozostawało na pozycji #1 w ciągu trzech tygodni lata 1987 roku. Natomiast wersja Ritchie Valensa z 1958 roku znalazła się na 345 miejscu listy 500 Największych Piosenek Wszechczasów, opracowanej przez magazyn Rolling Stones. Jest to jedyna piosenka na tej liście, która nie jest śpiewana po angielsku. W niezamierzony przez Valensa sposób piosenka o silnym rodowodzie meksykańskim przetarła drogę takim przebojom jak “Twist and Shout” The Beatles i wielu innych utworów po 1962 roku na niej bazujących.

Ritchie Valens - La Bamba, 1987

La Bamba by Ritchie Valens

Para bailar La Bamba
Para bailar La Bamba se necesita una poca de gracia
Una poca de gracia
Pa' mi, pa' ti, ay arriba, ay arriba
Ay, arriba arriba
Por ti seré, por ti seré, por ti seré

Yo no soy marinero
Yo no soy marinero, soy capitán
Soy capitán, soy capitán
Bamba, bamba
Bamba, bamba
Bamba, bamba, bam

Para bailar La Bamba
Para bailar La Bamba
Se necesita una poca de gracia
Una poca de gracia
Para mi, para ti, ay arriba, ay arriba

Para bailar La Bamba
Para bailar La Bamba
Se necesita una poca de gracia
Una poca de gracia
Pa' mi, pa' ti, ay arriba, ay arriba
Ay, arriba arriba
Por ti seré, por ti seré, por ti seré

Bamba, bamba
Bamba, bamba
Bamba, bamba

Los Pregoneros del Puerto śpiewają La Bamba

Tłumaczenie polskie (wg tekstowo.pl)

Żeby tańczyć La Bambę,
Żeby tańczyć La Bambę,
Potrzeba trochę gracji,
Trochę gracji dla mnie i Ciebie
I w górę. I w górę.
I w górę. I w górę.
Dla Ciebie będę, dla Ciebie będę, dla Ciebie będę.

Nie jestem marynarzem.
Nie jestem marynarzem.
Jestem kapitanem, jestem kapitanem, jestem kapitanem.

Bamba Bamba Bamba Bamba
Bamba Bamba Bam

Żeby tańczyć La Bambę,
Żeby tańczyć La Bambę,
Potrzeba trochę gracji
Trochę gracji
Dla mnie i Ciebie
I w górę. I w górę.

Żeby tańczyć La Bambę,
Żeby tańczyć La Bambę,
Potrzeba trochę gracji,
Trochę gracji dla mnie i Ciebie
I w górę. I w górę.
I w górę. I w górę.
Dla Ciebie będę, dla Ciebie będę, dla Ciebie będę.

Bamba Bamba Bamba Bamba
Bamba Bamba Bamba Bamba

La Bamba dance - finał

Tlen Huicani - La Bamba (Son Jarocho)

Chociaż ma swoich krytyków, "Fade to Black" jest bez wątpienia jednym z najważniejszych utworów w historii zespołu Metallica. Ich pierwsza prawdziwa ballada pokazała, że są daleko bardziej przenikliwi by ich płytko zaszufladkować, że są kreatywni w wypowiedzi i nie chcą należeć do sztampowej metalowej młockarni. Była też zapowiedzią czegoś więcej, i rzeczywiście ciemna samobójcza wizytówka Jamesa Hetfielda znamionowała coraz dojrzalsze teksty a gitara Kirka Hammeta gustowne melodie. I chyba bardziej niż jakakolwiek inna piosenka wydana przez Metallikę ta właśnie zapoczątkowała wejście do głównego nurtu muzycznego, co stało się w 1991 roku, gdy zespół nagrał album ‘Metallica’ (aka ‘The Black Album’).

Fade to Black

W 1984 roku Metallica była mało rozpoznawalną grupą (w każdym razie na świecie) i nikt nie myślał, że zmienią heavy metal i hard rock, ale ich utwór "Fade to Black" z albumu ‘Ride the Lightning’ stał się koncertowym hitem i od połowy do końca lat 80-tych był często prezentowany w stacjach radiowych. Prosta melodia z subtelną progresją była całkowicie nieznana zespołom grającym bardzo głośne dźwięki, zaś ograniczony, stłumiony i przygnębiony nastrój odbił się na całym albumie ‘Ride the Lightning’.

‘Ride the Lightning’ album

James Hetfield skomentował tę piosenkę w wywiadzie dla Guitar World, w 1991 roku: ”Ten utwór był dla nas wielkim krokiem. Była pierwszą ładną naszą balladą, stawiającą wysokie wymagania i wiedzieliśmy, że mogliśmy wkurzyć ludzi. ... Napisałem tę piosenkę w New Jersey, w domu przyjaciela. Byłem nieźle zdołowany w tamtym czasie ponieważ nasz sprzęt został skradziony a my zostaliśmy wyrzuceni z domu naszego managera za rozbijanie badziewia i wypicie jego gorzały do dna. To jest samobójcza piosenka i mieliśmy z tego powodu dużo skarg (jeśli już), że dzieciaki zabijają się pod jej wpływem. Jednak dostaliśmy też setki listów od dzieciaków piszących jak rozumieją ten utwór i dzięki niemu poczuli się dużo lepiej.”

James Hetfield

Ten spokojny, w gruncie rzeczy prosty i przejmujący tekst jest groźnie realistyczny i niesie samobójczy klimat. Ta skłonność wkrótce obraca się w nie całkiem stłumioną nienawiść do samego siebie i furię; w połowie utworu tempo wierzga a precyzyjny gitarowy riff galopuje ponad kipiącą złością („wczoraj wydaje się jakby nigdy nie istniało/śmierć wita mnie gorąco, teraz po prostu powiem do widzenia”); piosenka ostatecznie (i odpowiednio) zamiera.

Cliff Burton (basista)

Lars Ulrich wyjawił, że gdy skończyli nagrywać pierwszy album ‘Kill 'Em All’, w zespole zapanowała koncepcja śmierci. Wszystkie koncertowe ‘kawałki’ z albumu ‘Ride the Lightening’ kończyły się jakąś formą śmierci. Za "Fade to Black", która mocno była interpretowana jako dopuszczanie samobójstwa, Metallica była oskarżana o propagowanie śmierci.

Lars Ulrich

Struktura "Fade to Black" spodobała się członkom zespołu gdyż stała się wzorem dla kolejnych ballad nagrywanych przez Metallikę. Widać wyraźne dwie części: w pierwszej dominuje melodyczny, spokojny nastrój (co kojarzy się, a jakże, z balladami), druga połowa staje się agresywna z dominującą rolą prowadzącej gitary. Kirk Hammett: „Podwoiliśmy pierwsze solo, ale już dużo trudniej było podwoić drugie w połowie (utworu) dlatego, że było powolne a to daje mnóstwo przestrzeni w tym. Później, zrozumiałem, że sharmonizowałem w dziwny sposób – molowa tercja, durowa tercja i kwinty. W rozszerzonym solo w końcu nie byłem całkiem pewny co mam zagrać. Byliśmy w Danii przez pięć czy sześć miesięcy i tęskniłem za domem. Mieliśmy także problem za zarządzaniem. Przez to piosenka okazała się posępna, a my wszyscy byliśmy przygnębieni i zdołowani. Myślałem o depresyjnych rzeczach gdy robiłem to solo, i to naprawdę pomogło.”

Kirk Hammett

Zanim ukazała się ballada "Fade to Black" większość piosenek heavy metalowych i hard rockowych nie wnikała zbyt głęboko w psychikę człowieka; niektóre traktowały o śmierci lecz zwykle w rysunkowy, gotycki lub mistyczny sposób. "Fade to Black" pomógł heavy metalowym grupom uzyskać większą wiarygodność pisanych utworów, a Metallica kontynuowała tą obrazową, realistyczną metaforykę w nowych piosenkach nagrywanych w kolejnych albumach w latach 80-tych.

Fade to Black

Fade To Black lyrics

Life it seems will fade away.
Drifting further everyday.
Getting lost within myself.
Nothing matters, no one else.
I have lost the will to live.
Simply nothing more to give.
There is nothing more for me.
Need the end to set me free.

Things not what they used to be.
Missing one inside of me.
Deathly lost, this can't be real.
Cannot stand this hell I feel.
Emptiness is filling me
to the point of agony.
Growing darkness, taking dawn.
I was me, but now he's gone.

No one but me can save myself, but it's too late.
Now I can't think, think why I should even try
Yesterday seems as though it never existed.
Death greets me warm, now I will just say goodbye.

Goodbye...

Fade To Black – Ściemnienie (tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Życie chyba kiedyś zaniknie
Odpływając coraz dalej z każdym dniem
Zagubiony wewnątrz samego siebie
Nikt i nic nie ma już znaczenia

Utraciłem wolę życia
Nic już więcej dać nie mogę
Nic już więcej nie dostanę
Czekam na koniec, który przyniesie mi wolność

Nic już nie jest takie jak dawniej
Czegoś brak w głębi mej duszy
Na śmierć zatracony, to nie może dziać się naprawdę
Nie wytrzymam już tego piekła

Wypełnia mnie pustka
Agonia jest już coraz bliżej
Coraz większy mrok wypełnia każdy świt
Kiedyś byłem sobą, teraz tego kogoś nie ma

Tylko ja sam mógłbym się uratować, lecz jest już za późno
Nie mogę już myśleć, myśleć o tym dlaczego miałbym spróbować?

Wczorajszy dzień chyba nigdy nie istniał
Śmierć wita mnie czule
A ja mogę się już tylko pożegnać

Metallica, 1984

Metallica - Fade To Black (Live at The VH1)

W klasycznym przykładzie wziętym z życia imitującego sztukę – a precyzyjnie to okładkę albumu – sztormowe chmury pojawiły się złowieszczo na horyzoncie kariery Deep Purple, legendarnych brytyjskich hard rockerów, po wydaniu w listopadzie 1974 roku, ich dziewiątego albumu studyjnego ‘Stormbringer’. Blackmore odszedł zakładając Rainbow wkrótce po wydaniu albumu. Głównym powodem odejścia Blackmore’a były obawy o wpływy wniesione przez nowych członków zespołu: David Coverdale’a i (zwłaszcza) Glenna Hughesa. Album zamyka niesamowity "Soldier of Fortune", napisany przez Blackmore’a i Coverdale’a, który jest łagodną, powolną balladą, (przez wielu uważaną za klasykę Deep Purple), w której Coverdale pokazał pełny zakres swego wspaniałego głosu.

Soldier of Fortune

Zespół Deep Purple powstał w Hertford, w Anglii, w 1968 roku, a pierwszy skład obejmował: Ritchie Blackomore’a, wokalistę Roda Evansa, basistę Nicka Simpera, klawiszowca Jona Lorda i perkusistę Iana Paice’a. Trzeci LP, self-titled, Deep Purple zwiększył ambicje muzyczne w kierunku złożoności i intensywności piosenek. Przyczynił się do tego Jon Lord swoimi klawiszowymi wycieczkami z muzyki poważnej. Wkrótce po wydaniu tego albumu odprawiono Evansa i Simpera. Zespół wystartował odświeżony po przyjściu śpiewaka Iana Gillana i basisty Rogera Glovera z grupy Episode Six.

Deep Purple 1968 - 1969

Wydanie w 1970 roku płyty ‘Deep Purple in Rock’ zwiastowało początek najbardziej kreatywnego ich okresu i wielkich komercyjnych sukcesów. Na Wyspach Brytyjskich sprzedano ponad milion egzemplarzy płyty, a wydany następnie singiel "Black Night" wspiął się na szczyty brytyjskiej listy przebojów. Wydany rok później album ‘Fireball’ również pokazał duży hit "Strange Kind of Woman." "Smoke on the Water" z multi-platynowego klasycznego albumu ‘Machine Head’ wskoczył w Ameryce w połowie 1972 roku do U.S. Top Five i ulokował Deep Purple w elicie zespołów rockowych.

Deep Purple 1969 - 1973

Jednakże długotrwałe różnice w tworzeniu między Blackomorem i Gillanem odepchnęły tego drugiego z zespołu jeszcze w tym samym roku, a niedługo potem również Glovera. W ich miejsce przyszli: wokalista David Coverdale i basista Glenn Hughes. W nowym składzie grupa nagrała w 1974 roku album ‘Burn’, a Gillan sformował zespół pod swoim nazwiskiem. Zarówno ‘Burn’ jak i ‘Stormbringer’ weszły do Top 10 najlepszych albumów, ale Blackmore czuł coraz większe niezadowolenie kierunkiem, w którym idzie Deep Purple i w maju 1975 roku opuścił go. Założył grupę Rainbow z wokalistą Ronnie Jamesem Dio.

Deep Purple 1973 - 1974

“Soldier of Fortune” jest niezapomnianą i wspaniale piękną piosenką z perfekcyjną linią melodyczną, świetnie pasującą do zmęczonego i steranego głosu Coverdale’a tak jak i do dramatycznego brzmienia gitary Blackmore’a, jednego z najlepszych gitarzystów rockowych.

Ritchie Blackmore & Ronnie James Dio

W biografii Blackmore’a autorstwa Jerry Blooma “Black Knight. Ritchie Blackmore”, były prowadzący gitarzysta mówi, że "Soldier Of Fortune" „... jest jednym z jego ulubionych songów. Tam jest kilka takich średniowiecznych akordów.” Ta powolna, sentymentalna ballada była napisana współnie z Coverdalem do pierwszego ich współnego albumu ‘Deep Purple Mark Three.’ Na nieszczęście reszta zespołu nie lubiła tej piosenki, jednak Blackmore grał ją po opuszczeniu supergrupy, nawet w Blackmore's Knight, gdzie żeński głos Candice Night nie pasował tak jak Davida Coverdale’a, nie był na miejscu.

Glenn Hughes & David Coverdale

Coverdale po opuszczeniu Deep Purple założył Whitesnake. Ten ‘zielony’ młody śpiewak z 1974 roku stał się awanturniczym supergwiazdorem i nawet zatrudniał byłych założycieli Purple – Jona Lorda (klawisze) i Iana Paice’a (bębny). Tymczasem i Jon Lord też nie zrezygnował z tej piosenki. On odszedł z Deep Purple dopiero w 2002 roku i sformułował grupę, z którą objeżdżał świat ‘Concerto for Group and Orchestra,’ oczywiście z kilkoma utworami z przeszłości granymi teraz z orkiestrą. W 2009 roku włączył "Soldier Of Fortune" do repertuaru. „Kocham ten utwór, mimo, że ja go nie napisałem”- mówił Jon.

Jon Lord

Aczkolwiek Deep Purple nigdy nie wydali jej na singlu i dlatego nigdy nie była umieszczana na listach przebojów, przez lata rósł kult tej piosenki a covery nagrali m.in. Whitesnake, Opeth, Black Majesty.

Deep Purple - Stormbringer, 1974

Deep Purple - Soldier of Fortune, lyrics

I have often told you stories
About the way
I lived the life of a drifter
Waiting for the day
When I'd take your hand
And sing you songs
Then maybe you would say
Come lay with me love me
And I would surely stay

But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune

Many times I've been a traveller
I looked for something new
In days of old
When nights were cold
I wandered without you
But those days I thougt my eyes
Had seen you standing near
Though blindness is confusing
It shows that you're not here

Now I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune
Yes, I can hear the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune

Whitesnake play 'Soldier of Fortune' (acoustic)

Najemnik (Tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Często opowiadałem Ci historie 
o tym jak 
przez całe życie błąkałem się bez celu 
czekając na dzień 
kiedy wezmę cię za rękę
i będę śpiewał Ci piosenki 
wtedy może byś powiedziała 
połóż się ze mną i kochaj mnie 
I wtedy na pewno bym z tobą został 

Ale czuję się coraz starszy 
i piosenki które śpiewałem 
są echem w oddali
jak dźwięk 
młyna kręcącego się w kółko 
chyba zawsze pozostanę 
poddanym losu

Wiele razy byłem podróżnikiem
szukałem czegoś nowego 
w minionych dniach
Gdy noce były zimne 
błąkałem się bez ciebie 
ale w tamtych dniach myślałem, że moje oczy 
widzą Ciebie stojącą blisko 
jednak takie zaślepienie zawodzi
i pokazuje, że Ciebie tu nie ma 

Teraz czują się coraz starszy 
i piosenki które śpiewałem 
są echem w oddali
jak dźwięk 
młyna kręcącego się w kółko 
chyba zawsze pozostanę 
poddanym losu

tak, słyszę dźwięk 
kręcącego się młyna 
chyba na zawsze pozostanę 
poddanym losu
chyba na zawsze pozostanę 
poddanym losu

David Coverdale

Zespół The Troggs wystartował ze swoim najsławniejszym utworem czyli „Wild Thing”. Fama tej piosenki była tak mocna, że do zespołu przylgnął stereotyp prawdziwych jaskiniowców. Troggs rzeczywiście zaoferowali sprośne uderzenie nie tylko w tej jednej piosence, jednak nie wolno przeoczyć ich niespodziewanych łagodnych i czułych ballad. Nie ma żadnego i bardziej znanego przykładu niż "Love Is All Around" – Top Ten Hit w 1968 roku (i ich jedyny wielki przebój w Ameryce poza oczywiście "Wild Thing").

Love Is All Around

Troggs mieli „trójkierunkowego konika”. Ich nasłynniejszy styl to brudny, wypaczony, ‘jaskiniowy’ garage rock i jasne jest, że to ten styl, w którym prześcignęli innych, tworząc nowy rodzaj rocka: tak subtelny jak brontosaur wpychający swój łeb przez okno, tak nieprofesjonalny jak ktoś, kto gra pierwszy raz na gitarze i czasem tak chwytliwy jak miejscowy hymn. 'Wild Thing' był tego gatunku kulminacją i chociaż nigdy potem nie nagrali czegoś tak pierwotnego i dzikiego to jednak niekiedy się zbliżali, zwłaszcza na początku kariery.

The Troggs

Drugi „konika bieg” to guma balonowa (bubblegum) czyli styl dziecinny – faktycznie guma balonowa i garage rock mają ze sobą wiele wspólnego, czyż nie? Prostota, niedobór, atmosfera ‘do momentu’ ... ogółem, garage rock to bubblegum podany z szybkością, zniekształceniem i nieokrzesaniem. Troggs czasami pozbywali się surowości i wypaczenia i zostawali z szkieletową bubblegum i znowu, niekiedy to grało, niekiedy zupełnie nie, ale w każdym przypadku byli poprzednikami takich zespołów jak np. Ramones.

No i ostatni „skok konika” Troggsów to czułe i naiwne ballady. Zespołem hard rockowym wtedy na pewno nie byli, regularnie za to pozwalali sobie na odrobinę wewnętrznej sprzeczności gdy wokalista Reg Presley w jednej piosence brzmiał jak maniak seksualny a w następnej śpiewał jak zwycięzca konkursu na kochającego Romeo. To jest niewdzięczny genre i chociaż wiele ballad można porównać z utworami The Troggs to nie chodzi o to by słuchać tylko takie jak 'Love Is All Around'.

The Troggs

Lider Troggsów, Reg Presley napisał tę piosenkę w 10 minut (podobno). Zainspirował go zespół Joy Strings Salvation Army, który oglądał w TV. Presley wspominał tamto natchnienie w lipcowej edycji magazynu Mojo z 2011 roku: „Wróciliśmy z Ameryki, zapachniał niedzielny obiad, phaaaaw ...po 25 latach hamburgerów – pocałowałem żonę i małą czteroletnią córeczkę. Poszliśmy do salonu i te dziewczyny z Armii Zbawienia - The Joystrings – były w telewizji, stukające tamburynami i śpiewające coś jak Love Love Love. Podszedłem to wyłączyć, przyklęknąłem i usłyszałem linię basową (śpiewającą) doom, doomdoom, doomdoom, doomdoom, doom i przyszło do mnie: 'I feel it in my fingers, I feel it in my toes. My wife, my kid… And so the feeling grows.'"

Reg Presley

Piosenkę otwiera łagodny, filuterny i kołowy gitarowy riff z lekkim wsparciem rytmicznym w tle, jakby odgłosy stukania metronomu. Śpiew Rega Presleya często był połączeniem sardonicznego poczucia banału z hamowaną furią, ale w tym wykonaniu cały zespół był szczery w miłosnej melodii, jakby błyskotliwie chcieli pokazać obraz odczuwania dreszczy w palcach rąk i nóg. Wokal jest albo podwajany albo wzmacniany w tle, gdy zespół śpiewa unisono z Regiem. Ciągła wznosząca się melodia jest prosta lecz przymilna, zaś do podstawowego akompaniamentu gitar w końcowej części dołączają instrumenty smyczkowe. "Love Is All Around”, podsumowując, jest jedną z urzekających ballad flower-power hippiesowskiej ery.

Love Is All Around, singel 1967

Piosenka była wydana po raz pierwszy na singlu w UK, w październiku 1967 roku i osiągnęła pozycję #5 na brytyjskiej liście przebojów. W Ameryce w notowaniach Hot 100 najwyższe miejsce, siódme, uzyskała w maju 1968 roku, notowana była przez 16 tygodni i w całym roku 1968 była na 40-tym miejscu. Na angielskiej liście UK Singles Chart Top 50 singel zadebiutował na miejscu 50, a najlepsze, piąte miejsce osiągnął 22 listopada 1967 roku. Największy sukces był dziełem nie Troggsów lecz zespołu Wet Wet Wet. Ich nagranie do filmu „Cztery wesela i pogrzeb” stało się w Anglii wielkim hitem w 1994 roku. Przez 15 tygodni to wykonanie było na szczycie brytyjskich list przebojów, zostając najlepiej sprzedającym się singlem w całym roku. Wersja zespołu R.E.M. ukazała się na stronie B singla z 1991 roku - "Radio Song". Wykonali ją też podczas pierwszego występu w programie MTV's Unplugged w tym samym roku.

Wet Wet Wet - Love Is All Around, poster

The Troggs chcieli utemperować swój pierwszy obraz serią ballad. Nie były one złe i kilka z nich zostało brytyjskimi przebojami, jednak nie były one tak świetne jak ich pierwsze single, które ukształtowały wyraźny sposób postrzegania zespołu. "Love Is All Around", który przywrócił ich na listę American Top Ten w 1968 roku, był najlepszą próbą w tym stylu. Był to też ostatni wielki hit Troggsów uznany po obu stronach Atlantyku.

Love Is All Around, Fontana Records 1967

Love Is All Around by Reg Presley

I feel it in my fingers, I feel it in my toes.
Well love is all around me, and so the feeling grows.
It´s written on the wind, it´s everywhere I go.
So if you really love me, come on and let it show.

You know I love you, I always will.
My mind's made up by the way that I feel,
There´s no beginning, there´ll be no end
Cause on my love you can depend.

I see your face before me as I lay on my bed
I kinda get to thinking, of all the things you said.
You gave your promise to me, and I gave mine to you.
I need someone beside me in everything I do.

You know I love you...........(etc)

It´s written on the wind..........(etc)

Come on and let it show
Come on and let it show
Come on and let it show

Love Is All Around, Fontana Records 1967

Love Is All Around (Miłość jest wszędzie dookoła) (tekstowo.pl)

Czuję ją w palcach
Czuję ją w stopach
Miłość, która jest wszędzie dookoła mnie
I uczucia, które dojrzewają

To jest zapisane we wietrze
Jest wszędzie, gdzie idę
Więc jeśli naprawdę mnie kochasz
Chodź i pokaż to

Wiesz, że cię kocham, zawsze będę
Moje myśli podporządkowane są uczuciom
Nie ma początku, nie będzie zakończenia
Bo na mojej miłości możesz polegać

Widzę cię naprzeciw mnie
Kiedy leżę w łóżku
Nie mogę myśleć o tym,
Co mi powiedziałaś

Dałaś mi swoje słowo, ja dałem ci moje
Że potrzebuję kogoś przy mnie we wszystkim, co robię

Wiesz, że cię kocham, zawsze będę
Moje myśli podporządkowane są uczuciom
Nie ma początku, nie będzie zakończenia
Bo na mojej miłości możesz polegać.

Wet Wet Wet - Love Is All Around, Single 1994

We wrześniu 2012 roku w wywiadzie dla magazynu Mojo, Ray Davies z grupy The Kinks opowiadał taką historię : „Najśmieszniejsza rzeczazdarzyła się wtedy gdy mój wydawca przyjechał do mnie podczas touru by powiedzieć, że The Doors wykorzystało riff z ‘All Day And All Of The Night’ w swojej piosence ‘Hello, I Love You.’ Powiedziałem, że może lepiej zamiast oskarżać powinniśmy skłonić ich do przyznania się ? Mój wydawca na to – ‘Oni wiedzą i dlatego należy ich skarżyć.’ (śmiech). Jim Morrison nie zaprzecza i to dla mnie było najważniejsze. Najważniejsze na teraz jest (pomysł) co mamy zrobić z tym dalej.” (Ostatecznie sąd wydał wyrok nakazujący The Doors wypłatę tantiem autorom riffu czyli The Kinks.)

All Day and All of the Night

Utwór ten napisał Ray Davies. Mówił o nim tak: „neurotyczna piosenka – młodziutka, obsesyjna i seksualnie zaborcza.” Oryginalnie wydany w 1964 roku "All Day and All of the Night" był następcą ich pierwszego wielkiego hitu „You Really Got Me.” Piosenka ma znaczący wzburzony riff gitarowy podobnie jak jej poprzednik, ale ten jest bardziej złożony z akordem B poprzedzonym przez F i G. Oba hity są podobne w swej strukturze rytmicznej, z podobnymi chórkami, progresjami i brzmieniem gitarowych solówek. ‘All Day’ osiągnął drugie miejsce wśród przebojów w Anglii, zaś na listach Billboardu w USA uzyskał miejsce siódme.

Ray Davies

Zespół The Kinks został sformowany w 1963 roku, z inicjatywy braci Ray’a i Dave’a Daviesów. Ray był wokalistą i niekiedy grał też na gitarze, Dave był prowadzącym gitarzystą. Nazwali się The Ravens. Dołączył do nich przyjaciel Raya z gitarą basową Peter Quaife, a perkusistą został Mickey Willett. Pierwszy utwór Raya "I Took My Baby Home", który nagrali przesłali do wytwórni płytowej Pye Records w końcu 1963 roku. Spodobał się i w następnym 1964 roku podpisali z Pye kontrakt nagraniowy. Zanim to nastąpiło Willeta zastąpił na bębnach Mick Avory. Nagrali pierwszy singel, cover Little Richarda "Long Tall Sally" i po jego wydaniu zmienili nazwę na The Kinks.

The Kinks, 1964

Mimo, że nie byli tak odważnie innowacyjni jak The Beatles ani tak popularni jak Rolling Stones czy Who, The Kinks byli jednym z najważniejszych zespołów tzw. Brytyjskiej Inwazji. Jak większość zespołów tamtej ery rozpoczynali od R&B i bluesa. W przeciągu czterech lat stali się najbardziej angielskim zespołem z wszystkich im współczesnych, korzystając z brytyjskiego musicalu i tradycyjnego popu ale też czerpiąc z country, folku i bluesa.

The Kinks - All Day and All of the Night, 1964

Jednak dla Ameryki w połowie lat 60-tych wersja Cool Britannia prezentowana przez Kinksów była o jeden most za daleko – zagmatwany melanż robotniczej wściekłości z fircykowatym panseksualizmem, który był tak niechlujny jak grupowy, hałaśliwy i pasjonujący live show. W następstwie katastrofalnego touru z roku 1965 dostali zakaz (z niejasnych powodów) wstępu do USA na następną część dekady, okradając ich tym samym z potencjanych korzyści dostępu do największego rynku muzycznego. Z drugiej strony patrząc wydaje się, że skazanie Kinksów na ‘prowincjonalizm’ dało w efekcie najlepsze utwory Ray Daviesa.

The Kinks podczas Touru w USA, 1965

"All Day and All of the Night" był pierwszym rockowym utworem heavy metalowym, zanim po pięciu latach heavy metal pojawił się jako gatunek. Prawdą jest, że nikt przedtem nie zagrał takiego solo gitarowego jak Dave w tym utworze. Dave Davies twierdził, że ta piosenka była tam gdzie „znalazł swój głos”, mówiąc dalej „Lubiłem takie brzmienie gitary jak w ‘All Day And All Of The Night', drugim singlu jaki mieliśmy. Kiedy inni unowocześniali wzmacniacze mnie nie bardzo to się podobało i próbowałem wybrnąć z dotychczasowymi. Nigdy nie lubiłem Marshalli gdyż brzmią jak każdy inny. Kiedy ja zacząłem używać Peavey ludzie mówili ‘Nikt nie używa Peavey poza zespołami country and western (śmiech)’. Przestrajałem je każdego wieczora. Spróbowałem dwa Peavey’e razem i to było to.”

The Kinks, Londyn 1964

”All Day And All Of The Night” pozostaje sam w sobie jako mocne dwie i pół minuty surowego, intuicyjnego, pędzącego rock and rolla. Slide’owe akordy gitary są nieco bardziej kompleksowe niż poprzednio, dodając trochę więcej swingu, w skądinąd trudnym rytmie wybijanym przez Micka Avery, który nigdy nie opuszcza okazji do podwójnego uderzenia w werbel, w trakcie całego nagrania. Dźwięk gitary jest nawet za bardzo przestrojony i brudny a Dave Davies grając swoje anarchiczne solo podnosi napięcie koślawiąc tonację aż do punktu kulminacyjnego. Przez ”All Day And All Of The Night” The Kinks odstawili się od stylu klasycznego rocka i zaproponowali nowe szorstkie i zwichrzone brzmienie, które korzystając z przesterowania wzmacniaczy stało się obowiązkowym gitarowym dźwiękiem w nadchodzących latach.

The Kinks - All Day and All of the Night, Live on TV

The Kinks - All Day and All of the Night, lyrics

I'm not content to be with you in the daytime
Girl I want to be with you all of the time
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time

All day and all of the night
All day and all of the night
All day and all of the night

I believe that you and me last forever
Oh yeah, all day and nighttime yours, leave me never
The only time I feel alright is by your side
Girl I want to be with you all of the time

All day and all of the night
All day and all of the night
Oh, come on

I believe…

The Kinks - All Day and All of the Night, Pye 1964

The Kinks - All Day and All of the Night (Cały dzień i całą noc) (wg tekstowo.pl)

Nierad jestem, gdy dzień tylko łączy nas,
pragnę z tobą być, dziewczyno, cały czas.
Czuję się dobrze tylko będąc przy twym boku,
chcę być z tobą nieustannie rok po roku.

Cały dzień i całą noc, cały dzień i całą noc,
cały dzień i całą noc.

W naszą wspólną wieczną przyszłość wierzyć chcę.
Będę twój przez całą dobę, nie zostawisz mnie.
Czuję się dobrze tylko będąc przy twym boku,
chcę być z tobą nieustannie rok po roku.

Cały dzień i całą noc, cały dzień i całą noc,
cały dzień i całą noc.

Nikt nie przewidywał, że “Back to the Future” będzie na szczycie U.S. box office przez 11 tygodni, że zarobi więcej pieniędzy niż jakikolwiek inny film z 1985 roku i że po 30-tu latach nadal będzie wyznacznikiem pop kultury lubianym przez pokolenia. Intepretacja Marty’ego McFly piosenki “Johnny B. Goode” w Enchantment Under the Sea (Szkole tańca) była prawdopodobnie przełomowym momentem, który zapewnił temu filmowi wysokie miejsce w historii. Ten 17-stoletni bohater filmu wygrał publiczność będąc zarówno całkiem na czasie jak i uroczo popieprzonym – obie te jego strony widać jak na dłoni podczas uniesienia z jakim wykonuje rock and rollowy hit Chucka Berry. Cała ta scena nasycona jest latami 1950-tymi – nostalgia, figlarne dowcipy, grepsy, ekscytujący ścisk ludzi na parkiecie i muzyka – wszystko to dostarcza widzowi wiele pięknych chwil a emocje niosą się nad publicznością przenosząc je poprzez czas i scena od razu staje się klasykiem.

Johnny B. Goode

Dawno temu rock and roll był idiomem, który umożliwiał młodym ludziom z skromnego otoczenia wyrwać się z biedy i zrobić nazwisko znane szeroko. To było zanim potomkowie bogatego ziemiaństwa zaczęli udawać wyrzutków i tworzyć zespoły takie jak Wallflowers czy Strokes, które grały gatunek muzyki dobrze określony jako plutocrap: urocze lecz bez znaczenia, nieistotne.

Michael Fox jako Marty McFly

Według oficjalnej wersji wydarzeń, dostarczonej do magazynu Rolling Stone przez samego Berry’ego utwór jest autobiograficzny: Biedny chłopak z wiejskiego kąta na Głębokim Południu, niezbyt wykształcony z niewielkimi nadziejami na mistrzostwo gry na gitarze elektrycznej zostaje liderem sławnego zespołu. W rzeczywistości Berry nie pochodził z Południa. Dorastał na Goode Avenue w Saint Louis, z niezwykłego miasta na Środkowych Zachodzie, kosmopolitycznego ale z bogatymi tradycjami muzycznymi.

St. Louis, Goode Avenue

„Ta piosenka narodziła się podczas pierwszego touru (1955), który przeniósł mnie do Nowego Orleanu, miejsca, które od dawna chciałem odwiedzić odkąd usłyszałem śpiewającego Muddy Watersa ‘Idąc w dół do Luizjany drogą za słońcem’” – pisał Berry w swojej autobiografii. „Inspiracja przyszła z wielu stron, trochę z opowieści mojego ojca, z emocji gdy widziałem swoje czarne nazwisko na plakatach we wszystkich miasteczkach, w jednym z nich przemieniło się to wszystko w ‘Johnny B. Goode.’ ”

Chuck Berry

Tytułowy Johnny był znanym klawiszowcem często występującym z Berrym. Tekst powstał w ciągu dwóch tygodni w „cyklicznych podejściach”. Powtarzającą się w refrenie frazę “Go Johnny Go” umieścił Chuck na pamiątkę matki, która go stale popierała i zachęcała, inne motywy także miały rodzinne korzenie. „Ja rozmawiałem z moim pradziadkiem żyjącym w małej chatce na terenie wiecznie zielonym”, pisał Berry. „Ożywiłem tamtą erę historią o kolorowym chłopcu nazywającym się Johnny B. Goode’ ... ale pomyślałem ,że to mogłoby uprzedzić do mnie białych fanów ... więc zmieniłem słowa na ‘country boy.’”

Chuck Berry

“Johnny B Goode” zrealizowali Leonard and Phil Chess, założyciele sławnej wytwórni płytowej z Chicago, Chess Records. Berry’ego zaprosił do Chess legendarny bluesman Muddy Watersa, który podobno zajęty był malowaniem muru studio nagrań gdy bardzo młody Mick Jagger przyszedł zwiedzać budynek wytwórni.

Johnny B. Goode, singel 1958

Otwierający piosenkę gitarowy riff Chuck Berry wziąl bezpośrednio, nutę po nucie, z otwierającego solo gitarowego utworu Louisa Jordana "Ain't That Just Like a Woman" (1946), granego przez Carla Hogana. Jednak ani wstęp ani solo nie są zagrane naraz. Chuck Berry nagrał intro razem z gitarą rytmiczną i dograł na to brakujące solo.

Chuck Berry

Singel został nagrany 29 lub 30 grudnia 1957 roku, gdzie Berry’emu towarzyszyło swingujące blues trio: Willie Dixon (kontrabas), Lafayette Leake (piano) i Fred Below (bębny). Ta sama sesja przyniosła jeszcze dwa inne przeboje: “Reelin’ and Rockin’ ” oraz “Sweet Little Sixteen.”

Chuck Berry - Johnny B. Goode

“Johnny B Goode” stał się pierwszym rock and rollowym przebojem, który zyskał status rock’n’rollowej gwiazdy. Ten gwiazdorski status trzyma do dziś a na dodatek trafił też na salony muzyki popowej. Billy Altman napisał we wprowadzeniu do The Chuck Berry Box (MCA), że ten utwór tak mocno zakorzenił się w amerykańskiej kulturze, że trudno sobie wyobrazić czasy kiedy go nie było. Dzięki astronomowi Carlowi Saganowi piosenkę tę może poznać cały wszechświat gdyż jego nagranie zostało umieszczone w próbniku sondy kosmicznej Voyager 1, która podąża w dal już bardzo daleko od Ziemi.

John Lennon & Chuck Berry śpiewają Johnny B. Goode

“Johnny B Goode” jest najświetniejszym przykładem poezji Berry’ego w ruchu. Sekcja rytmiczna kołysze jak pociąg towarowy, Berry zaś kłuje pojedynczą nutą, brzmiąc w refrenie i składając dźwięki "jak bijący dzwon" – perfekcyjne wyjaśnienie jak rock & rollowa gitara może dać nam tak wspaniałe przeżycia.

Chuck Berry

Johnny B. Goode, tekst angielski

Deep down Louisiana close to New Orleans
Way back up in the woods among the evergreens
There stood a log cabin made of earth and wood
Where lived a country boy named Johnny B. Goode
Who never ever learned to read or write so well
But he could play the guitar just like a ringing a bell

Go go
Go Johnny go
Go
Go Johnny go
Go
Go Johnny go
Go
Go Johnny go
Go
Johnny B. Goode

He used to carry his guitar in a gunny sack
Go sit beneath the tree by the railroad track
Oh, the engineers would see him sitting in the shade
Strumming with the rhythm that the drivers made
People passing by they would stop and say
Oh my that little country boy could play

Go go
Go Johnny go
Go
Go Johnny go
Go
Go Johnny go
Go
Go Johnny go
Go
Johnny B. Goode

His mother told him "Someday you will be a man,
And you will be the leader of a big old band.
Many people coming from miles around
To hear you play your music when the sun go down
Maybe someday your name will be in lights
Saying Johnny B. Goode tonight."

Go go
Go Johnny go
Go go go Johnny go
Go go go Johnny go
Go go go Johnny go
Go
Johnny B. Goode

Chuck Berry

Johnny B. Goode!, tłumaczenie wg tekstowo.pl

Daleko stąd w Louisanie tuż przy Nowym Orleanie
Wśród wiecznie kwitnących lasów
Stała chatka z drewna i ziemi
W której mieszkał chłopiec zwany Johnny B Goode
Nie umiał najlepiej pisać ani czytać
Ale za to umiał grać na gitarze, tak że mucha nie siadała

Dawaj Johnny, dawaj x4

Johnny B. Goode! *

On nosił gitarę w pokrowcu na strzelbę
Siadał pod drzewem koło torów kolejowych
Robotnicy obserwowali go , jak siedzi w jego cieniu
Brzdąkającego w rytmie podawanym przez kierowców
Ludzie, którzy przechodzili
Zatrzymywali się i mówili:
Ojej, ten gość naprawdę umie grać

Dawaj Johnny, dawaj x4
Johnny B. Goode!

Mama powiedziała mu: gdy pewnego dnia będziesz mężczyzną
Staniesz na czele wielkiej kapeli
Gdy słońce już zajdzie zjedzie się wiele ludzi
By słyszeć jak grasz
Może kiedyś będziesz na neonach
Krzyczących Johnny Be Goode!

Dawaj Johnny, dawaj
Johnny B. Goode!

* Fonetycznie "Johnny B. Goode" odpowiada zwrotowi "Johnny, be good", czyli "Johnny, bądź dobry" - dobry zarówno w znaczeniu "miły, grzeczny, kulturalny itd.", ale w tej piosence bardziej "świetny, mający duże umiejętności".

Peter Tosh - Johnny B. Goode (reggae)

“[W tej piosence] był riff, oryginalny, wielki riff do zagrania i gdziekolwiek graliśmy go na żywo zawsze wychodziło to wspaniale. Graliśmy go na dwie gitary a ludzie widzieli w tym pastisz Lennona, jakieś Lennon-is czy Lennon-esque. Z czym ja się nie zgadzam. Co prawda to mógł być utwór Beatlesów. Ja z Johnem mogliśmy zaśpiewać go bardzo dobrze.” (Paul McCartney)

Let Me Roll It

"Let Me Roll It" jest piosenką McCartney’a i Wings. Ukazała się na albumie ‘Band on the Run’ wydanym w 1973 roku. Została też wydana na singlu „Jet”, na stronie ‘B’, na początku roku 1974. Wielu krytyków interpretowało ją jako echo produkcji albumu Lennona i Plastic Ono Band a także singla ‘Cold Turkey.’ „Ja nadal uważam, że mój utwór nie brzmi jak jego [Johna Lennona], ale to jest wasza opinia. Ja mogę nie zgadzać się z tym, że wam to brzmi w taki sposób.” – Paul McCartney

Band On The Run, album

McCartney napisał melodię “Let Me Roll It” na swojej farmie High Park Farm w Szkocji. Podobieństwa do dubiutującego albumu Lennona były jednak widoczne: echo wokalne, ciężki bass i ostra gitara prowadząca – skojarzenia były nieuchronne. "'Let Me Roll It' nie był pomyślany jako pastisz Lennona chociaż zastosowane przeze mnie echo brzmi bardziej jak Lennona niż moje. Ale przecież taśmowe echo nie jest wyłącznością Johna.No i musicie pamiętać, że mimo różnych mitów było mnóstwo podobieństw między nami, w sposobie myślenia i w tym jak pracowaliśmy.” ---Paul McCartney w Club Sandwich.

Paul McCartney & Wings, 1974-1975

Jest też interpretacja taka, że Paul zaoferował Johnowi gałązkę oliwną po rosnącym, po rozstaniu Beatlesów rozgoryczeniu, któremu John dał wyraz w utworze "How Do You Sleep?." Jednak w wywiadzie dla magazynu Clash z 2010 roku McCartney mówił, że to było coś więcej niż tylko ‘uśmierzająca’ piosenka: "'Let Me Roll It' nie było do Johna, to było po prostu w stylu Beatlesów, który Johnowi był szczególnie znany. Faktycznie użyłem echo. To byłoby coś takiego – ‘Nie używaj taśmowego echo bo zastosował je John?’ – ja tak nie sądzę. Mówiąc prawdę to bardziej o skręcie jointa [marihuany]. 'Let me roll it to you' można też rozumieć na dwa sposoby: ‘To bardziej spojrzenie wstecz niż cokolwiek innego’ lub ‘Drodzy przyjaciele, bądźmy przyjaźni dla Johna’”

Paul & John. Tour z Wings, 1976

Tytułowa fraza, podobnie jak i centralny refren piosenki ‘Band On The Run,’ jest cytatem z George’a Harrisona - "Let me roll it to you" jest wersem tekstu w utworze “I'd Have You Anytime,” otwierającym album ‘All Things Must Pass’ z 1970 roku.

Paul McCartney sings Let Me Roll It

Słowa piosenki są jasne i proste – zawierają wszystkiego dziewięć linijek – ale należą do ulubionych wokalnych solo Paula McCartneya, dlatego, że przywodzą najlepszy okres Beatlesów, ten z’ The White Album/’ Abbey Road.’ Mruczący śpiew Paula, progresja akordowa oraz czucie doo-woop – wszystko to brzmi tak jak Beatlesi w “Oh! Darling” z ‘Abbey Road’ – jest to jeszcze jedna z interpretacji utworu jako wiadomość o relacjach między członkami zespołu, w szczególności w kierunku Johna Lennona.

Jet, single 1974

Jednak kiedy kilka lat temu zapytano o to McCartneya ten powiedział, że wszystkie te odniesienia do Lennona i pozostałych członków zespołu są zupełnie mniej istotne niż aluzyjne odniesienie do jointa czyli skręta marihuany. McCartney polubił marihuanę na początku lat 70-tych. Na swojej farmie w Szkocji uprawiał konopie indyjskie za co został kilkukrotnie aresztowany w ciągu tamtej dekady.

Fiona Apple sings Let Me Roll It

"Let Me Roll It" był regularnie wykonywany przez Wings na koncertach w latach 1975-1976 i powrócił na listę koncertową podczas touru McCartneya w roku 1993. Bardzo często znajdował się na płytach nagrywanych na żywo.

On World Tour 1993

Paul McCartney - Let me roll it, lyrics

You gave me something I understand, you gave me loving in the palm of my hand.
I can't tell you how I feel, my heart is like a wheel,
let me roll it, let me roll it to you, let me roll it, let me roll it to you.

I wanna tell you, and now's the time, I wanna tell you that you're going to be mine.
I can't tell you how I feel, my heart is like a wheel,
let me roll it, let me roll it to you, let me roll it, let me roll it to you.

I can't tell you how I feel, my heart is like a wheel,
let me roll it, let me roll it to you, let me roll it, let me roll it to you.

You gave me something I understand, you gave me loving in the palm of my hand.
I can't tell you how I feel, my heart is like a wheel,
let me roll it, let me roll it to you, let me roll it, let me roll it to you.

Let Me Roll It

Tłumaczenie (tekstowo.pl)

Dałaś mi coś, co rozumiem
Położyłaś miłość na mojej dłoni
I nie potrafię powiedzieć, co czuję
Moje serce jest jak koło
Pozwól, niech do Ciebie się toczy (x4)

Chcę Ci powiedzieć, i teraz jest na to czas,
chcę Ci powiedzieć, że będziesz moja!
I nie potrafię powiedzieć, co czuję
Moje serce jest jak koło
Pozwól, niech do Ciebie się toczy (x4)

I nie potrafię powiedzieć, co czuję
Moje serce jest jak koło
Pozwól, niech do Ciebie się toczy (x4)

Dałaś mi coś, co rozumiem
Położyłaś miłość na mojej dłoni
I nie potrafię powiedzieć, co czuję
Moje serce jest jak koło
Pozwól, niech do Ciebie się toczy (x4)

Paul McCartney & Wings

Christmas is the most magical time of year.

Let’s share the magic with each other 

this entire season and in the new year.

" Jednę śmierć tylko naszą zwać możemy,
I tę garść lichą niepłodnego piasku,
Dla kości naszych ostatni przytułek.
Przez Boga, siądźmy, panowie, na ziemi,
Królewskich śmierci prawmy smutne dzieje”
-William Szekspir - Król Ryszard II

Epitaph

Album In the Court of the Crimson King jest generalnie uważany za ucieleśnienie gatunku progresywnego rocka, w którym zespół King Crimson mocno odjechał od rocka powstałego z bluesa by zmiksować go z jazzem i elementami muzyki klasycznej. Epitaph jest mikrokosmosem tego albumu. Jak cały album, Epitaph (Epitafium) podróżuje poprzez czas, z tym, że album płynie w jednym kierunku (od przyszłości do przeszłości) a ten utwór podróżuje w przeciwnym (od przeszłości do przyszłości). Jest to droga jednokierunkowa będąca odzwierciedleniem całości albumu. Zaczyna się w czasie odległym nawiązując do proroctw napisanych na murach, przechodzi przez teraźniejszość i zmierza ku przyszłości, która ma się zakończyć „...boję się że jutro będę płakał.”

In the Court of the Crimson King

Muzykę napisał cały zespół King Crimson (Ian McDonald, Greg Lake, Michael Giles, Robert Fripp), zaś słowa są autorstwa Petera Sinfielda. Sinfield, poeta i autor tekstów piosenek, czasem pisał słowa wizjonerskie, które były w końcu lat 60-tych charakterystyczne dla zespołów tworzących rocka progresywnego. LSD było wtedy ‘trendy’ i wielu autorów go zażywało, niektórzy ponad miarę. Sinfield w swoich tekstach często bywał apokaliptyczny, tak jak wielu artystów, którzy byli postrzegani jako guru. Ludzie są ciekawi gdy umysł może odkrywać nowe i promować je: „Jedyna droga na zewnątrz jest we wnętrzu” mówił Timothy Leary. Wietnam był ciągle w ogniu, inna wojna rozgrywała się w społeczeństwie – ogromny konflikt pokoleń. Strach wisiał gdzie niegdzie w powietrzu. Dlatego poszerzające umysł narkotyki, rosnąca siła mediów, wysyp guru głoszących zło society itd. – wszystko to miało swe odbicie w tekstach piosenek, także w twórczości Petera Sinfielda.

King Crimson, 1969

Ian McDonald, Michael Giles, Peter Sinfield, Greg Lake, Robert Fripp

Tytuł piosenki jak i cały tekst niosą wiadomość, która ma być umieszczona na nagrobku. W utworze tym śpiewak walczy ze strachem, że jego epitafium będzie „pomieszaniem”. Greg Lake wyjaśniał: “Epitaph jest w zasadzie piosenką o spojrzeniu na chaos do jakiego doszedł świat. King Crimson miał dziwną zdolność do pisania o przyszłości w ekstremalnie proroczy sposób i wiadomość, którą piosenka niosła jest być może bardziej adekwatna dzisiaj niż wtedy gdy oryginalnie powstała.”

Gregg Lake

W tamtym czasie większość brytyjskich zespołów było pod wpływem muzyki amerykańskiej, bluesa i soulu. King Crimson świadomie i pojęciowo dodał rozszerzenie związane z muzyką klasyczną, poważną. Robert Fripp mówił, że ta unikalna mieszanka przychodziła do niego etapami – np. pracował w hotelu, gdzie brzmienie orkiestry tanecznej odbijało się echem przez hall – w tym samym momencie przez przypadek usłyszał wspaniałą końcówkę the Beatles‘ “A Day in the Life” z Radio Luxembourg. „To było niesamowite, nie miałem idei co to było,” powiedział do Perfect Sound Forever. „Zatem, pójdźmy dalej. Następne było nienormalne, wyjące brzmienie struny skrzypiec. Potem był ten wielki akord na fortepianie. Odkryłem, że jestem w połowie drogi do Sgt. Pepper … Moje życie już nigdy nie było takie samo.”

Robert Fripp

Fripp wystartował z próbą połączenia utworów Hendrixa z kwartetami Beli Bartoka.”Moje doświadczenia były takie, że ci sami muzycy mówią do mnie różnymi dialektami – jeden muzyk mówił odmiennym głosem” dodał. I z bębniarzem Michaelem Gilesem, McDonaldem, z tekściarzem Peterem Sinfieldem oraz szczególnie z Greggiem Lake’m, Fripp znalazł grupę współpracowników, którzy słyszeli również tak jak on. Wynik był, jak mówił Fripp, po prostu magiczny. „Jak usłyszałem później a nawet i teraz to było tak jakby muzyka dopuściła muzyków do sekretów.”

Ian McDonald

“Epitaph” rozpoczyna dramatyczne tremolo bębnów i pseudo-orkiestrowe rozszerzanie się smutnej melodii. To otwiera drogę do trochę folkowego wersu (wielu prog rockerów używało folkrockowych struktur jako oparcia dla własnego materiału), w którym wokalista rejestruje ponure obrazy koszmaru; akcentowane przez walenie w bębny. Pasja w głosie śpiewaka wzrasta w następnej zwrotce, skacząc o całą oktawę w górę, mętne słowa poezji kontynuują wywoływanie ciemnych miejsc, gdzie nic nie jest znane a groźba nadchodzi. To prowadzi do dramatycznego refrenu, w którym słowa są punktowane przez oddzielne pauzy i krótkie muśnięcia nut zamim w konkluzji zabrzmi ogłuszająca, apokaliptyczna nuta odzwierciedlająca strach śpiewaka czującego, że rzeczy nie dzieją się dobrze. Naprawdę ‘radosna’ treść, lecz melodia jest bardzo atrakcyjna.

Peter Sinfield

Aranżacja jest także bardzo dobra, z gitarą Roberta Frippa falującą jak płaczliwa wierzba i z Mellotronem Iana McDonalda dodającego odcienie lęku. Przedłużona instrumentalna pauza odnajduje instrumenty dęte grające razem poszczególne smutne akordy gitarowe. Uderzenia stop-i-start i częste bębnienie odzwierciedlają nadchodzącą, pełznącą ponurą Kostuchę. Wyciszanie w ostatniej części refrenu wypycha Mellotron na czoło aby umocnić dreszczową, spustoszoną atmosferę.

Michael Giles

W 1976 roku "Epitaph" zostało wydane na singlu razem z "21st Century Schizoid Man" na stronie B, do pary z albumem kompilacyjnym “A Young Person's Guide to King Crimson.” Album “In the Court of the Crimson King” pozostaje nadal największym sukcesem zespołu w Ameryce i drugim najwyżej ocenianym na Wyspach Brytyjskich. „Był to rodzaj podziemnego kultu, który przyszedł znikąd, i rósł i rósł.” Tak mówił Giles dla Aymeric Leroy. “Dla nas była to wielka niespodziankam ponieważ wiekszość z nas spędziła ostatnie pięć czy dziesięć lat bez tego. Tak więc, to było bardzo przytłaczające – przytłaczające i upokarzające.”

Epitaph, singel 1976

King Crimson – Epitaph, lyrics

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying.
Yes I fear tomorrow I'll be crying.
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown.
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.
Yes I fear tomorrow I'll be crying
Crying..
Crying...
Yes I fear tomorrow I'll be crying
Yes I fear tomorrow I'll be crying
Yes I fear tomorrow I'll be crying
Crying...

Epitafium

Tłumaczenie (wg tekstowo.pl)

Pękają mury
Na których wyryto przepowiednie proroków
Jaskrawa poświata światła
Odbija się w narzędziach śmierci
Kiedy każdego człowieka
Szarpią na strzępy
Koszmary nocne i sny
Nikt nie złoży laurowego wieńca
Gdy cisza zatopi krzyk

Pomiędzy żelaznymi bramami losu
Zasiano nasiona czasu
Zroszone poprzez uczynki tych
Którzy wiedzą i tych którzy nie wiedzą
Wiedza jest śmiertelnym przyjacielem
Kiedy nikt nie ustala reguł
Los całej ludzkości jak widzę
Jest w rękach głupców

Zamęt będzie mym epitafium
Kiedy tak pełznę popękaną i przerywaną ścieżką
Jeśli nam się uda możemy usiąść i się śmiać
Lecz obawiam się że jutro zapłaczę
Tak boję się że jutro będę płakał

King Crimson