Koncert na obój d-moll Alessandra Marcello jest wczesnym przykładem koncertu solowego (odmiennego od starszego koncertu zespołowego concerto grosso ), zrodzonego z przekonania, że styl arii operowej można dostosować do instrumentu z akompaniamentem orkiestrowym. Jego najwcześniejszymi mistrzami byli Antonio Vivaldi i Alessandro Marcello, który to szybko ustanowił formę trzech części będącą nadal standardem i w dzisiejszych koncertach.

Alessandro Marcello's Oboe Concerto

Wszystkie trzy części Koncertu Obojowego mają genezę w pieśni. Pierwsza część, Andante e spiccato, to aria w średnim tempie, podczas gdy Adagio jest liryczne i żałobne. Energiczny finał Presto przypomina „szalone” arie barokowych bohaterów operowych.

Andante e spiccato

Najstarszy znany zachowany rękopis Koncertu d-moll Alessandra Marcello istnieje nie jako własnoręczna partytura kompozytora, ale jako aranżacja solo na klawiaturze napisana przez współczesnego mu J. S. Bacha. Ta aranżacja, pochodząca z lat 1713-1714, jest częścią zbioru dzieł zatytułowanych '16 Konzerte nach verschiedenen Meistern' , BWV 972–987 (16 koncertów według różnych mistrzów). Na wersji Bacha mocno opiera się duetowa wersja na gitarę. Bach odkrył ten koncert i inne dzieła włoskich mistrzów podczas pracy u księcia Wilhelma Ernsta w Weimarze. Biblioteka muzyczna dworu książęcego była bogata w dzieła orkiestrowe Vivaldiego, Corelliego, Torelliego , Frescobaldiego i oczywiście Marcello (obaj - Benedetto i Alessandro). Bach uznał to za okazję do zapoznania się z włoskim stylem i zaczął organizować szesnaście takich koncertów na klawesyn solo.

Alessandro Marcello - Oboe Concerto

Alessandro Marcello był starszym z dwóch braci , urodzonych w szlacheckiej weneckiej rodzinie. Podobnie jak Albinoni , byli muzykami amatorami-dyletantami, którzy mogli wybrać niezależną karierę zamiast regularnego zatrudnienia. Być może z tego powodu ani Alessandro, ani jego brat nie wydali dużo dzieł, ale obaj byli całkiem poważnymi muzykami o znacznych możliwościach. Jest prawdopodobne, że spora część rękopisów obu braci została zagubiona. Największym zbiorem dzieł Alessandro jest zestaw koncertów opublikowanych między 1730 a 1740 rokiem, pod tytułem 'La Cetra'. Wydano je pod pseudonimem Eterio Stinfalico, prawdopodobnie w celu ukrycia jego szlachetnego pochodzenia.

Alessandro Marcello

Obaj bracia byli finansowo niezależni i nie utrzymywali się ze swojej sztuki, tak jak Vivaldi i inni. Zamiast tego pisali umiejętną i pomysłową muzykę dla przyjemności swoich przyjaciół, którzy gromadzili się w arystokratycznych salonach w całej Wenecji. Alessandro pracował jako sędzia, urzędnik sądowy i kupiec, komponując, malując i pisząc poezję na boku.

Alessandro Marcello - La Cetra

Alessandro Marcello (1669, Wenecja - 1747, Padwa) studiował prawo i był członkiem najwyższej rady miasta-państwa. Alessandro kształcił się w Collegio di S. Antonio, a następnie dołączył do weneckiego towarzystwa arkadyjskiego Accademia degli Animosi w 1698 r. I służył miastu jako dyplomata w Lewancie i na Peloponezie w 1700 i 1701 r. Po powrocie do Wenecji piastował szereg stanowisk sądowniczych, jednocześnie zajmując się wieloma twórczymi przedsięwzięciami.

Alessandro Marcello

Dorobek kompozytorski Marcello jest niewielki i składa się z nie więcej niż tuzina każdej z kantat kameralnych, sonat skrzypcowych i koncertów. Jego kantaty dotyczyły przede wszystkim tematów duszpasterskich i zawierały aktualne odniesienia, i, jak przystało na jego stanowisko w społeczeństwie, były wyraźnie przeznaczone dla najlepszych śpiewaków Wenecji i Rzymu, takich jak Farinelli , Checchino , Laura i Virginia Predieri oraz uczennica Benedetto , Faustyna Bordoni . Jego dzieła instrumentalne odzwierciedlają wiedzę i zrozumienie różnic w ówczesnej muzyce francuskiej, włoskiej i niemieckiej, co widać w doborze instrumentów do partii solo i continuo oraz kiształcie ornamentów.

Wenecja, 18 wiek (Canaletto)

Jego Koncert na Obój d-moll odzwierciedla znany i cywilizowany język muzyki baroku, a tym samym stanowi ciekawe porównanie z kontrastującymi nastrojami późniejszego stylu Belliniego. Marcello utrzymuje „tą samą tkliwość” w każdej części, w którym gdzie kontrastują odpowiednio tekstura i objętość, ale nie uczucie. Adagio wyróżnia się, oprócz swojej ogólnej atmosfery, spiralnym motywem oboju wznoszącym się ku górze , podkreślonym przez charakterystyczne zdobienia. Ostateczna wersja Presto jest cudownie lekkie i zwinne, co zapewnia doskonałe zakończenie najbardziej ujmującego fragmentu.

Adagio

Ze wszystkich dzieł Alessandro Marcello najbardziej znane jest właśnie Adagio z Koncertu obojowego, które należy do bazy kolekcji muzyki weselnej.

Wenecja, 18 wiek (Canaletto)